Dagboek van Pyreneese berghond Noor

(Als je een foto aanwijst dan zie je de omschrijving)

 

11 april 2010

Het is lekker weer. Dus baasje en vrouwtje zijn nu veel buiten. Dat vind ik zo gezellig. Ook hebben ze hard in het bos gewerkt want de volgende activiteit van de Vrienden van de Pyreneese berghond vindt hier plaats. Of heb ik nu mijn mond voorbij gepraat? In ieder geval heb ik heerlijk mee geholpen. Baasje en vrouwtje sprokkelden alle losse takken bij elkaar en gooiden ze op een hoop. En daar pakte ik ze dan weer af en sleepte ze weer terug. En overal waar ze een bramenstruik hadden uitgegraven maakte ik het gat een beetje groter. En toen mijn vrouwtje een wandelpad ging harken moest ik met mijn neus op de hark gaan staan om te zien wat ze deed. We vonden het allemaal heel gezellig.
Verder zit ook nu met mijn baasje op de hondenschool. Dat doen we al een tijdje maar nu pas is het 's avonds licht dus kan er gefilmd en gefotografeerd worden. Het is een cursus "Opgevoede hond". Daar hoeven we niet persé meteen op een commando te reageren. Het gaat er om dat we ons gewoon fatsoenlijk gedragen in de maatschappij.Dat kan ik al best goed maar ik vind het gewoon leuk om naar school te gaan. Vandaar deze cursus. En dat ik al heel goed opgevoed ben kun je op alle foto's zien. Overigens weten baasje en vrouwtje niet precies wanneer de puberteit zou moeten beginnen bij een Pyreneese berghond maar ik zit er nu middenin. Ik ben toch zo bang dat ik iets tegen mijn zin moet doen. En ik ben zo graag buiten. Dus telkens als ik baasje of vrouwtje naar buiten zie komen dan moet ik toevallig ineens ergens bij de poort zijn. Of kijken of ik mijn vriendin Ishea toevallig zie. Of zomaar ineens hard wegrennen.
Maar goed, op die hondenschool daar leer ik nu dus netjes in- en uit de auto gaan. Niet spelen met andere hondjes als baasje zegt dat het niet mag (dat is moeilijk joh!). Onderzoeken bij de dierenarts. Dat vind ik niet erg. Ik spring dan altijd meteen op de tafel. Geborsteld worden, opletten in het verkeer etc. etc.
Vorige week was het heel slecht weer dus was het binnen. Daar moesten we in een groepje zitten en in de andere kant van de zaal kregen we individueel les. Daar kregen we de oefening "pilletjes slikken" en wachten met eten tot baasje het zegt. Dus ik wist dat daar brokjes waren en elke keer dat een hondje daarheen moest voor die oefeningen stond ik mijn ogen uit te kijken. Ik had helemaal geen aandacht meer voor iets anders en iedereen vond dat schattig. Als laatste kregen we de oefening "niet uit de hand van de trainer eten". Nou moe, iedereen zat al bij voorbaat te lachen. En de trainer telde vooraf eens zijn vingers. Ik probeerde hem met mijn pootje naar me toe te trekken. Maar hij deed zijn hand niet open. Uiteindelijk had ik in de gaten dat ik een stukje worst van baasje kreeg. Nou vooruit dan maar.
Van de les van deze week hebben we geen foto's. Maar vrouwtje heeft er wel een filmpje van gemaakt.
En verder heb ik deze week besloten om mijn winterjas uit te trekken. Omdat de borstel tegenwoordig bij elke streek vol met haren zit doen ze het nu met de waterblazer. Nou, dat vind ik wel een beetje eng maar ik blijf toch staan. En ook daar heeft mijn vrouwtje een filmpje van gemaakt.

24 maart 2010

Ik heb een toeter op mijn kop! En dat terwijl het carnaval al lang afgelopen is. Ik ben afgelopen maandag namelijk geopereerd. Ik ben geen echte vrouw meer. De dokter heeft mijn eierstokken weggehaald. 's Morgens ging vrouwtje mij naar de dokter brengen en ze was heel erg zenuwachtig. Meteen daarna kreeg ik een spuitje en ging ik slapen. Maar net van te voren was ik nog snel op de balie gesprongen en had ik een paar brokjes gejat. Ik had namelijk al sinds zondagavond niet meer gegeten. Dat waren ze zeker vergeten. En later werd ik langzaam wakker en lag ik bij de dokter. En ik moest een beetje overgeven...van die brokjes. En ik moest ook een beetje huilen. Gelukkig kwam mijn vrouwtje mij snel weer halen. Maar ik was nog veel te slaperig om haar te begroeten. Toen ik thuis was gekomen bleek vooral mijn instinctieve koppigheid als eerste goed te werken. Ik wilde niet mee aan mijn riempje naar binnen lopen maar bleef stokstijf staan. Helaas was ik te zwak om veel weerstand te bieden. Eenmaal binnen bleef ik eerst een tijdje staan suffen in de gang en toen ging ik maar liggen. En toen ik weer wakker werd kreeg ik die toeter op mijn kop. Ik wilde hem eerst af doen maar dat ging niet. En eigenlijk valt hij nog best wel mee. Het is een Comfy Cone. Die kun je ook opzij buigen als ik moet eten en als ik in de buurt van mijn baasje of vrouwtje ben. De hele middag, avond en nacht was ik afwisselend aan het slapen of heel onrustig aan het hijgen en draaien. En ik wilde het liefst bijna in mijn vrouwtje kruipen. Zij heeft op een matras in de huiskamer gelegen en met tijden moest ik op haar liggen, op haar benen, tussen haar benen, op haar buik, op haar hoofd. Ik kon dan mijn draai niet vinden. En op dinsdag was baasje thuis en ging het al een stuk beter. Ik heb lekker veel met baasje gewandeld en op de bank gelegen. En tussendoor nog veel geslapen.

En vandaag voel ik me weer kiplekker. Gelukkig is het heerlijk warm, 20 graden en zonnig. Dus vrouwtje en ik hebben lekker de hele dag buiten gezeten. Soms zijn we gaan wandelen en voor de rest heb ik aan een looplijn vast gezeten. Ik vind mijn toeter inmiddels geen probleem meer. Hij zit best goed. Ik kan er heerlijk mee drinken uit de fontein, met mijn speelgoed spelen, aan takjes knagen en lekker slapen. En morgen is mijn baasje weer thuis en is het opnieuw lekker weer. Op deze manier is het niet zo erg om geopereerd te worden. Het is echt lang zo erg niet als met de OCD. En over een weekje mag ik alles weer doen zeggen ze.

Afgelopen zaterdag had ik trouwens mijn laatste zwemles. Ik denk dat Jiry en Adrie mij wel een beetje gaan missen. Dat had ze ook geschreven in het rapport voor mijn dokter. Ze vindt mij innemend en wilskrachtig. Ach ja, dat ben ik natuurlijk ook. En ze heeft me ook goed leren kennen. Want ik zal stiekum nog een citaatje geven wat Jiry aan mijn dokter schreef: "Noor houdt van ruimte en wil absoluut zelfstandig werken. Slechts enkele rustige aanwijzingen zijn genoeg om haar de oefening uitmuntend te laten uitvoeren. Zij is bijzonder intelligent en weet instructies te volgen en evengoed te geven!" Dat vinden baasje en vrouwtje heel leuk om te lezen.

21 maart 2010

Het is lente. Eigenlijk is dat een paar dagen geleden al begonnen. En ik ben een echte buitenhond geworden. Als ik even kan dan wil ik buiten zijn. Mijn bos verkennen, met de buren spelen of blaffen en vooral lekker veel buiten slapen. Dat kan ik echt overal: op het pad, op de stoel, op de bank, op de stoep, onder de carport. En als ik dan het woordje "hier" hoor dan betekent dit dat ik heel hard weg moet rennen....geloof ik.
En verder heb ik heel veel gespeeld de laatste week. Vorige week zondag zijn we helemaal naar België gereden. Daar heb ik gelogeerd toen mijn baasje en vrouwtje op vakantie waren. En toen moest ik in de bench blijven. Dus baasje en vrouwtje hadden gezegd dat ik terug zou komen om te spelen zodra dat kon. En dat was vorige week. Celice wilde niet spelen. Die moest laten zien dat ze daar de baas is door stil en waardig in het midden te blijven staan. Maar Caitlin, Cath en Comedy wilden graag met mij spelen. En Caronne ook wel een beetje maar Caronne vond het ook heel jammer dat hij niet op een andere manier met mij kon spelen.
Daarna gingen baasje en vrouwtje binnen eten. Maar daar was ik het niet mee eens. Dus ik probeerde uit te breken. Dat kon niet zeiden ze. Ja, ja, maar dan kennen ze mij toch nog niet goed genoeg. Dus na een tijdje nadenken en proberen kreeg ik de poort wel mooi open hoor. Je moest namelijk eerst een beetje trekken en dan tegelijkertijd de hendel oplichten en vervolgens snel duwen langs een andere deur af, of zoiets. Nou simpel toch? Dus daar kwam ik weer aan met een sliert andere witte honden achter me aan.
En toen sloten ze me op samen met de pupjes in een ren. Nou, daar vond ik niks aan. Ik wilde ook mee komen eten.

En vandaag heb ik eindelijk met mijn buurmeisje Ishea gespeeld. Ishea en ik zijn dikke vriendinnen. Al vanaf het begin dat ik daar ging wonen. Maar er zit altijd gaas tussen ons in als we gaan spelen. Ishea vindt niet altijd alle honden even leuk en de buren willen mij graag heel houden dus ze waren wat voorzichtig. Want Ishea kan niet zo goed met de andere honden van haar roedel overweg maar wij berghonden begrijpen elkaar. Dus vandaag zijn we met zijn zessen naar het gigantische speelveld om de hoek gegaan. Dit is een enorm groot en geheel omheind terrein, met gras, bosjes, een ven en bomen. Ishea en ik waren er en de baasjes en de vrouwtjes. Eerst moesten ze kijken of wij nog steeds aardig voor elkaar waren zonder gaas ertussen. Wat een onzin zeg. We roepen nu al meer dan een jaar dat we vriendinnen zijn. Dus mochten we los. En we hebben toch zo'n plezier gehad met zijn tweetjes. Een uur lang hebben we rondgerend en gespeeld. En Ishea vond alles wat ik deed goed. Ik mocht zelfs op haar schouders gaan staan toen ze in het water stond (want ik vind water toch nog steeds niks aan) en ze ging zelfs voor mij op haar rug liggen. Ishea heeft gespeeld zoals ze nog nooit met een andere hond gespeeld heeft. Nou dat werd eens tijd zeg! Nu gaan we lekker vaker met elkaar spelen. Wij begrijpen elkaar gewoon heel goed en we weten precies wat we aan elkaar hebben en hoever we kunnen gaan. Nou, heel ver dus. En voor Ishea is het heel fijn dat ze ook een vriendin heeft, en ook nog van haar grootte, waar ze mee kan spelen.

12 maart 2010

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik in mijn dagboek heb geschreven. Dat komt omdat er nu niet meer zo heel veel nieuwe dingen in mijn leven gebeuren. Maar dat gaat de komende tijd veranderen zeggen ze. Daarom nu maar eventjes wat oude dingen.
Soms zijn baasje en vrouwtje heel trots op mij en soms dan vinden ze mij heel vervelend. Dat laatste daar kan ik me dus helemaal niets bij voorstellen. Ze zijn trots op mij omdat ik een heel mooi zwemdiploma gehaald heb. Ik ga nu nog een paar keer zwemmen en dan stop ik er mee. Dat vind ik wel heel erg jammer want tegenwoordig moet ik ontzettend piepen zodra we bij mijn zwembad parkeren. Ik vind het zo leuk joh! Maar er komen andere leuke dingen voor in de plaats zeggen ze. Nou, dat moet ik nog maar eens zien dan.

Verder ga ik steeds meer wandelen nu het allemaal weer goed met mij gaat. Ik heb ook het fenomeen "de grote ronde" leren kennen. Dat is een "blokje om" en dat is bij ons een rondje van vier kilometer. Dan loop ik vier kilometer lang vooruit aan mijn riempje. De vaart er in!
En dan is vrouwtje ook weer een keer met mij naar de hei gegaan. Ze heeft me weer losgelaten zoals ik dat ook altijd kon voordat ik geopereerd werd. Maar deze keer had ze de riem losgemaakt en ik ging er in een rechte lijn als een speer vandoor. Weg was ik. En ik kwam niet meer terug. Mijn vrouwtje was helemaal in paniek. Dus toen dacht ze: "dat zal ik dan maar laten horen want dan reageert er misschien iemand". Dus ze stond me daar toch mijn naam te krijsen. Maar het hielp wel want er kwam een jogster aan die vertelde dat haar hond een eind verderop aan het spelen was met een hele grote lieve witte hond. Vrouwtje was dolgelukkig dat ze mij weer gevonden had. Maar nu mag ik niet meer los lopen als ze alleen met mij wandelt.

En dan zit ik inmiddels al weer een aantal weken met mijn baasje op de hondenschool. Die hebben we in het voorjaar moeten afbreken vanwege mijn operatie en nu zijn we weer opnieuw begonnen. Ik doe het daar echt ontzettend goed. Ik kan heel goed luisteren als ik wil. Maar de laatste tijd begin ik echt een heel eigen willetje te krijgen. Afgelopen woensdag had vrouwtje net mijn naampenning aan mijn halsband gehangen. Ze had een hele mooie luxe, en dus best wel dure penning voor mij gekocht. Op de hondenschool moesten wij de oefening doen waarbij je tussen een rij honden naar je baasje moet rennen. Dat doe ik altijd zo goed. Eerst houdt de trainer mij dan vast maar dat lukt hem zelden. Ik ben echt veel te sterk. En dan ren ik als een speer naar mijn baasje (en naar de kaas die hij in zijn handen heeft.) Deze keer was er een hondje dat niet naar het vrouwtje ging maar die over het terrein ging rennen. En zijn vrouwtje en de trainer maar roepen. Maar ze kregen het hondje niet te pakken en toen gingen we maar verder met de les. Dus ik moest naar baasje rennen. Maar ik dacht: "wat dat hondje kan dat kan ik ook". Dus ik ging als een speer achter dat hondje aan. En toen renden we samen over het veld. Tussen de andere lesgroepen door en de mensen maar roepen. En als ze ons dan bijna te pakken hadden dan renden wij weer weg. "Pak me dan als je kan.....zoef!" Nou dat was een heel spektakel. En baasje vond dat hij heel erg voor schut stond. En dat andere vrouwtje had de moed ook al op gegeven. En toen ik terug kwam was ik mijn hele mooie, best wel dure penning kwijt. Ik had hem precies twee uur omgehad. Vrouwtje baalde best wel. Maar die aardige meneer van de winkel gaat er nog eentje voor mij opsturen. Dat vinden baasje en vrouwtje wel heel erg goede service. Verder heb ik nog de hele avond vol met energie gezeten en vol met oorsmeer want ik kon gewoon echt niet luisteren. Ik moest en ik zou spelen, spelen, spelen. Baasje werd er niet goed van. In plaats van tussendoor spelen zoals het hoort heeft hij met mij heel hard rondgelopen over het terrein. Maar ook dat hielp niet.

Baasje en vrouwtje waren wel heel trots op mij toen er een nieuw hondje bij mij op bezoek kwam. Ze heet Feliz en is 11 maanden oud. Mijn opa en oma hebben haar uit het asiel gehaald. Ze is nog heel erg bang, eigenlijk voor alles, maar ze houdt wel van spelen. Omdat opa en oma alleen maar oude honden hebben kwam Feliz even bij mij spelen en rennen. Maar dat vond ze nog heel erg eng en ze wilde niet spelen en al helemaal niet rennen. En dat had ik zó goed in de gaten! En weer liet ik zien wat een ontzettend sociale hond ik ben. Ik paste mijn gedrag helemaal aan Feliz aan zodat ze een beetje haar eigen gang kon gaan. Baasje en vrouwtje zijn zo trots op mijn karakter. Ik kan zo goed de hondentaal spreken. Dus ik liet Feliz maar rustig snuffelen. Ik vond het wel jammer dat ze nog niet wilde spelen, want ik wilde het wel heel graag, maar dat komt later vast nog wel.

7 februari 2010

Ik heb niet zo heel veel te vertellen dus ik gooi er maar een paar "toen en nu" foto's tegenaan. Eén daarvan is van het zwemmen. Daar heb ik toch zo veel bijgeleerd. Dat heb ik afgelopen week al verteld maar nu is er ook een filmpje waarop jullie kunnen zien hoe goed ik tegenwoordig kan zwemmen. Ik ga alleen echt niet zelf het water in, dat gaat me toch nog wel wat te ver. Je kunt zien dat ik wel al zwembewegingen maak nog voordat ik het water in ben. En wat in het echt beter te zien is dan op het filmpje, is dat als ik vrij mag zwemmen dat ik dan bij de draai mezelf eens flink afzet tegen de kant en heel snel ga zwemmen om naar de brokjes te komen. Daar gaan de mensen dan altijd om lachen.
Klik hier voor het filmpje over mijn zwemles.
Hopelijk krijg ik daar snel wat meer spieren en volume van. Want ik ben nu al een paar keer op een show geweest, en de goede keurmeesters zien dan toch wel dat ik wat achterloop in mijn ontwikkeling. En dat komt natuurlijk omdat ik zo lang heb moeten revalideren. Ik ben nog wel een klein beetje een ielig hondje, zelfs vergeleken met mijn jongere collega's. Maar met mijn snoetje pak ik iedereen in. En dat vinden baasje en vrouwtje eigenlijk nog wel het belangrijkste. Zelf zijn ze ook helemaal verliefd op mijn ondeugende maar lieve koppie.

Vandaag heb ik "zeer goed" gekregen maar ik wil er twee dingen uitlichten. Baasje en vrouwtje waren blij dat er voor de eerste keer in mijn rapport stond: "Maakt het wiel". Bij ons soort hondjes is het namelijk een pluspunt als je van je staart een rondje maakt tijdens het rennen. Maar daar zag ik zelf eigenlijk nooit zo het nut van in. Verder had ik helemaal geen zin om rondjes te rennen. Later kwamen baasje en vrouwtje erachter dat ik heel erg moest plassen. Tijdens zo'n shows moet je namelijk heel vaak op de stoep plassen en dat wil ik niet want ik ben zindelijk! Dus op weg naar de auto sjeesde ik als een gek naar het eerste stukje gras dat ik zag: "Dat lucht op zeg!"
En dan stond er in mijn keurrapport ook nog dat ik nog wat voller moet worden en meer gewicht moet krijgen. Nou, ik weet wel hoe ik dat moet intrepreteren: "Baasje en vrouwtje, de keurmeester zegt dat ik meer moet eten, dus waar wachten we op?" Dat heb ik na de show al gedemonstreerd toen ik op stoelen en schoten klom om stroopwafels en hondenkoekjes te pakken te krijgen.
Voorlopig zijn we even klaar met showen. Maar ik ga nog wel eens vaker hoor. En wie weet ben ik dan wel heel mooi vol en sterk gegroeid.

30 januari 2010

Mijn vrouwtje heeft het de laatste tijd zo druk met de Vrienden van de Pyreneese Berghond dat ze bijna geen tijd meer heeft om mijn dagboek te typen. En dat terwijl er juist zoveel leuke en spannende dingen gebeurd zijn.
Om te beginnen heb ik de smaak van het zwemmen te pakken gekregen. Die domme mensen snappen nou eindelijk wat ik al de hele tijd gezegd heb: ik wil niet zwemmen met een zwemvestje aan. Dat vind ik eng. Maar zonder zwemvestje aan kan ik juist heel goed zwemmen. Ik zal niet zeggen dat ik het leuk vind om te zwemmen maar ik kan het wel heel goed.
Ik ga echt niet uit mijzelf dat zwembad in. Zelfs niet voor brokjes. Het is niet zo dat ik het zwemmen zelf leuk vind. Maar de aandacht, de gezelligheid, de brokjes, de massages, maken het zeer de moeite waard. Als ze me eenmaal in het water hebben getild dan kan ik heel goed zwemmen. Helemaal los. Ik moet een rondje zwemmen en dan krijg ik brokjes. En ik heb ook geleerd dat als ik mezelf bij het keerpunt hard met mijn achterpoten afzet tegen de rand dat ik dan extra snel weer op het sta-plateau terug ben voor brokjes. Nee, ik ben niet dom hè?

En dan op 24 januari. Dat was toch zo'n toffe dag! Toen gingen we wandelen met 26 witte collega's en nog een paar anders gekleurde collega's. Ik vond het geweldig! We hebben toch zo ontzettend genoten met zijn allen. Alle andere hondjes (nou ja, hondJES?) vonden het ook geweldig. En de baasjes en de vrouwtjes vonden het geweldig. Het was een fantastische dag. We gingen wandelen in de buurt van Apeldoorn. Met zijn allen! En heel veel van ons mochten los. Ik ook! Ik heb zo'n plezier gehad. Weten jullie wel dat dit de eerste keer in zeven maanden was dat ik met andere hondjes mocht spelen? Ik heb gespeeld met mijn broertje Knoet. En ik heb achter heel veel andere honden aangerend. Maar zelfs vijf weken na afloop van mijn "vrouwenkwaaltje" vonden de heren mij nog bijzonder aantrekkelijk. Ze wilden echt allemaal op mij kruipen. Ik was het op een gegeven moment zo beu dat ik eens flink op ze ging mopperen. Want ik wilde gewoon spelen. Om mijn pootjes nog een beetje te laten rusten en om de mannen wat rust te gunnen moest ik nog even aan de riem. Maar dat mocht de pret niet drukken. En daarna ben ik nog even met Peluche en haar vrouwtje Marjolein en met mijn eigen vrouwtje een apart rondje gaan doen zodat ik nog even los kon rennen. Peluche en ik hebben onvermoeibaar met elkaar gespeeld. Ik hoop dat we nog vaker zulke leuke dingen gaan doen. En nou staan hier op mijn dagboek wel een paar foto's, maar er staan meer dan 100 foto's op de fotopagina van de Vrienden van de Pyreneese Berghond. Ook staat daar een verslagje van de dag.

En dan is het opnieuw winter geworden. Hij komt lekker nog even terug nu ik weer alles mag met mijn pootjes. Normaal gesproken hou ik erg van uitslapen maar vanmorgen stond ik al te trappelen voor de deur om naar buiten te gaan. En mijn baasje en ik kunnen nu heerlijk samen een sneeuwballengevecht houden. Leuk joh!

21 januari 2010

Het is alweer eventjes geleden dat ik in mijn dagboek heb geschreven. En toch is er best wel wat gebeurd in de tussentijd. Het belangrijkste is dat ik sinds een week weer een normaal leven leidt. Daar ben ik echt dolgelukkig mee. Baasje en vrouwtje hebben de barrières buiten weggehaald, het ijs is ontdooid en ik mag nu weer gewoon buiten zijn, waar ik wil, zoveel ik wil en doen wat ik wil.
Ik ben het gelukkigste hondje van de wereld!!
Het was nog wel spannend want sinds 13 december heb ik last van mijn achterpootje. Baasje en vrouwtje waren helemaal gefrustreerd. Sinds mijn operatie, begin augustus, heb ik maar één dag kreupel gelopen met mijn voorpoot. En toen ik eindelijk, eindelijk, los mocht ging mijn achterpoot pijn doen en dat duurt (duurde) dus wéken.
Dat ging als volgt. Als ik ging rennen, spelen of gek doen dan kon ik dat prima. Dan was er niets aan mij te zien. Daarna ging ik dan rusten. En als ik dan opstond liep ik kreupel. Soms een beetje stijfjes, soms kon ik er nauwelijks op staan. En als ik dan ging lopen dan was het snel weer goed. Meestal na 100 meter lopen was er niets meer te zien. Dagenlang kon er niks aan de hand zijn en dan ging ik 5 minuten rennen en hup, hinken na het rusten. Ik kon alleen maar aan de riem lopen. Zolang ik aan de riem liep was er niks aan de hand. Maar ik hoefde geen minuten los te zijn of het begon weer.
Baasje en vrouwtje werden er depressief van. Drie keer zijn we in de afgelopen weken naar de dokter geweest. En elke keer liep ik op dat moment perfect, en had ik helemaal geen pijn. De dokter dacht elke keer aan een verrekte spier of pees. Foto's van mijn goede heupen en knieën hadden we gelukkig al. Maar baasje en vrouwtje vinden dat dit dan wel heel lang duurt.
Maar we gaan er nu van uit dat er niks blijvend kan beschadigen.
Baasje en vrouwtje denken nu aan een vicieuze cirkel. Zes maanden lang heb ik bijna niks gedaan. Dus mijn spieren zijn slap en niet soepel. En dus blesseer ik me snel waardoor ik moet rusten en mijn spieren slap blijven. Dus na het derde doktersbezoek hebben ze me laten gaan.
En zo lang als mijn buurhonden niet buiten zijn doe ik het rustig aan en kan ik lekker opbouwen. Maar als de buren buiten zijn dan wordt ik gek. Dan gaan mijn oren dicht zitten en ren ik langs het hek. Ik ben dan niet meer te pakken totdat de buren weg gaan. De eerste keren ging het dan steeds mis met mijn pootje.
Maar vandaag heb ik de ultieme test doorstaan. Vrouwtje en buurvrouw wilden kijken of wij uit onszelf op zouden houden. Nou, dat lukte wel als het niet 5 tegen 1 was. Want elke keer als ik het had "uitgevochten" met de ene buurman dan kwam de andere mij weer opjutten. En zo heb ik een kwartier lang gerend. Ik was kapot. Helemaal kapot. Mijn conditie is ook nog niet wat het geweest is. En daarnaast ben ik echt uren buiten geweest. En.......niet meer gehinkt.
Baasje en vrouwtje denken nu dat ze het goed gedaan hebben door mij vrij te laten. En daar ben ik het helemaal mee eens. Er zit duidelijk een stijgende lijn in. Lichamelijk wordt ik sterker en psychisch ben ik veel gelukkiger en vrouwtje weet bijna zeker dat dit ook bijdraagt aan mijn lichamelijke herstel.

Verder heb ik nog een keer meegedaan aan een show. Dat was in Hoogstraten in België. Deze keer ging baasje proberen om met mij in de ring te gaan. En dat was een succes! Ik heb voor de eerste keer een "Uitmuntend" gekregen. Dat is het hoogste wat je kunt halen. En omdat ik de enige jeugdhond was bij de Pyreneese Berghonden was ik meteen de beste jeugdhond. En toen mocht ik in de erering lopen aan het einde van de show. Dat was heel leuk om mee te maken. Zelfs al keek de keurmeester mij niet eens aan, dat mocht de pret niet drukken.

En om te onderstrepen dat ik weer een heel normaal leven leid ben ik gisteren weer voor het eerst naar school geweest. Dat vond ik zo leuk! Ik moest huilen van geluk. En ik ben ook weer gaan zwemmen. Deze keer hebben ze me niet dat enge zwemvest aangedaan maar een gewoon tuigje. En dat ging zo goed. Ik heb toch zo goed gezwommen. Mijn zwemjuf, zwemmeester, baasje en vrouwtje stonden te gillen van enthousiasme. Over het zwemmen en de school later meer. Want anders wordt dit wel een heel lang verhaal.

Het enige wat ik verder nog moet vertellen is de nasleep van het vuurwerk. Dat is al even geleden en het maakte toen de depressie van baasje en vrouwtje alleen nog maar groter. Het was op 6 januari. Vrouwtje ging met mij naar de bieb. En bij de bieb was een schaatsbaan met heel veel kinderen en muziek. En er was een knal in een vrachtwagen. Wat het precies geweest is zullen we nooit weten, maar ik was in volledig paniek. Zulke grote paniek! Ik heb vrouwtje bijna onderuit getrokken, ik wilde alleen maar vluchten. En toen dat niet ging moest ik trillen als een rietje. Vrouwtje probeerde eerst nog therapeutisch bezig te zijn en met mij bij de ijsbaan te gaan staan. Maar niets hielp. Ze had al haar krachten nodig om mij vooruit te sleuren. En ik deed niets dan trillen, met elke spiertje in mijn lijf. Thuis was het ook niet over. Ik bleef trillen, ijsberen, hijgen en naar het plafond staren. Er was geen contact met mij te krijgen. Baasje en vrouwtje kenden mij niet eens terug. Het was alsof ze een vreemde onbekende hond in huis hadden.
De volgende dag was het nog niet helemaal over, maar ging het al ietsje beter. Een dag later weer ietsje beter. Het baasje van Lana is zelfs speciaal voor mij pilletjes komen brengen. Maar die waren niet nodig. Want na een dag of twee à drie was het over. En tot nu toe is het niet meer terug gekomen. Ze hebben me speciaal al naar veel plaatsen meegenomen maar het is nu helemaal over. Ik ben ook niet meer bang voor knalletjes.
Maar de pilletjes bewaren ze nog voor de komende jaarwisseling. En morgen ontvangen we een CD met knalletjes waar we mee gaan oefenen.

Maar alles zal vast wel goed komen want ik leid eindelijk weer een normaal leven. En dat doet mij lichamelijk én psychisch zó goed!

1 januari 2010

Gelukkig Nieuwjaar aan al mijn dagboeklezers!!
2009 was mijn eerste jaar en het begon goed, en we hebben heel veel genoten, maar stond verder wel heel erg in het teken van de OCD. Dus vrouwtje zegt steeds tegen mij dat 2010 mijn jaar gaat worden. Mijn vakantie naar Zwitserland is inmiddels al geboekt. En misschien komt er nog wel veel meer.
Verder heb ik de afgelopen periode niet zo heel veel gedaan. Maar zo hoort het ook. De feestdagen begonnen met kadootjes. Wij kregen kadootjes van Giusto en zijn baasje en vrouwtje, Jukka en Sari. En ook hebben we van hun een Kerstkaart gekregen die ze hebben gekocht én verstuurd bij het huis van de Kerstman in Finland. Want zij waren daar vlakbij op vakantie in hun eigen wintercottage. Ze hebben daar ook heel bijzondere momenten met de zon die maar eventjes net boven de horizon uitkomt daar boven de poolcirkel. Wie weet ga ik daar ook nog eens logeren. Want 2010 wordt tenslotte mijn jaar nietwaar?
En ook wij hadden kadootjes gestuurd aan Giusto en Jukka en Sari. Ook zij hadden die met Kerstmis open gemaakt. Dat kun je hier zien. Bij 25 december natuurlijk. Ik ben echt heel erg blij met mijn mooie roze varkentje. En Giusto is heel blij met zijn Delftsblauwe klompje.

Verder heb ik lekker vakantie gehad. Ik heb gewandeld, gespeeld en geknuffeld. Ik heb lekker veel quality-time gehad.

En ik heb ook nog tijd gehad om een vergelijkend warenonderzoek te doen:

En toen werd het Oudejaarsavond. Wij gingen de auto inladen. Wat er allemaal meeging zeg! Bullepezen, rawhides, mijn roze varkentje, etensbakje, eten, riempje, ander riempje, kooitje, mandje, vuurwerk, gourmetset, fototoestel. We gingen bij vrienden eten en daarna spelletjes doen en daarna vuurwerk afsteken. Ik was echt heel lief geweest. Eerst had ik lekker in mijn mandje gelegen met wat kauwbotjes. En toen werd het wel heel erg rokerig en warm binnen dus hadden ze de deur naar de achtertuin een beetje opengezet. En ik liep ondertussen in en uit. Er waren allemaal knalletjes en flitsen maar daar gaf ik niks om. Ik had het brood voor de vogeltjes gevonden en de speeltjes van de poezen. En die nam ik steeds mee naar de splinternieuwe bank, maar ik mocht niet op de bank dus dat was een beetje moeilijk. Verder ben ik heel lief geweest en heb ik niets gejat. Wel overal aan gesnuffeld en telkens als baasje en vrouwtje "Ah, ah, ah" zeiden stopte ik daarmee. Ze vonden dan ook dat ik heel goed luisterde (behalve die bank dan hè).
En toen rond 23.30 uur moest ik nog een plasje doen in de tuin. Ik was daar net mee klaar en toen kwam er toch een knal zeg! En de lucht was helemaal oranje. Daar was ik toch zo van geschrokken. Ik rende tegen de schutting aan maar daar kon ik niet weg. En toen rende ik snel naar binnen. Daar was het wel veilig maar ik moest toch steeds naar boven kijken, naar het plafond. Daar moesten baasje en vrouwtje wel erg om lachen. Alle zegen komt van boven zeggen ze, maar daar geloof ik niks van.
Maar ze besloten om mij om middernacht toch maar in mijn kooitje te doen. Kleedje eroverheen, want het kooitje stond in een serre met een glazen dak. Dus baasje ging naar buiten en vrouwtje deed mij in mijn kooitje. Maar er kwamen steeds meer knallen en flitsen en ik moest eruit! Ik duwde met mijn snoet tegen de deurtjes dus vrouwtje haalde mij er weer uit. En ik was bang en nieuwsgierig tegelijk en ik moest baasje gaan beschermen. Dus ik wilde persé de straat op. Maar toen ik mijn hoofd uit de voordeur stak en al dat geweld zag kon ik er niet meer tegen. Ik was bang joh! Ik moest weer naar binnen en ik wist gewoon niet waar ik veilig zou zijn. Achter de tafel? Onder de tafel? Achter de bank? Vrouwtje dacht dat ik alles om zou gooien en ik trok haar zo goed als ik kon aan mijn riempje vooruit door het huis. En opeens zag ik mijn kooitje en ging daar snel in, en we hadden nog niet eens de kans om mijn riempje af te doen. Vrouwtje deed gelukkig het deurtje dicht, dat was toch een stuk veiliger. Deze keer hoefde ik er niet meer uit. En zette er nog een stoel voor zodat ik niet naar buiten kon kijken, deed alle lampen aan zodat het niet zo flitste en zette een muziekje op. Ik moest toch zo hijgen van de spanning zeg! Na een tijdje ging vrouwtje ook naar buiten en af en toe kwamen ze weer binnen. Ik was er toch maar wat rustiger bij gaan liggen.
Maar voor mij hoeft deze ellende niet hoor. En om 01.00 uur was eigenlijk het plan om nog bij andere bekenden te voet op visite te gaan. Maar er waren nog een paar knalletjes en ik was nog steeds bang en sleurde mijn baasje elk huis in waar we langs kwamen, want binnen is het veilig. Dus toen is baasje maar met mij binnen gebleven en is vrouwtje nog even weggegaan.
En vandaag ben ik nog helemaal moe van alle indrukken.

24 december 2009

Ik neem er even lekker mijn gemakje van deze dagen. Heerlijk spelen in de sneeuw, wandelen, eten en uitbuiken met mijn baasje op de bank.

Verder zijn wij blij dat Petplan mijn ziektekosten heeft vergoed. Dat komt komt goed van pas in deze dure decembermaand.

Prettige Kerstdagen en een Gelukkig Nieuwjaar!

20 december 2009

Vandaag ben ik naar de Kerstshow in Wijchen geweest. Vrouwtje wil namelijk zelf oefenen om met mij op shows rond te lopen. En nou, nou, dat is hard nodig zeg. Ze kan er niks van. Dit was voor haar ook wel de eerste keer en voor mij al de derde. Ik daarentegen heb het echt heel erg goed gedaan. Sowieso was ik alleen in mijn klasse dus het stond al van te voren vast dat ik eerste zou worden.
En ik deed het toch zo goed. Vrouwtje kan heel goed met mij rondjes lopen. Dat vindt ze ook heel erg leuk. Maar in stand zetten daar snapt ze niet veel van en daar was ze bij voorbaat al zenuwachtig voor. Dus toen de keurmeester meteen al in de eerste minuut vertelde dat mijn (geopereerde) pootje naar buiten gekeerd stond werd ze al zenuwachtig. Toen ging ze aan mij sjorren en werd het alleen maar erger. Dus ik wilde haar helpen door goed te gaan staan. Maar toen ging ze weer sjorren. En toen zei de keurmeester tegen mijn vrouwtje dat ik het goed deed. Hij zei: "Ze stond niet comfortabel dus is ze zelf goed gaan staan, maar nu gaat u haar weer uit balans zetten." En verder zei hij ook nog: "Wat u nu aan het doen bent is alle zwakke punten van uw hond benadrukken." Hij bedoelde het heel goed hoor. Hij ging ook nog vertellen hoe het wel moest. En dat ze mij eigenlijk niet meer moet verzetten. Maar dat ik gewoon aan moet komen lopen en stil gaan staan. En toen ging de ringmeester ook nog aanwijzigingen geven. "Kijk als u nu nog een stukje met de riem naar voren trekt dan staat ze waarschijnlijk goed." Of iets in die trant. Het duurde al met al uren (in het hoofd van vrouwtje dan) en ze werd er helemaal zenuwachtig van, hoewel het wel heel aardig was dat ze vrouwtje wilden helpen voor de volgende keer. En het ging steeds slechter. Vrouwtje kreeg het er heel erg warm van en dacht alleen nog maar: "Wanneer mogen we gaan lopen want dat gaat tenminste goed?" Nou en dat ging ook heel erg goed. Ik hoefde helemaal niet te dansen maar we hebben samen heel mooi rondjes gelopen. En toen ging mijn vrouwtje achter de 1 staan. Ik had het "Uitmuntend" gedaan, maar vrouwtje had het "Matig" gedaan. Dus dat zal wel de reden zijn waarom we samen een "Zeer Goed" kregen. Ik had wel een heel mooi keurrapport, waar baasje en vrouwtje heel blij mee zijn, en ik heb een mooie medaille mee naar huis gekregen. En ook nog een heerlijk groot bot. En ach, het is net zoals bij de Olympische Spelen. Later weten ze toch alleen nog maar wie er op de 1 stond.
En vrouwtje heeft waarschijnlijk niet zoveel natuurlijke aanleg voor zoiets (in tegenstelling tot mijzelf) dus die moet nog maar goed oefenen. Maar waar vrouwtje heel blij mee is, is dat er wel vooruitgang in zit zo na mijn revalidatie. Ome Aad en Tante Marina vonden dat ik echt al heel wat meer opgeknapt ben sinds de Winner. En ze vonden ook dat ik het heel goed gedaan had. En zij hebben er verstand van. En een kaboutertje vertelde aan vrouwtje dat als er in de jeugdklasse anders gekwalificeerd zou worden dat ik dan een "Veel Belovend" gehad zou hebben. Dus hopelijk kom ik er nog wel eens. Geduld is een schone zaak.

19 december 2009

Waar zal ik eens beginnen? Bij de sneeuw, het papier, het spoorzoeken of het wandelen? Nou laten we eens bij het papier beginnen. Ik vind het namelijk heerlijk om overal papiertjes vandaan te jatten. En dan lekker helemaal nat maken totdat ze uit elkaar vallen en de stukjes er af vliegen. Ik pak vanalles: boodschappenbriefjes, bonnetjes, bankbiljetten..... Oh oh.
En het wandelen. Nou ik vind dat daar niets mee mis is. Maar baasje en vrouwtje hebben het steeds over gedrag dat ze van langer geleden kennen, van Lot zeggen ze. Kijk, als je begint met wandelen dan wijst je staart richting huis. En dan gaat het toch zo goed. Dan moet ik lopen en lopen. Zo hard dat baasje en vrouwtje het soms niet bij kunnen houden. Maar de tweede helft van een wandeling dan wijst je neus richting huis. En dat is toch zo'n groot verschil. Dan kan ik niet meer lopen. Dan heb ik zoveel jeuk. Dan moet ik steeds gaan zitten om te krabben. En ik moet heel veel snuffelen, heel veel naar vogels kijken, stilstaan om te luisteren of ik koeien hoor, enz. enz. enz.

En dan is het bij ons gaan sneeuwen! Ik wilde persé buiten spelen en moest vreselijk huilen. Eigenlijk mag ik nog niet echt buiten spelen vanwege mijn pootjes. (Dat gezeur over die pootjes altijd!) Ik moet nog tot 1 februari wachten tot ik echt weer alles mag. Maar omdat baasje en vrouwtje denken dat ik eigenlijk al wel heel veel genezen ben hebben ze me toch een beetje los gelaten. Eerst mocht ik in mijn eigen bos buiten omdat vrouwtje de buren naar hun renveldje had zien gaan. Dat vond ik wel jammer want ik was er helemaal klaar voor om ze uit te dagen. Maar ik heb me toch wel vermaakt.
En vandaag mocht ik zelf naar het renveldje van mijn buren. En dat vond ik zo fijn joh! Ik moest rennen, rennen, rennen. Ik bestond alleen nog maar uit adrenaline en pootjes. Mijn oortjes deden het echt niet meer en als ik in de buurt was dan ging ik echt niet stoppen om een snoepzakje aan te nemen hoor.
Baasje en vrouwtje vonden altijd al dat ik heel goed ben in spoorzoeken. En nu er sneeuw ligt weten ze opeens wat ik dan altijd ruik. Want ik stop mijn neus één voor één in elk voetstapje van een konijntje, een poes, een hond en wat al niet meer.
Verder ben ik voor de tweede keer "vrouw". Daar heb ik het toch zo druk mee joh. Ik moet mezelf toch zo goed wassen. Een paar keer per dag denk ik: "Oeps, wat kriebelt daar nou ineens?" En dan moet ik dat snel inspecteren. Maar zelfs met heel veel wassen hou ik niet alles tegen hoor. Vrouwtje moet de vloeren én de muur ook heel goed wassen.
En nu mag ik de rest van het jaar niet meer zwemmen. Dat vinden baasje en vrouwtje heel jammer. Nou, ik niet zo erg, hoewel ik het daar wel heel gezellig begon te vinden. En het zwemmen vind ik ook niet meer eng. Ik vind er alleen niks aan maar ik weet dat ik nou eenmaal nat moet worden om veel aandacht en snoepjes te krijgen. En de vorige keer dat ik er was, was het de eerste keer dat ik met een popje ging spelen. Dus het komt wel goed zeggen ze.

6 december 2009

Vandaag woon ik precies een jaar bij mijn baasje en vrouwtje. Op 6 december 2008 werd ik 's morgens nog wakker samen met Harald, Edda, Helledussen, Hilde en Henning. Edda ging heel vroeg weg samen met vrouwtje Beate en met de anderen ging ik nog samen buiten in de sneeuw spelen en toen tilde mijn baasje mij op en zette mij in de auto voor een hele lang reis van twee dagen. Ik wist toen nog niet dat dit mijn baasje en vrouwtje waren maar later wel. En wat hebben wij samen al veel meegemaakt in een jaar zeg! Zindelijk worden, een hardnekkige blaasontsteking krijgen, in de vijver vallen, samen naar de hondenschool, samen op vakantie, samen heel lang en moeilijk revalideren van een operatie, samen uitstapjes maken, samen naar de markt, wandelen op de hei, grote gaten graven, baasje helpen in de tuin, vrouwtje helpen in de keuken, op bezoek bij halfbroertje Knoet, op bezoek bij mijn neefjes, nichtjes en naar pupjes kijken, kussens kapot maken, nog meer kussens kapot maken, dekbedden kapot maken, mandjes kapot maken, bovenop de tafels liggen, mee naar het werk van baasje, teveel om op te noemen. Maar vooral heel veel kusjes geven, knuffelen en tegen baasje en (vooral) tegen vrouwtje aanliggen. Wij zijn toch zoveel van elkaar gaan houden in dat jaar. Wij kunnen elkaar echt niet meer missen. En omdat baasje en vrouwtje mijn eerste verjaardag gemist hadden gingen ze vandaag "Lang zal ze leven" voor mij zingen. En ik kreeg een groot bord lekkers. Om te toasten op een prachtig jaar samen.

28 november 2009

Gisteren gingen we met de auto naar Amsterdam. Daar gingen baasje, vrouwtje en ik in een hotelkamer slapen. Er waren een heleboel hondjes in dat hotel. En het hotel lag aan een riviertje en aan de overkant van dat riviertje waren boerderijen met nog meer hondjes. Dus ik vond het allemaal wel heel spannend. Daarom heb ik deze keer niet op de grond geslapen maar de hele nacht tussen mijn baasje en vrouwtje in op bed. Ik heb echt heerlijk geslapen. Baasje en vrouwtje iets minder maar ze vonden het wel heel erg gezellig. En soms moest ik 's nachts een beetje blaffen omdat ik andere hondjes hoorde blaffen.
En de volgende ochtend gingen we een klein stukje rijden en toen kwamen we bij een grote hal aan. We gingen parkeren, samen met nog heel veel andere hondjes en hun baasjes. Baasje, vrouwtje en ik hebben alledrie onze ogen uitgekeken. Een lange file aan karretjes met honden trok naar die hal toe. Zoveel honden in alle soorten en maten! En wat die mensen allemaal bij zich hadden! Tentjes op wieltjes met daarin hondjes, hele kaptafels op wieltjes, benches op wieltjes met hondjes erin. Grote honden, kleine honden en vooral heel veel poepende honden waar dan al die wieltjes weer doorheen reden. En dan waren er ook nog heel veel hondjes die niet tegen andere hondjes kunnen. Of zouden ze baasjes, of liever gezegd vrouwtjes, hebben die niet tegen andere baasjes kunnen? Want regelmatig als ik aan een ander hondje wilde gaan (met de nadruk of gáán) snuffelen kreeg mijn vrouwtje al een knauw van hun vrouwtje. "Weg! Nee!" Maar ja, we liepen daar kop aan kont. Hoe moet je dan van de van de billen van je voorganger afblijven?

Toen we binnen waren moest ik in een kooitje. Dat vond ik eerst niet zo leuk maar daarna kwamen veel bekenden van me binnen en die moesten ook in kooitjes. En soms mochten we er ook weer uit. En dan weer gingen we winkelen tussen eindeloze rekken met speelgoed en snoepjes. En soms ging er ineens iemand heel hard praten door die hal. Dat heet een luidspreker zeiden ze. Ik schrok me een hoedje zeg. En ze gingen het Wilhelmus spelen.
Ik vond het toch zo'n happening. Ik zag poedels in de vorm van buxusboompjes en powder puffs met in zijde galajurken geklede dames erbij die na het rondjes lopen champagne gingen drinken en druiven eten. "Zo deden de Romeinen het ook al", zei mijn vrouwtje tegen mij.
En toen moest ik zelf ook nog rondjes lopen met ome Aad. En ik vond het zo leuk met ome Aad. Dat is echt mijn lievelingsoom, dus ik ging met hem spelen en dansen. Ome Aad had zijn handen vol aan mij. En toen moest ik achter een bordje met een 4 gaan staan. En toen was ik klaar. "Je hebt er een potje van gemaakt", zeiden ze tegen mij. Nou moe, ik had er gewoon zin in vandaag, alleen zin in andere dingen dan wat de mensen van te voren hadden bedacht. Nou en? Ik deed vandaag gewoon veel liever aan doggy dancing. En dan is het vrouwtje toch nog gelukt om een mooie loopfoto van mij te maken. Hoe bestaat het.
Maar wat wil je? Voor de eerste keer op zo'n kolossale show met al die nieuwe indrukken die je allemaal maar moet verwerken. Dat is gewoon ook voor hondjes overweldigend. Ik was er helemaal opgewonden van geraakt. En ach ja, baasje en vrouwtje moesten wel om mij lachen. En ze vonden dat ik de laatste weken al zoveel ben opgeknapt. Maar toen ze mij samen met de andere hondjes zagen, zagen ze wel dat ik toch nog wel een beetje meer op moet knappen. Dus ze waren in ieder geval blij dat ik er lol in had. Ik ben nog steeds een beetje een ielig dingetje vergeleken met mijn leeftijdsgenootjes. Maar als je mij alleen ziet dan valt het best wel mee hoor. We hebben het in ieder geval heel gezellig gehad zo saampjes. En we zijn naar huis gegaan met zakken vol snoep voor mij. En nog een leuk nieuw speeltje. Dus het was een heel geslaagd weekendje.

22 november 2009

Wat moet ik allemaal vertellen over wat er de afgelopen week gebeurd is? Nou om te beginnen ben ik ontsnapt, voor de eerste keer in mijn leven. Ik mocht namelijk los in het bos. Soms als mijn buren niet thuis zijn, of nog slapen, dan mag ik van de poort naar huis teruglopen zonder riempje. Leuk!! Ik kan dan lekker rennen en naar hoekjes gaan waar baasje en vrouwtje niet bij kunnen omdat er zoveel kreupelhout ligt. En opeens was ik op een ochtend weg. Zo zag ze me nog achter het kreupelhout lopen en toen niet meer. Dus vrouwtje roepen en roepen en toen kwam ik alweer over het weiland terug naar huis gerend. Toen bleek er een piepklein gaatje in het hek gezeten te hebben achter dat kreupelhout. Dat zag ik en ik kon er doorheen. Ik kon alleen van de andere kant af dat gaatje niet meer vinden dus ik vond het wel een beetje eng en ik ging steeds harder rennen om terug te komen. Wat ze dan wel weer knap van mij vonden was dat ik aan de buitenkant van het hek bleef lopen om het hele terrein heen. Terwijl ik daar nog nooit geweest ben herkende ik het dus wel. Ik bleef ons eigen hek volgen. Maar ik kon nergens in. Ik moest nog over een slootje springen en toen ineens ging er een deurtje open, waarvan ik nooit geweten heb dat het een deurtje was. Dus vanaf dat moment vind ik dat hoekje met deurtje ineens bijzonder interessant.
Een paar dagen later mocht ik weer los maar vrouwtje dacht: "Dat doet ze niet nog een keer." Dus ging ze snel de keuken in om een stukje metworst af te snijden en rende toen weer naar buiten om het aan mij te laten zien. Ik kwam heel lief naar binnen. Een uur later dacht vrouwtje: "Waar is nou die metworst? Echt een hele grote ronde metworst!". En toen herinnerde ze ineens dat ze die nog op de aanrecht had laten liggen en dat ze niet veel later naar mij toe was gekomen omdat ik geluiden maakte alsof ik kokhalsde of iets dergelijks. Maar toen kon ze niets aan mij zien. Hihihi.

Dan ben ik ook nog mee naar de kapper geweest. Want de kapster had al een paar keer gevraagd of ik eens mee kwam. Maar de ene keer had ik een halfjaarlijks vrouwenkwaaltje. En de volgende keer moest ik weer in mijn kooitje zitten. Dus nu was het zover. Ze vonden mij heel mooi en lief en knap en natuurlijk met een geweldig kapsel. Ik heb me van mijn liefste kant laten zien. Ook al omdat vrouwtje een groot rawhide-bot mee had genomen waar ik een half uur mee bezig ben geweest. De kapster moest soms over mij heen lopen om vrouwtjes haren te kunnen knippen. En de andere kapster ging mij aaien terwijl ik mijn botje had. Maar dat vond ik niet erg.

En dan ben ik ook nog wezen zwemmen. De derde keer. Wat mijn baasje en vrouwtje verbaasde was hoe blij ik was om daar aan te komen. Ik moest er helemaal opgewonden geluidjes van maken. En ik liep ook gewoon naar binnen. Ik vind het daar erg leuk. Alleen die bak water vind ik nog steeds niks. Maar ik ben er niet meer bang voor. Ik weet nu gewoon: OK, dat hoort er ook bij. Ik moet daar gewoon even door dat water trappelen met mijn pootjes en dan krijg ik heel veel aandacht, heel veel koekjes, een lekker botje en heerlijke massages. Mijn zwemjuf vond dat ik heel mooi mijn benen strekte. Niet vanuit de knieën en de ellebogen maar helemaal vanuit de heupen en de schouders.
Deze keer hebben we geen foto's gemaakt maar een filmpje. Dat kun je hier zien. En je ziet dat ik heel veel vertrouwen heb in Adrie. Wij vinden elkaar ook heel lief.

14 november 2009

Vandaag was mijn tweede zwemles bij Good Nature in Vorstenbosch. Bijna was het nog niet doorgegaan, wat ik helemaal niet erg had gevonden hoor. Mijn zwemjuf Jiry heeft namelijk pijn aan haar rug gekregen. En daarom had ze gezocht naar andere hydrotherapeuten voor mij. Maar vrouwtje was zo tevreden over Jiry dat ze eigenlijk bij Good Nature wilde blijven. En ze vond het belangrijk dat ik nu even door zou zetten in hetzelfde zwembad en dat er niet weer een paar weken overheen zouden gaan. Ze was bang dat ik dan alleen maar nog meer tegenzin in zwemmen zou krijgen. Dus heeft ze met Jiry gebeld en afgesproken dat we voorlopig alleen op zaterdag gaan zwemmen. Dan kan baasje namelijk ook mee en dan is er ook een stagair aanwezig. Dat vond iedereen een heel goed idee, maar mijn mening werd niet gevraagd.
Baasje ging als eerste het water in en al snel werd duidelijk dat ik zelfs voor kaas en worst niet meer de loopplank opliep, laat staan het water in ging. Dus werd ik er ingetild. De eerste keer was ik nog wel in paniek en moest ik heel hard spartelen om er uit te komen. Maar als ik rustig doe dan mag ik terug in het veilige hoekje waar ik kan staan. Dat heb ik heel snel door. Dus het ging deze keer echt zoveel beter dan de eerste keer.
Na de koffiepauze ging stagair Adrie ook met baasje het water in, en met mij dus. En ik was intussen te moe om te protesteren, en tussen twee sterke mannen in voel ik me stiekum toch best wel veilig, dus ik dacht: "Laat ik eens niet spartelen maar zwembewegingen maken". Nou, enthousiast dat ze toen toch waren. Dus daar ben ik maar mee door gegaan. Nou, het is echt nog niet mijn hobby maar de paniek is over. Baasje en vrouwtje kunnen alweer niet wachten tot volgende week. Ja, ja....
Het ging echt al zoveel beter dan vorige week. Er is nog wel angst maar de paniek is weg. En dat is al heel wat. En eenmaal buiten het bad hoef ik niet meer zonodig weg. Ik vind het daar allemaal wel erg interessant. En als afsluiting krijg je daar altijd een kauwbotje tijdens het opdrogen. En omdat ik zo goed mijn best had gedaan en zo groot ben kreeg ik er deze keer twee.
En omdat ik zo enorm getrappeld had legde mijn zwemjuf uit dat ik wel eens last van spierpijn kan krijgen. En als het gewricht warm is dan heb ik dat een beetje overbelast. Maar ik heb nergens last van gehad. Ik was alleen maar heel erg moe en heb de hele avond op de bank gelegen. Ik was er niet meer van af te krijgen, alleen maar voor eten.

Vrouwtje vond de foto's die ze vandaag gemaakt heeft zo leuk en zo goed gelukt dat zij ze hier heeft neergezet.

8 november 2009

Gisteren hebben ze me toch voor de gek gehouden zeg! "We gaan iets leuks doen", zei mijn vrouwtje. En toen gingen we naar die aardige mevrouw waar ik woensdag ook al was geweest. Woensdag was het leuk. Die mevrouw aaide mij steeds, en ik moest kusjes geven en ik kreeg brokjes. En ze hebben daar een hele grote bak met water. Die vond ik reuze interessant.
Dus toen ik daar gisteren binnen kwam vond ik het leuk. Ik kreeg weer koekjes. En toen kreeg ik een raar rood vest aan. Nou, ook goed. En toen deed die mevrouw een raar pak aan. Nou, ook goed. Toen ging ze die bak water in. Ook al goed. En ik kreeg lekker veel brokjes. Helemaal goed. Maar sommige brokjes daar kon ik niet bij want die hield ze boven dat water. En ja, daar ga ik dus echt niet in. Dus nadat ik al een halve bak brokjes op had vonden ze dat het tijd werd om mij een handje te helpen.
Nou moe. Eng!!!! Ze trok me die bak in en ik wilde eruit!! Ik trappelde met mijn poten en al het water spatte bijna tegen het plafond aan. Dat vond ik nog veel enger en toen ging ik nog harder spartelen. En toen kwamen er nog meer enge spetters. En soms lukte het me om me aan de rand vast te houden. Dan kwam mijn vrouwtje en die deed mijn pootjes weer terug het water in. En die mevrouw hield mij heel stevig vast. En dan zette ze me in een hoekje waar ik kon staan en ging ze me aaien. Daar werd ik dan weer rustig van.
En dan moest ik toch weer verder die bak in. Mijn oogjes waren helemaal groot van angst. Toen mocht ik er gelukkig weer uit. Ik liep een paar keer van deur naar vrouwtje en weer terug. "Vrouwtje, we zijn klaar hè? Zullen we gaan?" Maar toen gingen die mevrouw en vrouwtje praten. Er zijn zwemmers en niet-zwemmers. En ik hoor bij die laatste groep. Die laatste groep daarbij duurt het een sessie of drie voordat ze het leuk gaan vinden. Maar die mevrouw zegt dat alle honden het in principe wel leuk gaan vinden. Nou, ik geloof er voorlopig helemaal niks van. En die mevrouw zei ook dat ik het vertrouwen moet krijgen dat zij me altijd vast zal houden zodat ik niet bang hoef te zijn. En toen ging ze toch alweer die bak in en probeerde ze me met koekjes te lokken. Nou, ik ben dus echt niet dom hè. Ik hoefde die koekjes niet meer. Vrouwtje neemt de volgende keer kaas en worst mee zegt ze. Nou, we zullen nog wel zien. Dus toen gingen ze me tillen, zo die bak weer in. Eng!! Maar eerlijk is eerlijk, wel een klein beetje minder eng dan de eerste keer. Ik moest nog wel veel spartelen en "ik wil eruit" zeggen. Maar ik werd toch al ietsje sneller rustiger. En in het veilige hoekje durfde ik toch ook wel een beetje om me heen te kijken.
Vrouwtje was ondertussen zeiknat geworden. Die aardige mevrouw had nog gezegd dat vrouwtje een schort voor kon doen maar ze dacht dat dit niet nodig zou zijn. Nou, ze was drijfnat. Als ze zelf het water mee in was gegaan dan had ze niet natter kunnen worden. Er zijn zelfs geen foto's gemaakt van mijn gespetter. Gek hè? Zelfs haar ondergoed was drijfnat. De volgende keer neemt vrouwtje een extra stel kleding mee. Maar toen ik twee keer in het water was geweest kreeg ik een heerlijk botje om op te kauwen. Dat heb ik lekker op een matje en een handdoek op liggen peuzelen.
's Avonds was ik een heel klein beetje aan het hinkelen. Een klein beetje maar, maar ze zeggen dat ik toch beter kan zwemmen in plaats zo trappelen.

Maar vanmorgen deden alle pootjes het weer prima. En het is ook nog eens heerlijk weer. Lekker koud en zonnig. Nou hebben mijn buren een stuk bos van meer dan 10.000 m2. Maar een straat verderop huren ze ook nog een renveldje. Nou ja veld-JE? Het terrein daar is maar liefst ruim 30.000 m2. Helemaal pyr-proof afgezet met stevige hekken van 2 meter hoog. En daar mag ik ook gebruik van maken. Baasje en vrouwtje dachten dat het een goed idee zou zijn om daar eens naartoe te gaan. Want daar kan ik eens echt goed de benen strekken. En rennen doe ik daar alleen maar in een rechte lijn. Het was er heerlijk!! Ik heb toch zo fijn rondgerend. En baasje en vrouwtje hadden het idee dat het heel goed voor mij was. Het is helemaal grasveld en geen obstakels dus goed voor mijn pootjes. Er is wel een klein stukje bos een beetje verhoogd met een picknickbankje waar de mensen het eens goed kunnen aanschouwen. Wat is dat toch een superterrein. Hopelijk mogen ze het nog heel lang huren. Voorlopig in ieder geval nog een paar jaar. En baasje en vrouwtje dachten dat het ook wel een leuke tussenstop zou zijn bij een of andere activiteit van de Vrienden van de Pyreneese Berghond. Na tien minuten deden mijn oortjes het weer en konden ze me te pakken krijgen. Maar ik heb niet 10 minuten gerend hoor. Ik moest ook heel veel snuffelen aan de geurtjes van mijn buren.
Maar in plaats van dat ik er energie mee kwijt raakte kreeg ik er alleen maar meer energie van. Ik wil nou ook onderhand wel eens in mijn eigen bos rondlopen. Misschien mag ik dat op woensdagen wel zegt vrouwtje. Dan zijn de buren namelijk naar de crèche. Niet te hard van stapel lopen zeggen ze. Maar nu ik wat vrijheid geproefd heb smaakt dat echt naar meer. En ik loop nu al uren door het huis te piepen dat ik er uit wil.

Oh ja, en vrouwtje heeft hier ook nog wat foto's van mij neergezet.

1 november 2009

Ik ben los, ik ben vrij, ik ben blij!!! Woensdag zijn we weer naar de dokter geweest. Nu alleen vrouwtje en ik. En die dokter wilde mij onderzoeken maar dat vond ik heel erg eng. Ik kroop helemaal achter mijn vrouwtje. De dokter zei tegen vrouwtje dat ze daar mee op moest passen omdat ik dan misschien nog wel eens de dokter kan gaan bijten. Maar dat is helemaal niet waar hoor. Vrouwtje weet dat ik dat nooit zou doen. En andere dokters vind ik niet eng. En zie je wel. Meteen daarna mocht de dokter mij wel onderzoeken en ging ik hem gewoon kusjes geven.
En die dokter zei toen tegen mijn vrouwtje dat ik weer los mag. Vrouwtje kreeg er tranen in haar ogen van en die heb ik meteen weer even weggelikt. Wat er allemaal bij de dokter is gezegd kun je hier lezen. Ik snapte niks van wat ze vertelden maar toen ik thuis kwam mocht mijn riempje ineens af. We gingen naar het stukje bos met het heuveltje en mijn riempje mocht los. En ik mocht rennen en graven. Ik was zo gelukkig! Ik wist gewoon niet wat ik moest doen. Daar kun je hier een filmpje van bekijken.Daarna gingen we naar binnen en schoof mijn vrouwtje zomaar mijn kooitje weg. Ik stond haar helemaal aan te gapen.Ik snap dat wel hoor. Ik hoef daar niet meer in.
En dat komt goed uit want ik heb helemaal mijn mandje herontdekt. Daar kan ik toch zo heerlijk in liggen. Helaas heb ik nu een weekje last van luid exploderende spuitpoep. Elke keer als ik gekookte kip en rijst krijg is het over. Maar als ik dan Carnibest of brokken krijg begint het weer. Dus nu gaan baasje en vrouwtje het veel langzamer opbouwen. Maar vanwege mijn spuitpoep heeft vrouwtje dus een paar keer op de bank geslapen. En toen heeft ze gezien dat ik de hele nacht in mijn mandje lig. Ik kan er echt elk standje in aannemen.
En nu heeft vrouwtje mij een nieuw woordje geleerd: "mandje". Telkens als ze dat zegt ga ik snel in mijn mandje liggen en krijg ik iets lekkers. Ik vind iets leren toch zo leuk! Ik ben echt heel erg slim. En ik ben zo slim dat ik zelf bepaal wanneer ik mijn kennis gebruik (of niet).
Ik ben in een paar dagen tijd toch zo veranderd zeggen ze. Nou ik vind van niet. Ik ben gewoon weer mijn oude vertrouwde zelf. Ik was alleen veranderd toen ik zoveel in mijn kooitje moest zitten maar nu ben ik weer dezelfde. En weet je wat? Nu ik weer gewoon mezelf ben hoef ik ook niet meer zo ontzettend ADHD te doen als ik los ben. Ik ben juist veel rustiger geworden. Alleen andere honden. Daar mag ik nog steeds niet naartoe en dan wordt ik woest en ga ik zo hard te keer dat baasje en vrouwtje heel bang zijn voor mijn pootje.
Gisteren waren de pupjes van MacThree bij ons. En raad eens? Nu moesten de pupjes in het kooitje en was ik los. Dus als ik bij hun op bezoek ben dan moet ik in het kooitje en andersom. Ik snap het al: bezoekers moeten in een kooitje.

22 oktober 2009

Lana en ik zouden best wel eens vriendinnetjes kunnen zijn, als ik niet steeds aan mijn riempje zou zitten en in mijn kooitje zou moeten. Want Lana komt steeds meer bij mijn kooitje in de buurt slapen. En als ik buiten de poort ga wandelen dan staat Lana steeds aan het hek te blaffen. Niet dat ze mee wil wandelen buiten de poort, want daar vindt ze niets aan. Maar ze wil dat wij weer terugkomen en gezellig samen zijn. En als ik dan de poort weer binnen ga dan gaat ze mij uitdagen om te spelen. Maar dat mag ik helaas nog steeds niet.
En af en toe dan liggen wij samen in de huiskamer op de rug met de benen wijd. Lana heeft dan ook nog heel schattig haar voorpootjes om haar neus geslagen. Maar daar kan vrouwtje nooit een foto van maken want Lana houdt niet van foto's maken. Dan gaat het flitsen en dan denkt ze dat het gaat onweren. En dat vindt ze eng. Dus vrouwtje krijgt altijd maar maximaal één kans voor een foto.
En af en toe dan gaat Lana voor langere tijd naar buiten en kan ik los in de huiskamer. En omdat er stoelen op de bank liggen en in het gat naar de keuken staan denkt vrouwtje dat ze ook wel eens met de deur open achter de computer kan gaan zitten en alleen op haar gehoor kan vertrouwen. Fout!! Zo kwam ze gisteren weer in de huiskamer en was ik toch op de bank gaan liggen. Maar die stoelen die liggen echt zo hinderlijk in de weg. Waar slaat dat op? Zo kan ik toch niet lekker liggen? Vrouwtje moest zo hard om mij lachen dat ze allemaal foto's van mij ging maken. En toen ging ze er snel een paar versturen per email. Ze hoorde helemaal geen geluid in de huiskamer. Een paar minuten later kwam ze weer terug. En toen lag ik in een andere stoel. En moest ze weer zo hard lachen. Gelukkig ben ik op zulke momenten wel voorzichtig met mijn pootjes. Dus dat kan niet zoveel kwaad. Volgende week moet ik opnieuw naar mijn dokter in Almkerk. We zijn allemaal heel erg benieuwd wat die zal zeggen.
En dan ben ik afgelopen zondag ook nog naar Ome Aad en Tante Marina geweest. Die hadden een terugkomdag van de pupjes. Ik was heel rustig met de pupjes maar moest ook nog veel in mijn kooitje. Dat vond ik wel heel erg toen iedereen op het gras was om showtraining te doen. Toen moest ik zo huilen. Alle toeschouwers probeerden mij te troosten maar ik kon alleen door mijn eigen vrouwtje getroost worden. Maar die moest steeds foto's maken. Een verzameling is hier te zien. Ik mocht zelf ook nog wel een beetje showtraining doen. Vrouwtje heeft een beetje met mij gerend. Ze dacht dat het niet meer zo erg was als ze met mij net zoveel zou rennen als ik soms ook bij de dokterscontrole moet doen. Dat vond ik leuk joh! Helaas was het weer snel voorbij. En dan moest ik ook nog even in stand gaan staan zoals ze dat dan noemen. Nou, voor mij is het gewoon: Ik sta stil en dan sta ik meteen goed.

14 oktober 2009

Zo heb je niks te schrijven en zo gebeurt er ineens weer van alles in je leven. Ik heb een paar dagen heerlijk van mijn thuiskomst kunnen genieten. Baasje en vrouwtje waren thuis dus ik mocht veel uit mijn kooitje. Ik rende wel eens naar een speeltje. En ook stond ik wel eens een keertje met mijn voorpoten op de aanrecht maar het viel allemaal wel mee.
En toen op zondag kwam ineens Lana op bezoek. Die ken ik nog van vroeger. Ik wil steeds met Lana spelen maar Lana is een beetje een oude mopperpot. Die houdt niet van die drukke jonge honden. En ook wilde ik Lana laten zien dat ik hier de baas ben. Dus ik leg steeds mijn pootje op haar rug. Maar zij wil niet spelen. En als ze dan gaat liggen dan snuffel ik aan haar. Dat vindt ze soms goed en soms niet. Maar ik mag haar niet met een pootje aanraken. Dan wordt ze boos. Maar ja, dat probeer ik elk uur toch wel een keertje. En dat eindigt dan in springen van mijn kant en dat mag ik niet. Soms moet ik dan toch weer in mijn kooitje en soms doe ik snel weer rustig.
Lana blijft bij ons logeren. Ben ik net terug van vakantie komt er een vakantieganger bij ons wonen zeg. Maar ik vind het wel reuze interessant en leuk. Soms lijkt het er op dat we best wel vriendinnetjes gaan worden. Want ik hoef 's morgens en bij thuiskomst echt niet meer mijn baasje te begroeten. Zelfs mijn vrouwtje hoef ik niet meer te begroeten. Nee, ik wil als een speer naar Lana. En Lana doet wel alsof maar ook zij wil steeds mij begroeten. En vandaag wilde Lana zelfs met mij spelen. Ze wordt ineens jeugdig op haar oude dag. Ik was aan mijn riempje en vrouwtje had er een klus aan om mij vast te houden. Dat is wel weer heel erg jammer. Ik mag nog steeds niet spelen en Lana, die dat nou eindelijk eens wil, dus ook niet. Baasje en vrouwtje vervloeken mijn ziekte inmiddels.
Ze vinden ons wel een komisch stel. Lana is acht jaar ouder dan ik en de rustigste uit het nest. En ik was de haantje-de-voorste uit mijn nest. Dus op dit moment leef ik gewoon 20 versnellingen hoger dan Lana. Ik ben wel erg een klein hittepetitterig springerig tuttertetut dametje in vergelijking met Lana. En dan ben ik ook veel fijner gebouwd en dunner en een echte snotneus vergeleken met zo'n grand old lady. En dan ook nog al mijn vacht verloren van het verharen. Baasje en vrouwtje noemen mij nu "sliertje". Ze hebben me eens gewogen maar ik ben toch nog weer 1kg bijgekomen in de afgelopen vijf weken. Dus het ligt echt aan mijn vacht, die nu uitgevallen is, dat ik zo'n dun ding lijk en aanvoel.
En ik heb een nieuwe emotie ontdekt: jaloezie. Ik vind het soms wel moeilijk als Lana aandacht krijgt en ik niet. Zeker als ik in mijn kooitje zit. Maar dat vinden baasje en vrouwtje dan nog wel begrijpelijk. Ook ben ik nu weer helemaal gericht op eten. Ik krijg eten in de huiskamer en Lana in de bijkeuken. Lana houdt niet zo van eten dus dat duurt een eeuwigheid. Ik schrok mijn brokken naar binnen en sjees dan, als ik de kans krijg, naar de bijkeuken. Maar die deur zit altijd dicht. Tot die keer dat Lana echt haar brokken niet op at. Toen heb ik de rest opgegeten. Nou, dat bracht een ommekeer in Lana teweeg. Die wil nu ook opeens wel goed eten. En ik mag echt niet in de buurt van haar brokken komen want dan wordt ze boos. Maar ja, het is mijn huis en ik ben ook de bangste niet dus ik probeer het wel..
En soms is Lana buiten en ben ik binnen. Dat vind ik dan een poosje niet zo erg en baasje en vrouwtje vinden het ook lekker rustig. Maar dan kan ik ineens zo bij het raam staan huilen. Daar worden baasje en vrouwtje dan ook verdrietig van. Dan mag ik toch wel even aan mijn riempje naar buiten om bij Lana te gaan kijken.
Samen in de huiskamer gaat goed. Ik vind het dan niet erg als ik in mijn kooitje ben en Lana niet. Lana ligt dan altijd rustig op de grond. Dat vind ik wel gezellig. Mijn grootste hobby is op dit moment: kijken wat Lana doet.

8 oktober 2009

Ik heb echt heel lang niet meer in mijn dagboek geschreven. Dat komt omdat ik op vakantie ben geweest omdat mijn baasje en vrouwtje ook op vakantie waren. Ik was bij mijn ome Aad en tante Marina. En bij mijn nichtjes, neef, grote Caldo en de pupjes. Hier kun je zien hoe het daar was. Ik moest nog steeds in mijn kooitje. Dat was wel heel erg jammer. Baasje en vrouwtje hadden zo gehoopt dat ik ook een hele leuke vakantie zou hebben waarin ik zoveel met mijn vriendinnetjes kon spelen dat ik hen niet zou missen. Maar helaas kon dat niet. Wel heb ik lekker veel quality time gekregen. En ze hebben daar heel erg goed voor mij gezorgd. Ik was wel een beetje een handenbindertje namelijk vanwege mijn revalidatie.
Maar gelukkig mag ik toch nog terug komen. En de volgende keer dan zal ik weer helemaal beter zijn en kan ik lekker buiten spelen. Dan kan mijn tante Marina ook nog een keertje naar de winkel enzo tijdens mijn vakantie. Als vrouwtje ook nog eens tijd krijgt om hun reizen uit te werken dan kun je hun vakantie zien op deze website. Maar de vakantie van vorig jaar staat er zelfs nog niet op, zo druk had ze het toen met kleine pupje Noor.
Gisterenavond kwamen mijn baasje en vrouwtje terug. Ze stonden zo plotseling voor mijn neus dat ik ze eerst niet herkende. Ik had ze gewoon helemaal niet verwacht. Maar al snel zag ik wie daar binnen waren gekomen en toen was ik toch zo blij! Ik ben nog nooit zo blij geweest. Eerst moest ik even in mijn kooitje blijven omdat ik zo gek deed maar ik wilde ze aanraken. Ze probeerden mij kalm te houden maar dat lukte natuurlijk helemaal niet. Ik moest echt 20 minuten lang gek doen en kwispelen en piepen en kusjes geven. Toen kon ik eindelijk eens op de bank gaan liggen tussen mijn baasje en vrouwtje in natuurlijk.
En nadat ik afscheid had genomen gingen we naar huis. Ik heb echt heerlijk op de achterbank liggen slapen. En hoe lief ik ome Aad en tante Marina ook ben gaan vinden, Oost West Thuis Best. Ik ben toch zo gelukkig om weer thuis te zijn. Gisterenavond moest ik alles besnuffelen. En vooral ook de koffers die ineens in de huiskamer stonden. En toen ik klaar was ben ik met een heel tevreden snoet op de bank gaan liggen.
Baasje en vrouwtje hebben nu stoelen in de bank gelegd en in het gat naar de keuken gezet. Maar dat is niet erg want ik vind mijn mandje nu ook heel erg knus. En ik hoef nu niet meer zoveel in mijn kooitje zeggen ze. Zolang als ze thuis zijn tenminste. Vanmorgen moest ik wel even van raam naar raam rennen omdat ik de koeien buiten zag maar verder gaat het heel goed. Ik ben mijn streken nog niet kwijt. Want ik heb lekker snel een sok uit de openstaande koffer gejat en die ligt nu in reepjes in mijn mandje. En die kofferlabels en vliegtuig-tags die hoeven wat mij betreft ook niet aan die koffers te blijven zitten dus die heb ik er vast afgehaald.
Ik heb elk favoriet plekje opnieuw uitgeprobeerd en ze liggen nog allemaal even lekker. We zijn ook nog even naar de winkel geweest en ik moest in de auto blijven zitten. Maar dat vond ik niks. Toen mijn baasje en vrouwtje na 10 minuten terug kwamen zat ik helemaal te hijgen. Ik was toch zo bang dat ze weer weg waren gegaan. In die winkel hebben ze een speciale kam voor mij gekocht. Want ik bent toch zo ontzettend aan het verharen. Nou ik vind het heel fijn als baasje mij gaat kammen. Dat kun je wel zien op de foto. Ik vind op dit moment trouwens alles wat ze met mij doen ontzettend fijn.

En dan ben ik tijdens mijn vakantie ook nog 1 jaar oud geworden. HIEP HIEP HOERA!
En daarom ben ik maar weer met een nieuwe pagina in mijn dagboek begonnen.