Dagboek van Pyreneese berghond Noor

(Als je een foto aanwijst dan zie je de omschrijving)

 

13 september 2009

Het is eigenlijk niet meer mogelijk om mij rustig te houden. Hoewel ik het niet erg vind in mijn kooitje ben ik daarbuiten zo ontzettend energiek. Ik moet dan gewoon echt spelen. En baasje en vrouwtje hebben ook niet meer de energie om mij altijd maar kalm te houden. Dus eigenlijk heb ik veel meer energie dan zij.
Maar als ik uit mijn kooitje ben dan wil ik gewoon spelen of op de bank liggen of lekker mezelf uitkuren. Als ik aan mijn riempje wandel dan kan het soms zo zijn dat ik rustig links aan het lopen ben en dat ik dan een-tiende seconde later rechts dans. Zo snel gaat dat met mij.
Baasje en vrouwtje zijn nu ook niet meer in paniek bij elke sprong die ik maak dus dat scheelt. Maar als ik heel erg wild doe dan wordt er nog wel op me gemopperd. En daar word ik dan alleen maar wilder van. En dan moet ik meestal weer mijn kooitje in.
Maar er zijn ook momenten bij dat ik best wel rustig kan zijn. En dan mag ik los in het bos. Nou ja, niet in het hele bos. Ze hebben voor mij een klein stukje afgezet. En daar blijven ze dan heel dicht bij mij in de buurt. Maar als ik daar maar leuk kan spelen dan is het niet nodig om rond te rennen. En dan ben ik toch zo gelukkig dat ik eindelijk even los ben! Baasje en vrouwtje worden daar zelf ook helemaal gelukkig van.
Zo had ik onlangs mijn gieter weer teruggevonden. Dat was de gieter waar ik als klein pupje ook altijd al mee bezig was. Toen heb ik er een maand over gedaan om er kleine stukjes af te breken. Nu duurde het tien minuten voordat hij helemaal aan snippers was. Maar ik had toch zo'n plezier!

Weten jullie trouwens dat vrouwtje ook nog steeds een eigen dagboek bij houdt over mijn aandoening. Hier is het dagboek van baasje en vrouwtje.

4 september 2009

Mijn dagen zijn tegenwoordig niet meer zo heel spannend. Ik doe iedere dag precies hetzelfde.
Maar vandaag was heel anders. En dat had ik echt wel in de gaten hoor. Ik ben niet gek! Baasje deed heel anders toen hij naar zijn werk ging. En voordat hij naar zijn werk ging moest ik achter in de auto. En mijn bench was er ook, en een hele grote boodschappentas vol met speeltjes, mijn drinkbankje en de camera.
Ik ben vandaag voor het eerst gaan werken, mijn eigen centjes verdienen. Ik moest het kantoor van baasje bewaken. Bijna alle collega's van baasje hadden een uitstapje dus baasje was bijna alleen op kantoor. Dus ging ik hem gezelschap houden. En het kantoor bewaken natuurlijk. Die ene man die nog wel werkte en nietsvermoedend baasjes kantoor binnen kwam die schrok zich een hoedje. Want ik moest heel hard tegen hem blaffen. Helaas zat ik op dat moment in mijn kooitje. Maar ik mocht er al snel uit en toen ben ik tegen die man opgesprongen. Dat mocht ik natuurlijk niet, maar daar trek ik mij niks van aan. De man vond mij best wel groot.
En toen baasje met een zakenrelatie aan de telefoon zat moest ik huilen omdat ik in mijn kooitje zat. Wat zou die man aan de andere kant van de lijn nou gedacht hebben?
En ook hier weet ik natuurlijk precies wat de beste plek is om te slapen: onder het bureau, net als thuis. Alleen hier is het aan de voeten van mijn baasje.
En verder heb ik natuurlijk heel het kantoor van baasje besnuffeld. Elke papiertje heb ik gecontroleerd. Nou daar wordt je wel heel erg moe van hoor.
Toen ik thuis kwam kon ik nog net mijn vrouwtje begroeten maar daar had je het ook mee gehad. En ik vond het niet erg dat ik in de bench moest want ik was zo moe. Ik heb echt een hele poos moeten slapen voordat ik aan mijn avondeten toe was.
Dus nu weten baasje en vrouwtje wat ze moeten doen om mij mijn energie kwijt te laten raken. Mij elke dag naar een nieuwe plek meenemen waar ik nog nooit ben geweest.

28 augustus 2009

Baasje en vrouwtje vinden mij maar een rare griet. Nou dank je wel. Ik mag soms een paar uur uit mijn kooitje. Meestal ben ik dan best wel rustig. Vooral in de ochtend en 's avonds. En dan zoek ik een lekker plekje op om te gaan liggen. En dat is dan onder de tafel waar de computer op staat. OK, dat plekje heeft dezelfde maat als de bench. Maar toch is het wel heel anders hoor. Jullie snappen dat gewoon niet.
Daar zijn vaak de voeten van mijn vrouwtje te vinden. Dus daarom denk ik dat dit een heel belangrijke plek is. En ook als ze er niet zit dan lig ik daar heerlijk. Maar ook weer niet al te lang. Want ik moet toch wel regelmatig kijken waar mijn vrouwtje is.
Mij baasje vind ik ook heel leuk hoor. De dagen worden alweer wat korter en het laatste rondje is voor hem. Want als ik in het donker loop dan ben ik nog allerter. En dan zie ik soms een poes of hoor ik hondjes. En dan moet ik mijn vrouwtje daar tegen beschermen. Mijn baasje kan wel ietsje beter voor zichzelf zorgen dus daar hoef ik dan niet zo heel fanatiek te zijn.
Maar toen ik onlangs buiten de poort kwam en er maar liefst 7 buurhonden van verschillende kanten tegen mij begonnen te praten toen had baasje er ook moeite mee hoor, om mijn pootjes rustig te houden.

20 augustus 2009

Na zoveel benchdagen kan ik wel een top 10 opstellen van speeltjes waarmee ik mij bezig kan houden. (En je ziet, hoe lekkerder hoe beter.) Belangrijkste criterium is hoe lang kan ik mij hiermee bezig kan houden. (Niet geheel op volgorde van calorische waarde). En we hebben een gedeeld 3e plaats.
Maar om eerlijk te zijn, na zoveel benchdagen is eigenlijk ook niets meer leuk. Er zijn dagen bij dat ik gewoon nergens zin in heb en dat ik alleen maar veel huil om uit die kooi te mogen.

1. Gedroogd runderbot XL
2. Kong met brokjes en gesmolten kaas
3. Gedroogd runderbot half
3. Gevuld mergpijpje (lang en smal is beter dan kort en breed)
5. Grote stukken rawhide (van Farmfood)
6. Kong met rijst-leverworst-ijs
7. Bristle Bone*
8. Bouncy Bone*
9. Gedroogd stuk vlees (lamsoor, long, etc.)
10. Nylabone*

Bouncy Bone en Bristle Bone kende ik al langer en waren daarom een beetje minder interessant. Nylabone is echt helemaal niks aan.

En nu denken jullie natuurlijk, revalideren = snacken. Maar dat is niet waar. Revalideren is snacken, rusten, lopen, eten, slapen, liggen. Echt waar, zoooo saai!

15 augustus 2009

Bij gebrek aan pens heeft mijn vrouwtje een ander ijsje voor me bedacht. Ze begint er zowaar creatief in te worden. Hier volgt het recept:
Stamp een flinke hoeveelheid "Jean Peau rijst-drops" fijn. Meng deze met een eetlepel leverworst. Met de handen tot een mooi deeg kneden en in de Kong proppen. Dan lang in de diepvries. Vrouwtje had het maar een uur gedaan maar toen had ik het wel snel op. Het was wel heeeeeeeel lekker!
Dus als het er langer in zit dan is het misschien harder en niet zo snel op. Ze zeggen overigens wel dat je een diepvrieskong eerst moet afspoelen om een vastgevroren tong te voorkomen. Maar deze was niet zo koud.

14 augustus 2009

Kijk eens hoe mooi ik het Hollands Rood-Wit-Blauw vertegenwoordig met mijn nieuwe Kong en nieuwe T-shirt. Lekker! Het recept is nog steeds hetzelfde want dat smaakt nog steeds goed. In het weekend gaat vrouwtje misschien nog iets anders bedenken. Morgen waarschijnlijk het recept dat Pyrène in het gastenboek heeft gezet (als we Smuldier pens aan kunnen komen) want morgen wordt het heet.
En dan staat mijn vrouwtje echt helemaal verbaasd over mijn intelligentie terwijl dat toch algemeen bekend zou moeten zijn. Ik heb namelijk in de gaten gekregen dat als ik mijn Kong in mijn mond pak, deze langs de tralies van mijn kooitje omhoog beweeg en dan laat vallen, dat er dan soms stukken uitvallen. En dus sta ik nu met grote regelmaat die Kong langs de tralies af te schrapen en dan "boink" weer op de grond met dat ding.

12 augustus 2009

Gelukkig mag ik inmiddels al wat vaker uit mijn kooitje. Maar in mijn kooitje zijn heeft ook nog wel voordelen. Want dan krijg je veel lekkere dingetjes (Nadeel is dat het gewone eten dan weer wat minder is.) Zo heb ik al een aantal heerlijke kauwbotten gegeten.En ik had ooit een Puppy Kong maar daar heb ik nog nooit de lol van ingezien. Maar voor deze gelegenheid heeft vrouwtje zich eens op de Kongrecepten gestort. Te beginnen met deze: Stamp een paar gewone brokjes fijn. Doe hier wat kaas bij (liefst 20+). Doe dit 1 à 1,5 minuut in de magnetron op 600 watt. Meng het tot een plakkerige massa en frot dit in de Kong. Goed af laten koelen! En geef dit dan aan mij.
En ik moet zeggen, het houdt je toch wel een tijdje van de straat hoor. En ik wil helemaal niet mijn kooitje uit voor een wandeling. En als het dan toch moet, mag ik hem dan meenemen in mijn mond? Dus nou toe maar, ik loop wel mooi mee naar die poort, draai daar om en loop weer terug. Ik hoef ineens niet meer te zitten om aan mijn schouder te krabben. De jeuk is ineens weg. Dat is nou toch ook toevallig hè?
Aangezien dit ding ineens een groot succes is denk ik dat er binnenkort een grotere komt. Want vrouwtje is veel te bang dat ik een keer zal ontdekken dat je dit ding ook kapot kunt knagen om sneller bij de binnenkant te komen. Oh ja, en mijn tong past niet door het gat.

6 augustus 2009

Het gaat heel goed met mij. Sterker nog, ik zou zelf niet weten wat er mis zou kunnen zijn met mij. Er is ook niks aan mij te zien (Nou ja, op dat modieuze T-shirt na dan.) Dus ik wil gewoon rennen en springen. En lekker op de bank liggen. Dat mis ik toch zo. Dat kan ik allemaal best. Dus laat mij nou toch eindelijk eens uit die kooi. Maar nee hoor, erger nog, ze hebben er nog eentje bij gekocht. Belachelijk zeg! Hoewel, ik vind stiekem dat die tweede wel een mooi uitzicht heeft.
En dan is er vandaag speciaal voor mij een pakje uit Finland gekomen. Dat heeft mijn halfbroertje Giusto naar mij toegestuurd. Het was zo'n grote verrassing! Dat vind ik zo tof van hem! Dank je wel Giusto!! Giusto weet uit eigen ervaring hoe het is om een beetje ziek te zijn en om niet te mogen doen wat je wil. Dus hij heeft me een paar leuke dingetje gestuurd zodat ik mij niet hoef te vervelen in die kooi.

5 augustus 2009

Ik heb proef-gelogeerd bij Ome Aad en Tante Marina. Ik moest daar een nachtje blijven. Nou dat zijn me toch nachtvlinders zeg! Ik ging pas om 03.30 naar bed. Maar gelukkig mocht ik ook lang uitslapen. Ik vond het er erg leuk. En ik heb mijn baasje en vrouwtje helemaal niet zo erg gemist. Ik heb heel lief in de huiskamer liggen slapen. Ik heb weer mijn nichtjes gezien en mijn neef (die mij erg interessant vond, maar het is mijn neef hè). En natuurlijk die grote Caldo en de kleine puppekinders. Ik mocht alleen niet met ze spelen. Dat vond ik toch zo flauw van die mensen. Weet je hoe dat komt? Je moet geopereerd worden zeiden ze. Ik had geen idee wat dat is. Nou, nu toch wel. Dat is toch zo iets verschrikkelijks! Dat wil geen enkele hond meemaken. Eerst moet je de hele dag heel bang liggen zijn in een ziekenhuis. Dan maken ze je toch ziek! Niet normaal meer. Dan kom je thuis en stoppen ze je voor weken in een hok. Echt het is verschrikkelijk! Het enige voordeel is dat ik nu een charmant T-shirt aan krijg. En dat mijn baasje en vrouwtje heel veel thuis zijn.
Vrouwtje heeft nu zelf ook een dagboek op de website staan met hun belevenissen over mijn ziekte. Dat kun je hier vinden.

25 juli 2009

Ik heb een stukje plakband aan mijn lijf hangen. En daarmee zit ik de hele tijd aan mijn vrouwtje vastgeplakt. Maar dat vind ik niet erg hoor. Vrouwtje en ik vinden dat zelfs heel erg gezellig. Overdag valt het nog wel mee. Dan ben ik nog best zelfstandig. Maar gelukkig is het de laatste tijd niet zulk mooi weer geweest. Dus baasje en vrouwtje zaten dan 's avonds vaak binnen televisie te kijken. En dan móét ik tegen mijn vrouwtje aan liggen. Waar mijn vrouwtje ook gaat, daar ben ik ook. Gaat ze even naar de keuken om iets lekkers of drinken te pakken, dan kom ik van de bank en ga de keuken in. Gaat ze links op de bank zitten, dan lig ik links. Gaat ze rechts zitten, dan lig ik rechts. En als ze op de bank gaat liggen dan lig ik daar languit tegenaan. En als ze naar bed gaat......dan lig ik tegen de deur van de slaapkamer. Als ze er nog even uit moeten dan moeten ze over mij heen stappen, want ik lig recht op de drempel. En overdag lig ik daar nu ook want ik heb ontdekt dat dit een fijn plekje is. Lekker in een hoekje met een groot raam voor mijn neus waardoor ik naar buiten kan kijken zonder mijn hoofd op te tillen. En oh, ja, baasje is er ook nog.
Twee weken geleden waren mijn opa en oma van baasjes kant 50 jaar getrouwd. En ik mocht ook op de receptie komen. Ik trok natuurlijk veel bekijks maar de meeste mensen wilde geen witte haren op hun kleren. Helaas moest ik net voordat het buffet geopend werd weer naar huis. Nou, dat is natuurlijk echt belachelijk. Daar was ik nou speciaal voor gekomen.
Verder ben ik sinds mei al niet meer gegroeid. Maar toch lijkt het alsof ik steeds groter wordt. Ik kan nu zelfs al spullen jatten van de hoge plank in de keuken. Vrouwtje heeft het eens gemeten. Die plank zit op 1,70 meter van de vloer af.
En verder vind ik het nog steeds heerlijk om op de tafel op de veranda te liggen. Maar baasje en vrouwtje willen niet dat ik daar van af spring. Dus moeten ze elke keer de tuinstoelen inklappen als ze opstaan zodat ik die niet als trapje kan gebruiken. Eerst de kussens en nu dit weer. Maar toch zie ik regelmatig mijn kans schoon. En vrouwtje heeft nu zelfs ontdekt dat ze mij daar met mijn 38kg toch nog vanaf kan tillen.

8 juli 2009

Naarmate je ouder wordt zijn er minder dingetjes om in het dagboek te schrijven. Maar vandaag heb ik toch weer een nieuwe grote stap gezet op weg naar volwassenheid. Vrouwtje moest 2 uurtjes weg en ze besloot dat het tijd werd om mij gewoon in huis te laten en niet meer in mijn slaapkamertje op te sluiten. Ze heeft eerst het huis goed opgeruimd en vooral de aanrecht goed gepoetst en toen ging ze. Dat vond ik echt wel heel raar. Ik dacht: "hé ze vergeet iets". Toen ze twee uur later weer thuis kwam lag ik niet eens op de bank te slapen. Ik was gewoon in de gang gaan slapen. En ik heb helemaal niets kapot gemaakt. Knap hè, van mij?
Verder heb ik al twee maanden geen interesse meer getoond in de oude tuinkussens. Dus baasje en vrouwtje hebben nu weer nieuwe gekocht. Wel in de aanbieding, voor 10 euro per stuk maar ze zijn wel mooi en dik. De veranda ziet er weer keurig en fleurig uit. Ik vind de tuinkussens niet meer interessant. Ik vind de tuinstoelen nog wel handig om de tuintafel op te klimmen. Want daar lig ik nu elke dag op als ik de kans krijg. Ja, ik ben een echte berghond hè?
Vrouwtje heeft ook de oude kussentjes van de bank weer tevoorschijn gehaald. Maar dat kan nog niet. Die vind ik nog wel veel te leuk en ik heb er al weer flink wat nieuwe stukken afgescheurd.

27 juni 2009

Ze hebben me toch zo moe gemaakt vandaag. We gingen een eindje rijden en toen kwamen we bij Ome Aad en Tante Marina. (Je weet wel: MacThree) Daar ken ik het al goed. Omdat het echt bloedheet was gingen we op de veranda zitten. Daar staat een bankstel en weet je wat ze daar nou achter verstopt hadden? Mini-hondjes! Ze kwamen één voor één achter die banken uit. Na twee minuten had ik al het schuim om mijn mond staan van opwinding. Net als een tijdje geleden bij La Joie Blanche. Maar nu ben ik al een stukje ouder dus ik mocht bij de hondjes. En ik deed daar zo lief mee! Baasje en vrouwtje waren helemaal trots op mij. Soms kon ik me niet helemaal inhouden en deed ik een klein beetje te lomp maar meestal probeerde ik wel met ze te spelen maar zonder ze aan te raken. Ik sprong zelfs met mijn pootjes uit elkaar zodat ik ze niet zou aanraken.
En daar krijg je toch zo'n dorst van. Dus toen kregen we drinken. Maar die kleintjes hadden ook dorst en kwamen ook drinken. Ze duwden zomaar mijn neus uit de waterbak. Ik liet ze gewoon voor gaan en wachtte geduldig tot die baby's klaar waren. Is dat nou niet lief van mij? Vrouwtje glom van trots.
Later besloot ik dat ik ook eens op het veld wilde gaan kijken bij mijn nichtjes en bij Caldo, de Gentle Giant. Caldo moest weg want hij mag geen baby's bij mij maken. En toen ik nichtje Caitlin zag dacht ik inderdaad: "Nee, ik hoef geen baby's". Baby's krijgen is niet goed voor je uiterlijk hoor, dat is met alle mamahonden. Maar ze zeggen dat ze wel snel weer mooi en vol zal worden. Maar voor nu lijkt het wel alsof de baby's haar een beetje leeggezogen hebben. En dat heb ik ook goed staan bekijken. Want de baby's mochten nog bij haar drinken en daar stond ik met mijn neus bovenop. Dat vond ik toch zo bere-interessant. En ik mocht ook rustig kijken van Caitlin. Want Caitlin is al net zo lief als ik.
Celice kon aan mij ruiken dat ik geen pupje meer ben dus die moest zonodig laten blijken dat zij daar de baas is. Ze legde haar poot op mijn rug en klom er ook nog eens half op. Daarna gooide ze me op de grond en liep ze weg. Nou ja, ik vond dat zelf wel duidelijke taal en dacht: "OK dan, jij bent de baas hier." Daarna hebben we nog wel even een reuzinnengevechtje gedaan voor de lol. Verder zat ik Caldo lekker uit te dagen. Die kon er niet bij en ik zei steeds tegen hem: "Pak me dan, als je kan". En toen moest hij in het kippenhok.
Nou, dat was dus echt een vermoeiende dag. Maar ik denk wel dat ik het leuk vind als ik daar eens ga logeren. En vandaag is weer gebleken hoe goed ik de hondentaal ken. Mensentaal vind ik soms best moeilijk hoor.

24 juni 2009

Om te voorkomen dat baasje en vrouwtje indutten bedenk ik steeds weer wat nieuwe dingetjes. Het nieuwste is dat ik via de tuinstoelen op de tuintafel klim. En als daar geen lekkers op ligt dan ga ik op de tafel zitten om eens goed van het uitzicht te genieten.
Verder ben ik nog steeds een miepertje. Als we 's avonds gaan slapen dan ga ik op het matje voor de voordeur liggen. Zodra baasje en vrouwtje in slaap gevallen zijn, zie en hoor ik opeens vanalles. En daar moet ik dan uiteraard hard tegen blaffen. En ik heb inmiddels een heel luid volume ontwikkeld. Na middernacht zijn al die rare dingen weg en kan ik ook eindelijk gaan slapen. Maar ik zie echt geen spoken ofzo hoor. Want weet je wat er nu door ons bos loopt en in onze vijver zwemt? Een eend met acht kuikentjes!
En als het dan 's morgens zes uur is geworden wil ik graag mijn baasje en vrouwtje zien. Dus dan sta ik te huilen voor hun slaapkamerdeur. Ik snuif onder de deur door, probeer hem open te duwen en als dat geen effect heeft dan probeer ik hem open te krabben. De krassen staan inmiddels tot 1,70 meter hoog op de deur. Maar ik heb hem nog niet zelf open kunnen krijgen.
En nu opeens heeft vrouwtje daar een ronde knop op gezet. Precies op de plek waar eerst zo'n langwerpig ding zat. Waarom zou dat nou zijn?

21 juni 2009

Goshie, wat nu weer? Ik word zowaar weer een beetje onzindelijk. Op mijn laatste avond in Zwitserland had ik een plasje binnen gedaan. Maar dat vonden baasje en vrouwtje nog wel te verklaren. Ik dronk daar veel en ik mocht niet los en moest veel binnen zitten.
Thuisgekomen deed ik een plasje op de veranda. Maar dat konden ze ook nog verklaren doordat de toegangen naar de veranda afgesloten zijn. Het is dus een soort grote buitenkooi geworden waar ik niet af kan. En het blijft toch buiten, nietwaar?
Maar vandaag deed ik zomaar een plasje binnenshuis. Vrouwtje hoorde mij door de verandadeur naar buiten gaan en direct weer binnen komen. En meteen daarna hoorde ze water kletteren op de vloer. Oh oh.
Op internet heeft ze wel gelezen dat het iets met loopsheid te maken kan hebben maar dat je daar weer onzindelijk van wordt dat staat er niet zo duidelijk. Als ik buiten de poort mag wandelen dan doe ik wel veel plasjes. Maar dat zijn overduidelijk dominatieplasjes of markeringsplasjes waarmee ik wil zeggen: "Aan alle jongemannen uit de buurt: Ik ben er klaar voor!" Zou ik het ineens niet meer zo goed op kunnen houden? Zou ik weer een blaasontsteking hebben? Zou ik door alle hormoontjes een ontwikkelingsterugvalletje krijgen? We wachten het maar af. Zoals dat inmiddels gebruikelijk is met mij gebeurt alles tegelijkertijd. Loops en moeten rusten met mijn pootje. We wachten het maar eens een paar weken af tot deze zaken hersteld zijn en dan zien we wel weer verder. Vrouwtje meent zich wel te herinneren dat al deze plasjes direct na het oppeuzelen van een kauwbotje waren. Maar van de eerste twee weet ze het niet meer helemaal zeker. En als ik de hele dag in mijn kamertje moet zijn als mijn baasje en vrouwtje zijn werken dan heb ik geen ongelukjes.
Wel hoor ik baasje en vrouwtje af en toe praten over een grote ren buiten. Ze hadden het er al langer over dat het wel makkelijk zou zijn om een klein stukje bos zodanig af te zetten, met fundering en stevige hekken dat ik er met zekerheid niet uit kan ontsnappen. Dat leek ze wel handig voor als ze naar hun werk gaan of als er logeetjes zijn etc. Maar ze zien er nu ook wel voordelen van in voor de perioden dat ik loops ben. Want hoewel ik best wel netjes ben zijn er toch wel een paar momenten geweest dat het dweilen is met mijn kraan open.

20 juni 2009

Een update voor al mijn fans. Het gaat nog steeds goed met mijn pootje. Ik hinkel nu al ruim een week niet meer en ik heb ook al een week geen pijstillers meer. Dus hopelijk komt het ook niet terug. Ik moet nog steeds uit aan mijn riempje, zelfs in mijn eigen bos. Nou dat vind ik toch zo vreselijk. Ik ga er nu steeds bij zitten, kijk dan heel uitdagend onderuit en lik aan mijn riempje. Daarmee wil ik zeggen: "Ik kan het best doorbijten als ik wil hoor. Dat weten jullie inmiddels wel." Toen mijn vrouwtje een keertje vergeten was dat ik mijn riem aan moet maakte ik snel van de gelegenheid gebruik om een grote poep te doen.
Omdat ik mijn energie zo niet kwijt raak heeft mijn vrouwtje voor mij een aantal kauwbotten gekocht. Die krijg ik af en toe als ze gek worden van mij omdat ik aan hèn ga knagen. Ik mocht vandaag kiezen uit een gevulde mergpijp, een gerookt bot en een rawhide. Ik koos voor de laatste maar dat kwam misschien ook omdat de andere twee in plastic zaten.
Verder ben ik natuurlijk nog steeds loops. Ik lijk daar wel wat mieperiger van te worden. Ik moet af en toe een beetje huilen om niks. En ik moet ook heel erg veel bij mijn vrouwtje zijn. Zodra die stil gaat zitten ben ik erbij. Op schoot of op haar voeten. Als ze een boek heeft dan krijgt ze geen zin gelezen. En als ze televisie wil kijken dan staat er steeds een groot wit achterwerk in beeld.

16 juni 2009

Ik ben al weer een paar daagjes thuis en het gaat goed met mijn pootje. Ik ben eigenlijk al meteen vanaf het begin de pijnstillers alweer af gaan bouwen. Op zaterdagmorgen heb ik nog een halve dosis genomen en sindsdien niets meer. En afgelopen donderdag (de 11e dus) hupte ik al nauwelijks meer en vanaf vrijdag loop ik weer normaal. Gisteren ben ik toch nog naar mijn eigen dokter geweest. Die heeft mij veel beter onderzocht. Ik moest eerst draven op de parkeerplaats. Daarna ging hij mij buigen en strekken en daarna weer draven op de parkeerplaats.
Het buigen en strekken deed nog wel zeer joh. Ik moest er echt van piepen terwijl ik dat nooit doe. Daar schrok vrouwtje wel van. Maar ook daarna bij het draven kon de dokter niets aan mij zien. De dokter moest zelfs aan vrouwtje vragen aan welke poot ik nou eigenlijk kreupel was.
De dokter kon zonder röntgenfoto's niets met zekerheid zeggen maar de kans dat ik OCD heb leek hem toch wel heel klein. En ook de kans dat het groeipijnen zijn is ook niet zo groot want dan zou ik niet zo snel alweer normaal lopen. Dus hij denkt dat ik toch iets heb verrekt of verstuikt. En nou moet ik nóg een week een paar keer per dag uitgelaten worden aan mijn riempje en daarna langzaam opbouwen. Daar heb ik toch zo'n hekel aan! Ik heb onlangs weer pas na 48 uur een poepje gedaan.
Maar wat ik verder toch heb meegemaakt! Ik wist dat ik niet zo'n slim baasje en vrouwtje heb. Maar dat ze niet eens weten van de bloemetjes en de bijtjes dat is wel het toppunt van domheid. Mijn oliedomme vrouwtje zei zondag nog tegen baasje dat ze vond dat ik opeens zo'n volwassen plassertje had gekregen. Ook vonden ze wat druppeltjes op de grond waarvan ze niet snapten waar die vandaan konden komen. Nou dááruit dus! Pas toen ik heel veel aan mijn plassertje ging likken viel het kwartje. Ik ben vrouw geworden! Maar dat hadden ze pas verwacht rond de 12 maanden. En ik ben pas 8,5 maand oud. Dat is wel erg jong voor een Pyreneese berghond. Maar ja, het past wel goed bij mijn karakter. Ik ben altijd haantje de voorste. Ja toen pas vielen er meer kwartjes. Zo moet ik ook vaker plassen. En in de wachtkamer bij de dierenarts was ik zo mieperig. Dat ben ik anders nooit.
Zou je hiervan ook gevoeliger in je pootjes kunnen worden? Dat hoopt mijn vrouwtje stiekem een beetje hoewel ze daar nog nooit van gehoord heeft.

14 juni 2009

Mijn vrouwtje heeft mijn vakantiefoto's op internet gezet.
klik hier om mijn fotoalbum te bekijken.

12 juni 2009

Gisteren was een vervelende dag. Het regende tot na de middag en toen pas trokken de wolken wat op en konden we het dal weer zien. En de rest van de dag bleven er buien. We hebben maar een autotochtje in het Lötschental gemaakt maar daar vonden we geen van drieën veel aan. Met de pijnstillers gaat het wel veel beter met mijn pootje maar ik mag maar weinig wandelen. Wel hebben baasje en vrouwtje ge-emaild met mijn eerste vrouwtje Beate. En die stelde hen wel gerust. Zelfs als het iets ernstigs is dan is het nog niet onoverkomelijk. Gelukkig is vrouwtje Beate altijd erg nuchter in die dingen. En baasje en vrouwtje zijn gisteren uit eten geweest en toen moest ik ook in de auto blijven zitten. Nou moe!
Vandaag was wel weer een leuke dag. Vanmorgen liep de temperatuur op ons terras in iets meer dan een uur tijd op van 6 naar 21 graden. Naarmate ik langer in dit huisje ben, ben ik veel rustiger omdat ik meer op mijn gemak ben. Wel hebben baasje en vrouwtje een barricade gemaakt van een dubbele rij tuinstoelen zodat ik weet waar ik moet blijven. Maar ja, weten, willen en doen. Dat zijn drie heel verschillende dingen. En je bent Pyreneese berghond of je bent het niet. Dus regelmatig probeer ik die barricade te doorbreken en soms lukt dat. Maar meestal liggen baasje en vrouwtje zelf als wachters in die barricade. Twee tegen één, dat is niet eerlijk. En soms dan ga ik er gewoon lekker zelf in liggen.
Vandaag zijn we weer naar boven gereden. Daar zijn we naar een bergweide gewandeld en baasje en vrouwtje hebben het zelfs getimed: 8 minuten lopen. Daar zijn we gaan liggen. Baasje en vrouwtje met een boek en ik met een lekker kauwbot. Nou daar heb ik me zeker wel een uur mee vermaakt. Daarna zijn we teruggegaan en hebben we op een terrasje wat gegeten. Nou ja, baasje en vrouwtje hebben gegeten en ik probeerde dat te voorkomen. Het was mijn eerste bezoek aan een restaurant en dat moet ik nog echt leren. Ik heb dus echt geen zin om onder de tafel te blijven liggen. Ik ga gewoon steeds met mijn poten op de tafel staan. En dan moeten ze me dus terugduwen terwijl ik op mijn achterbenen sta. Nou, dat lukt dus echt niet. Ik ben echt zo enorm sterk. Dat is gewoon niet te geloven. En toen ik begreep dat dit echt niet de bedoeling was liep ik gewoon steeds achter de stoel door waardoor mijn lijn eromheen draaide en alles telkens begon te wiebelen. Terwijl ik dus moet uitkijken voor mijn pootje! Met de pijnstillers loop ik weer normaal. Dus nu moeten baasje en vrouwtje nog meer hun best doen om mij te laten rusten.
Morgen gaan we weer naar huis. We moeten 850 km rijden en dan zijn we er. Ik zou graag zeggen dat het een leuke vakantie was maar het had wat mankementjes. Maar we gaan er van uit dat we volgend jaar weer terugkomen. En dan zal ik het huisje herkennen, een beetje ouder zijn, en dan wordt het vast erg genieten. Want de eerste dagen heb ik toch wel heel erg genoten van de bergen en de bisses. Het was in ieder geval een vakantie om nooit meer te vergeten.

10 juni 2009

Ik heb weer heerlijk geslapen vannacht in het hoekje bij de deur. En de laatste uren op bed bij de voeten van baasje. Ik heb die voeten ook nog een wasbeurt gegeven. Nadat ik opgestaan was bleek dat mijn pootje niet verbeterd is. Dus baasje en vrouwtje besloten om toch maar naar een dierenarts te gaan. Niet dat ze er veel van verwachten maar dan dóén ze tenminste iets. We konden daar pas om 15.15 terecht. Baasje en vrouwtje hadden eerst afgewacht tot ik te levendig zou zijn om thuis te blijven. Dus rond half 10 gingen we een eindje omhoog rijden naar een dorpje hier vlakbij. Dat heet Jeitzinen. Je kunt daar heel mooi wandelen. Het is een makkelijke route en al na 500 meter heb je uitzichten en een alpenweide. En nog eens 200 meter verder zit een fokker van werkhonden, Maremma's in dit geval. Ik ben wel een beetje een zorgenkindje want tijdens de wandeling kreeg ik ook nog eens exploderende spuitpoep en overgeven. Toen ik dat kwijt was ging ik mijn mond afvegen aan het gras. Ja, ik ben wel een net dametje. Ik heb waarschijnlijk iets te veel schapenpoep gegeten of misschien is het van de warmte. Want ik heb in mijn leven nog geen echte warmte meegemaakt. We hebben heerlijk in de alpenweide gelegen en daarna nog foto's gemaakt bij een bankje. Toen we dat net aan het doen waren kwamen de Maremma's naar buiten. Nou, die trokken wel mijn aandacht en ik die van hun. Nadat we een poos hadden uitgerust zijn we weer teruggewandeld. Op het beschutte terras bij ons huisje gaf de thermometer inmiddels 30 graden aan.
Na het middageten gingen we naar Visp naar de dokter. Het was geen onvriendelijke mevrouw maar wij zijn dat thuis toch wel heel anders gewend. Zoals gezegd was ze niet onvriendelijk maar zeker ook niet vriendelijk. Een Zwiterse volgens het boekje dus. Ze had een witte jas aan en elke keer als ik vriendelijk met mijn neus richting haar gezicht ging dan trok ze een vies gezicht en deed ze haar hoofd achterover. De assistente was veel liever en van haar kreeg ik ook brokjes. De dokter zelf was dus een echt specialist zoals vrouwtje die ook wel eens in een ziekenhuis voor zichzelf tegen is gekomen. (Hopelijk) wel kundig maar vriendelijk voor patienten is iets anders. Ze kon er nog niet veel van zeggen maar dat hadden baasje en vrouwtje ook niet verwacht. Ze voelde wat tegendruk in mijn schouders en rechter-elleboog maar dat kan ook met elkaar te maken hebben. Als de ene pijn doet doet de andere mee. Drie gewrichten dus! En dan ook nog die tegendruk in de schouders. Dat hoort tot vrouwtjes grootste nachtmerries. We hebben pijnstillers gekregen en ik mag maar vier keer per dag 20 minuten lopen aan de lijn. En dat gedurende twee weken. Gelukkig hebben baasje en vrouwtje het de afgelopen dagen dus best wel goed gedaan. Dat is dus een gerustelling maar dan ook de enige. Verder maken ze zich ontzettend veel zorgen om mij. Ze hebben ook helemaal geen honger meer maar moesten toen ook nog boodschappen gaan doen.
Ook vragen ze zich af of het wel zin heeft om nog in Zwitserland te blijven. Toen ze na een uur of twee een beetje van de eerste schrik bekomen waren hebben ze besloten om in ieder geval morgen nog te blijven. Want we kunnen ook gewoon een paar keer op een dag hetzelfde doen als we vandaag gedaan hebben. Dat past precies in het schema van de dokter. En ik vond het daar heel geweldig. Lekker in de alpenweide liggen en mooie uitzichten bekijken. Daar geniet ik volop van en baasje en vrouwtje ook. Misschien nemen baasje en vrouwtje dan nog wel een boek mee. En voor mij een kauwbot. Maar het kost baasje en vrouwtje wel veel moeite om de moed er in te houden.
Verder vermaak ik mij uitstekend met het jatten van de aanmaakhoutjes voor de kachel en deze een voor een stuk te bijten op de bank.

9 juni 2009

Het nieuwtje van het op bed slapen is er af. En dus heb ik daar geen zin meer in. Ik heb nu heerlijk de hele nacht voor de buitendeur geslapen. Daar is een mooi klein hoekje waar je lekker op je rug kunt liggen met je pootjes omhoog tegen de muur. Er zit dus een buitendeur in onze slaapkamer. Ja, dat is zo raar, hier moeten we buiten om lopen om naar de slaapkamer te gaan en 's morgens weer terug. Ik zal vrouwtje eens vragen om het uit te leggen. "Dit huisje heeft twee verdiepingen. Boven is het woongedeelte en daar loop je vanaf het terras zo naar binnen. En beneden zijn de slaapkamers. En als je door de tuin naar beneden loopt dan loop je daar via de onderste buitendeur ook zo naar binnen. En binnen zit dus een trap in het midden van het huis. En die is erg steil en helemaal betegeld met witte redelijk gladde tegels. Baasje en vrouwtje willen kostte wat kost vermijden dat Noor hen die trap ziet gebruiken want ze mag absoluut niet weten dat dit een trap is, wat de functie daarvan is en hem zelf gebruiken. Thuis hebben wij alles op de begane grond dus het object 'trap' kent ze gelukkig niet. Vandaar dat ze ook op de slaapkamer bij baasje en vrouwtje moet slapen."
Vanmorgen was het nauwelijks meer iets van hinken te merken. Het beetje dat te zien is, zou een ander niet opvallen, want het kan ook zijn dat het komt doordat de tuin nergens helemaal vlak is. Als je omlaag moet lopen dan loop je altijd een beetje schokkerig.
Vandaag is het even heel slecht weer geworden, maar dat was voorspeld. Het dal en de bergen aan de overkant zijn niet meer te zien vanwege de wolken. En het regent flink. En soms drijft er een wolk over ons huisje en dan zitten we ineens in de mist. Geluk bij een ongeluk is dus dat mijn pootje nog meer rust kan krijgen. Dus gaan we vandaag rijden. Want zo doen we dat hier: bij warm weer doen we een bissewandeling, want daar is vaak schaduw en altijd vers drinkwater bij de hand. Bij kouder en/of bewolkt weer doen we een wandeling over een onbeschutte hoogvlakte. En als het regent dan rijden we heel hoog de bergen in want daar gaat de regen over in sneeuw en dat is wat minder deprimerend. En dan maken we korte stops vanuit de auto.
Maar toen we ons om 10.00 uur klaar gingen maken voor vertrek was het al weer tamelijk zonnig en 20 graden. We gingen toch maar naar de grote St. Bernardpas. Je weet wel, die van die honden. Het was eigenlijk niet eens zo'n mooie pas. Maar er was wel een St. Bernardhond van 6 maanden. Die was ook op vakantie en er werden veel foto's van gemaakt. En toen ik daar bij kwam was ik ook fotomodel. En toen ging ik ook nog eens sneeuwschuiven, tot groot vermaak van de toeschouwers. Ik was namelijk geheel onverwacht op een berg sneeuw gesprongen en gleed er op mijn buik met mijn voorpoten naar voren weer vanaf. En een lol dat ik daarbij had! Ik ging het nog een paar keer proberen maar baasje en vrouwtje hielden me helaas tegen. Ik vond het heerlijk om in de sneeuw te rollebollen. Helaas mocht ik dat maar heel kort, want ik moet nog op mijn pootje letten.
Verder vond ik het zo'n rotdag want ik moest heel veel in de auto zitten. Dus besloten baasje en vrouwtje om nog maar eens een onbekende bisse te gaan verkennen. Het werd de Bisse de Saxon. Het zoeken naar de bisse duurde veel langer dan de wandeling. Want toen ik eenmaal goed en wel op weg was begon ik ineens weer te huppen tijdens het draven. Dat was nadat ik flink hard aan mijn riem had lopen sleuren om naar een waterval te gaan kijken. Dus keerden we maar om en toen konden we nog een klein stukje lopen op een pad dat echt helemaal vlak was. Maar heel ver durfden ze niet meer met mij.
Het zit ze niet mee met mij deze vakantie. Waarom moet ik nu ook uitgerekend op mijn tweede dag in Zwitserland gaan hinken? Baasje en vrouwtje proberen zichzelf een klein beetje gerust te stellen doordat ze zien dat ik mijn pootje echt totaal niet ontzie. Ik lijk nergens last van te hebben als alleen tijdens het draven. En het lijkt telkens erger te worden als ik aan mij riem loop te sleuren. Dus om zichzelf moed in te praten hopen ze dat het daarom maar gewoon een spierverrekkinkje of iets dergelijks is. Tijdens gewoon lopen zie je eigenlijk niks. Alleen als ik ga draven dan doe ik dat met een hupje. En ik wil nog steeds overal op klimmen, springen, spelen, rennen, gek doen enz. enz. Hoewel ik dat niet meer mag omdat ze een balans proberen te vinden tussen ontzien en mij mijn energie kwijt laten raken. Nou, dat vind ik dus heel vervelend. Want ik wil gewoon rennen en gek doen en alles verkennen. Want ik vind het hier zo leuk in Zwitserland.

8 juni 2009

Baasje en vrouwtje hebben het idee dat ik een ietsjepietsje rustiger ben nu ik hier begin te wennen. Maar het gaat wel in hele kleine stapjes hoor. En ik begin ook al een klein beetje door te krijgen wat het betekent als ze 's morgens de wandelschoenen aantrekken en de rugzak inpakken. Dan gaan we wandelen. En vandaag gingen we naar een hoogvlakte. Het is namelijk bewolkt en niet zo warm en dus is het weer voor een hoogvlakte.
We gingen vandaag naar Moosalp. Dat is even voorbij Bürchen. Daar hebben baasje en vrouwtje vroeger ook eens een huisje gehuurd maar dat beviel niet zo goed. Veel te toeristisch en geen privacy. En het is alleen maar erger geworden sinds drie jaar geleden. We kwamen bijna alleen maar Nederlandse auto's tegen. En overal in de bossen en de bergen is het betaald parkeren geworden! Jakkes! Maar ja, Moosalp is wel heel mooi. Ik mocht daar ook de hele tijd los en het bleek dat ik mijn baasje en vrouwtje best wel goed in de gaten hield. Ik was regelmatig uit zicht verdwenen vanwege de heuveltjes maar ik zorgde er wel voor dat ik niet te ver weg ging. Het laatste stukje moesten we een kort maar steil klimmetje doen. Nou, met mijn vierpootaandrijving was ik heel snel boven. Ik moest echt steeds op die slome mensen wachten. Boven kwamen we op het uitzichtpunt "Stand". Volgens baasje en vrouwtje het mooiste uitzicht van Zwitserland. Hoewel het daar eigenlijk iets te bewolkt voor was vandaag. En boven waren nog meer mensen. En ik heb met iedereen vrienden gemaakt. Op een gegeven moment zagen baasje en vrouwtje mij niet meer maar hoorden ze mij ineens blaffen en grommelen. Toen ze aan kwamen gesneld bleken dat mijn speelgeluiden te zijn. Want een van mijn nieuwe mensenvrienden was met mij met een stokje gaan spelen. En toen wilde ik hem kusjes gaan geven maar dat vond hij maar niks.
Daarna heb ik nog even heerlijk rondgelopen. Toen ik weer bij baasje en vrouwtje terugkwam bleek ik wat te hinkelen. Ze schrokken zich helemaal kapot. En we moesten ook nog naar beneden. Dus dat hebben we heel rustig en met rustpauzes gedaan. En toen we weer op het vlakke wandelpad aankwamen was er eigenlijk niks meer te zien. Tot ze een stukje gingen rennen. Met gewoon lopen zie je niks maar als ik ga draven dan hinkel ik met mijn rechtervoorpoot. Vrouwtje maakt zich nu zo'n zorgen om mij. Ze heeft al mijn gewrichten voorzichtig onderzocht, (maar ze is geen dokter hè) maar ik geef bij geen enkel gewricht ook maar een kikje. Maar als je heel goed kijkt, en het weet dat, dan zie je dat ik er niet helemaal volledig op steun bij het staan en zitten. Dus nu moet vrouwtje heel lang in de zenuwen zitten om te zien of het morgen over is. Ja, ik hou ze wel bezig.
Op de terugweg in de auto wilde ik niet moe zijn. "Ik ben niet moe!" Maar ik kon mijn oogjes bijna niet open houden. En zo zat ik een beetje te knikkebollen tegen de bank aan. En vanmiddag heb ik weer een paar uurtjes geslapen. Deze keer ben ik daarvoor op het ligbed van vrouwtje gaan liggen. Opgestaan is plaats vergaan. Verder weerhoudt mijn eventuele blessure aan mijn pootje mij er niet van om af en toe op de aanrecht te springen of op de bank bij de eettafel. Ze hebben hier zo'n echte Zwitserse houten eethoek en dat betekent dat ik makkelijk ook mee aan tafel kan gaan zitten. Maar elke keer helpen ze me er weer van af zodat ik niet met mijn voorpootjes op de grond klets. En uiteraard proberen ze me tegen te houden. Maar ik heb geen stop-knop.

7 juni 2009

Vannacht heb ik heerlijk bij baasje en vrouwtje op bed geslapen. Ze hadden namelijk voor mij een kamertje ingericht maar uit veiligheidsoverwegingen moet de deur tussen hun en mijn kamer open staan. Baasje en vrouwtje zetten hier altijd een eenpersoonsbed naast de twijfelaar waardoor ze een bed krijgen van 2,5 meter breed. Nou, daar pas ik best bij. En och, eigenlijk vinden ze het ook best gezellig met mij tussen hen in. Ze hebben ontdekt dat ik heel lief ga slapen zodra de lamp uit gaat (als het licht is knaag ik natuurlijk aan de dekbedden en de kussens). Dus ze laten het hier maar zo.
Buiten moet ik natuurlijk weer naar de schapen. Of zou het de schapenpoep zijn die ik overheerlijk vind? Beide, want die blatende en rennende schapen vind ik zo onweerstaanbaar. Ik blijf aan de gang met pogingen om uit te breken. Ze proberen zoveel mogelijk versperringen te maken maar dat lukt ze toch niet. Gek worden ze ervan! Na het ontbijt gingen we weer in de auto. Maar deze keer maar kort. We gingen wandelen. En daar heb ik toch zo van genoten. De bergen wakkeren toch wel wat instincten in me aan. Ik vind uitzichten geweldig. En klimmen en klauteren, vind ik ook zo leuk. Ik wilde dat ik stijgijzers onder mijn pootjes had, want dan kon ik zelfs de steile rotsen beklimmen. We gingen wandelen langs een bisse, de Bisse de Déjore. Mijn eerste echte bissewandeling, er zullen er nog heel veel volgen in mijn leven. Een bisse is een irrigatiekanaaltje door de bergen. Dus er is altijd water. En ik hou van spelen met water. Ik probeerde steeds de snelstromende kolkjes te vangen. Maar dat lukte niet. Ze waren letterlijk watervlug. Dan maar de dennenappels uit de modderige bedding graven. Dat vind ik ook geweldig.
En toen kwamen we bij een bloeiende alpenweide. Ik ging helemaal uit mijn dak. Ik kon het niet aan, zoveel ruimte. Ik rende als een gek door die weide maar het liep af naar beneden. Ik ging zo hard dat mijn pootjes mijn snelheid niet konden bijhouden. Dus ik duikelde over de kop door de bloemen. En toen ik zo lag ging ik maar lekker liggen rollebollen met mijn benen in de lucht. Baasje en vrouwtje probeerden mij een beetje in toom te houden want mijn pootjes zijn nog in de groei. Maar dat was moeilijk zeg.
Wij zitten hier precies op de taalgrens. Dus langs de ene bisse moeten baasje en vrouwtje steeds zeggen "Chien de Montagne des Pyrenées" en langs de andere bisse (die dan suon heet) zeggen ze telkens "Pyrenaën Berghund". Ik heb toch zo genoten van deze wandeling. En morgen gaan we weer zeggen ze.
En raad eens. Na de middag was ik zo moe van de wandeling dat ik uren binnen heb liggen slapen. Baasje en vrouwtje hadden eindelijk rust om op een ligbed te gaan liggen lezen. Maar zo rond 5 uur was ik wakker en was mijn energievoorraad weer aangevuld. En hup, daar ging ik weer op schapenjacht. En toen kwam er ook nog een boer met hond de schapen bijeen drijven. Nou, ik kan me toch waken zeg. En dat galmt dan door de bergen. Baasje en vrouwtje hebben me maar even binnen opgesloten. Verder hebben ze besloten dat ze een aantal dingen maar gewoon negeren als die geen gevaar voor mijzelf opleveren of voor de eigendommen of dieren van anderen. Want anders doen ze niets anders dan de hele dag "Nee" en "Foei" roepen. Dus voor mij is het in ieder geval wel echt vakantie!

6 juni 2009

Ik ben in Zwitserland en ik geloof dat ik het hier wel leuk vind. Baasje en vrouwtje vragen zich echter af of het wel zo'n goed idee was om met een grote ADHD-pup naar Zwitserland te gaan. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Het begon allemaal gisteren toen mijn vrouwtje thuis kwam van haar werk en van alles naar de auto begon te slepen. Daar raakte ik helemaal opgewonden van. Zeker toen ze ook nog mijn eten en etensbak in ging laden. En toen baasje thuis kwam gingen we rijden. Echt heel lang rijden. Dat vond ik toch zo spannend! Ik was helemaal onrustig op de achterbank. Ik zat maar te draaien en kon tegelijkertijd mijn draai niet vinden. En om 22.15 uur kwamen we bij een hotel aan. En daar moest ik gaan slapen. Maar dat ging helemaal niet. Ik kon namelijk zo gemakkelijk bij mijn baasje en vrouwtje op bed. En dan lekker in de dekbedden happen. Eerst werden ze boos maar daar werd ik helemaal zenuwachtig en dus hyper van. Toen ging vrouwtje op de grond zitten en mij aaien. Echt heel lang aaien. Na een half uur aaien kon ik eindelijk rustig gaan liggen. Dus tegen middernacht kon vrouwtje ook eens gaan slapen. Maar het was heet binnen en het raam kon niet open. Want als dat open was dan scheen er licht binnen en dacht ik: Spelen! Om 5 uur dacht ik dat het ochtend was dus sprong ik op bed. "Spelen!" Maar dat mocht niet, dus weer aaien. En toen weer slapen.
En zo werd het zaterdag.
Op zaterdag gingen we weer heel lang rijden. En het was ook nog eens snertweer geworden. En ik doe geen plasjes en zeker geen poepjes aan de riem. En elke keer als we stopten dan was ik toch zo opgewonden. Dan stuiterde ik over die parkeerplaatsen. Ik vergat gewoon plasjes te doen. Als ze heel erg aandrongen dan deed ik wel een kleintje.
Ik was het op een gegeven moment zo beu. Maar gelukkig kwamen we om 3 uur bij ons huisje aan. En toen barstte het voor baasje en vrouwtje pas echt los.
Ik vond het er geweldig en was zo blij dat ik los was. Het huisje is een oude schapenstal en ligt dus ver afgelegen omringd door schapenweiden. Maar de hekjes die die schapen tegenhouden zijn voor mij een lachertje. Baasje en vrouwtje waren hier vroeger met een oudere hond, Lot, maar met mij is het andere koek. Ik moet op die schapen af en was al onder het hek door toen baasje net mijn staart kon grijpen. Ook ben ik op een schuin stuk tuin helemaal naar beneden gegaan en kon ik bijna niet meer boven komen. Een poort met daarnaast een paal, niet flexibel dus, met een ruimte van niet meer dan 15 cm. Daar pers ik mij dus zo doorheen als het moet. Niet te geloven maar waar. Even later had ik een aanmaakblokje te pakken wat vrouwtje snel of kon pakken. En zo breng ik mezelf voortdurend in de problemen. Baasje en vrouwtje hebben het idee dat ze terug bij af zijn. Terug bij een tijd dat ze elke seconde aan mijn zijde moesten zijn.
Dus om even op adem te kunnen komen hebben baasje en vrouwtje mij aan de lange rollijn vastgemaakt. Binnen 2 minuten had ik die doormidden gebeten. Toen moest ik maar naar binnen. Vrouwtje legde het groene kleedje op de bank zodat ik daar op kon. Dat vond ik zo interessant dat ik het helemaal van de bank ging krabben en kapot knagen. Toen pakte ik de aanmaakhoutjes van de kachel en ging die kapot liggen knagen. Baasje en vrouwtje worden gek van mij. Ze hebben echt helemaal geen vakantie.
Onze auto staat op 150 meter van het huisje, helemaal boven een steile schapenweide. Wij moeten dus met alle bagage steeds door die schapenweide lopen. Baasje en vrouwtje dragen dan zoveel mogelijk tegelijk. Dus stel je eens voor. Baasje draagt een tuinstoel, wat tassen en van lieverlee zijn vest over zijn hoofd. Hij heeft mij aan hand. Het gras is nat en het is steil, baasje heeft geen profiel onder zijn schoenen. En als dan de schapen op ons afkomen dan moet ik daar naartoe. En hoewel baasje niet zulke grote voeten heeft worden het op dat moment surfplanken. Ik trek hem tien meter over het natte gras. En toevallig had mijn vrouwtje de filmcamera vast. Nou je moet maar eens naar dit filmpje kijken. Vrouwtje krijgt nog steeds tranen in haar ogen van het lachen.
Oh ja, toen ik eindelijk los mocht bij het huisje heb ik drie grote drollen neergelegd. Er moest wat uit zeg, na 36 uur ophouden.

1 juni 2009

Ik ben naar Soest geweest vandaag. Daar woont Lana, die in januari ook bij mij op bezoek is geweest. Toen was ik nog een kleine spring-in-'t-veld maar nu ben ik bijna net zo groot als Lana. En ik ben nog steeds een spring-in-'t-veld. Lana is al een dame op leeftijd dus die liet af en toe merken dat ik niet teveel drukte moest maken. Nou, dat gaf niks want er was ook nog een poes daar. En toen ik daar op af stoof sprong die over het hek. Ik kan daar niet overheen springen maar ik kon daar wel overheen kijken en dat deed ik dus met grote regelmaat. En verder hebben ze daar ook nog een keuken, waar ze eten gingen maken voor mijn baasje en vrouwtje. En elke keer als er iemand naar de keuken liep dan moest ik natuurlijk mee. Ja, want baasje en vrouwtje hebben in het verleden van Lana een kaas-junkie gemaakt. Dus nu gaan Annemieke en Andries van Lana mij lekker ook "verpesten". Nou, ik hou wel van stokbrood, lekker!
Ook had ik nog een bot van Lana te pakken gekregen. Maar Lana, dacht "poeh poeh, laat ik dat kind maar negeren" en dus mocht ik er lekker lang op kauwen. En Merel en Jasper mochten het ook zo maar van mij afpakken.
En terwijl ik daar zo mee bezig was werd Lana lekker geaaid door baasje en vrouwtje. Want Lana vond het wel leuk om hen weer terug te zien.
Verder heb ik de traditie voortgezet en twee keer bij mijn gastheren geplast. Maar ik ben al heel lang zindelijk en doe het dus gewoon buiten op de stoep van de tuin. Ja, ik ben nou eenmaal gewend dat ik het buitenshuis gewoon overal mag doen.
Na het eten gingen we naar de Soesterduinen. Dat is een hele hele grote zandbak en vandaag ook een hele hete woestijn. Annemieke en Andries zeiden dat ik gewoon los kon en dat ik vanzelf wel terug zou komen. Nou, dan kennen ze Hissige Hedvig nog niet. Zodra ik los was had ik geen oog meer voor mijn baasje en vrouwtje en ging ik er als een speer van door. Lekker met alle hondjes spelen, en dat waren er heel wat zeg. En omdat het duinen zijn konden ze mij niet eens meer zien. Op een gegeven moment gingen ze me toch maar zoeken maar net op dat moment kwam ik weer over de heuvel gerend. Ik realiseerde me dat ik baasje en vrouwtje kwijt was, dus liep ik maar terug naar de auto. Maar ze riepen heel hard, tegen de wind in, en toen hoorde ik ze eindelijk. Dat was fijn joh, ik ben zo hard ik kon naar hen toegerend. Daarna gingen we in de bossen wandelen want daar is tenminste schaduw. En toen gingen we uitrusten onder grote bomen in de duinen. Lana gaat altijd graven in de duinen dus die begon meteen. Ik keek het eerst eens even aan en begon toen ook. Daar werd Lana een beetje mopperig van. Want elke keer ging ik in haar gat graven en dan zei ze woef. Daar moesten alle baasjes en vrouwtjes steeds wel om lachen.
Later hadden we heel veel dorst en gingen ze allemaal nog een ijsje eten. Nou, daar hadden we best veel aanspraak hoor. "Wat is dat voor ras?" Je kent het wel, altijd hetzelfde liedje.
Nou, het is echt een hele toffe dag geweest. Dat gaan we vast nog een keertje doen. Maar ik ben er wel moe van geworden hoor. 's Avonds had ik niet eens meer zin om met mijn Bouncy Bone te spelen.

27 mei 2009

Vandaag ben ik 8 maanden oud, 67 cm hoog en 37 kilo zwaar. En de laatste tijd heb ik een gewoonte ontwikkeld die ik af moet leren. Ik kan namelijk enorm trekken aan de riem. Dan gooi ik heel mijn massa en spierkracht in de touwen en trekken maar. Vrouwtje heeft al een paar keer een beetje last van haar arm gehad na een bezoekje met mij aan de markt o.i.d. En een jachtriem (oftewel wurgriem) of slipketting kunnen mij niet deren. Het lijkt wel alsof ik hele sterke nekspieren heb want ik ga daar net zo hard in hangen, wanneer ik dat nodig vind. Dus nu hebben baasje en vrouwtje een Halti te leen gekregen. Dat is net zoiets als een Gentle Leader. Dat vind ik toch zo'n vreselijk ding! Dan kan ik dus echt niet trekken want dat is zo vervelend aan mijn neus. Voordeel is wel dat ik heel veel complimentjes krijg als ik daarmee loop. Dat is dan wel weer leuk. En als ik dan een tijdje netjes mee gelopen heb dan mag hij af. En dan mag ik weer gewoon aan de riem lopen. En dat doe ik dan heel netjes. En dan word ik overladen met complimentjes en aaitjes. Nou, OK dan, dat is ook leuk.
Verder vinden ze mij af en toe wel een miepertje. Want soms dan moet ik huilen, huilen, huilen. De eerste keer schrok vrouwtje zich rot omdat ze dacht dat ik pijn had of ziek was ofzo. En toen ging ik voor de schuifdeuren naar de bibliotheek staan huilen. (Wij hebben dus een bibliotheek in de huiskamer.) Toen deed vrouwtje de deuren open en ging ik een knuffel pakken. Daar liggen namelijk mijn knuffels die ik op de vrijmarkt heb gekocht zodat ik er niet bij kan. Maar soms is mijn behoefte aan het kapot scheuren van die knuffels zo groot dat ik er heel hard van moet huilen. Maar ik kan daar tegenwoordig op zo'n manier op kauwen dat het heel hard kraakt. Het heeft zo'n soort effect op mensen als met je nagels over een schoolbord krabben. En vrouwtje denkt dat ik dan misschien mijn tandjes te snel afslijt (naast het feit dat ze helemaal kippenvel krijgt van het geluid). Want tennisballen schijnen daar volgens sommigen in ieder geval berucht om te zijn. Dus voor de zekerheid en vanwege het geluid mag ik niet meer te veel op knuffels knagen. Ik mag ze gelukkig nog wel aan gort scheuren en leegplukken.
Oh ja, en dan was vrouwtje ook nog zo aardig geweest om het restant van de Bouncy Bone ringen op de vensterbank van mijn kamertje te laten liggen. Nou, dat kon ik erg waarderen.
En het zeefje van de Senseo dat op de aanrecht lag is inmiddels ook afgeknaagd. En het sponsje uit de gootsteen ook. Evenals tien wasbolletjes en vier vijverbakken. En ook...... en evenzo....... enzovoorts.........
Verder hoor ik het woord Zwitserland nu ongeveer 100 keer per dag. Ik heb geen idee wat het betekent maar op de een of andere manier schijnen mijn baasje en vrouwtje er erg opgewonden over te zijn.

24 mei 2009

Vanmorgen ging ik weer naar de hondenschool. Maar deze keer was het helemaal anders. Eerst waren we er allemaal veel te vroeg en toen begonnen we ook nog eens veel te laat. Maar daardoor kon ik wel lekker lang met mijn vrienden spelen. En daarna was de les heel anders dan anders. Het bleek examen-dag te zijn. En dat terwijl er allemaal formatievliegtuigen over ons hoofd vlogen. En laag dat ze kwamen zeg! Jammer dat we het fototoestel niet bij hadden. Want dat zou wel een mooie foto zijn. Ik doe examen met een vliegtuig dat bijna op mijn hoofd landt, want we staan daar 800 meter van de landingsbaan. Het is namelijk Volkel in de Wolken. Maar wonderlijk genoeg was er geen enkel hondje dat echt veel oog had voor die vliegtuigen. Op de een of andere manier hadden we allemaal in de gaten dat het menens was vandaag. Want we slaagden allemaal met hele hoge punten. Ik had 75 van de 80 punten en was daarmee "maar" nummertje vier.
Dit is mijn rapport:
Volgen aangelijnd - 9 punten (ik bleef wat achter met een draai naar rechts)
Staan en betasten - 9 punten (vrouwtje moest duidelijker zijn zeiden ze, want ik ging niet meteen staan)
Gebit tonen - 8 punten (vind ik niet zo fijn en ik was te onrustig)
Afliggen met lijn - 9 punten (vrouwtje liep te snel om mij heen, ik deed het dus zelf wel goed)
Voorkomen riemlengte - 10 punten
Zitten met lijn - 10 punten
Gedrag hond naar andere honden - 10 punten
Omgang baas en hond - 10 punten
Het is dus een superweekend voor mij geweest. En nu heb ik een vakantie verdiend zeggen ze. Binnenkort mag ik mee naar Zwitserland. Ik heb geen idee wat ik daarvan kan verwachten maar baasje en vrouwtje zeggen dat het helemaal geweldig gaat worden. Nou, ik ben benieuwd.

21 mei 2009

Gisteren ben ik helemaal geborsteld en gekamd. En vanmorgen nog een beetje. Want we gaan naar de JoHo-dag, zeiden ze. Ik had geen idee wat dat is. Ik moest met baasje in de auto mee en mijn vrouwtje ging met een andere auto weg. Vrouwtje moest namelijk in de ochtend eerst nog ergens anders naar toe om foto's te maken. Nou, die JoHo-dag staat dus voor Jonge Honden Dag van de Nederlandse rasvereniging van Pyreneese berghonden. Daar komen heel veel jonge pyrs en veteranen bij elkaar en dan gaat een keurmeester zeggen wie van ons vandaag de mooiste is. Daarvoor moeten wij dan steeds rondjes lopen en mooi stil gaan staan. Omdat baasje niet zo heel goed is in rondjes lopen met mij ging Aad (van kennel MacThree) met mij rondjes lopen.
                    
En Aad kan heel goed mijn sterke punten naar voren brengen. Want ik had me toch een succes!! Baasjes mond, en later ook die van vrouwtje, vielen er helemaal van open. Eerst moest ik mezelf laten zien in de klasse "teven van 6 tot 9 maanden". En daar won ik. Daar hadden baasje en vrouwtje nog wel een beetje rekening mee gehouden. Toen moest de beste teef van 6-9 maanden (ik dus) tegen de beste reu van 6-9 maanden. Die beste reu was mijn halfbroertje Knoet. Dat vonden baasje en vrouwtje toch zo leuk, wij samen tegen elkaar. En ook hier won ik! Daar hadden baasje en vrouwtje ook nog wel een heel ietsiepietse klein beetje rekening mee gehouden, voorafgaand aan de show, toen ze nog dachten dat er weinig honden in mijn klasse waren.
Maar niet meer met wat er daarna gebeurde. Daarna moest ik namelijk samen met alle teefjes in de ring lopen. En toen won ik ook!! En dat betekent dat je dan tegen de beste reu moet "strijden" om de titel Beste Jonge Hond van de dag. En die beste reu, dat was toch ook al weer mijn halfbroertje Knoet! Dus moesten we weer tegen elkaar als beste reu en beste teef. Baasje en vrouwtje hadden er wel eens over gefantaseerd dat het wel leuk zou zijn als Knoet en ik eens tegenover elkaar zouden staan als beste reu en beste teef en nu gebeurde dat al op onze eerste show! En raad eens: ik won! Ik werd zomaar beste Jonge Hond van de dag. Baasje en vrouwtje vielen bijna om van verbazing. En dat uiteraard met grote dank aan Aad. Maar ja, wat wil je met "rug"nummer 14? Er is nu ook een filmpje van mijn prestatie.
En dit zei de keurmeester over mij: 7 maanden, harmonisch gebouwde teef, mooi hoofd, donker oog, compleet schaargebit, goed oor, goede boven- en onderbelijning, goede hoekingen en goed bone, moet nog iets rechter worden in de voorhand, goede vacht, goede wolfsklauwen, ruim uitgrijpend gangwerk, leuk karakter
Baasje en vrouwtje hadden het zo druk met alle foto's maken en ik moest zo vaak die ring in dat ze amper tijd hadden om verder rond te kijken naar andere honden. Het gaat ook zo snel zo'n show. Daar moeten ze nog wel aan wennen. En in de consternatie heeft vrouwtje niet eens een foto van mijn overwinning als beste hond van 6-9 maanden gemaakt. En vrouwtje had mijn rugzakje ingepakt met lekkers om uit te delen aan mijn nieuwe vriendjes en dat zijn ze ook al helemaal vergeten.
En daarna, toen al dat geshow achter de rug was, hebben Knoet en ik weer heerlijk samen gespeeld. We konden maar geen genoeg van elkaar krijgen. En nu denkt vrouwtje erover om ook maar in België mee te gaan doen. Want vrouwtje wil ook graag leren hoe ze zelf met mij rondjes moet lopen.
Er zijn nu natuurlijk heel veel foto's van mij bij het bordje met de 1. Dus als je op de kleine foto's klikt dan zie je de vergroting.

17 mei 2009

Groot, groot, groot, groot, groot.
Zo'n hele grote pup c.q. jonge hond is voor baasje en vrouwtje een echt handenbindertje. Enorm groot en zo onbesuisd als een pup. En soms doe ik dingen die helemaal niet goed zijn voor mij. Je weet wel, die stapel rubberen tegels van 1,70 meter hoog waar die eekhoorn-nestkast op stond? Nou, die kan ik nu dus heel makkelijk alleen beklimmen, hebben baasje en vrouwtje vandaag ontdekt. Gewoon voor de lol, om met de tegels te spelen. Gewoon omdat ik een berghond ben. Gewoon omdat ik het kan. En dan niet meer via de geleidelijke weg. Nee gewoon met één tussenstapje, hup, erop. En ook weer, hup, eraf. Ze schrokken zich een hoedje toen ze het zagen want dat is slecht voor mijn pootjes en bovendien houden baasje en vrouwtje hun hart vast als ik daar op sta te wiebelen. En dus moet baasje nu aan de slag om daar een nog veel grotere maar lagere stapel van te maken. En daarna gaan ze snel op Marktplaats. Weg ermee!
Nee, dan vinden ze het drinken uit de regenton nog tot daar aan toe. Je weet wel. Zo'n regenton van 1 meter hoog waar ik gewoon met vier poten op de grond uit kan drinken.
Groot, groot, groot, groot, groot.

Oh ja, die koolmeesjes in de eekhoorn-nestkast hebben mijn fratsen toch overleefd. En pa en ma koolmees vliegen af en aan om de schreeuwertjes te voeden.

10 mei 2009

Vanmorgen ben ik weer naar de hondenschool geweest. Omdat we over twee weken examen hebben mochten we vandaag nog een keertje lekker spelen. We kregen puppy-behendigheid. Dat is behendigheid zonder klimmen en springen, want dat is niet goed voor onze pootjes. Nou, ik vond het toch leuk joh! Ik heb toch zo genoten! En ik kon het ook heel goed. Ik snapte alles meteen. Vrouwtje vindt het heel jammer dat ik nog veel te jong ben voor het echte werk want ik zou hier toch zo van genieten. Jullie moeten maar eens naar dit filmpje kijken. Baasje stond ook zo van mijn kunsten te genieten dat hij vergat om de camera met mij mee te draaien. De dommerik.
En alsof dat niet genoeg is hebben baasje en vrouwtje nóg een filmpje gemaakt. Het heet Proeven en smakken. Ze moeten namelijk altijd zo om mij lachen als ik iets zit te proeven. Dan maak ik van die bewegingen met mijn mond en smekgeluidjes erbij, maar die zijn moeilijk te omschrijven. Vandaar het filmpje. Dat doe ik als ik iets proef wat ik echt heel lekker vind en nog eens wil proeven. Zoals bijv. de dagcrème op het gezicht van vrouwtje. Of zoals nu, een lekker stukje worst.
Oh ja, Ik mag dan wel heel veel op Celice lijken (van moeders kant). Ik lijk toch ook wel op mijn halfbroertje Giusto van vaders kant.

9 mei 2009

Mijn nichtje Caitlin van moederskant en mijn neef Caronne van vaders kant hebben samen baby's gekregen bij kennel MacThree. Dus vandaag ging ik daar op kraamvisite. In december toen ik nog klein was heb ik heerlijk met Celice en Caitlin gespeeld maar daar kwam vandaag niet veel van. Ja, Caldo, die wilde wel met mij spelen maar dan op een manier die de mensen wat ongepast vonden. Maar ik ben natuurlijk ook heel aantrekkelijk. En groot. Nu pas zagen baasje en vrouwtje hoe groot ik ben geworden. In december was ik nog een ukkepuk vergeleken met mijn nichtjes maar nu ben ik op een haar na net zo groot als Caitlin en scheel ik zelfs al niet zoveel meer met reuzin Celice. Maar Caitlin is net bevallen en wilde niet spelen. En Celice was vandaag zo duf als een peer dus die wilde ook al niet spelen. Nou ja, dat begreep ik wel dus ik hield me ook maar kalm. Maar ja, als ze me dan ook nog alleen op het veld laten dan verveel ik me snel. Dus ik ben ontsnapt om mijn vrouwtje te zoeken. En de mensen konden maar niet vinden waar ik ontsnapt was. Dus toen werd ik weer opgesloten en ging vrouwtje mij roepen. En toen rende ik snel naar het gaas en wurmde mezelf daar onderdoor. En Celice stond heel geinteresseerd de nieuwe mogelijkheden van dat gaas te observeren. Dus nu weten Marina en Aad waar ze nog aandacht aan moeten besteden voordat ik kom logeren.
Baasje en vrouwtje hebben de pupjes goed bekeken. Ze zijn nog echt zo ontzettend klein. Nog maar een kilo. En Caitlin verzorgt haar pupjes zo goed dat ze er helemaal wit en pluizig uitzien. Wonderlijk dat het waarschijnlijk net zulke reuzen gaan worden als ik. We zijn tenslotte heel erg veel familie.

8 mei 2009

Ik ben getransformeerd tot kat. Vol opwinding kwam ik het gras opgerend met een vogelnestje in mijn mond en dat ging ik heerlijk kapot liggen maken. Baasje en vrouwtje vroegen zich af waar ik dat toch vandaan had maar daar hoefden ze niet lang naar te zoeken. Want even later lag ik bij het eekhoornkastje. Dat stond ongebruikt op de grond en kennelijk zaten daar vogeltjes in. Want ik probeerde er met mijn neus en poot in binnen te dringen. En toen dat niet lukte probeerde ik het om te gooien. Vrouwtje dacht dat ze binnen de vogeltjes hoorde piepen. Nou ja, waarschijnlijk zouden de vogeltjes het toch niet meer redden maar in een poging om het toch te proberen zette baasje dat kastje op een hoge stapel rubberen tegels. Daar kan Noor tenminste niet bij. Nou, dat dachten ze maar. Want binnen 1 seconde had ik een omtrekkende beweging gemaakt en was ik via de achterkant omhoog gelopen. Dat heet nou intelligentie. Dus nu staat de eekhoornkast op het dak van de carport maar is er niet veel leven meer in te bekennen.
En dag later zag vrouwtje nog net een zwiepende staart in het struikgewas. Ze kroop er ook half in en daar lag ik op mijn buik en in opperste staat van opwinding ergens naar te happen. Vrouwtje heeft het niet gezien maar ze is er van overtuigd dat daar ook een vogelnestje zit (zat).

6 mei 2009

Ik heb mijn vrouwtje vandaag helemaal vertederd. Nou doe ik dat overigens dagelijks maar van vandaag hebben we daar foto's van. Vandaag lag ik namelijk op het groene bankje en was ik bezig om het laatste restje van een kussentje fijn te snijden. En vrouwtje maakte van de gelegenheid gebruik om achter de computer nog wat oude filmpjes te bekijken. Ze bekeek de filmpjes van toen ik nog in Noorwegen woonde. Telkens als ik hondjes hoorde dan tilde ik mijn koppie op en ging ik met gespitste oortjes luisteren. Daarna ging ze de filmpjes bekijken van mijn afscheid van Noorwegen. Op mijn laatste avond in Noorwegen zat ik samen met mijn zus Edda in een kamertje. Want wij moesten mooi blijven omdat we allebei de volgende dag naar ons nieuwe huis zouden gaan. Edda ging naar Denemarken en ik helemaal naar Nederland. En dat filmpje vond ik toch zo interessant! Ik kwam speciaal van de bank af om het van dichtbij te bekijken. Ik stond met mijn neus bijna tegen het scherm aan. Dat kun je mooi op de foto zien.
Als jij het filmpje waar ik zo nieuwsgierig naar was ook wil kijken dan moet je hier klikken. Ik ben uiteraard dat donkerste hondje.

1 mei 2009

Ik ben nu 7 maanden en baasje en vrouwtje verbazen zich er over hoe groot ik al ben. De laatste paar weken ontdekken ze bijna dagelijks aan allerlei kleine dingetjes dat ik groter ben dan Lot ooit was. Zo stond ik deze week met mijn voorpoten aan weerszijden van de gootsteen. En dan stond ik voorovergebogen het afvoerzeefje uit te likken. Ze weten zeker dat dit voor Lot niet mogelijk was. (Trouwens wedden dat het jou ook niet lukt?)
Maar hoe meet je dat nu? Want baasje en vrouwtje hebben Lot nooit echt goed gemeten. Dus zijn ze op zoek gegaan naar een foto van Lot die makkelijk na te maken is. Lot komt op deze foto net uit het asiel. Baasje en vrouwtje denken nu dat Lot daar 10 maanden oud was. Nou, één ding is zeker. Ik lijk nog niet hoger te zijn maar ik ben echt wel een heel stuk langer. Maar mijn borstomvang is 10 cm minder dan Lot. Dat zien baasje en vrouwtje aan het wandeltuigje.
Hoewel ik in gewicht de laatste twee weken niet ben aangekomen groei ik nog wel. Mijn maten zijn nu:
Schouderhoogte 66 cm. Gewicht 35 kg. Lengte (van halsband tot staartvlek) 79 cm.

30 April 2009

Ik ging met 5 euro naar de vrijmarkt. En kijk eens wat ik allemaal gekocht heb, 25 kussens en knuffels:

Overigens was het nog een hele toer om over de markt te lopen. "Wat is dat voor een hond?" "Dat is een mooie hond!" "Mag ik de hond aaien?" "Is ze nog maar 7 maanden? Hoe groot moet ze dan wel niet worden?" "Hé, kom eens kijken! Dit is nog maar een pup!" "Wat is dat voor een ras?" "Kijk dat is een Tatrahond." (Nou die laatste opmerking hebben we maar even gecorrigeerd.)

29 April 2009

Vrouwtje heeft een poging gewaagd om mijn bed te maken. Ze heeft er ducktape op geplakt en daarna de groene teddy-hoes eromheen. Het eerste wat ik deed toen ik er in lag is aan die hoes gaan knagen. Dus dat bed gaat voorlopig maar de kast in. Over anderhalf jaar ofzo dan gaat hij er uit en komt hij op de veranda te liggen. Dan kan ik daar lekker in kruipen als het koud is in de winter. Of ik dat ga doen dat is een tweede natuurlijk
Verder is er nog een merkwaardig aspect aan volwassen worden. Sinds enige tijd kan ik echt enorme winden laten. "Oh Noor, wat zit je weer te stinken!" zeggen ze dan. Nou, dat vind ik toch zo'n negatieve kwalificatie van mijn billen-odeur. Zou het iets te maken hebben met de pens drops die ik sinds een maand of twee krijg? Die komen gewoon van de markt. En dat zijn toch lekkere belonings-snoepjes! Nog veel lekkerder dan Frolic. En Frolic was nog wel de winnaar uit de door honden uitgevoerde test van "Kassa".
Afgelopen maandag gingen we weer naar de hondenschool. Ik vond dat toch zo gek. Want ik was zondag ook al geweest. Maandag gingen we ringtraining doen want vrouwtje wil af en toe met mij naar een show en ze wil dan niet voor schut lopen zegt ze. Nou, ik vond er niet veel aan hoewel ik wel mooie rondjes liep. Maar ik vond het toch zo erg dat mijn vriendjes er niet waren. Ik ging ze echt zoeken! Normaal trainen we buiten maar dit was binnen. Dus ik ging op een gegeven moment zelfs op de stoelen staan om naar buiten te kunnen kijken of mijn vriendjes daar toevallig waren. Nou, dat viel dus zwaar tegen. Ik vind de puppy-cursus echt veel leuker dan de ringtraining.
Vandaag heb ik bezoek gekregen van Peluche. Peluche heb ik al eens eerder ontmoet op 3 maart. Zij is het pupje dat op de foto tegen het hek aan staat om mij te bekijken. Peluche is al heel veel gegroeid, maar ik ook. Peluche vond me eerst een beetje eng maar later wilde ze graag met me spelen. Helaas ken ik mijn eigen krachten niet zo goed en sprong ik haar soms gewoon omver. Onze vrouwtjes wilden geen ongelukken dus toen deden ze telkens Peluche op de veranda en ik in de tuin of andersom. Zo konden we toch nog een beetje spelen. Kijk maar eens naar dit grappige filmpje. Want we vinden elkaar wel heel erg leuk. Baasje en vrouwtje vinden Peluche overigens bijna net zo "hissig" als ik. En (bijna) net zo schattig, want ik blijf natuurlijk hun favoriet. Dus later als we allebei even groot zijn gaan we het nog wel eens een keertje overdoen. Ook heb ik vandaag de eerste tekenen van dominantie getoond. Want Peluche vond het heel leuk in mijn bos. Ze heeft veel rondgesnuffeld en gaten gegraven. En ook wat plasjes gedaan. En elke keer als het dan mijn beurt was om los te zijn ging ik precies lopen waar zij had gelopen, met mijn neus over de grond. En soms deed ik een plasje over haar plasje heen.
Morgen gaat vrouwtje kijken of ze op de vrijmarkt voor weinig geld een heleboel kussens en gevulde knuffels kan kopen.

23 April 2009

Voor de eerst keer in mijn leven heeft mijn vrouwtje mij niet uitbundig begroet toen ze thuis kwam. En dat vond ik toch zo erg! Ik lag daar maar met mijn Chinese lachje (het Chineesje is weer terug) en maar kwispelen en kwispelen. Maar ze was totaal perplex toen ze mijn bed zag. Ze stond echt aan de grond genageld. Mijn bed dat inclusief verzendkosten en, nu nutteloze, extra overtrek 145 euro kost. En wat speciaal in de zomertint 2008 verkrijgbaar was die zo mooi bij de vloertegels paste. Nou ja dat bed dus. Dat was helemaal ontploft. Ik ben toch zo blij dat er geen gewonden zijn gevallen.
Toen vrouwtje eens goed ging kijken bleek dat het niet zomaar ontploft is. Ik had namelijk per ongeluk mijn Bouncy Bone laten vallen. En die is echt zo ontzettend zwaar. Die heeft een hele krater geslagen in mijn bed. Je moet maar eens goed naar het plaatje kijken. Het is echt waar. Dus toen vrouwtje mij maar niet aaide pakte ik een speeltje, namelijk een groot wit stuk schuimrubber dat geheel toevallig rondslingerde. Ik vroeg: "Zullen we hier dan mee spelen vrouwtje?" Nou toen werden vrouwtjes ogen nog veel groter en pakte ze het af! "Ben jij nou helemaal gek geworden?" zei ze.
Toen ben ik maar snel naar buiten gelopen om een poepje te recyclen. En daarna wilde ik haar mond en neus aflikken. Nou moe, dat mocht ook al niet! Ik kan hier ook nooit eens iets goed doen zeg....
Maar na het eten hebben we toch nog uitgebreid geknuffeld. Want ik ben de grootste vrijkous van de wereld. Kusjes geven is mijn specialiteit. En daar kan vrouwtje mooi toch niet echt boos op worden.

22 April 2009

Ik ga al steeds meer mijn huis en haard verdedigen. Maar ik ben tegelijkertijd nog niet zo heel erg dapper dus soms moeten baasje en vrouwtje mij gewoon uitlachen! Zo gebeurde het dat de kruiwagen half in de bosjes stond (waar hij niet hoort te staan) en het werd schemerig. Dus toen ik het gras opgewandeld kwam schrok ik mij rot. Ik blafte en blafte en blafte en rende dan van schrik weer een paar meter achteruit. En dan weer erop af en blaffen, blaffen, blaffen. Dan, alsof ik door een wesp gestoken werd, weer een paar meter achteruit. En zo ging dat een minuut of tien door. En elke keer durfde ik een paar meter dichter bij de kruiwagen te komen. En toen eindelijk was ik er zo dichtbij dat ik zag dat het maar de kruiwagen was. Nou moe, dat hadden ze ook wel eerder tegen me mogen zeggen!
Baasje en vrouwtje gaan dit jaar hun dure Torresol vliegengordijn niet ophangen. Dat heeft een witte reden zeggen ze. Dus totdat vrouwtje een goedkoop Xenos-ding heeft gekocht komen er vliegen binnen. Nou, die vind ik toch zo irritant zeg! Daar moet ik dan met een heel serieuze snoet naar gaan zitten kijken en dan probeer ik ze te vangen. Maar dat wil niet lukken. Dat is toch zó frustrerend. Spinnen vangen is veel gemakkelijker. Die zitten er al een aantal in mijn maag.
Afgelopen zondag ben ik voor het eerst los geweest in de bossen. Eerder was ik al los op de hei maar de bossen zijn anders. Want daar zijn smalle paadjes en daar kun je elkaar eerder kwijt raken. Ik snapte eerst echt niet dat ik elke paar minuten om moet kijken waar baasje en vrouwtje zijn. Ik dacht dat zij mij altijd en overal wel volgen. Maar dat doen ze dus echt niet zeg! Dus de eerste keer hadden ze al minutenlang verstopt staan wachten of ik eens om wilde kijken maar dat gebeurde niet. Dus toen riepen ze me. Maar ik zag ze niet! Dat vond ik niet zo leuk. Maar toen kwamen er fietsers aan waar ik achteraan moest rennen en die brachten mij zo weer naar baasje en vrouwtje. Daarna gingen ze vaak linksaf als ik rechtdoor ging enzovoorts. Dus toen ben ik maar goed in de gaten gaan houden waar zij naartoe gingen. En zo hebben baasje en vrouwtje 3 kilometer gelopen en heb ik 6 kilometer gerend.
Oh ja, er is geen foto van mijn neusje-neusje met een paard maar er is wel een mini-filmpje van.

15 April 2009

Ons huis is de laatste week toch zo ontzettend netjes en opgeruimd. En dat terwijl baasje en vrouwtje toch niet van die grote poetsers zijn. Dat komt omdat ik sinds kort 's nachts in de huiskamer mag blijven. Baasje en vrouwtje vonden dat ik nu zo'n grote meid ben dat dit 's nachts wel kan. Maar dan moet het huis wel zo veel mogelijk Noor-proof zijn. Dus er slingert niets rond. En 's nachts leggen ze de eettafelstoelen in de bank. En alle losse kussens worden verstopt. Overdag durven ze het nog niet aan om mij alleen in de huiskamer te laten. En ik kan heel goed slapen zonder iets kapot te maken. Rond een uur of 10 ga ik op het matje voor de voordeur liggen. En 's morgens lig ik daar weer. Of is het "nog steeds"? Baasje en vrouwtje denken namelijk dat ik de hele nacht niet van mijn plek af kom.
Verder heb ik lekkere wandelingen gemaakt. Op de hei moest ik aan mijn riempje blijven want er waren heel erg veel crossfietsers die ik veel te interessant vond. Ook kwam er nog een paard voorbij gereden met een mens op zijn rug. Dat vond ik heel vreemd.
Maar dichter bij huis hebben ze ook paarden. En die vind ik echt reuze leuk. Die staan alleen achter twee draadjes schrikdraad (die niet aan staat). Verder niks. Daar wil ik steeds naartoe. Een van die paarden vind mij ook heel erg leuk en we hebben samen al een paar keer neusje-neusje gedaan. De volgende keer neemt vrouwtje haar camera mee om te kijken of ze er een foto van kan maken.
Oh ja, er zijn inmiddels zo'n 5 tuinstoelkussens ontploft. Ze kunnen de tel niet meer bijhouden. Dus nu hebben ze in plaats van nieuwe kussens, voor hetzelfde bedrag twee nieuwe tuinstoelen gekocht die ook zonder kussens lekker zitten. Want ik ben zo dol op kussens dat ik ze zelfs al uit de stoelen sleur als ze even binnen naar de w.c. gaan of zoiets. En voor de momenten dat ze toch een kussen willen hebben, hebben ze nu de door muizen bevuilde oude lelijke kussens van zolder gehaald en op 60 graden gewassen. En die vind ik nog leuker want daar hangen heel veel lintjes aan.

11 April 2009

Soms proberen baasje en vrouwtje uit te leggen waarom een Pyreneese berghond niet voor iedereen geschikt is. Ze luisteren namelijk alleen als ze dat zelf willen. En meestal willen ze ook best wel naar dat lieve baasje en vrouwtje luisteren, maar niet altijd. En sommige mensen zeggen dan, "maar als het mijn hond was dan weet ik zeker dat hij zou luisteren." Nou voor die mensen is een Pyreneese berghond dus niet geschikt. Want een Pyreneese berghond wordt daar alleen maar koppiger van. Maar toch is het moeilijk om uit te leggen waar het hem nou in zit. En hoe dat dan werkt, die koppigheid. Vaak denken ze dan aan agressief maar dat is absoluut niet het geval. Dus daarom een voorbeeldje.

Scène uit het leven van een Pyreneese berghond.
Het is 8:05 uur in de ochtend en vrouwtje heeft nog 10 minuten om naar haar werk te gaan. Het enige wat ze nog moet doen is mij in mijn kamertje doen. Maar ik lig heerlijk op de bank en heb daar geen zin in. Ze roept en probeert dat op een heel vrolijke toon te doen maar daar trap ik echt niet in. Het enige wat ik doe is haar stoïcijns aanstaren. Dus ze probeert me van de bank af te krijgen met een brokje en een kaasje. Elke keer dat ze het bij mijn mond houdt wil ik het opeten maar als ze het verder weg houdt denk ik "laat maar zitten". Want ik snap heus wel wat er gebeurt als ik van die bank af kom. En daar heb ik dus geen zin in.
Vrouwtje weet dat ze nu vol moet houden maar ja, de factor "tijd" gaat meespelen dus er is weinig ruimte voor verantwoord opvoedkundig gedrag. Dus vrouwtje probeert mij van de bank af te duwen. Dat heb ik wel in de gaten dus ik maak mij zo zwaar mogelijk en ik kruip zo dicht tegen de rugleuning aan dat ze haar hand er amper tussen krijgt. Dan probeert ze mijn halsband om te doen om mij er af te kunnen trekken. Maar op de een of andere manier lijkt die ineens gekrompen want hij kan bijna niet meer dicht. Dat komt door de manier waarop ik mijn nek dik maak. Maar uiteindelijk lukt het en dan gaat ze trekken. Maar ik hou me als een verlamde pop. Dus ze trekt en trekt en ik plof van "boink" op de grond.
Nou daar lig ik dan. Ze probeert me op te tillen maar ik draai me snel op mijn rug en pers mezelf tegen de bank aan. Ik hou me als een slappe pop van 35 kg. Ze krijgt me dus niet op mijn voeten gezet. Dan gaat ze mij maar weer aan mijn halsband omhoog trekken. Maar ook nu hou ik me als een verlamde slappe pop en doe ik net alsof ik stik.
Dat wil ze ook niet dus dan gaat ze maar duwen in de hoop dat ik dan opsta. Maar ze duwt me een halve meter over de vloer. En dan weer een halve meter. En ondertussen kijk ik haar zeer verontwaardigd aan. Dan komen we bij een matje uit en kan ze niet meer verder schuiven.
Inmiddels zijn de 10 minuten speling die ze had al verstreken.
En ondertussen moet ze er toch wel een beetje om lachen en dat heb ik natuurlijk al lang in de gaten. Vrouwtje wordt nu een beetje wanhopig want de tijd vliegt voorbij. En dan besluit ze dat ik toch niet echt ga stikken en trekt ze flink aan mijn halsband en probeert me omhoog te werken. Nou dan geef ik het maar op en ga ik toch maar naar mijn kamertje. En vrouwtje komt weer eens te laat op haar werk vanwege mijn fratsen.
En zo verliest de mens het dan nog wel eens op de factor "tijd".
En dan ben ik nu nog maar 35 kg. Daar komen er nog zo'n 15 bij. En dan ben ik ook nog niet in de puberteit. Daar wordt dit gedrag nog 10 keer zo erg zeggen ze.
Maar waarom zijn er dan liefhebbers van dit ras? Omdat het nou juist deze onafhankelijkheid en wilskracht zonder agressiviteit is die maakt dat elke Pyreneese berghond een eigen unieke persoonlijkheid is en een hele trouwe vriend voor zijn familie. En omdat hij dus echt een gelijkwaardig familielid wil zijn. "Nou vooruit, en als het moet dan zal ik een rechtvaardige en respectvolle roedelleider toch wel accepteren."
En als een volwassen Pyreneese berghond zich in al die kracht en zelfverzekerdheid opricht boven op een heuveltop om over de omgeving uit te kijken dan is dat een majestueus en machtig gezicht. Vrouwtje heeft daar een heel mooi plaatje van gevonden.

8 April 2009

Ik heb een gewoonte waar mijn vrouwtje best wel om moet lachen. Elke keer als ik buiten ben en ze start de auto dan doe ik spontaan een plasje. Ik denk dan, nee, ik ga er van uit, dat ik mee mag. En zoals alle kindjes moet ik dan vooraf voor de zekerheid een plasje doen. Dus dat doe ik dan maar uit mezelf.
Verder moet de aanrecht bij ons in huis echt elk onbewaakt moment gecontroleerd worden. Echt élk onbewaakt moment. Zodra baasje en vrouwtje in de huiskamer zijn en ik ben in huis dan rinkelt er spontaan iets op de aanrecht. Het is dan net of er iemand staat te koken. Zulk soort geluiden zijn het. Ze worden niet goed van mij zeggen ze. En elke keer als ze roepen: "Noor, nee" dan blijven de geluiden gewoon doorgaan. En elke keer als ze de keuken in komen dan sta ik met vier voeten op de grond. "Ik deed niks hoor!"
Maar afgelopen zondag was ik echt even bang hoor. We gingen namelijk naar school. Dat gebeurt elke zondagochtend. Ik ken dat al precies. Dan doet vrouwtje de ruige schoenen aan, pakt ze het beloningszakje en dan sta ik al lang en breed buiten. Baasje doet de autodeur open, ik spring daar in (nadat ik even een plasje heb gedaan natuurlijk) en dan vertrekken we. Maar afgelopen zondag was de weg afgesloten en moesten we een andere route nemen. Nou, dat vond ik vreselijk! Ik moest helemaal huilen. Ik dacht dat het nooit meer goed zou komen. Ik moest huilen en huilen en ik had eigenlijk niet eens in de gaten dat we toch goed reden want van teleurstelling was ik er bij gaan liggen. Dus toen we eenmaal daar aankwamen was dat wel een hele leuke verrassing.

1 April 2009

Ik ben inmiddels 6 maanden oud en al een grote meid. De watjes zijn weer een klein beetje uit mijn oren gegaan. Ik kan weer (tijdelijk) ietsje beter naar baasje en vrouwtje luisteren.
Verder vind ik het nog steeds heerlijk om buiten te zijn. Zeker als het mooi weer is en de deuren open staan. Dan zoek ik speelgoed uit mijn speelgoedmand en neem dat allemaal mee naar buiten. En vervolgens ga ik met dingetjes spelen die ik buiten heb gevonden. Eens kijken: wat is er deze week allemaal nog meer plotseling kapot gegaan toen ik in de buurt was? Nog een kussen, en nog een kussen, een wasbolletje, een bloempot en nog een bloempot, een tuinslang en nog een tuinslang. En dan nog alles wat baasje en vrouwtje niet weten. En met al die spulletjes ga ik heerlijk op het gras liggen rollebollen. Dat is een nieuwe hobby van mij: op mijn rug rollen en met mijn benen in de lucht spartelen.
Verder lig ik nog steeds vaker op mijn buitenbankje. En als ik binnen ben dan lig ik heerlijk op de bank. Met mijn hoofd op een kussentje natuurlijk. En soms zijn baasje en vrouwtje dat kussentje.
Verder heb ik toch weer een keer binnen geplast. Bij mijn opa en oma deze keer. Ik ben al heel lang zindelijk maar het is nu dus de tweede keer dat ik bij een ander binnenplas. En beide keren in de keuken. Dat is toch wel apart. Voor baasje en vrouwtje is het een raadsel waarom ik dat doe. (Voor mij niet natuurlijk maar ik ga het ze mooi niet vertellen.) Zou het van de opwinding zijn? Wie het weet mag het zeggen.
En dan al die vogeltjes. Sommige vliegen tegen de ramen en dan zitten ze heel beduusd en met hoofdpijn heel versuft te kijken. En daar ga ik dan op jagen. Dat mag ik niet van baasje en vrouwtje. Dat vind ik "foei" van hun want deze vogeltjes zijn zo makkelijk te vangen. Ik probeer ook steeds de andere te vangen maar dat lukt echt niet hoor.