Dagboek van Pyreneese berghond Noor

(Als je een foto aanwijst dan zie je de omschrijving)

 

24 Maart 2009

Er was eens.....een dag. Het was de tweede dag in mijn leven dat ik de hele dag alleen thuis moest zijn. Dus ik kreeg 's morgens iets meer eten omdat ik 's middags niets kreeg. Toen ik dat op had waren baasje en vrouwtje in de badkamer. Niet veel later liepen ze weer de keuken in en was ik aan mijn derde boterham bezig. Ineens waren er drie boterhammen van de aanrecht verdwenen en had ik een hele volle mond. Zomaar, opeens.
Enfin, het was dus op die tweede dag in mijn leven dat ik de hele dag alleen thuis moest zijn. En de ringen van mijn Bouncy Bone waren op. Ik had dus niet veel te doen en lag echt heel lief en rustig te slapen. En toen opeens, zomaar, vielen de tuinkussens van een 1,80 mtr hoge kast en ontploften toen ze op de grond vielen. Dat gaf me een knal zeg. Ik schrok me helemaal een hoedje. Hoe kan dat nou, spontaan exploderende tuinkussens? Ik heb daar verder niets mee te maken hoor. Echt niet!
Baasje en vrouwtje reageerden ook al zo vreemd toen ze 's avonds in mijn kamertje kwamen. Daar werd ik erg opgewonden van. En toen plotseling, zomaar van de opwinding, probeerde ik met vier poten op de aanrecht te springen. En dat lukte.....(nog) nèt......niet. Ja, je hebt zo van die dagen.....

22 Maart 2009

Het wordt lente. En dat betekent kennis maken met nieuwe aardbewoners: insecten. Hommels om op te jagen, mieren om je over te verbazen (en die klimmen dan op je neus). En dan al dat gevogelte dat maar rondfladdert. Ik kijk mijn ogen uit! Zo landden er plots twee eenden in de vijver, net toen ik de vissen stond te bekijken. Wat een wondere wereld!
En dan die padden. Die wil ik ook onderzoeken. Maar die zijn giftig. Een keer stond ik al met mijn mond te schudden na een aanraking. Dus nu mag ik even een tijdje niet meer naar buiten als het donker is.
Ook schijnt het zonnetje nu vaker en warmer. Dat betekent dat we met zijn drieeën buiten zijn. Dat vind ik toch zo gezellig! Ik ga dan lekker bij het terras in de buurt op een bloempot knagen. Of ik kom er lekker bij liggen. Dan lig ik echt te genieten. Oh, wat gaan wij nu een tof seizoen tegemoet.
Wat ook leuk is, is dat de deur nu vaker open staat. Dan kan ik in en uit lopen als ik dat wil. Of ik ga met mijn hoofd binnen liggen en met mijn billen buiten.
Vandaag ben ik bij twee collega's op bezoek geweest. Ze heten Peluche en Anglade en ze hebben ook een eigen website. Peluche vond mij een beetje te jong en wild. Zij liet merken dat ik haar niet te veel moest lastig vallen dus dat deed ik ook maar niet. Maar Anglade is maar twee keer zo oud als ik, 1 jaar dus. Nou wij samen hebben heel erg veel moeten spelen. We probeerden steeds om elkaar pootje te lichten. Ook hebben we samen over een strandje gerend bij een waterplas. Anglade houdt van baden, maar gelukkig heeft ze mij dat vandaag niet geleerd. En ik heb gedronken en gedronken en gedronken. En dus geplast en geplast en geplast. (Buiten deze keer.) Ze hebben daar een fonteinsteen en een pomp waar water uit loopt. Dat vind ik onweerstaanbaar. Ook thuis moet ik telkens uit de fontein drinken. Heerlijk!
Oh ja, en dan nog een heugelijk feit. Na drie maanden is het dan eindelijk gelukt! Ik mag op de bank! Ik dacht wel dat het een keer zou lukken want vrouwtje gooide mij er niet zo overtuigd steeds van af. Eigenlijk vindt ze het zelf wel heel erg gezellig. Ach, dat had ik toch al lang door. Nu proberen ze er nog enigzins de hand in te houden door te zeggen dat ik er alleen sámen met hen op mag en op een kleedje. Ja, hoe lang zouden ze dat volhouden?

15 Maart 2009

Baasje en vrouwtje vinden dat ik steeds volwassener word. Ik groei nu niet meer zo hard in de hoogte, maar nog wel in de lengte en vooral ook wordt mijn lichaam volwassener. Het is nu weer even lastig om de goede hoeveelheid voer te bepalen want ik mag niet dikker worden dan ik nu ben. Ja, ik ben nu duidelijk in een andere groeifase bezig.
En mijn snoet ziet er soms al zo heerlijk arrogant volwassen uit. De vlekjes op mijn gezicht zijn nu heel donker waardoor ik er niet altijd even vriendelijk uit zie. Maar dat ben ik wel. Mijn mama's vlekken waren met 5 maanden ook op zijn donkerst (lijkt het op de foto's) en zelfs nog veel donkerder en die is ook weer mooi wit geworden, dus baasje en vrouwtje hopen dat ik ook die kant uit ga.
Ook mijn gedrag wordt volwassener. Ik hoef niet meer de hele dag in mijn baasje en vrouwtje te bijten. Ik kan nu mezelf best goed bezig houden. En ik ben al een echte buitenhond geworden. Buiten ben ik in mijn element. Het liefste ben ik de hele dag buiten.
Dan slenter ik wat over mijn terrein, ik kijk of mijn vriendin en buurmeisje Ishea ook buiten is, en dan rennen we samen langs het hek op en neer. Of ik snoei wat struiken. Vrouwtje las onlangs op verschillende pagina's op internet dat een groot aantal van onze planten zelfs dodelijk zouden zijn, zoals de laurierstruik, hulst, brem, klimop, vingerhoedskruid, rhododendron, lelietje der dalen en buxus. Zou dat nou echt kloppen? Daar hebben we echt een half bos van en een aantal van die zaken daar heb ik al wel eens aan geknaagd. En mijn buren knagen er al jaren aan. Maar vrouwtje hoopt dat ik snel mijn puppyneigingen ga verliezen want alles weghalen gaat niet.
En als ik klaar ben met spelen dan ga ik voor de deur liggen. Mijn instincten vertellen me dat dit de plekken zijn waar ik moet zijn. De voordeur of de achterdeur dat maakt niet uit. De achterdeur is alleen niet zo handig want die draait naar buiten toe open en soms zien ze me niet liggen. Au!
Verder heb ik deze week nog op bed gelegen. Baasje en vrouwtje hadden niet in de gaten dat de deur open was dus ik heb lekker lang op bed kunnen liggen tot ik daarmee klaar was. En toen ik daarmee klaar was, was het dekbedovertrek echt helemaal in stukjes. En nu ligt er een oude rode op. Die kleurt echt helemaal niet bij het nieuwe interieur zegt vrouwtje. Maar wat maakt dat nou uit? Hondjes zijn toch kleurenblind voor de kleur rood. (Maar niet blind voor de kleur rood, dus als ik nog eens de kans krijg.......)

9 Maart 2009

Zaterdag ben ik op bezoek geweest bij mijn broertje Knoet. Hij is 2½ week jonger dan ik. Eigenlijk heet hij Alta Colina's Iver Iskrem. Onze mama's zijn nestzusjes en we hebben dezelfde papa. In Noorwegen hebben we samen heel veel gespeeld. Maar of ik hem nu nog herkende? Baasje en vrouwtje hadden vooraf tegen elkaar gezegd dat het een teken van herkenning zou zijn als ik zou gaan piepen. Maar ik ging niet piepen. Maar ik vond het wel leuk om hem te zien. Vanaf het moment dat wij elkaar zagen, zagen we de mensen niet meer staan.
Wel heb ik mijn baasje en vrouwtje erg voor schut gezet zoals het een goede Pyreneese Berghond betaamd. Ik heb samen met Knoet twee keer een kop thee om gegooid, ik heb een tand uit zijn mond geslagen (maar die zat al los), en ik heb in de keuken geplast toen baasje en vrouwtje net verteld hadden dat ik zindelijk ben. Maar dat was nadat ik de halve regenton leeg had gedronken van de opwinding. Want we hebben echt 3 uur lang met elkaar gespeeld. Ik wist gewoon niet van ophouden. Knoet wel, maar die kreeg dan weer steeds Hissige (vurige) Hedvig op zijn hoofd. Soms dacht hij echt: "Wat hebben ze nu toch meegenomen?" Maar later gingen we buiten spelen in het park. Daar was meer ruimte en die hebben we goed benut. Het was zó leuk! En als we andere hondjes zagen dan gingen we samenspannen en er op af.
's Avonds was ik moe joh! Mijn baasje en vrouwtje gingen uit eten en ik was blij dat ik uit kon rusten. De volgende ochtend moest ik ook weer naar school. Dus druk druk druk. Op zondagmiddag was ik zo uitgeput dat mijn baasje en vrouwtje mij niet meer terugkenden. Zo rustig als ik was joh!
Maar ik vind het heel leuk om een broertje te hebben in Nederland. Ik denk dat ik hem vast nog wel eens vaker ga zien, want we zijn een leuk stel samen zeggen ze. Bij mijn foto's en video's kun je nog meer zien van dit bezoekje.

6 Maart 2009

Ik weet nu wat ik later worden wil, als ik groot ben. Ik ga een sloopbedrijf beginnen. Echt níéts in huis is nog veilig voor mij. Ik herken alles wat afwijkt van het normale. En dat moet ik onderzoeken, en vervolgens testen op kwaliteit. Nou, ik heb nog niets gevonden dat niet kapot kan. Maar het allerleukste is dat ik nu groot genoeg ben om overal bij te kunnen behalve bij de hoge kasten in de keuken. Maar die zijn niet groot genoeg om alles op te leggen. Baasje en vrouwtje hebben simpelweg niet genoeg hoge opbergplekken om alles veilig te stellen. Zelfs alles wat in het midden van onze grote en hoge eettafel ligt kan ik nu pakken.
En als het geen sloopbedrijf wordt dan kan ik ook nog een tuiniersbedrijfje starten. Het wordt lente, dus snoeitijd. Maar ik moet nog wel een beetje leren welke struiken gesnoeid moeten worden en welke niet. Want nu heb ik toch 6000 vierkante meter bos om te snoeien. Maar die dure tuinplanten die vrouwtje afgelopen herfst geplant heeft in de hoop dat ze mooi opkomen in de lente, die pik ik er zo uit. Oh moesten die niet gesnoeid worden dan? Zet er dan een bordje bij met "Niet snoeien"! Hoe moet ik dat anders weten? Oh, je zegt dat ik ook de bordjes opeet die bij de plantjes staan? Tja, dan moet je maar betere kwaliteit kopen.

3 Maart 2009

Afgelopen vrijdag ben ik 5 maanden oud geworden. Er zijn nog steeds dingetjes die voor de eerste keer gebeuren in mijn leventje. Zo heb ik voor de eerste keer de borden afgelikt die op de aanrecht stonden. En een paar dagen later heb ik voor de eerste keer het bord afgelikt dat op de eettafel was achtergebleven.
Ook heb ik voor de eerste keer in mijn leven gekwijld. Echt heel erg veel gekwijld van de opwinding. Dat was toen ik op bezoek was bij La Joie Blanche. Daar hebben ze namelijk pupjes en die gingen we samen bekijken. Maar eerst maakte ik kennis met allemaal andere honden. Echt heel grote pyrs. De ene was mijn neef Noël. En verder waren daar nog Shanay en Romy waar ik mee door de tuin heb gerend. En Bjuly. Die is al oud en ook een beetje ziek. Maar toen ik wat meer gewend was ging ik haar toch uitdagen. Maar dat vond ze niet zo leuk dus ik hield toch maar wat afstand. En de mensen die daar waren gingen mij allemaal aaien. Ze vonden mij best wel lief geloof ik. En ik was heel dapper en ging het hele huis verkennen.Daarna gingen baasje en vrouwtje bij de pupjes kijken. Die waren buiten aan het spelen bij hun mama Dewi. Daar mocht ik niet bij. Dewi vindt het niet zo leuk als andere hondjes aan haar babies komen. Maar ik mocht wel door het hek naar de pupjes kijken. Ik vond ze echt heel schattig. En zij vonden mij ook heel interessant. Ze kwamen kijken hoe ze er zelf over 3 maanden uitzien. Nou, dan moeten ze nog wel een beetje groeien.
En daarna ben ik nog gaan wandelen met Noël, Shanay en Gaida, en met Chris en Marjolein en baasje en vrouwtje. Nou, ik kan al die grote honden heel goed bijhouden hoor.
Verder gaat het echt steeds slechter met mijn oortjes. Ik vind het toch zo moeilijk om ze te gebruiken. Maar volgens mijn juf van de hondenschool is dat heel normaal voor ouder wordende pupjes. Maar toen ik op een avond op 20 meter van het huis onder de aanhanger lag, op jacht naar rondhuppende padden, vielen er ineens brokjes in mijn etensbakje. De ramen en de deuren waren dicht maar op de een of andere manier vond ik de padden niet meer interessant en stond ik in 2 seconden voor de deur. Dat zal wel telepathie geweest zijn aangezien mijn oren echt heel slecht zijn, echt waar!

25 Februari 2009

Ik moet nog wat schrijven over mijn ochtendritueel. 's Morgens lig ik altijd in het hoekje van mijn slaapkamer te slapen. Tegenwoordig vind ik het heerlijk om uit te slapen. Ik heb nu zelf een methode geleerd om nog lekker te kunnen doezelen. Als ze me wakker komen maken dan moeten ze gaan zitten met de benen uit elkaar. Ik ga dan met mijn voorpootjes op de schouders staan en dan draai ik me naar links zodat ik in hun armen kom te liggen. Op mijn rug tussen de benen in met mijn hoofd en bovenrug in hun armen. Dan moeten ze ook nog hun hand diep in mijn mond stoppen. Daar doe ik verder niks mee maar die moet erin. En dan kan ik zo nog heerlijk op mijn rug met hun hand in mijn mond een kwartier gaan liggen doezelen. En dat is niet raar.
Deze week hadden we een ander ochtendritueel. Twee nachten achter elkaar had ik erge diarree gehad en mijn hele kamer ondergepoept. Het liep zelfs onder de plinten. Ook had ik geprobeerd om er uit te komen waardoor alle deuren, muren, kasten, diepvries en vensterbanken tot 1,5 meter hoog vol zaten met poepvegen. Ik heb al anderhalve maand op en af diarree maar er zit wel een dalende lijn in. Dus na die twee poetsochtenden hebben ze toch maar eens mijn poepje weggebracht. De dokter heeft gekeken maar er zit niks in: geen bacteriën, geen wormen, geen parasieten. Dat bevestigt vrouwtjes gevoel dat de grote hoeveelheid antibiotica voor mijn blaasontsteking alles in mijn buik in de war heeft gegooid. Vrouwtje denkt dat alle goede bacteriën nu ook dood zijn. Daarom krijg ik nu probiotica bij mijn eten. Maar de eerste dagen ging het zelfs alleen maar slechter maar nu gaat het al twee dagen goed (afkloppen). Met Carnibest ging het altijd wat beter maar het laatste weekend ook niet meer. Toch heeft de dierenarts gezegd dat ik nu eerst elke dag Carnibest moet eten. Lekker! Baasje en vrouwtje noemen me nu wel een maandagochtendmodelletje. Maar verder voel ik mij kiplekker. Ik heb nog steeds energie voor tien en ben supervrolijk. Ik heb nergens last van, mijn baasje en vrouwtje soms wel van mij.
Ik heb de afgelopen twee dagen geen gewoon eten gehad bij mijn avondeten. Ze hebben me twee keer rijst met kip gegeven en een hardgekookt ei. Dat was om mijn diarree te stoppen in de nachtelijke uren. En dan moest ik in mijn bench slapen met het deurtje dicht. De deur van de bijkeuken ging open en baasje of vrouwtje sliepen in de huiskamer. Als ik dan zou gaan huilen dan konden ze mij er 's nachts uitlaten. Maar dat heb ik (natuurlijk) niet gedaan. Mijn darmpjes zijn nu weer goed. Maar als ze me er dan 's morgens uitlieten dan lag daar dus nog dat bed op de grond. Nou, dat laat ik me dus niet ontzeggen. In plaats van doezelen vloog ik naar dat bed. En dan ging ik heerlijk met mijn hoofd op het kussen en onder het dekbed in bed liggen. Want zo moet het. Dat doen baasje en vrouwtje ook zo.

18 Februari 2009

Ik heb vorige week een groeispurtje gehad. Baasje en vrouwtje hadden het in eerste instantie niet eens in de gaten, want die zien mij elke dag. Maar op vrijdag hebben ze me gewogen en toen bleek ik ruim 3,5 kg te zijn aangekomen in 10 dagen tijd. De volgende ochtend paste mijn halsband ineens niet meer. En op zondag gingen we weer naar de hondenschool. Daar hadden ze me een week niet gezien. Nou, echt iedereen zei er wat van. De juf checkte mijn naam, keek mij aan, en zei "wooow, die is gegroeid!" Een ander zei weer dat ik een heel andere hond ben geworden. Een derde zei dat mijn kop helemaal veranderd was terwijl iemand anders mijn vacht weer anders vond. En iemand zei dat ik gewoon helemaal veranderd ben. En dan was er nog iemand die zei dat de vlekken op mijn snoet anders zijn. En tenslotte kwam mijn vriendje de Leonberger naar buiten. Nou, het leek wel of ze die te heet gewassen hadden. Die was ineens helemaal gekrompen! De vlekken op mijn snoet zijn inderdaad ineens weer donkerder geworden, dat was baasje en vrouwtje wel opgevallen. En toen ze eens goed naar mijn vacht gingen kijken zagen ze dat ik inderdaad ineens een volwassen "slag" in mijn haar heb gekregen over de ruggegraad heen. Vandaag ben ik weer gewogen en nu ben ik weer gewoon 800 gram aangekomen in 5 dagen.
Die hondenschool vind ik trouwens echt te gek. Ik ga daar toch zó graag naar toe. Toen ik afgelopen zondag in de richting van mijn school reed werd ik al helemaal ongeduldig in de auto. En toen we eruit waren moest ik helemaal piepen en aan mijn riempje trekken om zo snel mogelijk naar mijn vriendjes te gaan. Maar ook het leren van nieuwe dingetjes gaat goed. Dat vind ik ook heel leuk en ik let altijd heel goed op in de les. Alleen afgelopen zondag moesten we over een bevroren plas water lopen. Dat was niet de bedoeling en dus gingen we naar een ander stuk van het veld. Maar ik vind ijs lekker. En dus liep ik daarna de hele tijd met mijn neus over het gras te zoeken naar nieuw ijs. Dat mocht ik niet van vrouwtje.
Verder gaan mijn oortjes steeds meer dicht zitten naarmate ik ouder word. Vooral het woordje "hier" is soms moeilijk te horen. Maar ja, ik ben natuurlijk heel slim. De juf van mijn school heeft gezegd dat hondjes altijd een snoepje moeten krijgen als ze luisteren. Ook al doen ze er een half uur over. Nou dat heb ik dan weer wel goed in mijn oren geknoopt.
Een ander slimmigheidje van mij is goed het juiste moment kiezen. Ik vind mijn eigen poepjes namelijk om op te vreten, zo lekker. Maar baasje en vrouwtje ruimen het steeds, letterlijk, achter mijn kont op. Dus nu wacht ik net zo lang tot ze me alleen laten en dan ga ik vlug een poepje doen. Soms lukt het ze om me te slim af te zijn. Dan verstoppen ze zich bijvoorbeeld in de garage en komen ze snel naar buiten als ik zo ver ben. Maar ik heb ze door. Ik ga nu steeds vaker op plekken zitten waar alleen hondjes kunnen komen en waar baasje en vrouwtje net niet bij kunnen. Lachen joh!
Ik vind het zo geweldig om buiten te zijn. Ik speel dan met takjes en kijk of de buren ook buiten zijn. En ik ga nu ook al met mijn rug naar de voordeur liggen om het huis te bewaken. En regelmatig kijk ik van buiten naar binnen om te kijken wat baasje en vrouwtje doen. Maar zelf wil ik dan niet binnen zijn. En als ze me kwijt zijn dan lig ik negen van de tien keer op mijn bankje op de veranda. Heerlijk overdekt, uit de wind en toch buiten. Nou, ik heb het nog niet zo slecht.

13 Februari 2009

Ik ben mijn tandjes aan het wisselen. Vrouwtje dacht een dezer dagen: "Wat is ze nú weer aan het kauwen?"En toen deed ze, zoals gebruikelijk is geworden, weer een greep in mijn mond. En toen haalde ze daar zomaar een kiesje uit. Daar heeft ze nu een mooi melktandendoosje voor gekocht. Baasje en vrouwtje zijn blij dat ze nu eindelijk eens van mijn scherpe tandjes af komen.
Verder groei ik nog steeds. Inmiddels ben ik al 57 cm en het gaat maar door. Om een voorstelling te maken: als ik op vier poten sta dan hoef ik alleen maar een beetje mijn hoofd op te tillen om nèt op de eettafel te kunnen kijken. Nou, jullie zullen wel begrijpen: dat wekt mijn nieuwsgierigheid wel op. Maar dat is dan de hoge eettafel van 79 cm hoog. De computer staat op een oude eettafel van 74 cm hoog. Nou dat is een eitje! Ik bemoei mij nu regelmatig met het typewerk en rammel ook met mijn pootjes op het toetsenbord.
En dan hebben we nog een dressoir. Dat is 1 meter hoog. Daar kan ik sinds deze week met mijn voorpoten op. Dus ik heb alle familiefoto's eens bekeken.
De vensterbank van mijn slaapkamer had ik al eerder ontdekt. Daar ga ik nu steeds door het raam staan kijken als baasje en vrouwtje gaan werken.
Vandaag ben ik op de heide geweest met mijn baasje. Ik had zoveel energie dat hij twee keer is geweest. En ik heb daar een vriendinnetje gemaakt. Zij is een Rhodesian Ridgeback waar ik mee gespeeld heb tot mijn tong onder mijn voetzolen hing. Dat was zo tof joh!

8 Februari 2009

Als je ouder wordt zijn er elke keer weer dingetjes die voor de eerste keer gebeuren. Zo ben ik deze week voor de eerste keer 's avonds bij mijn vrouwtje gaan liggen om heerlijk tegen haar aan te gaan slapen. Eerder ging ik natuurlijk ook wel naar haar toe maar nu ging ik echt lang liggen slapen. Zo gezellig!
En dan heb ik vanmorgen voor de eerste keer uitgeslapen. En wel tot 8 uur! Voorheen was ik altijd als een speer overeind als ze 's morgens in mijn kamertje kwamen. Maar tegenwoordig rek ik mij nog eens lekker uit. Ik heb steeds meer zin in uitslapen.
Ik heb ook voor het eerst echt gewaakt. De overbuurman liep over het weiland en ik vond echt dat ik hem weg moest jagen. En ook zijn er mannen geweest om de gerepareerde bank terug te brengen. Nou, mijn vrouwtje kon mij met moeite vasthouden. Want ik vond dat ik die mannen moest onderzoeken. Toen de bank eenmaal op zijn plek stond mocht ik dat. Ik sprong meteen ook op de bank om te laten zien: die is van mij, en niet van jullie!
Helaas zijn er ook dingen die verdwijnen. Maar die gaan zo langzaam dat je niet weet wanneer de laatste keer was. Mijn baasje en vrouwtje vinden het heel jammer dat het Chineesje weg is. Dat was namelijk mijn lachje waarmee ik ze begroette. Ik kneep dan mijn oogjes tot spleetjes en trok mijn neus op zodat ik appelwangetjes kreeg. Ik kreeg daardoor een hele ronde toet. Maar mijn toetje wordt volwassener en het Chineesje is weg. Het zelfs nooit echt goed gelukt om daar een foto van te maken.

1 Februari 2009

Sinds vorige week heb ik een extra versnelling gekregen. Eerst kon ik alleen in volle vaart vooruit, of slapen. Nu kan ik ook rustig liggen en rond kijken. Dat kan ik wel alleen nog buiten. Binnen vind ik daar nog niks aan. Maar ook binnen doe ik het heel goed. Dat zeggen baasje en vrouwtje tenminste steeds maar tegen elkaar: "Wat doet ze het toch goed!" Alsof dat zo iets bijzonders is zeg!
Ze denken dat mijn peuterpuberteit nu een beetje voorbij is. Maar iedereen waarschuwt ze voor mijn echte puberteit. Maar het duurt nog lang voordat het zover is. Ik ga dan dingen afleren die ik nu wel kan. Zoals bijvoorbeeld netjes hier komen als je geroepen wordt. En ik kan nu ook los lopen tijdens het wandelen.
Baasje heeft dat op donderdag eerst geprobeerd toen het vrouwtje was werken. Vrouwtje wist het niet eens want zij is toch zo'n schijtert, die had het nooit goed gevonden. Mijn baasje heeft dat geoefend op de open heide waar een goed overzicht is. Dus toen vrouwtje wist dat ik het kon heeft zij het vrijdag ook geprobeerd. En dat ging toch goed! Dus op zaterdag gingen we weer. Ik blijf steeds bij mijn vrouwtje in de buurt. En als ik te ver weg ben gelopen dan draait ze zich om en loopt ze de andere kant op. Dan denk ik "oei" en ren ik snel naar haar toe. En dan krijg ik kaasje. Jammie! Baasje heeft een filmpje gemaakt over hoe goed ik dat kan. Dat moet vrouwtje nog monteren en dan komt het bij mijn video's.
En oh ja, mijn blaasontsteking lijkt nu echt weg te zijn. Soms moeten mijn baasje en vrouwtje mij echt aanmoedigen om toch maar een plasje te doen. Soms doe ik nog een plasje binnen maar dan kunnen baasje en vrouwtje altijd achterhalen wat daar de reden van is. Zo kan ik bijvoorbeeld heel goed mijn plasje inhouden als ik op het eten lig te wachten. Ook al is het dan al lang geleden dat ik buiten ben geweest. Dat eten dat op de aanrecht staat te wachten is dan een goede stimulans. Maar als daarna mijn maag ineens vol zit en ik ben al lang niet meer geweest dan moet het echt ineens eruit. Ik weet nog niet zo goed hoe ik moet zeggen dat ik er uit moet. En als ik het wel probeer te zeggen dan snappen ze niet wat ik zeg, die domme mensen.

27 Januari 2009

Hiep hiep hoera! Ik ben vandaag precies 4 maanden oud!
Er zijn geen rare celletjes in mijn plasje gevonden. Dus nou moet ik gewoon nog even mijn antibioticakuur afmaken. Nou, dat gaan we dan maar doen. Mijn vrouwtje heeft het idee dat deze kuur misschien toch wel eens zou kunnen helpen. Laten we het hopen!
Dan nog wat over mijn bench. Vroeger toen ik nog klein was, namelijk toen ik drie maanden oud was, hadden wij een bench geleend. Ik vond die bench heel leuk. Daar ging ik ook steeds in liggen met het deurtje open. Dus kochten wij een nieuwe bench. Helemaal voor mij. En een all-weather benchkussen erin voor als ik toch nog een plasje doe. Maar deze nieuwe bench vind ik niet fijn om in te slapen. Ik ga er steeds naast liggen. Lekker in het hoekje op de tegels tegen de muur. Als ik veel gedronken heb dan is het voor mij nu nog moeilijk om mijn plasje op te houden. Maar dat wil ik dus niet doen waar ik lig te slapen. En dus doe ik tegenwoordig mijn plasjes in de bench. Ik zie dat niet als een slaapplaats maar als een hondentoilet. Dus baasje en vrouwtje: "Dank je wel dat jullie voor mij die w.c. hebben gekocht, met speciaal plasdicht kussen".
En dan ben ik vandaag dus toch echt in de vijver gevallen. Er was vannacht weer een heel dun laagje ijs op gekomen en ik dacht dat ik daar wel op kon staan. Nou, nee dus! Ik plonsde zo in het water. Het was helemaal geen echt ijs! Het was gewoon nep-ijs. Ik schrok mij een hoedje, en mijn vrouwtje helemaal en stond al klaar om er ook in te duiken. Maar dat was niet nodig. Want ik heb nu dus bewezen dat ik kan zwemmen! Baasje en vrouwtje hebben altijd gedacht dat het er een keer van moest komen dat ik er in zou donderen. En nu hopen ze dat ik er zo van geschrokken ben dat ik mijn lesje heb geleerd en niet van zwemmen ga houden. Nou, dat moet de tijd maar uitwijzen.

25 Januari 2009

Helaas weten we nog steeds niet de gehele uitslag van de testen. Maar mijn vrouwtje denkt dat het nu toch al beter met me gaat. Ik heb nu weer een nieuwe antibioticakuur. Ze hadden namelijk toch nog coli-bacteriën in mijn plasje gevonden. Die hadden eigenlijk al dood moeten zijn van de vorige kuur maar ze zijn volhardend. Net als ik, dus dat past wel bij mij. Ik vind het niet zo fijn, zoveel antibioticakuren voor zo'n jong hondje, maar we willen zeker niet dat het overslaat naar mijn nieren.
En het laboratorium had gezegd dat ze "enkele cellen" hadden gevonden. Daar was mijn dokter boos over want je stuurt nou juist de plas naar het lab om te weten wélke cellen. Maandag krijg ik dat te horen. Hopelijk zijn het gewone ontstekingscellen. De dokter dacht dat de klans klein is dat het andere cellen zijn.
Gisteren ben ik heel veel buiten geweest. Soms was ik wel een uurtje alleen buiten. En baasje en vrouwtje kwamen dus tot niks want die stonden maar steeds door de ramen naar buiten te gluren wat ik aan het doen was. Of ze kwamen even langs met de wasmand ofzo. En dan ging ik weer lekker naar binnen om te rusten of te eten. En dan weer naar buiten. En ik heb mijn baasje geholpen met tuinieren. Hij moest er ontzettend van zuchten. Zou dat een goed teken zijn? Ook heb ik lekker buiten gespeeld met baasje en vrouwtje. En weet je wat nou zo frappant is? Dit was de eerste dag dat ik niet aan mijn baasje en vrouwtje heb geknaagd. Het buitenleven geeft mij psychisch alles wat ik nodig heb.
Vandaag ben ik voor de eerste keer naar school geweest. Dat vond ik helemaal tof. Ik wilde daar steeds spelen met de andere hondjes. Mijn vrouwtjes handen zijn helemaal rood omdat ik zo aan mijn riem moest trekken. En weet je wat nou zo leuk is aan deze school? De hondjes doen het nooit fout! Als de hondjes iets niet goed doen dan komt dat omdat de baasjes zo dom zijn om het verkeerd aan te leren. Dan krijgen de baasjes commentaar van de juf. Nooit de hondjes. De hondjes krijgen alleen maar kaas en brokjes. Nou, ik hoop dat we nog vaak naar die school gaan. Een filmpje daarvan kun je zien bij mijn video's.

21 Januari 2009

Er is niets aan mij te merken. Mijn plasjes en poepjes gaan gewoon goed. Ik heb wel pilletjes voor mijn darmen en ik heb nog pijnstillers. En we hebben ook al de uitslag dat er wel degelijk nog steeds bacteriën in mijn plasje zitten. Geen ontstekingscellen dus, maar wel bacteriën, dat is vreemd. Die hebben ze nu naar het laboratorium gestuurd om te onderzoeken welke bacteriën het precies zijn en hoe die doodgemaakt kunnen worden. Hopelijk weten we overmorgen eindelijk wat er nou toch met me aan de hand is. Van buiten is er dus niets aan mij te zien maar van binnen zit het toch nog niet helemaal goed. Maar het voordeel is wel dat ik nu elke dag Carnibest mag eten, want veel mensen zeggen dat dit heel goed is voor honden. En dat vind ik wel erg lekker. Jammie!
Maar verder is er dus niets op mij aan te merken. Ik speel, ren en rust en ben weer lekker ondeugend. Ik kan nu ook vanalles van het bureau afpakken en kapot bijten. Leuk!En ik groei ook psychisch. Ik ben nu in de fase aangekomen dat ik vind dat ik soms de baas ben. Dus toen mijn vrouwtje een botje van mij af wilde pakken hapte en gromde ik flink naar haar. Nog voordat ze me echt goed bij mijn nek kon grijpen was ik er al mee weggerend. Ja, dat had ze mooi helemaal niet verwacht hè.Toen moesten baasje en vrouwtje met zijn tweeën echt hard zwoegen om het uit mijn mond te krijgen. Het leek wel alsof hij vast zat. En toen dat eindelijk gelukt was moest ik ook nog op mijn rug. Nou moe! Wat maken ze er toch weer een poespas van. Vandaag heeft mijn vrouwtje mij een bullenpees gegeven en dat even later ook weer afgepakt. Ik vond dat niet leuk maar ik hield toch maar mijn mond. En toen kreeg ik hem lekker weer terug.
En vandaag heb ik heerlijk veel buiten gespeeld. Lekkere gaten graven. Er ligt van alles en nog wat onder die bosgrond. En dat ruikt toch heerlijk! Dat moet ik uitgraven en dan nog dieper en nog dieper. En dan maar wroeten met mijn snoet. Ik lijk wel een truffelzoekend varkentje.
En dan ga ik ook steeds op de bank waar ik niet op mag. En dan krijg ik dus aandacht en dan doe ik het weer. En dan krijg ik weer aandacht en dan doe ik het opnieuw. En zo voorts, enzovoorts. En nu denken ze dat ze iets nieuws bedacht hebben. Nou zeggen ze niets als ik op de bank lig. Maar dan gaan zij in mijn bed liggen in de hoop dat ik dan kom. En dan krijg ik daar aandacht. Nou ja, ik doe maar even net alsof ik het niet doorheb en zal het spelletje deze week nog wel even meespelen.

19 Januari 2009

Nou, nou, nou. Het was met het weekje wel. Om te beginnen moest ik van maandag tot vrijdag aan mijn riempje buiten zijn. Daar raakte ik helemaal gefrustreerd van. Baasje en vrouwtje besloten toen om op zaterdagmorgen de vijver open te gaan hakken. Het ijs bleek na een week dooien nog steeds 5cm dik te zijn. Maar sinds ze het kapot hebben gehakt smelt het sneller en mag ik weer los. Ik moest natuurlijk meteen kijken hoe het er uitzag en steeds met mijn pootje het water aanraken. Maar ik kan nu in ieder geval niet meer onder een ijsschots schieten. Dus ik mag weer los! Dat heb ik gevierd met heel veel gek doen op het gras.
Nou, en dan nog mijn gezondheidsproblemen. Daar krijgen baasje en vrouwtje letterlijk hoofdpijn van. Nadat ik op maandag geen medicijnen meer kreeg ging het vanaf woensdag slechter met mijn blaasontsteking. En op vrijdag was het helemaal erg. Veel binnen plassen en heel veel buiten plassen en persen. Dus op vrijdag kreeg ik weer pijnstillers waarna het meteen weer helemaal goed ging. Maar vanaf vrijdag heb ik wel diarree die steeds erger wordt. En dan ga ik er ook nog bij zitten tijdens het eten. En ik hoef ook ineens niet meer te schrokken maar eet een heel stuk langzamer. Wat zou er toch met me aan de hand zijn?

En vandaag moest ik dus een blaaspunctie. Ik wist niet wat het was maar als ik het had geweten dan had ik nooit toegestemd!! Eerst kreeg ik al geen eten vanmorgen. Dat vond ik al vreemd. En dus ging ik ook niet drinken. En mijn vrouwtje had mij na 7 uur niet meer uitgelaten, dus deed ik om 9 uur een plas in huis. Toen moest ik verplicht drinken. Maar toen we om 10 uur bij de dokter kwamen had ik toch nog te weinig plas in mijn blaas. En toen moest ik dus daarblijven!! Ze stopten me in een kooitje en toen ging mijn vrouwtje weg. Ik moest zo hard huilen dat mijn vrouwtje mij in de wachtkamer hoorde. Maar het had geen zin dat vrouwtje bleef want ze moesten wachten tot mijn blaas weer een plasje had gemaakt. En dat kon misschien nog wel een halve dag duren zei de dokter. Om 12.00 uur mocht vrouwtje mij weer komen halen. Ik was zo blij dat ze er weer was. Ik zat al door het glas de wachtkamer in te kijken en ik zag haar al aankomen. Toen kreeg ik eindelijk eten en sindsdien slaap ik. Ik ben helemaal afgepeigerd van alle emoties. De dokter had wel gezegd dat hij tijdens de echo iets had gezien wat er niet hoorde. Maar dat kan van alles zijn. Dus dat is weer heel spannend.
Vanmiddag belde de dokter opnieuw. Er zitten geen ontstekingscellen in mijn plas die rechtstreeks uit mijn blaas is gehaald. Dus zou het kunnen dat de ontstekingscellen uit de soeplepel-plas van een lichte baarmoederontsteking komen die wel vaker voorkomt bij pupjes. En ik lijk giardia parasieten (of zoiets) in mijn darmen te hebben. Maar die uitslag was vaag en dat is niet zeker. Ook dit is iets wat vaker voorkomt bij pupjes. Dus is er een grote kans dat de dokter mijn iets opgezwollen darmpjes op de echo heeft gezien. En nu wordt mijn plasje nog onderzocht door de dokter en in Utrecht. Want het blijft nog een beetje vreemd dat ik met pijnstillers gewoon kan plassen en zonder niet. Zeker nu blijkt dat ik geen ontstekingscellen in mijn plasje hebt. Dus waarschijnlijk heb ik een paar normale dingetjes allemaal tegelijkertijd gekregen waardoor het voor mijn baasje en vrouwtje even wel heel spannend en ondoorzichtig werd. Aan het eind van de week krijg ik de uitslag van mijn urineonderzoek. En hopelijk weten we dan eindelijk wat het nou allemaal precies is.

14 Januari 2009

Wat vliegt de tijd. Ik ben al weer meer dan een maand in Nederland. Afgelopen zondag is Lana bij mij op bezoek geweest. Ik vond dat berengezellig! Lana heeft hier gelogeerd toen ik nog een heel klein babytje was in Noorwegen. Dus Lana vond het wel raar dat ik nu hier woon. Maar ze heeft me gedoogd en we hebben lekker door de sneeuw gerend en samen op de hei gewandeld. Dat was heel gezellig. Ik heb ook steeds heel goed gekeken naar wat Lana allemaal doet. Ik kan nog veel van haar leren als het gaat om takjes knagen, graven en rugrollen. En ik heb veel speeltjes en snoepjes gekregen. Later ga ik ook een keertje bij Lana op bezoek. Ik ga mijn best doen dat we vriendinnetjes worden. Nog meer foto's van Lana's bezoekje aan mij kun je zien in het fotoalbum van Lana's baasje en vrouwtje.
En sinds maandag dooit het. Nu moet ik de hele tijd aan mijn riempje buiten lopen. Op mijn eigen terrein nog wel. Dat komt omdat de vijver aan het ontdooien is en ik mag pas weer los als hij weer helemaal van water is. Nou, dat vind ik toch echt wel balen zeg! Ik wil los! En rennen!
Dus ik ben nog steeds helemaal in mijn nopjes. Er is alleen een klein minpuntje. Na mijn antibioticakuur heb ik nog steeds ontstekingscellen in mijn plas. Niemand weet waar die vandaan komen. Dus ik heb nog steeds een blaasontsteking. Maar het gekke is dat dat verder nergens aan te zien of te merken is, alleen aan mijn plas. Voor de rest gaat het goed. Soms doe ik nog wel wat veel plasjes achter elkaar maar ik kan ook uren mijn plas ophouden als het moet. En binnen plassen heb ik ook al een week niet gedaan. Baasje en vrouwtje staan voor een raadsel (en de dierenarts ook op dit moment) en weten niet zo goed wat ze er van moeten denken. Over een maandje ga ik weer op controle.
Verder kan ik nog vertellen dat ik mijn baasje en vrouwtje om op te vreten vind. Letterlijk! Ik overlaad ze met likjes, bijtjes, krabjes en knabbeltjes. Oren, neuzen, kinnen, handen en tenen zijn daarbij favoriet. En dat ze daarbij dan soms onder de krassen zitten en er wat verwond uitzien, nou daar moeten ze niet over zeuren hoor. Het zijn gewoon tekenen van liefde.

10 Januari 2009

Ik heb nog steeds veel sneeuwpret. Ik kan nu al voor de deur gaan zitten en dan heel zielig kijken. Dan mag ik vaak wel naar buiten om in de sneeuw te spelen.
Baasje en vrouwtje hebben binnen alvast één goede stoel verwisseld voor een oude. En laat die oude stoel nou eens heel erg goed om mijn lijfje passen. Ik kan daar zo heerlijk in liggen slapen. Hij staat lekker voor het raam in het zonnetje. Eigenlijk mag ik daar niet in liggen maar ik doe het zo schattig en lief dat ik aan de winnende hand ben.
Want verder weten mijn baasje en vrouwtje helaas steeds beter hoe ze met mij om moeten gaan. Ze proberen mij op te voeden tot een beschaafd hondje. Nou, dat zal ze niet helemaal lukken hoor. Dat beloof ik.
Wel heb ik nu ook de oefening "af" geleerd. Ik vind dat wel een heel moeilijke oefening. Ik moet dan juist weg duiken voor de kaas die ik eigenlijk zo graag wil hebben. Maar de complimentjes, en die kaas natuurlijk, maken dat ik het nu toch maar goed doe.
Maar het allergelukkigst zijn ze toch met de manier waarop ik kom als ik geroepen wordt. Ik vlieg dan als een witte kanonskogel door het bos om zo snel mogelijk "hier" te komen. Het feit dat ik dan altijd een brokje of kaasje krijg heeft daar echt helemaal niets mee te maken.

5 Januari 2009

Ik kan waken! Vanaf vandaag kan ik waken. Gisteren kon ik alleen nog blaffen maar nu waak ik. Het verschil zit in je keel. Eerst had ik wel blafjes, bijvoorbeeld als er een aanhanger het terrein op kwam gereden. Of als ik tegen de buren moest praten. Of als ik mijn baasje en mijn vrouwtje uit wilde dagen. Maar dan was het zo'n puppy geluidje van "wief-wief-wief".Maar nu is het ineens "Wrrrroef" vanuit mijn keel. Ik weet zelf nog niet wat ik nou precies moet bewaken. Maar ik vind het zelf een interessant geluid dus ik doe net alsof ik buiten iets zie. Dan ga ik voor de deur staan en zeg ik "Wrrrrrrroef". En als ik dan naar buiten mag dan loop ik met mijn staart omhoog en zeg ik nog eens "Wrrrrrrrroef". En dan krijg ik lekker veel complimentjes.
En dan ligt er vandaag ook nog een berg sneeuw. Het lijkt wel Noorwegen! Gisteren was er nog niks dus dat was echt een geweldige verrassing vanmorgen. Het komt me helemaal bekend voor en ik vind het geweldig! Dan graaf ik me er weer met heel mijn snoet in. En als ik zo heerlijk in de sneeuw aan het dollen ben dan vind ik het wel moeilijk om te luisteren als ze me roepen hoor.

2 Januari 2009

Nou, ik begin het nieuwe jaar goed zeg! Ik blijk een blaasontsteking te hebben. Mijn vrouwtje had eerder al een vermoeden maar ja, ze kennen mij nog niet goed. Wat is nou normaal plasgedrag bij een pupje dat zindelijk moet worden? En ze dachten dat ik misschien ook meer plaste omdat ik mijn terrein wil afbakenen. Je weet het niet hè? En op andere dagen en tijden hoefde ik ook weer niet zoveel te plassen. Maar vanmorgen is mijn vrouwtje toch met de soeplepel achter mij aangelopen en die heb ik helemaal volgeplast. Geen probleem. Ik had het niet eens in de gaten. Toen heeft ze dat mee naar de dokter genomen. En nu krijg ik dus pilletjes. Zo noemen ze het althans, maar volgens mij is het gewoon kaas. Baasje en vrouwtje zijn wel heel trots op mij dat ik toch zo weinig plasjes binnen doe terwijl ik toch een pupje ben mèt een blaasontsteking.
Verder heb ik dan toch eindelijk iets ontdekt waar ik wel bang voor ben. Dat is dus vuurwerk. Niet van de knallen. Die zullen mij worst wezen. Baasje en vrouwtje konden mij gewoon uitlaten in een woonwijk terwijl er al overal knallen te horen waren. Daarom besloten ze om om 22:00 uur, toen er nog niemand in de straat was om een paar pijlen en vuurwerkfonteinen af te steken. Maar zelfs van een flinke afstand vond ik dat echt doodeng zeg. En bij elke pijl werd het erger in plaats van beter. Maar toen we terug naar binnen gingen wilde ik wel even aan het gebruikte vuurwerk snuffelen om te zien waar ik nou zo bang voor was. Volgens Martin Gaus is dat goed puppengedrag, bang zijn mag maar daarna wel nieuwsgierig (=leergierig volgens Martin) gaan kijken.
Dus toen het middernacht was ben ik mooi binnen gebleven terwijl mijn baasje buiten stond te knallen. Dat gaf niks, maar ik wil niet buiten op straat kijken. Ik snap werkelijk niet wat daar nou zo feestelijk aan is.

30 December 2008

Ik ben een hele dag lief geweest. Gisteren hebben baasje en vrouwtje niet op mij hoeven mopperen. Ik ben (tijdelijk) een beetje rustiger geworden en hoef niet de hele tijd uit te dagen. Maar dat betekent niet dat ik geen streken heb. Mijn speeltjes vliegen er doorheen. Alles wat van stof gemaakt is vind ik heerlijk. Ik kan nu met mijn hoektanden bijten. Dan maakt het zo'n heerlijk krakend geluid en is het zo kapot. En dan maar kauwen op het stofje. Helaas wordt het steeds snel uit mijn mond gehaald.
En buiten is het nu heerlijk helder koud. Dan ben ik in mijn element. Ik kan al zeggen dat ik er uit wil en dan speel ik tot ik er bij neer val. Inmiddels ben ik zo ver dat ik alle uithoeken van mijn bos heb verkend. En ik vind dat het tijd wordt om ook eens buiten de poort te wandelen.
Afgelopen zondag ben ik weer in het buitenland geweest. Helemaal in België. Daar gaan mijn nichtjes Celice en Caitlin (en de rest) binnenkort wonen. En ik mocht alvast komen kijken en de grote tuin uitproberen. Dat vond ik helemaal te gek. En ik ben echt totaal niet onder de indruk van de grootte van die twee nichtjes. Ik ben letterlijk hondsbrutaal en duik er steeds bovenop. We hebben met zijn drieën lekker rondgerend en gespeeld. En als zij snoepjes kregen dan dook ik ertussen. En ik heb helemaal geen knauw gehad van Celice. Die vond zelfs dat Caitlin mij ook niet mocht corrigeren. Mijn baasje en vrouwtje hadden eigenlijk gehoopt dat Celice mij eens op mijn nummer zou zetten maar Celice heeft heel veel geduld met mij.

27 December 2008

Vandaag ben ik precies drie maanden oud. En ik begin vanalles te leren.
Ik leer dat ik voor een deur kan gaan zitten en dat hij dan automatisch open gaat. Zo heb ik al één keer verteld dat ik naar buiten moet voor een plasje.
En ik leer dat het groene bankje voor hondjes is. Als ik daar op kruip dan laten ze me liggen. Ik leg nu al mijn speelgoed op dat bankje. En als ik moe ben dan ga ik daar op slapen. Wel jammer dat de armleuning zo hoog is. Je hoofd moet bijna loodrecht omhoog.
Ook leer ik om te praten. Ik begin allerlei verschillende geluidjes te maken. En soms, als ik iets wil, dan kijk ik mijn baasje en vrouwtje aan en maakik gekke geluidjes. Daar moeten ze dan om lachen.
Ik hoop dat ik ook nog een keer leer vliegen. Ze hebben hier namelijk heel erg veel vogels. En die geven ze nog te eten ook. Soms zitten er wel honderd. Ik wil die dan gaan pakken maar ze gaan steeds de lucht in!
Ook heb ik met Kerstmis voor de eerste keer gewandeld. Ik mag nog maar 15 minuten zeggen ze. Maar dat valt niet mee. Als je bijvoorbeeld naar de hei gaat dan is het 7 minuten heen en 7 minuten terug. Dan zijn we nog maar amper op de hei. En dat terwijl ik het daar zo interessant vind. Ik moet dan vooruit rennen aan mijn riem om alles tegelijk te kunnen zien en besnuffelen.
En verder heb ik geleerd om heel erg ondeugend te zijn. Als ik iets niet mag dan doe ik dat nog een keer en nog een keer en nog een keer. En dan kijk ik mijn baasje en vrouwtje recht aan, van onderuit, en dan doe ik het nog een keer! Eens kijken wat ze dan doen. Ik wil graag weten of ik makkelijke of moeilijke ouders heb. En een aandacht dat ik dan krijg! Enorm! Dus het werkt. Yes!

24 December 2008

Vannacht ben ik een cruciale centimeter gegroeid. En dat betekent dat ik mij ineens anders gedraag dan gisteren. Ik kan ineens alles op de salontafel zien liggen èn er af pakken. Vooral de afstandbediening van de satellietontvanger is heel interessant. De andere past niet in mijn mond. Nòg niet.
En dan kan ik ineens op het groene bankje klimmen. Zomaar opeens, gisteren nog niet. En dat komt goed uit want het groene bankje is het hondenbankje. En ik vind dat toch tof! Reuze tof! Dan haal ik gekke capriolen uit en dan donder ik weer op mijn hoofd op de grond. Maar ik moet oppassen voor mijn heupjes zeggen mijn baasje en vrouwtje. Ja, die zijn echt heel blij met zo'n ondernemend en roekeloos pupje.
Ze hebben mij vandaag eens opgemeten. Mijn schofthoogte is 46 cm. Oeps, dat is wel veel voor een 12 weken oud hondje. Mijn opa en oma vonden ook al dat ik heel erg gegroeid ben. Ik heb het eens opgezocht in een boekje en ik ben al een derde van de volwassen honden voorbijgegroeid.
Nu ik hier al een paar weken ben begin ik vaste gewoontes te krijgen. Ik slaap het liefste op het matje voor de voordeur. En 's avonds bij mijn vrouwtje naast de bank. En in de bijkeuken ga ik in de bench liggen. Als het deurtje open staat dan kruip ik daar zelf in. En 's nachts gaat het deurtje dicht.
Verder probeer ik op onbewaakte ogenblikken de badkamer in te schieten. Want daar ligt een hoogpolige badmat. Die is helemaal onweerstaanbaar. En als dat niet lukt dan knaag ik aan de strikjes op de wasmand. Ook BH's vind ik onweerstaanbaar terwijl ik toch een vrouwtje ben. Maar ik vind het wel raar dat die dingen zo duur zijn en dan toch zo'n slechte kwaliteit. Drie keer knagen en het bandje is middendoor!
Ja, er is vandaag iets in mij veranderd. Ik weet zelf niet wat het is maar ik word er gek van. Knettergek! 's Avonds wist ik van gekheid niet meer wat ik moet doen. Ik rende het bos door achtervolgd door een zaklamp. Ik pakte alles wat ik pakken kon en knaagde dat doormidden. Toen ik naar binnen moest rende ik als een dolle stier door het huis. Ik deed alles wat niet mocht. En keek daarbij heel uitdagend mijn baasje en mijn vrouwtje aan. Ik kon zelf niet meer stoppen. Toen heeft mijn vrouwtje mij maar in de bench gezet en is er zelf bij gaan zitten. Nou, dat hielp eindelijk. Ik moest er helemaal van hijgen.

21 December 2008

Vandaag ben ik voor het eerst naar de peuterspeelzaal geweest. Naar school ga ik pas in januari. Ik vond het echt beren-interessant. Helemaal tof! En een aandacht dat ik had.....enorm! Mijn baasje en vrouwtje moesten wel tien keer zeggen wat voor ras ik ben. En de juf vroeg ik of een rondje wilde lopen om mijn mooie bouw te kunnen bewonderen. En dan was ik ook nog eens veruit de grootste pup van de klas.
Maar de oefeningetjes die ik moest doen, nou daar had ik dus echt geen tijd voor. Ik moest luisteren naar mijn naam "Noor" door naar mijn vrouwtje te kijken. Maar ik keek steeds maar naar de juf. De juf zei dat mijn vrouwtjes koekjes niet lekker genoeg waren. Maar dat was het niet hoor. Het is gewoon zo dat ik mijn baasje en vrouwtje al ken. En al die andere mensen en hondjes nog niet. Waarom zou ik dan naar mijn vrouwtje gaan kijken? De rest is toch veel interessanter?
En dan was er nog een oefening dat de juf mij vasthield en toen ik los gelaten was moest ik naar mijn vrouwtje rennen. Maar ik rende rechtstreeks naar die leuke meneer die mij al de hele tijd had zitten aaien.
Zo zie je maar weer dat ik al best veel geleerd heb van Pyreneeërgedrag. Ik kan al heel goed mijn baasje en vrouwtje voor aap laten staan.
Tenslotte mochten we vrij spelen. Volgens de meester ben ik een heel sociale hond en spring ik er steeds tussen als twee andere hondjes te ruw met elkaar spelen en er eentje huilt. Hij noemde mij de politieagent van het hele grut. Mijn vrouwtje weet niet goed of ze het daar mee eens is maar ik vind het zelf wel een compliment.

20 December 2008

Ik ben nu zo'n twee weken in Nederland en ik begin nu een uitdaging te worden. Ik voel mij hier helemaal thuis en dus ben ik vol zelfvertrouwen. Dat betekent dat ik vind dat ik ook best zelf beslissingen kan nemen. Zo is mijn vrouwtje mij al een keertje kwijt geweest. Ik was gewoon in het bos aan het rondsnuffelen maar omdat ik nog best klein ben kon ze me niet zo goed zien. Toen sloeg haar hart op hol. Onzin natuurlijk!
En dan mijn eetgewoonten. Daar heeft mijn vrouwtje een hartverlamming van gekregen. Ik bleek rare dingen in mijn poepje te hebben. Zoals een stukje ijzerdraad, wat later alleen het plastic omhulsel bleek te zijn. En een scherp steentje, maar dat kan eventueel ook nog in de berm gelegen hebben, waardoor het alleen maar léék alsof ik het gegeten had. Maar dat weten ze dus niet zeker.
Zeker is dat ik wel af en toe takjes en blaadjes versnipper en opeet. De dierenarts zegt dat ze me dat moeten afleren. Maar hoe? En wat wil je met een pupje in de bossen? En dan vind ik mijn eigen drollen ook wel bijzonder lekker. Ik eet ze het liefst als ze er net vers uitgekomen zijn. Dus nou ruimen mijn baasje en vrouwtje ze meteen na het neerkomen op. Bah, wat flauw van ze.
Misschien heb ik ook nog wel gewoon honger. Want ik val op mijn eten aan als een maniak. Terwijl ik hier toch geen concurrentie heb ofzo. En ik krijg genoeg zeggen ze....maar dat vind ik zelf dus niet! Na het eten is het eerste wat ik doe op de aanrecht staan om te kijken of er nog meer is. Ik ben gelukkig al groot genoeg om met mijn voorpoten op de aanrecht te kunnen staan.
En toen mijn baasje en vrouwtje terug kwamen van de winkel vonden ze een paar druppeltjes bloed in de bijkeuken. En bloedveegjes op de muur, de deur en de lichtknop. Maar ze zagen nergens een wondje bij mij dus het zal wel een heel klein ongelukje geweest zijn. Ik kan het ze ook niet vertellen. Maar mijn baasje en vrouwen zagen door het raam dat ik tegen de deur aan het springen was om er uit te komen. En dat terwijl ze toch zo hun best hebben gedaan om de bijkeuken helemaal puppy-proof te maken.

18 December 2008

Ik ben helemaal dol op mijn baasje en nog meer op mijn vrouwtje. Maar ik leer ook al goed dat ik soms alleen moet zijn. Buiten in mijn bos vind ik het geen probleem als ze eventjes niet in de buurt zijn. Ik loop ook af en toe een stukje bij ze weg want anders houden ze me echt de hele tijd in de gaten zeg. Maar ik ben nu ook al een paar keer alleen geweest in de bijkeuken. In het begin vond ik dat wel een beetje eng maar dat was snel over.
En nu ben ik daar al een paar keer alleen geweest voor één of twee uur. En voor zover mijn baasje en vrouwtje het dan kunnen bekijken is dat heel goed gegaan. Alleen gaat de lamp in de bijkeuken steeds op miraculeuze wijze aan. Het feit dat de deurknop net naast de schakelaar zit en dat er een paar krasjes op de deur zitten heeft daar echt helemaal niets mee te maken. Dat is puur toeval. Toch? En als ik dan voetstappen hoor, buiten op de veranda, dan ga ik al verlangend rechtop zitten.
En vandaag heeft mijn vrouwtje mij op haar werk geshowd. Daar liet ik mij van mijn rustigste en schattigste kant zien. Maar ik blijf een pup dus ik zette mijn vrouwtje toch nog even mooi voor schut met een plasje op de vloerbedekking. En ook daar mocht mijn vrouwtje gerust even zonder mij naar de w.c. Ik bleef rustig in het kantoor wachten tot ze weer terug was.

14 December 2008

Mijn baasje en vrouwtje denken dat ik me al helemaal thuis voel hier. Ik vind vooral mijn grote bos echt zo ontzettend tof! En elke dag breidt ik het cirkeltje dat ik rond mijn huis ontdek een beetje uit.
Ik ben superlevendig en wordt soms gek van het ontdekken van allerlei nieuwe dingen. En daarna moet ik dan heel veel dromen. Ik ben ook al bijna in de vijver gevallen. Mijn vrouwtje hoopt eigenlijk dat ik er een keer in val en en dan zo schrik dat ik er nooit meer bij in de buurt kom. Nou, leuk hoor!
En slapen gaat ook heel goed. 's Nachts moet ik in een kooi. Ze noemen dat "bench". Dan leer ik om mijn plasje op te houden. De eerste nachten sliep mijn vrouwtje op de bank. Eerst stond mijn bench naast de bank. Dat ging goed. Toen stond mijn bench in de keuken. Dat ging ook goed. Maar daarna stond mijn bench in de bijkeuken. Toen moest ik heel hard huilen. Twee nachten lang heb ik een paar keer heel hard gehuild. Dat gaf mijn vrouwtje 's nachts mooi de tijd om na te denken wat er aan de hand is. En toen snapte ze het pas. Wij wonen namelijk niet in de bijkeuken. Wij wonen in de huiskamer, wij wonen in de keuken en in de hobbykamer en zelfs in de w.c. Maar wij wonen niet in de bijkeuken. Niemand woont daar en daar moet ik dan slapen zeker. Nou mooi niet dus.
Dus toen heeft mijn vrouwtje een tuinstoel in de bijkeuken gezet en gaat ze daar zitten lezen. En soms gaan we daar ook spelen. En als mijn baasje en vrouwtje mij 's avonds naar bed brengen in mijn bench dan gaan ze daar zitten kletsen tot ik slaap. En sindsdien slaap ik daar als een roosje. Mijn vrouwtje kan nu ook weer in haar eigen bed liggen zonder dat ik hoef te huilen. Dat heb ik ze dus twee nachten lang zitten vertellen en toen pas snapten ze het! Wat zijn die mensen dom zeg! Dat heb ik dan weer, zulke domme mensen...

10 December 2008

Ik ben nu een paar dagen in Nederland. Tjonge jonge wat is mijn leven toch veranderd in korte tijd! Het is gewoon niet te geloven. Ik woon in een bos, zó groot dat ik het nog steeds niet allemaal gezien heb. Maar elke dag ga ik het verder verkennen. Ik knaag dan aan alles wat groeit en bloeit en mijn vrouwtje krijgt er een hartverzakking van want ze weet niet of ik misschien ziek kan worden van sommige planten.
En dan heb ik ook al veel bezoek gekregen van allemaal mensen die mij heel erg schattig en heel erg ondeugend vinden. En ik krijg allemaal kadootjes. Mijn vrouwtje geeft mij elke dag een paar andere speeltjes want anders dan wordt het me echt te veel.

En dan ben ik ook al meegeweest naar de markt, naar de winkel en naar de bibliotheek. En er zijn overal mensen die mij willen aaien, grote mensen, kleine mensen, kindjes. In het begin vond ik al die aandacht wel spannend en moest ik er van trillen. Maar later liep ik voor mijn vrouwtje uit door de stad, zó leuk vond ik het. En in de dierenwinkel heb ik met een volwassen hondje gespeeld dat kleiner was dan ik. En ik mocht er zelf een speeltje uitzoeken voor op de achterbank van vrouwtjes auto.

Maar dat verkeer hier in Nederland. Dat is druk zeg! Vrachtwagens vind ik nog wel eng. Maar ook vond ik het wel interessant. Dan ging ik op de stoep zitten om te kijken. En mijn vrouwtje ging er dan langs staan. En zo stonden we dan wel 10 minuten naar het verkeer te kijken. En elke keer dat ik iets nieuws zie (zoals schreeuwende jeugd op een scooter, een vrachtwagen, een tractor) dan schrik ik even en ren ik weg. Maar dan stopt mijn run pardoes omdat ik aan mijn riem zit.Tja en dan ben ik toch weer nieuwsgierig en moet ik alsnog bekijken waar ik nou eigenlijk zo van schrok.

En dan nog wat over plasjes en poepjes. Mijn poepjes leg ik steeds precies langs het hek dat om mijn bos heen staat. En dan staan mijn baasje en vrouwtje er steeds bij te juichen. Vreemde mensen zeg!
Heel soms doe ik een plasje binnen. Maar dan komt het omdat mijn baasje en vrouwtje niet goed hebben opgelet. Want ik kan al op commando buiten een plasje doen. JA NA DRIE DAGEN KAN IK AL OP COMMANDO BUITEN EEN PLASJE DOEN! Mijn baasje en vrouwtje kunnen het niet geloven. Dan zegt mijn vrouwtje "Noor, plasje doen". En soms meteen of na een paar minuten ga ik dan zitten en tijdens het plassen kijk ik dan al het brokje uit de zak van mijn vrouwtje. Want ik weet dat dit er na komt.

7 December 2008

Gisteren was voor mij de grote dag. Toen heb ik mijn moeder en broertjes en zusjes vaarwel gezegd. Er kwamen twee mensen helemaal uit Nederland om mij op te halen.
Ik moest mee op de achterbank van de auto. Daar lagen allemaal speeltjes. Maar eerst moest ik toch een beetje piepen. Dat duurde echter maar een paar seconden. Ook deed ik twee plasjes van de stress op de kranten in de auto. Maar na een uur vond ik het eigenlijk wel goed. Mijn vrouwtje zat naast mij op de achterbank en daar ging ik gezellig tegenaan liggen knuffelen. Elk uur stopten we een keer en deed ik netjes een plasje. Dan stonden mijn baasje en vrouwtje heel enthousiast te doen.
En ik ben ook helemaal niet ziek geweest in de auto. Ik vond het juist wel gezellig dat autorijden. Lekker knuffelen en spelen op de achterbank. En heerlijk met je pootjes tegen de rugleuning omhoog liggen. Of wat te denken van de armsteunen die je ook als hoofdsteun kunt gebruiken. Tof joh.

En dan heb ik ook nog in een hotel overnacht. Daar moest ik slapen in een bench. Dat vond ik maar niks maar ik liet het maar gebeuren. Ik heb eventjes gepiept maar toen dat niet hielp hield ik er maar mee op.
Ik vond het wel heel eng om langs de receptie te lopen. Dus daar droegen mijn baasje en vrouwtje mij dan langs. Dat vond ik toch veiliger.

Verder heb ik onderweg heel lekker in de sneeuw gespeeld. Dat was nog in Noorwegen. Daar lag 20 cm. Dat vond ik geweldig!
En later vond ik het geweldig om bij elke stop op mijn rug te gaan liggen rollen en om aan alle takjes te knagen die ik kon vinden. Ik vind het dan ook super dat ik zo'n heel groot bos helemaal voor mij alleen krijg.
's Avonds kwam ik aan bij een groot huis. Ik heb niet eens alle kamers bekeken. Dat vond ik echt veel te veel voor de eerste avond. En ze hebben daar hele grote ramen. Wel 9 stuks naast elkaar die helemaal tot op de grond gaan. Het was donker en binnen waren de lampen aan en elke keer als ik daar langs liep zag ik een hond! Soms wel twee of drie tegelijk. Ze zaten in die ramen! Daar moest ik toch wel de hele tijd tegen blaffen.
Verder hebben mijn baasje en mijn vrouwtje heel veel speeltjes voor mij gekocht. En zelfs een dure Kong. Maar de leukste speeltjes vind ik toch de dorre blaadjes, takjes en dennenappels uit mijn bos.