Dagboek van Pyreneese berghond Noor
30 juni 2012
Ik heb een taak. En die heet "beschermvrouwe". Ik bescherm het huis. Ik bescherm baasje en vrouwtje en ik bescherm Raya. En tegenwoordig bescherm ik ook de auto. Als ik in de auto zit en iemand loopt op 25 meter langs dan blaf ik de ruiten er bijna uit. Dan wordt vrouwtje een beetje boos want er zijn grenzen zegt ze.
Het is echt puur toevallig dat ik hier in de etenskast lig
Sinds we Raya hebben neem ik mijn taak als beschermvrouwe nog serieuzer. Vrouwtje zit zo wel eens te bedenken wat nou de overeenkomsten en verschillen zijn tussen Raya en mij. We zijn allebei ontzettend lief en dat ieder op onze eigen manier. Raya heeft een soort zorgeloosheid en blijheid over zich. Raya is een ongelofelijk vrolijk en gelukkig hondje. En dat kan ze zijn, o.a. omdat ik zo goed voor haar zorg. Raya weet dat ze altijd op mij kan rekenen, door dik en dun. Juffrouw Anita van de dagopvang zegt het ook altijd: Als we samen daar zijn dan is Raya een stuk vrijer en brutaler dan wanneer ik er niet bij ben.
Onlangs zagen we het hier ook toen Raya's broertje Conan hier was. Raya is dan echt een meid. Ze daagt Conan uit omdat ze weet dat hij dan op haar gaat springen. En dan gaat ze op een speciale manier blaffen: "Noor, Noor, hij doet het weer!". En dan grijp ik in. Conan mag dan al een stuk groter zijn dan ik maar ik leg hem keer op keer op zijn rug. En dan staat Raya op een afstandje te lachen.
Wat ik wel een beetje irritant aan Raya vindt is dat ze altijd zo opdringerig mijn baasje en vrouwtje moet begroeten. Ik ben namelijk nog altijd de baas hier dus ik mag eerst. Maar ze doet dan altijd net alsof ze dat niet weet. Ze springt er continue letterlijk tussen en dan jaag ik haar weg. Maar ze blijft maar terug komen. Dus het begroetingsritueel is tegenwoordig dat baasje of vrouwtje thuis komen en dat Raya en ik dan een potje worstelen doen. Dan krijgen we nog wel een aai over onze bol maar meestal zijn we vooral met elkaar bezig. Maar als ik alleen thuis ben als vrouwtje binnen komt dan doen we samen nog het oude begroetingsritueel op mijn manier. Dan lig ik op mijn buik op de bank met mijn Chinese Peyrac lachje. En dan gaat mijn kontje op en neer en dan maar kussen en kussen en kussen. Heerlijk vinden we dat!
Ik met mijn prachtige kraag
Maar ik kan Raya ook niet missen hoor. Als we een tijdje niet samen zijn geweest dan ben ik ook weer zo gelukkig om haar te zien. Dan rennen we samen door het bos en dan bestaat de rest van de wereld even niet meer.
Een heel typische pose van mij: arm in arm met baasje of vrouwtje
Omdat ik een taak heb ben ik dan ook serieuzer dan Raya. Ik ben veel diepzinniger en ik lijk ook echt over dingen na te denken. En nu ik ruim drie en een half jaar oud ben, ben ik op en top volwassen geworden. Vrouwtje vindt mij zo mooi!
En mijn uitstraling wordt ook alleen maar mooier. Ik kan zo elegant en koninklijk gaan liggen kijken met mijn prachtige kraag om mijn snoet.
5 juni 2012
We zijn weer terug van een heerlijke vakantie in mijn geliefde Zwitserland. Ik heb er van genoten zoals altijd. En ik ben heel erg lief geweest. Ik ben helemaal niet weg gelopen!
Maar ik had daar ook helemaal geen behoefte aan.
Hier zie je een filmpje van onze tuin en hoe heerlijk we het daar allemaal vinden.
Met Raya in onze tuin spelen
De bisses waren weer heerlijk natuurlijk. Er was er zelfs eentje bij waar nog sneeuw in lag in plaats van water. Sneeuw vind ik ook geweldig. Zeker als het al wat warmer is. Dan moet ik graven en rollen.
Maar water in de bisses is toch wel het leukste wat er is. Daar moet ik dan de hele tijd in lopen.
Dan lopen baasje en vrouwtje over het pad en ik loop iets daaronder door het water. Alleen als er veel bomen staan dan mag ik dat niet want dat is onhandig met de riem.
Ik moet nog wel steeds een riempje aan want als ik het in mijn kop krijg dan luister ik echt niet hoor.
Hier kan ik nooit genoeg van krijgen.
Op het uitzichtpunt 'Stand'
Zo waren er deze keer schapen in de weide waar we doorheen moeten als we naar de auto gaan. En daar werden Raya en ik erg opgewonden van.
Dus vrouwtje wilde wel eens foto's maken van ons met de schaapjes. En toen moest baasje ons dus allebei vasthouden. Maar de schapen gingen rennen wilden wij daarheen. En baasje viel! En liet ons los. Dus renden Raya en ik daar door die schapenweiden met onze lange riem achter ons aan. Baasje en vrouwtje riepen en floten op het hondenfluitje maar onze oren zaten dicht.
Die weiden rond het huisje zijn heel groot. En er staan overal hekken tussen met poortjes die open staan. En dan is het ook heuvelig en superstijl. Binnen een seconde waren we uit zicht en was het niet duidelijk of we nu onder of boven of links of rechts van baasje waren.
Raya was al snel weer gepakt en die moest binnen wachten. Daar was ze het totaal niet mee eens en die stond maar te gillen.
En toen moesten ze mij gaan zoeken. Maar waar in hemelsnaam? Baasje en vrouwtje waren wel bezorgd maar niet in paniek. Want ook al is het terrein groot en onoverzichtelijk, de schapen kunnen niet weg. En dus zou ik ook niet weg gaan.
Dus moesten ze goed luisteren naar de belletjes waar er een kudde schapen aan het rennen was. En toen eindelijk had baasje mij in zicht. Ik was met een lammetje aan het spelen maar dat lammetje vond mij maar eng en rende op en neer. Dus baasje moest gewoon blijven staan tot we weer langs kwamen en toen had hij mij te pakken. Ik was er helemaal opgewonden van geraakt. En een plezier dat ik had!! Geweldig! Mijn dag kon niet meer stuk.
Hier zie je een filmpje van het pad door de schapenweide dat we elke keer moeten lopen naar de auto.
In de Alpenweide naast ons huisje
Later heb ik het nog eens geprobeerd maar vrouwtje had gezegd: "je laat haar nooit meer los!" Dus ik sjeesde weer de helling af en trok baasje mee. Hij viel, net niet in de poep, maar hij liet niet los. Ik ben echt beresterk.
Bij Jeizinen
Met Raya heel hoog op een berg waar nog sneeuw was
En wat ik ook erg leuk vind is rollen op mijn rug. Het allerleukste is het om op een helling op je rug te rullen en dan langzaam naar beneden te glijden. Ik heb daarbij net zoveel plezier als een kind op een glijbaan. Vorig jaar ben ik op deze manier een keer uit mijn harnas geglipt. Dus baasje en vrouwtje letten nu heel erg goed op als ik zoiets doe. Ik mag het wel maar dan alleen als ik van hoger naar hen toe glij en niet als ik van hen af naar beneden wil glijden.
Hier zie je een filmpje van mijn sneeuwpret en hoe fijn ik het vind om van een glijbaan te gaan.
Knuffelen met mijn baasje
Na twee weken is het altijd weer leuk om naar huis te gaan maar we komen terug. Zo vaak als we kunnen.
8 april 2012
Wij hebben een nieuwe trimtafel. De oude was kapot gegaan en nu hebben we hem omgeruild en een nieuwe gekregen. Maar deze is een beetje hoger dan de eerste. Dus als ik nu op die tafel stap dan til ik gewoon mijn achterpoten niet hoog genoeg op. En dus val ik dan altijd zo'n beetje op die tafel zodat ik erop ga zitten. Ik moet echt weer eventjes aan de nieuwe tafel wennen.
Maar ik wil wel persé op die tafel zitten.
Dus als Raya er op gaat dan kruip er snel bij. Want alleen als je op die tafel bent dan krijg je koekjes. Dat weten Raya en ik allebei heel erg goed. Als ik op de tafel sta dan wil Raya ook en als zij moet buiten blijven dan blijft ze wel een half uur in de buurt en af en toe tegen de deuren en ramen opspringen. "Ik ook, ik ook."
En als je in de douche bent, dan krijg je ook koekjes. Maar douchen vind ik echt helemaal niet leuk.
Vorige week hebben gewandeld langs de Maas. Dat vonden we heerlijk. Ik moet altijd vreselijk trekken in het begin (Raya ook tegenwoordig) van de opwinding maar na een paar kilometer gaat het beter.
Baasje en vrouwtje denken dat ik het navigatiesysteem kan begrijpen. Want het is toch altijd zo frappant dat ik vijf minuten voordat we ergens arriveren al begin te piepen en te draaien van de opwinding.
Zelfs op plaatsen waar ik nooit geweest ben.
Raya en ik kunnen Siamese-tweeling-lopen. We vinden dat heerlijk. Heel vaak lopen we zij aan zij met onze lijven tegen elkaar aan. Raya is inmiddels bijna net zo groot als ik dus dat past tegenwoordig precies. Zeker ook aan het einde van een wandeling, zoeken we elkaar heel erg op. Dan gaan we heerlijk tegen elkaar aan lopen. Dat kunnen we aan de riem maar thuis in het bos doen we het ook heel vaak.
Baasje en vrouwtje zijn nog steeds zo gelukkig dat wij zulke goede vriendinnen zijn.
Ook als we bij de dagopvang zijn dan ziet juffrouw Anita dat we elkaar echt niet meer kunnen missen. Want als ik erbij ben dan is Raya meteen een heel stuk stoerder. En als Raya bij mij is dan ben ik bijna niet bang voor de harde knallen die daar regelmatig te horen zijn.
11 maart 2012
Vandaag was het verjaardagsfeestje van Raya. En ik mocht natuurlijk mee als eregast. Ik ben vast de enige hond die denkt dat ze een MacThree is terwijl dat eigenlijk niet zo is.
Ik zag al die pupjes weer terug die ik vorig jaar zo vaak gezien heb. Maar ik vind Raya natuurlijk wel de allerliefste.
Kosmo was ook heel grappig. Die probeerde af en toe eens wat met mij, en daar ben ik als volwassen dame natuurlijk helemaal niet van gediend. Ik doe het echt niet met zo'n snotneus en dat heb ik hem even kort maar kordaat medegedeeld. Nou, dat snapte hij wel hoor.
Natuurlijk heb ik weer geprobeerd hoeveel ik in mijn mond kon krijgen. Nou dat lukte wel. Maar de heerlijke door Henriette meegebrachte chocoladetaart die kreeg ik niet. Flauw hoor.
25 februari 2012
Vandaag zijn wij op bezoek geweest bij Raya's broer Floyd. Hij vond het geweldig om Raya en mij weer te zien. Hij moest helemaal gek doen toen hij ons zag. Raya vond hem in het begin wel een beetje eng maar dan ben ik er om haar te beschermen hè. En bovendien, Floyd en ik houden allebei wel van een robbertje grof ravotten. En dat gaat veel te wild voor kleine Raya. Maar we hebben toch zo om haar moeten lachen. Want Floyd en ik waren echt flink aan het spelen en hadden alleen maar oog voor elkaar. En Raya wilde eigenlijk ook wel mee doen maar kon en durfde er niet goed tussen komen. Dus ze liepen maar om ons heen te rennen en aandacht te trekken. En af en toe ging ze toch gewoon achter op ons springen. Die kleine gup! Wij hadden het echt amper in de gaten maar Raya dacht dat het zo moest hè.
Verder hebben wij Floyd nog iets aangeleerd. Ze hebben daar namelijk een hele lage salontafel. Ja, dat ziet er helemaal niet uit als een salontafel. Het ziet er uit als een drempel die hinderlijk in de weg staat als je snel ergens naartoe wil. Dus wij gebruiken die gewoon als loopplank. En dat schijnt Floyd nu ook te doen.
11 februari 2012
Vrouwtje zet wel eens foto's van ons op Facebook. En daarop zit een mevrouw die onze foto's heel erg mooi vindt. Ze is ook een beetje verliefd op Raya. Deze mevrouw schildert foto's van honden en maakt daar kettingen van. Omdat ze verliefd is op Raya heeft ze al een paar keer een ketting van Raya geschilderd. Die zet ze dan te koop in haar winkel.
Op een dag zag vrouwtje een ketting van Raya die ze heel mooi vond. Dus die heeft ze gekocht. Toen hij thuis kwam zaten er twee doosjes in het pakketje. Hoe kon dat nou? Toen vrouwtje het tweede doosje open maakte lag daar een portretje van mij in. Zo mooi! Die mevrouw schreef namelijk: “Je kunt niet Raya hebben zonder Noor.” Nou daar had ze wel gelijk in. Vrouwtje is zo blij met de sieraden met geschilderde portretjes van haar lievelingen.
Dit is de winkel waar ze de sieraden verkoopt: Jardemiel
Mochten baasje en vrouwtje er nog aan twijfelen hoe belangrijk Raya voor mij is dan hoeven ze dat niet meer te doen. (Deden ze toch al niet hoor.) Maar Raya moet nog altijd in de gang slapen omdat ze in de vroege ochtend nog steeds op onderzoek uitgaat en dan dingetjes kapot maakt.
Ik heb daar een tijdje bij geslapen maar baasje en vrouwtje dachten dat ik het misschien toch leuker vond in de huiskamer. Daar heb ik tenslotte veel meer ruimte en kan ik lekker op de bank.
Maar dat hadden ze dus verkeerd begrepen. Hoe vaker ik in de huiskamer moest hoe meer ik ging blaffen. Totdat ik op een avond een uur lang had lopen blaffen. Dan sliepen ze net 10 minuten en dan begon ik. Dan moest ik stil zijn maar 10 minuten later begon ik weer. Toen hebben ze me maar weer in de gang laten slapen bij Raya en sindsdien ben ik stil.
Het duurde wel lang hoor voordat ze begrepen dat ik gewoon ook 's nachts heel graag bij mijn vriendin ben.
4 februari 2012
Het is winter geworden in Nederland. Drie jaar lang hadden we echte winters. Die had ik natuurlijk meegenomen uit Noorwegen. Maar nu we een Belgisch meisje erbij hebben is het weer druilerig.
Maar nu begint het dan toch winter te worden.
We hebben een laagje sneeuw en dat vind ik heerlijk! Ik doe niks liever dan in de sneeuw rollen op mijn rug.
Ik laat aan Raya zien hoe dat moet maar zij wil vooral rennen en stoeien. Nou dat vind ik ook goed hoor.
Als we maar pret hebben.
Vandaag lag er nog lekker veel sneeuw. Echte poedersneeuw. Zo zacht heb ik de sneeuw nog nooit gezien. En de zon scheen dus we zijn lekker gaan wandelen met zijn vieren in de Loonse en Drunense Duinen. En daar was het toch zo mooi! We hebben genoten. En na het wandelen was de pret nog niet voorbij. Want toen gingen we nog naar een cafeetje. We dronken chocomel en koffie en aten uitsmijters. Nou ja, "we". Baasje en vrouwtje deden dat en ik heb me van mijn beste kant laten zien. Ik kon toch zo netjes zitten. Natuurlijk moest ik wel de borden in de gaten houden. En als beloning kreeg ik natuurlijk toch wel iets lekkers. Dat moeten we vaker doen, zo'n dagje uit met zijn viertjes.
Hier is nog een filmpje van ons uitstapje te zien.
14 januari 2012
Ik heb vorige week onverwacht bezoek gehad van mijn beste vriend Jukka! Zomaar opeens was hij er weer. Ik was natuurlijk weer dolgelukkig. Vrouwtje was thuis en maakte heel veel eten klaar. En baasje was weg. Opeens kwam baasje thuis en moesten wij naar buiten als een soort ontvangstcomité.
Dat vond ik raar. Maar toen stapte Jukka uit de auto! En hij had ook nog Sari meegenomen. Die heb ik echt al heel lang niet meer gezien maar die herkende ik ook nog wel hoor.
Ik moest ook met haar heel lang knuffelen en natuurlijk mocht ik op de bank. Helaas
konden ze maar kort blijven maar ik denk dat ik ze toch wel wat vaker ga zien in de toekomst.
En dan is vandaag Floyd nog op bezoek geweest. Zijn baasje en vrouwtje vertelden dat hij niet zo'n goede conditie heeft. Maar hij heeft werkelijk de hele dag gespeeld. Zijn baasje en vrouwtje vertelden ook dat hij niet van mandjes houdt. Maar de dag eindigde ermee dat hij, tijdelijk, mijn mandje mee naar huis nam.
Ja Floyd houdt wel van ons. Van Raya soms een beetje teveel. Dan wilde hij op haar klimmen en dat kon ik natuurlijk niet toestaan. Dus ik joeg hem weg en hij luisterde heel goed naar mij.
Dus toen ben ik maar met hem gaan spelen. Als je van wild spelen houdt dan moet je bij mij zijn. We hebben toch zoveel plezier gehad.
Eenmaal in huis ging Floyd met een Kong spelen waar wel eens snoep in zit maar dat zag ik niet zitten. Dus ik gaf hem even op zijn kop. Nou, daar luistert hij wel naar. Ik ben tenslotte wel de baas hier hè.
En dat vond hij verder prima. We hadden het reuze naar onze zin en binnenkort mogen Raya en ik bij Floyd gaan spelen.
4 januari 2012
Ik heb oudejaarsavond overleefd. En veel beter dan andere jaren!
Ik heb namelijk vuurwerkangst. Nou is dat niet zo erg maar ik wordt daardoor ook bang van andere dingen. Normaal ben ik in de eerste weken van januari nog heel erg paniekerig en moet ik voortdurend naar boven kijken. En in de maanden daarna ben ik ook bang voor machinegeluiden of harde knallen.
Dus dit jaar gingen we het eens helemaal anders aanpakken. Twee maanden lang ben ik elke week naar de acupunctuur geweest. Dat vond ik in het begin heel raar maar toen ik wist wat er daar ging gebeuren was ik heel kalm. Ik moest altijd eerst koekjes krijgen en daarna ging ik samen met vrouwtje in een kamertje dutten. En daar kreeg ik speldjes in mijn lijf. Maar één keer was de dierenarts niet zo slim. Die had in de kamer ernaast een hond op spreekuur. En ze vroeg aan die hond of hij een koekje lustte. Nou, toen bleek toch dat ik niet al te diep lag te dutten want ik vloog overeind!
Verder heb ik nog een thundershirt gekocht. Dat heb ik in de afgelopen maanden vaak aangehad. Ik word daar heel knuffelig van. Als ik hem aan heb dan wil ik steeds tegen baasje en vrouwtje hangen, kusjes en pootjes geven en geaaid worden.
Ook heb ik een paar maanden homeopathische pilletjes gehad en op oudjaarsavond kreeg ik nog twee keer andere pilletjes. Ik werd er wel een beetje rustiger van maar uiteindelijk won de spanning het van de pilletjes. Ik moest steeds meer hijgen. Dan moest ik in mijn mandje gaan liggen en maakte vrouwtje mij weer rustig. Maar na 23.00 uur werd ik niet meer echt rustig. Want ik weet precies hoe dit soort avonden gaan.
Dus toen om 23:59 uur de klok in beeld kwam van de televisie begon ik al te trillen. En toen ik de eerste knal buiten hoorde schoot ik overeind. Vrouwtje nam mij meteen mee naar de bibliotheek en ging boven op mij liggen. Toen hoefde ik al snel niet meer te trillen en ook hoefde ik even later niet meer te hijgen. Zo heb ik tijdens de knallen rustig onder mijn vrouwtje gelegen. En na het knallen was ik al snel helemaal rustig. Alleen toen baasje en vrouwtje eindelijk om 2:30 uur naar bed gingen
moest ik blaffen. Ik wilde dat mijn vrouwtje bij mij bleef dus dat heeft ze gedaan. Ze heeft lekker bij mij op de bank geslapen.
En vanaf 1 januari ben ik weer helemaal kalm. Daar zijn we heel erg blij mee. Ik ben dus niet doorgeslagen in mijn paniek. Vrouwtje heeft er voor gezorgd dat ik niet helemaal door ging draaien in mijn hoofd en dus heb ik nu voor het eerst vanaf 1 januari nergens meer last van.
26 december 2011
En toen was het alweer Kerstmis. Helaas geen witte dit jaar. Maar wel zijn we heerlijk naar de bossen geweest met zijn vieren. Daar waren zoveel dieren! Ik moest er best wel van aan mijn riempje trekken. Er waren schapen en koeien.
En toen waren er opeens paarden. En in plaats van dat die bang voor ons waren kwamen ze naar ons toe! Vrouwtje kreeg het er even benauwd van maar het waren lieve paarden.
En ik hoefde nu ook niet meer aan mijn riem te trekken. Ik vond het in het begin wel even spannend. Maar toch was ik nieuwsgierig en ik wilde er toch aan snuffelen.
En toen gingen we terug naar de auto. Maar die paarden liepen toch gewoon met ons mee! Ze kwamen allemaal achter ons aan. Helemaal naar de auto!! Nou ja, bijna want op het laatst was er een elektrische mat en wij gingen door een poortje. En die paarden wisten heel goed dat ze niet over de mat moeten lopen.
25 december 2011
Hier lig ik als een koningin op een troon. Dit is mijn lievelingsstoel. Op heel veel ochtenden na het eten duik ik hier even in. En dan ben ik bijna niet te zien. Ik heb hier een heerlijk uitzicht over onze tuin en het weiland. En er zijn vaak vogels te zien die komen eten. Baasje en vrouwtje vinden mij heel grappig. Want ik lig hier echt regelmatig gewoon lekker naar buiten te kijken en te genieten van mijn domein.
Ze hebben het vermoeden dat ik dit ook doe als ik overdag alleen thuis ben.
En dan heb ik nog een nieuw plekje gevonden. Sinds een tijdje ligt er een mandje in de bijkeuken. De mandjes waren namelijk in de aanbieding en dus hebben we er nu een paar extra. (Er gaat er wel eens eentje kapot, hoewel ik niet zou weten hoe dat kan.) En waar moet je zo'n ding nou laten? Dus ligt hij in de bijkeuken. Vroeger ging ik nooit in de bijkeuken liggen maar sinds dat mandje daar staat trek ik mij daar regelmatig even terug. Baasje en vrouwtje zijn wel nieuwsgierig waarom ik dat doe, maar ik zeg het lekker niet.
Zou het zijn omdat het daar lekker koel is? Of omdat het er zo rustig is? Zou ik soms even behoefte hebben aan rust? Dat vinden baasje en vrouwtje wel goed dan want soms ben ik zo druk in mijn hoofd. Zeker nu we die relaxte Raya erbij hebben valt het extra op hoe nieuwsgierig ik ben. En hoeveel ik
maar na moet denken over alles. En altijd alles maar in de gaten houden. Ik ben altijd zo bang dat ik iets mis. Regelmatig zeggen ze: "Noor relax nou eens even", maar dat is echt moeilijk voor mij.
Samen met vrouwtje heb ik vorige week nog
massagecursus gedaan. Ik vind massage heerlijk maar tijdens de cursus kwam mijn nieuwsgierige karakter weer naar boven. Ik moet gewoon alles in de gaten houden. De andere honden, het eten, de mensen. Ik kon echt niet gaan liggen ontspannen hoor, zelfs niet als het ontspanningsmassage is. Maar ik vond het wel heel leuk om samen met mijn vrouwtje te gaan. En ze weet nu toch een beetje hoe ze iets meer kan doen dan een beetje aaien. Dus dat gaan we heerlijk thuis in de praktijk brengen. En thuis ga ik er echt heel lodderig van uit mijn ogen kijken.
8 december 2011
Het is winter geworden. Maar het is geen mooie winter met kou en sneeuw. Maar een natte groene winter. Maar ondanks dat het niet zo koud is ga ik toch in winterstand. En dat betekent dat ik vaker binnen kom liggen. En dan rol ik mezelf helemaal op als een poolvos. Dan stop ik mijn neus in mijn staart en lig ik lekker in een rolletje te slapen.
En dan hebben we nog kadootjes gekregen uit Finland! Leuk joh. Ik ken dat inmiddels wel. Dan wordt er een doos op de grond gezet en dan mag ik kijken wat er in zit. Ik ben natuurlijk het meest benieuwd naar wat er eetbaar is. Deze keer zat er spul in om koekjes te bakken. Nou, dat ken ik nou ook hoor. Ik moest er de hele tijd met mijn snoet bij staan om te zien wat er gebeurde.
En natuurlijk mochten we de koekjes proeven. Het was heerlijk!
27 november 2011
Er valt niet zoveel te vertellen. Maar wel zijn er mooie foto's gemaakt van mij en Raya dus laat ik die maar eens delen.
8 oktober 2011
Mijn vriendinnetje Raya is een grote fan van zwemmen. Van mij hoeft dat eigenlijk niet maar als we met zijn tweetjes in het water gaan dan vind ik het wel leuk. En dus reden baasje en vrouwtje met ons naar een grote waterplas. En daar mocht Raya los en ik niet! Nou belachelijk zeg. Dat komt omdat jij niet luistert zeggen ze. Hoe komen ze daar nou bij? Maar toch heb ik het wel leuk gehad daar.
25 september 2011
Ik heb bezoek gehad. Mijn ome Jukka is op bezoek geweest. Ik heb hem een jaar geleden voor het laatst gezien. Maar ik ben hem nooit vergeten. En op woensdag gingen we heel ver rijden. Toen kwamen we aan bij een vliegveld. Dat was raar zeg. Daar ben ik nog nooit eerder geweest.
Daar moesten we wachten tussen heel veel mensen. En natuurlijk moesten die foto's van ons maken. Opeens kwam er iemand aan. Ik had hem niet verwacht dus ik herkende hem niet meteen maar toen opeens wel. Ik was zo blij en gelukkig!
Toen we thuis kwamen moest ik samen met hem op de bank gaan zitten en je ziet me gewoon genieten.
Ome Jukka heeft vier nachten bij ons gelogeerd. 's Morgens ging ik natuurlijk direct in het gastenverblijf kijken of hij er nog was. En dat mocht natuurlijk.
En we hebben ook heel veel uitstapjes gemaakt. Zo zijn we samen naar zee geweest. Ik had wel eens een beetje zee gezien maar ik was nog nooit op het strand geweest.
Het was een hele belevenis! Er waren andere hondjes en natuurlijk heel veel water. Zout bah! Ik hoef daar niet persé in maar Raya deed het ook. En vrouwtje ook, dus ik heb ook maar pootje gebaden. En ik ben lekker met baasje van een duin af gerend.
Het hoogtepunt waren natuurlijk de terrasjes. Twee maar liefst. Het was heerlijk weer en uit de wind was het helemaal geweldig.
Ik heb lekker broodjes gegeten en visje. En een bolus. En dan natuurlijk ook nog gewone hondensnacks. Ik heb toch zo genoten!
Verder zijn we nog gaan wandelen in Nationaal Park de Groote Peel. Daar waren ook tante Marina en Conan. En Liesbeth met Belle en Iska.
En ook daar waren snacks en broodjes. En toen we klaar waren gingen we pannenkoeken eten op een terrasje. En natuurlijk werd ik ook niet overgeslagen. En ook hier moest ik lekker bij mijn ome Jukka blijven.
We zijn ook een dagje gewoon thuis gebleven. Nou ja "gewoon". We zijn naar het dorp geweest en hebben daar haring gegeten. Want die moest Jukka natuurlijk ook proeven. En wie kreeg er ook een harinkje? Ikke natuurlijk!! En Raya ook. En Jukka had een hele goede traditie meegenomen. We hebben rugzak-stokjes gekregen om worstjes te roosteren. De worstjes had hij ook al bij zich. En een vuurplaats hebben we zelf. Dat vond ik toch gezellig! Heerlijk. Later hebben baasje en vrouwtje dit nog vaker gedaan met Raya en met mij. Ik kon mezelf heel goed inhouden en lag lief op een afstandje te kijken. Want ik weet al lang dat ik toch wel iets krijg.
En toen moest hij weer naar huis. Vrouwtje vond het zo sneu voor mij. Wat dat betreft is een hondenleven toch ook niet leuk. Dan heb je iemand die je zo ontzettend leuk vindt en die zie je maar heel af en toe. Zomaar opeens is hij er en dan weer weg. En als hond heb je geen enkele gelegenheid om het contact te onderhouden. Dat is toch wel heel erg jammer.
17 september 2011
Vrouwtje was gisteren aan het inpakken. Dat snap ik echt wel hoor. Ik lig rustig op de grond maar hou wel mijn ogen open. 
Dat betekent dat de vakantie er op zit en dat we binnenkort met de auto weg gaan. En baasje kan intussen al onze rotzooi weer naar de auto sjouwen.
Eergisteren zijn we nog naar Stand geweest. Baasje en vrouwtje dachten dat Raya het wel aankon en we waren ook nog eens even snel als de wegwijzers aangaven. In 35 minuten waren we boven.
Dit is de plek waar vrouwtje altijd de mooiste foto’s van ons kan maken. Maar het was er nogal druk. Het was echt bejaardendag. En 'ons' bankje was bezet door vier mens
en die daar nog wel uren zaten. Maar ze vonden ons geweldig en ze schoven een beetje op om foto’s te maken. Ze waren boterhammen aan het eten en Raya en ik bleven toch heel netjes poseren. Dat was heel knap van ons. Daarna hebben we zelf nog wat gegeten waarna we weer terug wandelden.
Op de terugweg kwam opeens een hele rare man de hoek om gerend. Hij leek op Hagrid uit de Harry Potter films. Een hele grote dikke man met heel veel haar en heel veel b
aard. Hij had geen shirt aan en keek erg verwilderd. Baasje en vrouwtje vonden het een heel rare man. En ik ook want ik bleef onmiddellijk stokstijf stilstaan en staarde hem aan. Ik gromde niet maar hij hoefde ook geen stap verder in onze richting te lopen. Dat was wel duidelijk. En voor hem ook. Want een paar seconden stonden we dus allemaal stokstijf stil en toen draaide hij zich snel om om op het uiterste puntje van de bocht te gaan staan. Toen liepen wij verder. Baasje en vrouwtje moesten er naderhand heel hard om lachen.
Twee weken lang heb ik op het bed in de tweede slaapkamer moeten liggen. Maar vannacht heb ik de hele nacht onder het gordijn voor de buitendeur gelegen. Ik wist namelijk heel zeker dat we binnenkort gingen vertrekken en ik wilde er ook heel zeker van zijn dat ze dat niet zonder mij zouden doen.
Volgend jaar gaan we weer terug want ik ben hier helemaal thuis. Op sommige wandelingen was ook goed te zien dat ik het als mijn domein beschouw hie
r want ik moet er veel plassen en poepen. Dat is bijvoorbeeld op Moosalp en de Bisse-Neuf. En natuurlijk bij ons huisje. Daar ben ik zo waaks dat baasje en vrouwtje er af en toe niet goed van worden. Want in de bergen hoor je alles van heel ver weg. En ik hoor dus heel veel en daar krijgen baasje en vrouwtje dan weer pijn van in hun oren.
Onderweg in de auto heb ik maar zitten hijgen en draaien. Want Raya nam gewoon alle plek in beslag. Die ging ongeneerd languit slapen en spelen waardoor ik maar niet fijn kon gaan liggen. Ik onderga dit allemaal lijdzaam.
Eenmaal thuis hebben baasje en vrouwtje ons weer gewoon in de bijkeuken samen laten eten. (In Zwitserland moest dat namelijk apart omdat ik anders Raya's brokjes ook opat want zij is namelijk zo'n langzame fijnproever.) En hier doe ik dat dus niet. Ik ga wel 10 cm van Raya's bakje staan terwijl zij eet maar ik raak de brokjes niet aan. Ze hoeft echter maar één keer te laten merken dat ze misschien wel eens vol zou kunnen zitten en dan pak ik de rest. Dat dan weer wel.
14 september 2011
Wat wij vandaag toch gedaan hebben! Het leek wel Finland. Vorige week hebben we een nieuwe bisse ontdekt en die komt uit bij een meertje. En daar zijn ook wat vuurplaatsen waar stokken bij staan om worstjes te roosteren. Dus toen we daar stopten en er worstjes uit de rugzak kwamen herkende ik dat meteen. Ik moest heel geconcentreerd kijken wat daar allemaal mee gebeurde. En uiteraard kregen Raya en ik ook een worstje.
Ik had het precies in de gaten wanneer het eten voorbij was. Werkelijk binnen een seconde had ik de stokken te pakken en moest daar de punten vanaf knagen waar zojuist nog die worstjes aan gezeten hadden. Hopelijk hebben de volgende roosteraars messen bij om de puntjes weer scherp te maken.
Verder zijn we vandaag nog een keer naar hetzelfde restaurant geweest. Deze keer zaten we binnen. Maar ik lijk vandaag ook niet 100% gezond te zijn (hoewel de worstjes er dus goed in gingen). Dus waar het nou aan lag weten we niet maar ik was erg lief en ging nagenoeg de hele tijd onder de tafel liggen. Ook Raya deed het goed maar dat zijn we van haar gewend.
Er blijkt namelijk toch wel een groot verschil te zitten tussen mij en Raya in karakter. Raya is bijna altijd relaxed en gaat er snel bij liggen. Zij gelooft het allemaal wel. Maar ik moet altijd en eeuwig alles in de gaten houden. Dus op een terrasje kan ik gewoon niet gaan liggen. Baasje en vrouwtje zijn al blij als ik ga zitten en niet voortdurend blijf staan. Ik ben toch altijd zo bang dat ik iets mis. En niet alleen met eten. Maar ook in andere situaties. Ik wil altijd weten wat er gebeurt en moet altijd alles in de gaten houden. Baasje en vrouwtje dachten wel eens dat het aan hun opvoeding lag en dat ik gewoon niet luister maar nu met Raya erbij zien ze dat dit gewoon een deel van mijn karakter is. Ze proberen me dan ook wel in toom te houden maar gaan niet mopperen als het me gewoon echt niet lukt om rustig te gaan liggen. Ik ben nou eenmaal wie ik ben.
9 september 2011
Nou dacht ik toch echt dat het vandaag tijd zou worden om de spullen op te ruimen. Maar dat deden ze niet. 
We blijven nog een week! Nou dat vind ik helemaal niet erg want ik vind het heerlijk. Inmiddels heb ik een aantal favoriete plekken hoewel ik hier pas twee keer eerder ben geweest.
Want zodra we daar de parkeerplaats naderen moet ik gaan piepen van geluk.
En vreemd genoeg is dat niet bij de bisses die vaak door de bossen en de schaduw liggen, hoewel ik die nog altijd geweldig vind. Het is juist bij de hoogvlakte wandelingen. Met de ruimte, de hemel, de bergen en de uitzichten. Kennelijk hou ik daar dan toch het allermeeste van.
Waar ik ook heel erg van hou is op mijn rug rollen. En droog gras is daarvoor echt het meest geschikt. Als er ergens droog gras is dan ga ik eens heerlijk op mijn rug liggen en met mijn pootjes in de lucht trappelen. Het liefst doe ik dat ook nog op een helling zodat ik langzaam naar omlaag glijdt tijdens het rollen. Heerlijk!
Zo ben ik echter wel een keer uit mijn tuigje gegli
pt. Hoe het toch mogelijk is dat een hond zijn tuigje uit kan doen? Want daarom heb ik juist een tuigje aan en geen halsband want uit een tuigje kun je niet ontsnappen. Nou, wel dus! Baasje en vrouwtje schrokken zich een ongeluk. En ook nog omdat het vlak bij het kennel in Jeizinen was waar ze berghonden van de Maremmen en Pyreneese berghonden fokken om de kudden te bewaken. Ik moet daar altijd op af. En die honden staan maar achter een paar schrikdraadjes, meer niet. Dus vrouwtje was als de dood dat ik naar ze toe zou gaan omdat ik geen schrikdraad ken. Of daar dan van zou schrikken en in paniek weg zou rennen. In ieder geval allerlei spookscenario’s.
Maar ik had zelf eigenlijk ook amper in de gaten dat ik los was. En toen ik dat wel had blies baasje al op het hondenfluitje. En toen kwam ik meteen. Want ik heb geleerd: fluitje is lekkers. Ik luister echt veel liever naar een fluitje dan naar “Noor, hier!”. Dus dat avontuur is gelukkig goed afgelopen.
6 september 2011
We zijn alweer een paar dagen in Zwitserland en ik vind het hier heerlijk. 
Inmiddels is de tuin ook al afgezet met een schapennet en daar ga ik niet overheen. Ik kan dus nu ook in de tuin los. En dat vind ik geweldig! Ik ging meteen op mijn rug rollen van geluk. En daarna ging ik met Raya spelen. We hebben samen van 
boven naar beneden gerend en in het begin hadden we nog niet zo goed in gaten dat dit veel harder gaat dan over vlak terrein rennen. We vlogen steeds in het schapennet wat nu dus een vangnet is geworden. Maar inmiddels zijn we er aan gewend en kijken we een beetje beter uit.
Overigens eet ik nog steeds Raya’s bakje leeg als ze niet opschiet. En ’s middags krijgt Raya eten en ik krijg een snack maar op een keer pikte ik dat niet en heb ik zelfs één keertje tegen haar gegromd toen zij brokjes kreeg en ik slechts een tandenborstel. Dus vanaf nu krijg ik mijn eten buiten en Raya binnen.
Maar dat neemt niet weg dat we nog steeds hele goed vriendinnetjes zijn. Als we elkaar eventjes niet gezien hebben dan moeten we elkaar om de hals vliegen.
We zijn gisteren naar Moosalp geweest maar daar aangekomen bleek het in de wolken te liggen. En het was maar 9 graden en baasje en vrouwtje hadden alleen maar een t-shirt aan. Dus we zijn weer weggereden. Daar moest ik zelfs van huilen. Maar vandaag hebben we het goe
dgemaakt. Ik vind Moosalp echt geweldig. Heel frappant want ook Lot beschouwde het daar als haar eigen terrein. En nu hebben we Raya bij ons en die reageert daar ook al alsof ze 'thuis' komt.
Wat dat toch is met die berg? Het is in ieder geval een hoogvlakte die helemaal niet stijl is maar waar je wel prachtig omringt bent door bergen.
Het is er dan ook best wel druk en bijna iedereen vindt ons geweldig. We kunnen bijna niet doorlopen want iedereen moet over ons praten. En baasje en vrouwtje verstaan bijna niks van dat Zwitsers Duits. Ze zeggen heel vaak Pyrenäenberghund. En 6 Monaten en 3 Jahren.
Dat in tegenstelling tot gisteren waar we langs een bisse hebben gewandeld. Daar moesten ze steeds zeggen, Chien de Montagne des Pyrénées en 6 mois en 3 ans.
Ik heb vrouwtje vandaag een hartverzakking bezorgd. Want ik was opeens weg. Ik was echt niet buiten en ook niet binnen. Dus vrouwtje meteen in paniek! Maar baasje was niet bij het hekje weg geweest en daar was ik echt niet overheen gesprongen. Dus rustig nadenken en zoeken en wat bleek? Ik had mezelf opgesloten in de badkamer en daar was het lekker koel dus ik was heerlijk daar gaan liggen slapen.
3 september 2011
Wij zijn op vakantie in mijn geliefde Zwitserland. Gisteren hebben we de auto ingepakt en zijn we gaan rijden. Pas na 22.30
uur kwamen we aan in het hotelletje. Daar moesten Raya en ik samen op de kamer eten. En Raya eet niet zo snel en ik schrok alles naar binnen. En toen ik klaar was ging ik naar Raya en ging ik haar bakje verder leeg eten. Dat heb ik nog nooit gedaan en baasje en vrouwtje vragen zich af of het de stress was of dat ik het thuis nu ook ga doen.
Want ik had wel stress. Ik kon mijn draai maar niet vinden op de achterbank. Ik was helemaal opgewonden dat we op vakantie gingen en dan lag het kleed ook niet goed vanwege de bagage achter de voorstoelen. En Raya neemt ook zoveel ruimte in beslag. Ik moest hijgen en hijgen. Soms ging Raya bovenop mij liggen en dan kon ik helemaal niet meer lekker liggen.
En in die hotelkamers is het altijd zo heet. Ik kon er gewoon niet van slapen. Om 4 uur was ik wakker en ging ik mijn baasje en vrouwtje ook wakker maken.
Maar nu zijn we dan in het huisje wat ik al zo goed ken. Zelfs in de autotrein moest ik nog hijgen van de stress maar zodra we de weg opreden naar Bratsch viel er een last van me af. Ik was onmiddellijk helemaal ontspannen. Vrouwtje kon aan mijn snoet zien dat er een metamorfose in mijn koppie plaats vond.
Ik heb meteen het huisje verkend en het is nog steeds zoals het was. Baasje en vrouwtje hebben de puppyren meegebracht en nu kan ik dus lekker los op het terras want ze hebben er een terrasafscheiding van gemaakt. Vorig jaar moest ik nog aan de riem omdat ik twee keer weggelopen was naar de schapen toe. Maar nu zijn er geen schapen en wel een hek. Dus kan ik lekker los samen met Raya.
En bij aankomst heb ik meteen een grote poep gedaan in de tuin. Want dat heb ik bijna twee dagen op moeten houden maar nu ben ik 'thuis' en kan het weer.
15 augustus 2011
Baasje en vrouwtje kunnen er nog steeds niet over uit hoe lief ik ben voor Raya. We eten nog steeds samen in de bijkeuken. En Raya eet veel langzamer dan ik. Zij eet gewoon met smaak haar brokjes terwijl ik die van mij naar binnen schrok.
En als ik dus al lang klaar ben maar Raya nog niet dan ga ik gewoon naast Raya staan wachten tot ze klaar is. En als ze dan eindelijk klaar is dan gaan we elkaars bakjes uitlikken.
Zo ook met een kauwsnack. Ik ben ook altijd veel eerder klaar dan Raya. En dan ga ik naar Raya toe en vlak naast haar liggen. Dan ga ik liggen kijken hoe ze ligt te genieten maar ik pak het niet van haar af. Baasje en vrouwtje vinden dat zo lief van mij en ze zijn zo trots op mij.
1 augustus 2011
Ik heb al heel lang niet meer in mijn dagboek geschreven. Maar dat komt omdat ik moeder ben geworden. Op 5 mei heb ik de kleine Raya geadopteerd en sindsdien ben ik moeder. Het is het op één na mooiste wat mij in mijn leven overkomen is.
Het allermooiste is natuurlijk dat ik zelf kind werd van mijn baasje en vrouwtje.
Baasje en vrouwtje zijn heel erg trots op mij. Ik ben namelijk de beste pleegmoeder die er maar rondloopt. Vanaf het allereerste moment heb ik Raya helemaal in mijn hart gesloten.
Ze mag alles van mij. Nou ja, bijna alles. Laat ik maar even beginnen met de twee dingen die ze niet mag.
Allereerst mag ze niet aan mijn tandenborstel komen. Ik kreeg altijd na mijn av
ondeten een rawhide chips en die ging ik heerlijk in mijn mandje opsnoepen. En Raya kreeg natuurlijk ook een klein tandenborsteltje. Maar Raya mocht niet bij mijn mandje in de buurt komen. Eerst niet op een halve meter, daarna niet op een meter en zo ging het verder. Totdat ik al mopperend en als een raket uit mijn mand vloog als ze al de kamer binnen kwam.
En toen vonden baasje en vrouwtje het genoeg geweest.
Vanaf toen krijg ik niet meer 's avonds mijn tandenborstel. Maar Raya moet nog 's middags eten. En ik niet. Dus nu krijg ik 's middags mijn tandenborstel en daarna gaat Raya eten. En als Raya klaar is dan gaat ze naar buiten om een plasje te doen. Ik lig dan altijd op het gras met mijn tandenborstel. Raya weet dat ze dan niet bij mij in de buurt mag komen. In het begin kwam ze nog tot op een meter en dat vond ik buiten wel goed. Maar dichterbij durfde ze niet. En tegenwoordig kijkt ze niet meer naar mij om totdat ik mijn tandenborstel op heb.
En dat terwijl baasje en vrouwtje bang waren dat wij samen om het eten zouden vechten. Maar dat vind ik allemaal prima. Raya heeft zelfs wel eens per ongeluk uit mijn bakje gegeten en dat mocht ze ook van mij. Ik stond wel een beetje raar te kijken maar als Raya dat 
wil, nou ja dan mag ze wel van mij.
Het gaat me dus niet om het eten, en ook niet om snoepjes. Maar puur en alleen om die tandenborstel.
En nog één ander ding. Raya mag ook niet de vaatwasser uitlikken. Dat is mijn taak en dat maak ik heel goed aan haar duidelijk. En dat weet ze. Soms probeert ze elke dag weer een beetje dichter bij die vaatwasser te komen en dat vind ik goed. Totdat ze er bijna is en dan jaag ik haar weg.
Het gaat dus alleen om de tandenborstel en de vaatwasser en verder mag Raya alles van mij.
Ze mag aan mijn oren trekken en in mijn poten bijten. Ze mag het eten van mij opeten en tussen mij en mijn baasjes inspringen om aandacht te krijgen. Ze mag op mijn lievelingsplekjes liggen en in mijn mandje. Als zij daar wil liggen dan sta ik wel op. Baasje en vrouwtje hadden nooit gedacht dat ik zo ontzettend lief zou zijn. Ze willen zelfs dat ik eens wat meer voor mezelf opkom. Vrouwtje zegt wel eens dat ze me mist. Want telkens als ik lekker tegen haar aan kom liggen dan moet die kleine dreumes er tussen en dan gun ik Raya die eer. 
Dan trek ik me terug. Dus af en toe bouwen we nu momentjes in dat ik lekker alleen ben met mijn vrouwtje. En daar kunnen we toch zo van genieten samen.
Maar genoeg over Raya want hoeveel ik ook van Raya hou, ik doe ook nog wel eens iets voor mezelf. Zo heb ik op 21 mei examen gedaan voor de cursus Opgevoede hond 2.
Daar was ik al eens voor geslaagd met baasje. Maar omdat ik het zo leuk vind op de hondenschool heb ik het gewoon nog een keer gedaan met mijn vrouwtje. En natuurlijk slaagde ik nu met nog betere punten. Ik had bijna alles goed. Je kon namelijk 24 punten halen en ik had er 23. Het enige wat ik niet helemaal goed had gedaan was tandenpoetsen. En dat kwam nog alleen maar omdat ik net daarvoor de oefening met de brokjes had gedaan.
Dus toen vrouwtje haar vinger in mijn mond stopte dacht ik dat ze nog een brokje had en wilde ik er op 
kauwen. En toen dacht de meester dat ik niet wilde tandenpoetsen.
Maar toen was mijn succesvolle weekend nog niet voorbij. Want de dag daarna gingen we naar Wieze voor een hondenshow. Daar ging ome Aad met mij rondjes lopen. Want ik wil alleen nog maar naar shows waar ik leuke prijsjes kan winnen voor in de vitrinekast. En in Wieze kon ik koningin worden. Hopkoningin heet het daar. En dat won ik! Dus nu ben ik Koningin Noor. En dat komt goed uit want we hebben nu ook al een Prinses Raya.
We hebben ook nog een trimtafel gekocht. Want vrouwtje ziet het niet zitten om twee steeds maar ronddraaiende honden te moeten borstelen. En dus besloot ze om een paar vliegen in één klap te slaan. Dus ze kocht een trimtafel die electrisch omhoog en omlaag kan gaan. Dat is goed voor haar rug en wij moeten blijven staan (nou ja, min of meer). En ze maakte van de garage een beauty salon voor ons. De douche is daar nu helemaal ingericht voor honden. Op de trimtafel kunnen we dan geborsteld worden. En ook drooggeblazen. Dat vinden we nog steeds niet leuk maar we kunnen niet meer draaien. 
Toch zou ik Noor niet zijn als ik geen stunt uit zou halen. Dus ik heb mij uit de halsband gewurmd en ben van de tafel gesprongen. En daar bungelde ik in mijn buikband. Vrouwtje was er direct bij om mij weer op te tillen dus er was verder niks gebeurd.
En na het borstelen krijgen we dan een massage op het massagematje. En op de tafel krijgen we lekkere snoepjes die we ergens anders niet krijgen. En dat snappen wij al meteen. Sommige dingetjes leren wij namelijk nooit maar sommige dingetjes leren wij heel snel. Dus telkens als de deur van de garage open staat dan zijn wij op de trimtafel te vinden om een snoepje te krijgen.
En dat massagematje daar ga ik ook al vaak op liggen zonder eerst te borstelen en dan kijk ik mijn vrouwtje smekend aan, bedelend om een massage. En over een paar maanden gaat vrouwtje nog echt een massage cursus volgen met mij. Ik kijk er nu al naar uit.
En dan ben ik nog mee geweest naar Parijs. In Parijs waren namelijk de wereldkampioenschappen. Gelukkig ging mij eerste vrouwtje Beate met mij rondjes lopen. Want vrouwtje is daarvoor veel te zenuwachtig.
Hier is een filmpje van mij en Beate in de ring in Parijs. (En als je nou denkt: "Wat zijn dat veel honden!", nou dit was alleen nog maar de Open Klasse en er zijn nog veel meer klassen.)
Ik had niks gewonnen maar dat hadden we ook niet verwacht. Maar we hebben heel erg veel hondjes gezien uit heel Europa en zelfs uit Canada. Met alle rasssen bij elkaar deden er zelfs meer dan 36.000 honden mee! Baasje en vrouwtje hebben wel voor mij een beker gekocht omdat ik me zo goed gedragen had. Raya was in België gaan logeren dus wij hebben heerlijk met zijn drietjes van elkaar genoten.
En ik was zo lief geweest. Ik ben zelfs een beetje volwassener geworden sinds ik pleegmoeder ben geworden. Ik ben gewoon een voorbeeldige hond.
De tweede dag in Parijs gingen we niet meer naar de 
Franse Kampioenschappen die toen ook waren. Maar wij gingen naar Versailles. In de 17e eeuw maakte Lodewijk XIV, de Zonnekoning, ons namelijk tot het officiële ras van het Franse koninklijke hof. Dus mijn voorouders liepen daar al rond. Tegenwoordig mogen honden niet meer in de tuinen komen. Alleen maar kleine hondjes die in een handtasje passen.
Dus toen we door de hoofdingang wilden lopen mochten we niet naar binnen. Ze verwezen ons naar het bos aan de achterkant. Maar daar stond een hek naar de tuinen open en daar was geen bewaking. Dus we zijn gewoon doorgelopen en hebben snel wat foto's gemaakt. Maar niemand hield ons tegen. En alle toeristen vonden mij geweldig. Ik moest met sommigen op de foto. Wat ben ik toch veel geaaid en gefotografeerd zeg!! En uiteindelijk kwamen we helemaal tot aan het kasteel.
Het was echt een geweldig weekend waarvan we alle drie heel erg genoten hebben. Hier kun je daar foto's van vinden.
Er zijn nog heel veel filmpjes gemaakt van Raya en van mij. Je kunt ze allemaal vinden via de link op mijn videopagina. Maar een filmpje wil ik jullie apart wijzen.
Want daar kun je heel goed zien hoe lief ik ben voor Raya. Ik ga altijd op mijn rug liggen om met haar te spelen (want anders gaat ze kapot zeggen ze.) En ik nodig haar ook zovaak uit om samen met haar met een speeltje te spelen.
Dit is het filmpje waarin ik zo lief met Raya speel.
En in dit filmpje kun je zien dat ik dan wel heel lief voor Raya ben maar dat het met mijn vrouwtje nog wel eens mis gaat.
25 april 2011
Ik ben inmiddels al heel veel in België geweest bij Kennel MacThree om naar de pupjes te gaan kijken. Eigenlijk weet ik het inmiddels
wel: het is weer weekend, de camera, en vooral niet vergeten, de viskoekjes worden in de auto gelegd en dan snap ik het al. We gaan weer naar België.
En ik weet al precies wie ik daar aantref, namelijk
heel veel pupjes. We gaan naar Raya zeggen ze dan steeds. En ik moest dan maar kiezen wie Raya is. Ik moest op mijn manier dan maar aanwijzen wie dat zou zijn. Want baasje en vrouwtje konden echt niet kiezen.
Het ging heel lang om meisje geel en meisje roze. Want die waren allebei rustig en mooi en heel lief en vooral, die leken het beste bij mij te passen. Maar gaandeweg gingen baasje en vrouwtje meisje roze steeds leuker vinden. Maar meisje roze werd ook steeds pittiger. En daar houden baasje en vrouwtje heel erg van. Maar past dat wel bij mij?
Ik daarentegen leek meisje geel heel leuk te vinden. Maar kan ik wel kiezen en is de interpretatie van vrouwtje bij alle filmpjes wel goed?
En toen kwam ook nog mijn eerste vrouwtje Beate bij de pupjes kijken. En zij maakte het nog moeilijker. Want vrouwtje moest de pupjes maar eens in stand zetten. En toen bleek juist meisje roze weer makkelijker te zijn dan meisje geel. Nou is het natuurlijk de bedoeling dat Raya meer gaat doen dan alleen in stand staan, maar het leek er op dat meisje roze toch wat makkelijker was voor baasje en vrouwtje. En meisje roze had zich eerder ook al heel erg goed laten borstelen door vrouwtje. Die had toen al gedacht: "Wat heerlijk om een hond te hebben die zich gewoon laat borstelen." Meisje geel leek nu juist weer meer een eigenwijs dondersteentje te zijn dan meisje roze terwijl dat eerder andersom leek.
En toen gingen Marina en Beate erover praten hoe pupjes omgaan met grote dames als ik, die goed zijn in het opvoeden van kleine meisjes.
Dus toen hebben baasje en vrouwtje maar in hun eigen hart gekeken en voor meisje roze gekozen. En zo werd het roze Raya.
Dagboek van Pyreneese berghond Noor
Het is echt puur toevallig dat ik hier in de etenskast lig
Onlangs zagen we het hier ook toen Raya's broertje Conan hier was. Raya is dan echt een meid. Ze daagt Conan uit omdat ze weet dat hij dan op haar gaat springen. En dan gaat ze op een speciale manier blaffen: "Noor, Noor, hij doet het weer!". En dan grijp ik in. Conan mag dan al een stuk groter zijn dan ik maar ik leg hem keer op keer op zijn rug. En dan staat Raya op een afstandje te lachen.
Wat ik wel een beetje irritant aan Raya vindt is dat ze altijd zo opdringerig mijn baasje en vrouwtje moet begroeten. Ik ben namelijk nog altijd de baas hier dus ik mag eerst. Maar ze doet dan altijd net alsof ze dat niet weet. Ze springt er continue letterlijk tussen en dan jaag ik haar weg. Maar ze blijft maar terug komen. Dus het begroetingsritueel is tegenwoordig dat baasje of vrouwtje thuis komen en dat Raya en ik dan een potje worstelen doen. Dan krijgen we nog wel een aai over onze bol maar meestal zijn we vooral met elkaar bezig. Maar als ik alleen thuis ben als vrouwtje binnen komt dan doen we samen nog het oude begroetingsritueel op mijn manier. Dan lig ik op mijn buik op de bank met mijn Chinese Peyrac lachje. En dan gaat mijn kontje op en neer en dan maar kussen en kussen en kussen. Heerlijk vinden we dat!
Ik met mijn prachtige kraag
Een heel typische pose van mij: arm in arm met baasje of vrouwtje
Maar ik had daar ook helemaal geen behoefte aan.
Hier zie je een filmpje van onze tuin en hoe heerlijk we het daar allemaal vinden.
Met Raya in onze tuin spelen
Maar water in de bisses is toch wel het leukste wat er is. Daar moet ik dan de hele tijd in lopen. Dan lopen baasje en vrouwtje over het pad en ik loop iets daaronder door het water. Alleen als er veel bomen staan dan mag ik dat niet want dat is onhandig met de riem.
Ik moet nog wel steeds een riempje aan want als ik het in mijn kop krijg dan luister ik echt niet hoor.
Hier kan ik nooit genoeg van krijgen.
Op het uitzichtpunt 'Stand'
Dus vrouwtje wilde wel eens foto's maken van ons met de schaapjes. En toen moest baasje ons dus allebei vasthouden. Maar de schapen gingen rennen wilden wij daarheen. En baasje viel! En liet ons los. Dus renden Raya en ik daar door die schapenweiden met onze lange riem achter ons aan. Baasje en vrouwtje riepen en floten op het hondenfluitje maar onze oren zaten dicht.
Die weiden rond het huisje zijn heel groot. En er staan overal hekken tussen met poortjes die open staan. En dan is het ook heuvelig en superstijl. Binnen een seconde waren we uit zicht en was het niet duidelijk of we nu onder of boven of links of rechts van baasje waren.
Raya was al snel weer gepakt en die moest binnen wachten. Daar was ze het totaal niet mee eens en die stond maar te gillen.
En toen moesten ze mij gaan zoeken. Maar waar in hemelsnaam? Baasje en vrouwtje waren wel bezorgd maar niet in paniek. Want ook al is het terrein groot en onoverzichtelijk, de schapen kunnen niet weg. En dus zou ik ook niet weg gaan.
Dus moesten ze goed luisteren naar de belletjes waar er een kudde schapen aan het rennen was. En toen eindelijk had baasje mij in zicht. Ik was met een lammetje aan het spelen maar dat lammetje vond mij maar eng en rende op en neer. Dus baasje moest gewoon blijven staan tot we weer langs kwamen en toen had hij mij te pakken. Ik was er helemaal opgewonden van geraakt. En een plezier dat ik had!! Geweldig! Mijn dag kon niet meer stuk.
Hier zie je een filmpje van het pad door de schapenweide dat we elke keer moeten lopen naar de auto.
In de Alpenweide naast ons huisje
Bij Jeizinen
Met Raya heel hoog op een berg waar nog sneeuw was
Hier zie je een filmpje van mijn sneeuwpret en hoe fijn ik het vind om van een glijbaan te gaan.
Knuffelen met mijn baasje
Maar ik wil wel persé op die tafel zitten. Dus als Raya er op gaat dan kruip er snel bij. Want alleen als je op die tafel bent dan krijg je koekjes. Dat weten Raya en ik allebei heel erg goed. Als ik op de tafel sta dan wil Raya ook en als zij moet buiten blijven dan blijft ze wel een half uur in de buurt en af en toe tegen de deuren en ramen opspringen. "Ik ook, ik ook."
En als je in de douche bent, dan krijg je ook koekjes. Maar douchen vind ik echt helemaal niet leuk.
Vorige week hebben gewandeld langs de Maas. Dat vonden we heerlijk. Ik moet altijd vreselijk trekken in het begin (Raya ook tegenwoordig) van de opwinding maar na een paar kilometer gaat het beter.
Baasje en vrouwtje denken dat ik het navigatiesysteem kan begrijpen. Want het is toch altijd zo frappant dat ik vijf minuten voordat we ergens arriveren al begin te piepen en te draaien van de opwinding.
Zelfs op plaatsen waar ik nooit geweest ben.
Raya en ik kunnen Siamese-tweeling-lopen. We vinden dat heerlijk. Heel vaak lopen we zij aan zij met onze lijven tegen elkaar aan. Raya is inmiddels bijna net zo groot als ik dus dat past tegenwoordig precies. Zeker ook aan het einde van een wandeling, zoeken we elkaar heel erg op. Dan gaan we heerlijk tegen elkaar aan lopen. Dat kunnen we aan de riem maar thuis in het bos doen we het ook heel vaak.
Baasje en vrouwtje zijn nog steeds zo gelukkig dat wij zulke goede vriendinnen zijn.
Ook als we bij de dagopvang zijn dan ziet juffrouw Anita dat we elkaar echt niet meer kunnen missen. Want als ik erbij ben dan is Raya meteen een heel stuk stoerder. En als Raya bij mij is dan ben ik bijna niet bang voor de harde knallen die daar regelmatig te horen zijn.
Ik zag al die pupjes weer terug die ik vorig jaar zo vaak gezien heb. Maar ik vind Raya natuurlijk wel de allerliefste.
Kosmo was ook heel grappig. Die probeerde af en toe eens wat met mij, en daar ben ik als volwassen dame natuurlijk helemaal niet van gediend. Ik doe het echt niet met zo'n snotneus en dat heb ik hem even kort maar kordaat medegedeeld. Nou, dat snapte hij wel hoor.
Natuurlijk heb ik weer geprobeerd hoeveel ik in mijn mond kon krijgen. Nou dat lukte wel. Maar de heerlijke door Henriette meegebrachte chocoladetaart die kreeg ik niet. Flauw hoor.
Verder hebben wij Floyd nog iets aangeleerd. Ze hebben daar namelijk een hele lage salontafel. Ja, dat ziet er helemaal niet uit als een salontafel. Het ziet er uit als een drempel die hinderlijk in de weg staat als je snel ergens naartoe wil. Dus wij gebruiken die gewoon als loopplank. En dat schijnt Floyd nu ook te doen.
Op een dag zag vrouwtje een ketting van Raya die ze heel mooi vond. Dus die heeft ze gekocht. Toen hij thuis kwam zaten er twee doosjes in het pakketje. Hoe kon dat nou? Toen vrouwtje het tweede doosje open maakte lag daar een portretje van mij in. Zo mooi! Die mevrouw schreef namelijk: “Je kunt niet Raya hebben zonder Noor.” Nou daar had ze wel gelijk in. Vrouwtje is zo blij met de sieraden met geschilderde portretjes van haar lievelingen.
Dit is de winkel waar ze de sieraden verkoopt: Jardemiel
Mochten baasje en vrouwtje er nog aan twijfelen hoe belangrijk Raya voor mij is dan hoeven ze dat niet meer te doen. (Deden ze toch al niet hoor.) Maar Raya moet nog altijd in de gang slapen omdat ze in de vroege ochtend nog steeds op onderzoek uitgaat en dan dingetjes kapot maakt.
Ik heb daar een tijdje bij geslapen maar baasje en vrouwtje dachten dat ik het misschien toch leuker vond in de huiskamer. Daar heb ik tenslotte veel meer ruimte en kan ik lekker op de bank.
Maar dat hadden ze dus verkeerd begrepen. Hoe vaker ik in de huiskamer moest hoe meer ik ging blaffen. Totdat ik op een avond een uur lang had lopen blaffen. Dan sliepen ze net 10 minuten en dan begon ik. Dan moest ik stil zijn maar 10 minuten later begon ik weer. Toen hebben ze me maar weer in de gang laten slapen bij Raya en sindsdien ben ik stil.
Het duurde wel lang hoor voordat ze begrepen dat ik gewoon ook 's nachts heel graag bij mijn vriendin ben.
Het is winter geworden in Nederland. Drie jaar lang hadden we echte winters. Die had ik natuurlijk meegenomen uit Noorwegen. Maar nu we een Belgisch meisje erbij hebben is het weer druilerig. Maar nu begint het dan toch winter te worden.
We hebben een laagje sneeuw en dat vind ik heerlijk! Ik doe niks liever dan in de sneeuw rollen op mijn rug.
Ik laat aan Raya zien hoe dat moet maar zij wil vooral rennen en stoeien. Nou dat vind ik ook goed hoor.
Als we maar pret hebben.
Vandaag lag er nog lekker veel sneeuw. Echte poedersneeuw. Zo zacht heb ik de sneeuw nog nooit gezien. En de zon scheen dus we zijn lekker gaan wandelen met zijn vieren in de Loonse en Drunense Duinen. En daar was het toch zo mooi! We hebben genoten. En na het wandelen was de pret nog niet voorbij. Want toen gingen we nog naar een cafeetje. We dronken chocomel en koffie en aten uitsmijters. Nou ja, "we". Baasje en vrouwtje deden dat en ik heb me van mijn beste kant laten zien. Ik kon toch zo netjes zitten. Natuurlijk moest ik wel de borden in de gaten houden. En als beloning kreeg ik natuurlijk toch wel iets lekkers. Dat moeten we vaker doen, zo'n dagje uit met zijn viertjes.
Hier is nog een filmpje van ons uitstapje te zien.
Dat vond ik raar. Maar toen stapte Jukka uit de auto! En hij had ook nog Sari meegenomen. Die heb ik echt al heel lang niet meer gezien maar die herkende ik ook nog wel hoor.
Ik moest ook met haar heel lang knuffelen en natuurlijk mocht ik op de bank. Helaas konden ze maar kort blijven maar ik denk dat ik ze toch wel wat vaker ga zien in de toekomst.
Ja Floyd houdt wel van ons. Van Raya soms een beetje teveel. Dan wilde hij op haar klimmen en dat kon ik natuurlijk niet toestaan. Dus ik joeg hem weg en hij luisterde heel goed naar mij.
Eenmaal in huis ging Floyd met een Kong spelen waar wel eens snoep in zit maar dat zag ik niet zitten. Dus ik gaf hem even op zijn kop. Nou, daar luistert hij wel naar. Ik ben tenslotte wel de baas hier hè.
En dat vond hij verder prima. We hadden het reuze naar onze zin en binnenkort mogen Raya en ik bij Floyd gaan spelen.
Ik heb namelijk vuurwerkangst. Nou is dat niet zo erg maar ik wordt daardoor ook bang van andere dingen. Normaal ben ik in de eerste weken van januari nog heel erg paniekerig en moet ik voortdurend naar boven kijken. En in de maanden daarna ben ik ook bang voor machinegeluiden of harde knallen.
Dus dit jaar gingen we het eens helemaal anders aanpakken. Twee maanden lang ben ik elke week naar de acupunctuur geweest. Dat vond ik in het begin heel raar maar toen ik wist wat er daar ging gebeuren was ik heel kalm. Ik moest altijd eerst koekjes krijgen en daarna ging ik samen met vrouwtje in een kamertje dutten. En daar kreeg ik speldjes in mijn lijf. Maar één keer was de dierenarts niet zo slim. Die had in de kamer ernaast een hond op spreekuur. En ze vroeg aan die hond of hij een koekje lustte. Nou, toen bleek toch dat ik niet al te diep lag te dutten want ik vloog overeind!
Verder heb ik nog een thundershirt gekocht. Dat heb ik in de afgelopen maanden vaak aangehad. Ik word daar heel knuffelig van. Als ik hem aan heb dan wil ik steeds tegen baasje en vrouwtje hangen, kusjes en pootjes geven en geaaid worden.
Ook heb ik een paar maanden homeopathische pilletjes gehad en op oudjaarsavond kreeg ik nog twee keer andere pilletjes. Ik werd er wel een beetje rustiger van maar uiteindelijk won de spanning het van de pilletjes. Ik moest steeds meer hijgen. Dan moest ik in mijn mandje gaan liggen en maakte vrouwtje mij weer rustig. Maar na 23.00 uur werd ik niet meer echt rustig. Want ik weet precies hoe dit soort avonden gaan.
Dus toen om 23:59 uur de klok in beeld kwam van de televisie begon ik al te trillen. En toen ik de eerste knal buiten hoorde schoot ik overeind. Vrouwtje nam mij meteen mee naar de bibliotheek en ging boven op mij liggen. Toen hoefde ik al snel niet meer te trillen en ook hoefde ik even later niet meer te hijgen. Zo heb ik tijdens de knallen rustig onder mijn vrouwtje gelegen. En na het knallen was ik al snel helemaal rustig. Alleen toen baasje en vrouwtje eindelijk om 2:30 uur naar bed gingen moest ik blaffen. Ik wilde dat mijn vrouwtje bij mij bleef dus dat heeft ze gedaan. Ze heeft lekker bij mij op de bank geslapen.
En vanaf 1 januari ben ik weer helemaal kalm. Daar zijn we heel erg blij mee. Ik ben dus niet doorgeslagen in mijn paniek. Vrouwtje heeft er voor gezorgd dat ik niet helemaal door ging draaien in mijn hoofd en dus heb ik nu voor het eerst vanaf 1 januari nergens meer last van.
En toen was het alweer Kerstmis. Helaas geen witte dit jaar. Maar wel zijn we heerlijk naar de bossen geweest met zijn vieren. Daar waren zoveel dieren! Ik moest er best wel van aan mijn riempje trekken. Er waren schapen en koeien.
En toen waren er opeens paarden. En in plaats van dat die bang voor ons waren kwamen ze naar ons toe! Vrouwtje kreeg het er even benauwd van maar het waren lieve paarden.
En ik hoefde nu ook niet meer aan mijn riem te trekken. Ik vond het in het begin wel even spannend. Maar toch was ik nieuwsgierig en ik wilde er toch aan snuffelen.
En toen gingen we terug naar de auto. Maar die paarden liepen toch gewoon met ons mee! Ze kwamen allemaal achter ons aan. Helemaal naar de auto!! Nou ja, bijna want op het laatst was er een elektrische mat en wij gingen door een poortje. En die paarden wisten heel goed dat ze niet over de mat moeten lopen.
Hier lig ik als een koningin op een troon. Dit is mijn lievelingsstoel. Op heel veel ochtenden na het eten duik ik hier even in. En dan ben ik bijna niet te zien. Ik heb hier een heerlijk uitzicht over onze tuin en het weiland. En er zijn vaak vogels te zien die komen eten. Baasje en vrouwtje vinden mij heel grappig. Want ik lig hier echt regelmatig gewoon lekker naar buiten te kijken en te genieten van mijn domein.
Ze hebben het vermoeden dat ik dit ook doe als ik overdag alleen thuis ben.
En dan heb ik nog een nieuw plekje gevonden. Sinds een tijdje ligt er een mandje in de bijkeuken. De mandjes waren namelijk in de aanbieding en dus hebben we er nu een paar extra. (Er gaat er wel eens eentje kapot, hoewel ik niet zou weten hoe dat kan.) En waar moet je zo'n ding nou laten? Dus ligt hij in de bijkeuken. Vroeger ging ik nooit in de bijkeuken liggen maar sinds dat mandje daar staat trek ik mij daar regelmatig even terug. Baasje en vrouwtje zijn wel nieuwsgierig waarom ik dat doe, maar ik zeg het lekker niet.
Zou het zijn omdat het daar lekker koel is? Of omdat het er zo rustig is? Zou ik soms even behoefte hebben aan rust? Dat vinden baasje en vrouwtje wel goed dan want soms ben ik zo druk in mijn hoofd. Zeker nu we die relaxte Raya erbij hebben valt het extra op hoe nieuwsgierig ik ben. En hoeveel ik maar na moet denken over alles. En altijd alles maar in de gaten houden. Ik ben altijd zo bang dat ik iets mis. Regelmatig zeggen ze: "Noor relax nou eens even", maar dat is echt moeilijk voor mij.
Samen met vrouwtje heb ik vorige week nog massagecursus gedaan. Ik vind massage heerlijk maar tijdens de cursus kwam mijn nieuwsgierige karakter weer naar boven. Ik moet gewoon alles in de gaten houden. De andere honden, het eten, de mensen. Ik kon echt niet gaan liggen ontspannen hoor, zelfs niet als het ontspanningsmassage is. Maar ik vond het wel heel leuk om samen met mijn vrouwtje te gaan. En ze weet nu toch een beetje hoe ze iets meer kan doen dan een beetje aaien. Dus dat gaan we heerlijk thuis in de praktijk brengen. En thuis ga ik er echt heel lodderig van uit mijn ogen kijken.
En natuurlijk mochten we de koekjes proeven. Het was heerlijk!
Ik heb bezoek gehad. Mijn ome Jukka is op bezoek geweest. Ik heb hem een jaar geleden voor het laatst gezien. Maar ik ben hem nooit vergeten. En op woensdag gingen we heel ver rijden. Toen kwamen we aan bij een vliegveld. Dat was raar zeg. Daar ben ik nog nooit eerder geweest. Daar moesten we wachten tussen heel veel mensen. En natuurlijk moesten die foto's van ons maken. Opeens kwam er iemand aan. Ik had hem niet verwacht dus ik herkende hem niet meteen maar toen opeens wel. Ik was zo blij en gelukkig!
Toen we thuis kwamen moest ik samen met hem op de bank gaan zitten en je ziet me gewoon genieten.
Ome Jukka heeft vier nachten bij ons gelogeerd. 's Morgens ging ik natuurlijk direct in het gastenverblijf kijken of hij er nog was. En dat mocht natuurlijk.
En we hebben ook heel veel uitstapjes gemaakt. Zo zijn we samen naar zee geweest. Ik had wel eens een beetje zee gezien maar ik was nog nooit op het strand geweest.
Het was een hele belevenis! Er waren andere hondjes en natuurlijk heel veel water. Zout bah! Ik hoef daar niet persé in maar Raya deed het ook. En vrouwtje ook, dus ik heb ook maar pootje gebaden. En ik ben lekker met baasje van een duin af gerend.
Het hoogtepunt waren natuurlijk de terrasjes. Twee maar liefst. Het was heerlijk weer en uit de wind was het helemaal geweldig.
Ik heb lekker broodjes gegeten en visje. En een bolus. En dan natuurlijk ook nog gewone hondensnacks. Ik heb toch zo genoten!
Verder zijn we nog gaan wandelen in Nationaal Park de Groote Peel. Daar waren ook tante Marina en Conan. En Liesbeth met Belle en Iska.
En ook daar waren snacks en broodjes. En toen we klaar waren gingen we pannenkoeken eten op een terrasje. En natuurlijk werd ik ook niet overgeslagen. En ook hier moest ik lekker bij mijn ome Jukka blijven.
We zijn ook een dagje gewoon thuis gebleven. Nou ja "gewoon". We zijn naar het dorp geweest en hebben daar haring gegeten. Want die moest Jukka natuurlijk ook proeven. En wie kreeg er ook een harinkje? Ikke natuurlijk!! En Raya ook. En Jukka had een hele goede traditie meegenomen. We hebben rugzak-stokjes gekregen om worstjes te roosteren. De worstjes had hij ook al bij zich. En een vuurplaats hebben we zelf. Dat vond ik toch gezellig! Heerlijk. Later hebben baasje en vrouwtje dit nog vaker gedaan met Raya en met mij. Ik kon mezelf heel goed inhouden en lag lief op een afstandje te kijken. Want ik weet al lang dat ik toch wel iets krijg.
En toen moest hij weer naar huis. Vrouwtje vond het zo sneu voor mij. Wat dat betreft is een hondenleven toch ook niet leuk. Dan heb je iemand die je zo ontzettend leuk vindt en die zie je maar heel af en toe. Zomaar opeens is hij er en dan weer weg. En als hond heb je geen enkele gelegenheid om het contact te onderhouden. Dat is toch wel heel erg jammer.
Dat betekent dat de vakantie er op zit en dat we binnenkort met de auto weg gaan. En baasje kan intussen al onze rotzooi weer naar de auto sjouwen. Eergisteren zijn we nog naar Stand geweest. Baasje en vrouwtje dachten dat Raya het wel aankon en we waren ook nog eens even snel als de wegwijzers aangaven. In 35 minuten waren we boven.
Dit is de plek waar vrouwtje altijd de mooiste foto’s van ons kan maken. Maar het was er nogal druk. Het was echt bejaardendag. En 'ons' bankje was bezet door vier mens
en die daar nog wel uren zaten. Maar ze vonden ons geweldig en ze schoven een beetje op om foto’s te maken. Ze waren boterhammen aan het eten en Raya en ik bleven toch heel netjes poseren. Dat was heel knap van ons. Daarna hebben we zelf nog wat gegeten waarna we weer terug wandelden. Op de terugweg kwam opeens een hele rare man de hoek om gerend. Hij leek op Hagrid uit de Harry Potter films. Een hele grote dikke man met heel veel haar en heel veel b
aard. Hij had geen shirt aan en keek erg verwilderd. Baasje en vrouwtje vonden het een heel rare man. En ik ook want ik bleef onmiddellijk stokstijf stilstaan en staarde hem aan. Ik gromde niet maar hij hoefde ook geen stap verder in onze richting te lopen. Dat was wel duidelijk. En voor hem ook. Want een paar seconden stonden we dus allemaal stokstijf stil en toen draaide hij zich snel om om op het uiterste puntje van de bocht te gaan staan. Toen liepen wij verder. Baasje en vrouwtje moesten er naderhand heel hard om lachen.Twee weken lang heb ik op het bed in de tweede slaapkamer moeten liggen. Maar vannacht heb ik de hele nacht onder het gordijn voor de buitendeur gelegen. Ik wist namelijk heel zeker dat we binnenkort gingen vertrekken en ik wilde er ook heel zeker van zijn dat ze dat niet zonder mij zouden doen.
Volgend jaar gaan we weer terug want ik ben hier helemaal thuis. Op sommige wandelingen was ook goed te zien dat ik het als mijn domein beschouw hie
r want ik moet er veel plassen en poepen. Dat is bijvoorbeeld op Moosalp en de Bisse-Neuf. En natuurlijk bij ons huisje. Daar ben ik zo waaks dat baasje en vrouwtje er af en toe niet goed van worden. Want in de bergen hoor je alles van heel ver weg. En ik hoor dus heel veel en daar krijgen baasje en vrouwtje dan weer pijn van in hun oren. Onderweg in de auto heb ik maar zitten hijgen en draaien. Want Raya nam gewoon alle plek in beslag. Die ging ongeneerd languit slapen en spelen waardoor ik maar niet fijn kon gaan liggen. Ik onderga dit allemaal lijdzaam.
Eenmaal thuis hebben baasje en vrouwtje ons weer gewoon in de bijkeuken samen laten eten. (In Zwitserland moest dat namelijk apart omdat ik anders Raya's brokjes ook opat want zij is namelijk zo'n langzame fijnproever.) En hier doe ik dat dus niet. Ik ga wel 10 cm van Raya's bakje staan terwijl zij eet maar ik raak de brokjes niet aan. Ze hoeft echter maar één keer te laten merken dat ze misschien wel eens vol zou kunnen zitten en dan pak ik de rest. Dat dan weer wel.
Wat wij vandaag toch gedaan hebben! Het leek wel Finland. Vorige week hebben we een nieuwe bisse ontdekt en die komt uit bij een meertje. En daar zijn ook wat vuurplaatsen waar stokken bij staan om worstjes te roosteren. Dus toen we daar stopten en er worstjes uit de rugzak kwamen herkende ik dat meteen. Ik moest heel geconcentreerd kijken wat daar allemaal mee gebeurde. En uiteraard kregen Raya en ik ook een worstje. Ik had het precies in de gaten wanneer het eten voorbij was. Werkelijk binnen een seconde had ik de stokken te pakken en moest daar de punten vanaf knagen waar zojuist nog die worstjes aan gezeten hadden. Hopelijk hebben de volgende roosteraars messen bij om de puntjes weer scherp te maken.
Verder zijn we vandaag nog een keer naar hetzelfde restaurant geweest. Deze keer zaten we binnen. Maar ik lijk vandaag ook niet 100% gezond te zijn (hoewel de worstjes er dus goed in gingen). Dus waar het nou aan lag weten we niet maar ik was erg lief en ging nagenoeg de hele tijd onder de tafel liggen. Ook Raya deed het goed maar dat zijn we van haar gewend.
Er blijkt namelijk toch wel een groot verschil te zitten tussen mij en Raya in karakter. Raya is bijna altijd relaxed en gaat er snel bij liggen. Zij gelooft het allemaal wel. Maar ik moet altijd en eeuwig alles in de gaten houden. Dus op een terrasje kan ik gewoon niet gaan liggen. Baasje en vrouwtje zijn al blij als ik ga zitten en niet voortdurend blijf staan. Ik ben toch altijd zo bang dat ik iets mis. En niet alleen met eten. Maar ook in andere situaties. Ik wil altijd weten wat er gebeurt en moet altijd alles in de gaten houden. Baasje en vrouwtje dachten wel eens dat het aan hun opvoeding lag en dat ik gewoon niet luister maar nu met Raya erbij zien ze dat dit gewoon een deel van mijn karakter is. Ze proberen me dan ook wel in toom te houden maar gaan niet mopperen als het me gewoon echt niet lukt om rustig te gaan liggen. Ik ben nou eenmaal wie ik ben. We blijven nog een week! Nou dat vind ik helemaal niet erg want ik vind het heerlijk. Inmiddels heb ik een aantal favoriete plekken hoewel ik hier pas twee keer eerder ben geweest.Want zodra we daar de parkeerplaats naderen moet ik gaan piepen van geluk.
En vreemd genoeg is dat niet bij de bisses die vaak door de bossen en de schaduw liggen, hoewel ik die nog altijd geweldig vind. Het is juist bij de hoogvlakte wandelingen. Met de ruimte, de hemel, de bergen en de uitzichten. Kennelijk hou ik daar dan toch het allermeeste van.
Waar ik ook heel erg van hou is op mijn rug rollen. En droog gras is daarvoor echt het meest geschikt. Als er ergens droog gras is dan ga ik eens heerlijk op mijn rug liggen en met mijn pootjes in de lucht trappelen. Het liefst doe ik dat ook nog op een helling zodat ik langzaam naar omlaag glijdt tijdens het rollen. Heerlijk!
Zo ben ik echter wel een keer uit mijn tuigje gegli
pt. Hoe het toch mogelijk is dat een hond zijn tuigje uit kan doen? Want daarom heb ik juist een tuigje aan en geen halsband want uit een tuigje kun je niet ontsnappen. Nou, wel dus! Baasje en vrouwtje schrokken zich een ongeluk. En ook nog omdat het vlak bij het kennel in Jeizinen was waar ze berghonden van de Maremmen en Pyreneese berghonden fokken om de kudden te bewaken. Ik moet daar altijd op af. En die honden staan maar achter een paar schrikdraadjes, meer niet. Dus vrouwtje was als de dood dat ik naar ze toe zou gaan omdat ik geen schrikdraad ken. Of daar dan van zou schrikken en in paniek weg zou rennen. In ieder geval allerlei spookscenario’s. Maar ik had zelf eigenlijk ook amper in de gaten dat ik los was. En toen ik dat wel had blies baasje al op het hondenfluitje. En toen kwam ik meteen. Want ik heb geleerd: fluitje is lekkers. Ik luister echt veel liever naar een fluitje dan naar “Noor, hier!”. Dus dat avontuur is gelukkig goed afgelopen.
Inmiddels is de tuin ook al afgezet met een schapennet en daar ga ik niet overheen. Ik kan dus nu ook in de tuin los. En dat vind ik geweldig! Ik ging meteen op mijn rug rollen van geluk. En daarna ging ik met Raya spelen. We hebben samen van boven naar beneden gerend en in het begin hadden we nog niet zo goed in gaten dat dit veel harder gaat dan over vlak terrein rennen. We vlogen steeds in het schapennet wat nu dus een vangnet is geworden. Maar inmiddels zijn we er aan gewend en kijken we een beetje beter uit.Overigens eet ik nog steeds Raya’s bakje leeg als ze niet opschiet. En ’s middags krijgt Raya eten en ik krijg een snack maar op een keer pikte ik dat niet en heb ik zelfs één keertje tegen haar gegromd toen zij brokjes kreeg en ik slechts een tandenborstel. Dus vanaf nu krijg ik mijn eten buiten en Raya binnen.
Maar dat neemt niet weg dat we nog steeds hele goed vriendinnetjes zijn. Als we elkaar eventjes niet gezien hebben dan moeten we elkaar om de hals vliegen.
We zijn gisteren naar Moosalp geweest maar daar aangekomen bleek het in de wolken te liggen. En het was maar 9 graden en baasje en vrouwtje hadden alleen maar een t-shirt aan. Dus we zijn weer weggereden. Daar moest ik zelfs van huilen. Maar vandaag hebben we het goe
dgemaakt. Ik vind Moosalp echt geweldig. Heel frappant want ook Lot beschouwde het daar als haar eigen terrein. En nu hebben we Raya bij ons en die reageert daar ook al alsof ze 'thuis' komt.Wat dat toch is met die berg? Het is in ieder geval een hoogvlakte die helemaal niet stijl is maar waar je wel prachtig omringt bent door bergen.
Het is er dan ook best wel druk en bijna iedereen vindt ons geweldig. We kunnen bijna niet doorlopen want iedereen moet over ons praten. En baasje en vrouwtje verstaan bijna niks van dat Zwitsers Duits. Ze zeggen heel vaak Pyrenäenberghund. En 6 Monaten en 3 Jahren.
Dat in tegenstelling tot gisteren waar we langs een bisse hebben gewandeld. Daar moesten ze steeds zeggen, Chien de Montagne des Pyrénées en 6 mois en 3 ans.
Ik heb vrouwtje vandaag een hartverzakking bezorgd. Want ik was opeens weg. Ik was echt niet buiten en ook niet binnen. Dus vrouwtje meteen in paniek! Maar baasje was niet bij het hekje weg geweest en daar was ik echt niet overheen gesprongen. Dus rustig nadenken en zoeken en wat bleek? Ik had mezelf opgesloten in de badkamer en daar was het lekker koel dus ik was heerlijk daar gaan liggen slapen.
uur kwamen we aan in het hotelletje. Daar moesten Raya en ik samen op de kamer eten. En Raya eet niet zo snel en ik schrok alles naar binnen. En toen ik klaar was ging ik naar Raya en ging ik haar bakje verder leeg eten. Dat heb ik nog nooit gedaan en baasje en vrouwtje vragen zich af of het de stress was of dat ik het thuis nu ook ga doen.Want ik had wel stress. Ik kon mijn draai maar niet vinden op de achterbank. Ik was helemaal opgewonden dat we op vakantie gingen en dan lag het kleed ook niet goed vanwege de bagage achter de voorstoelen. En Raya neemt ook zoveel ruimte in beslag. Ik moest hijgen en hijgen. Soms ging Raya bovenop mij liggen en dan kon ik helemaal niet meer lekker liggen.
En in die hotelkamers is het altijd zo heet. Ik kon er gewoon niet van slapen. Om 4 uur was ik wakker en ging ik mijn baasje en vrouwtje ook wakker maken.
Maar nu zijn we dan in het huisje wat ik al zo goed ken. Zelfs in de autotrein moest ik nog hijgen van de stress maar zodra we de weg opreden naar Bratsch viel er een last van me af. Ik was onmiddellijk helemaal ontspannen. Vrouwtje kon aan mijn snoet zien dat er een metamorfose in mijn koppie plaats vond.
Ik heb meteen het huisje verkend en het is nog steeds zoals het was. Baasje en vrouwtje hebben de puppyren meegebracht en nu kan ik dus lekker los op het terras want ze hebben er een terrasafscheiding van gemaakt. Vorig jaar moest ik nog aan de riem omdat ik twee keer weggelopen was naar de schapen toe. Maar nu zijn er geen schapen en wel een hek. Dus kan ik lekker los samen met Raya.
En bij aankomst heb ik meteen een grote poep gedaan in de tuin. Want dat heb ik bijna twee dagen op moeten houden maar nu ben ik 'thuis' en kan het weer.
Baasje en vrouwtje kunnen er nog steeds niet over uit hoe lief ik ben voor Raya. We eten nog steeds samen in de bijkeuken. En Raya eet veel langzamer dan ik. Zij eet gewoon met smaak haar brokjes terwijl ik die van mij naar binnen schrok.En als ik dus al lang klaar ben maar Raya nog niet dan ga ik gewoon naast Raya staan wachten tot ze klaar is. En als ze dan eindelijk klaar is dan gaan we elkaars bakjes uitlikken.
Ik heb al heel lang niet meer in mijn dagboek geschreven. Maar dat komt omdat ik moeder ben geworden. Op 5 mei heb ik de kleine Raya geadopteerd en sindsdien ben ik moeder. Het is het op één na mooiste wat mij in mijn leven overkomen is. Het allermooiste is natuurlijk dat ik zelf kind werd van mijn baasje en vrouwtje.
Baasje en vrouwtje zijn heel erg trots op mij. Ik ben namelijk de beste pleegmoeder die er maar rondloopt. Vanaf het allereerste moment heb ik Raya helemaal in mijn hart gesloten.
Ze mag alles van mij. Nou ja, bijna alles. Laat ik maar even beginnen met de twee dingen die ze niet mag.
Allereerst mag ze niet aan mijn tandenborstel komen. Ik kreeg altijd na mijn av
ondeten een rawhide chips en die ging ik heerlijk in mijn mandje opsnoepen. En Raya kreeg natuurlijk ook een klein tandenborsteltje. Maar Raya mocht niet bij mijn mandje in de buurt komen. Eerst niet op een halve meter, daarna niet op een meter en zo ging het verder. Totdat ik al mopperend en als een raket uit mijn mand vloog als ze al de kamer binnen kwam.
En toen vonden baasje en vrouwtje het genoeg geweest. Vanaf toen krijg ik niet meer 's avonds mijn tandenborstel. Maar Raya moet nog 's middags eten. En ik niet. Dus nu krijg ik 's middags mijn tandenborstel en daarna gaat Raya eten. En als Raya klaar is dan gaat ze naar buiten om een plasje te doen. Ik lig dan altijd op het gras met mijn tandenborstel. Raya weet dat ze dan niet bij mij in de buurt mag komen. In het begin kwam ze nog tot op een meter en dat vond ik buiten wel goed. Maar dichterbij durfde ze niet. En tegenwoordig kijkt ze niet meer naar mij om totdat ik mijn tandenborstel op heb.
En dat terwijl baasje en vrouwtje bang waren dat wij samen om het eten zouden vechten. Maar dat vind ik allemaal prima. Raya heeft zelfs wel eens per ongeluk uit mijn bakje gegeten en dat mocht ze ook van mij. Ik stond wel een beetje raar te kijken maar als Raya dat wil, nou ja dan mag ze wel van mij.Het gaat me dus niet om het eten, en ook niet om snoepjes. Maar puur en alleen om die tandenborstel.
En nog één ander ding. Raya mag ook niet de vaatwasser uitlikken. Dat is mijn taak en dat maak ik heel goed aan haar duidelijk. En dat weet ze. Soms probeert ze elke dag weer een beetje dichter bij die vaatwasser te komen en dat vind ik goed. Totdat ze er bijna is en dan jaag ik haar weg.
Het gaat dus alleen om de tandenborstel en de vaatwasser en verder mag Raya alles van mij.
Ze mag aan mijn oren trekken en in mijn poten bijten. Ze mag het eten van mij opeten en tussen mij en mijn baasjes inspringen om aandacht te krijgen. Ze mag op mijn lievelingsplekjes liggen en in mijn mandje. Als zij daar wil liggen dan sta ik wel op. Baasje en vrouwtje hadden nooit gedacht dat ik zo ontzettend lief zou zijn. Ze willen zelfs dat ik eens wat meer voor mezelf opkom. Vrouwtje zegt wel eens dat ze me mist. Want telkens als ik lekker tegen haar aan kom liggen dan moet die kleine dreumes er tussen en dan gun ik Raya die eer. Dan trek ik me terug. Dus af en toe bouwen we nu momentjes in dat ik lekker alleen ben met mijn vrouwtje. En daar kunnen we toch zo van genieten samen. Maar genoeg over Raya want hoeveel ik ook van Raya hou, ik doe ook nog wel eens iets voor mezelf. Zo heb ik op 21 mei examen gedaan voor de cursus Opgevoede hond 2.
Daar was ik al eens voor geslaagd met baasje. Maar omdat ik het zo leuk vind op de hondenschool heb ik het gewoon nog een keer gedaan met mijn vrouwtje. En natuurlijk slaagde ik nu met nog betere punten. Ik had bijna alles goed. Je kon namelijk 24 punten halen en ik had er 23. Het enige wat ik niet helemaal goed had gedaan was tandenpoetsen. En dat kwam nog alleen maar omdat ik net daarvoor de oefening met de brokjes had gedaan. Dus toen vrouwtje haar vinger in mijn mond stopte dacht ik dat ze nog een brokje had en wilde ik er op
kauwen. En toen dacht de meester dat ik niet wilde tandenpoetsen.Maar toen was mijn succesvolle weekend nog niet voorbij. Want de dag daarna gingen we naar Wieze voor een hondenshow. Daar ging ome Aad met mij rondjes lopen. Want ik wil alleen nog maar naar shows waar ik leuke prijsjes kan winnen voor in de vitrinekast. En in Wieze kon ik koningin worden. Hopkoningin heet het daar. En dat won ik! Dus nu ben ik Koningin Noor. En dat komt goed uit want we hebben nu ook al een Prinses Raya.
We hebben ook nog een trimtafel gekocht. Want vrouwtje ziet het niet zitten om twee steeds maar ronddraaiende honden te moeten borstelen. En dus besloot ze om een paar vliegen in één klap te slaan. Dus ze kocht een trimtafel die electrisch omhoog en omlaag kan gaan. Dat is goed voor haar rug en wij moeten blijven staan (nou ja, min of meer). En ze maakte van de garage een beauty salon voor ons. De douche is daar nu helemaal ingericht voor honden. Op de trimtafel kunnen we dan geborsteld worden. En ook drooggeblazen. Dat vinden we nog steeds niet leuk maar we kunnen niet meer draaien. Toch zou ik Noor niet zijn als ik geen stunt uit zou halen. Dus ik heb mij uit de halsband gewurmd en ben van de tafel gesprongen. En daar bungelde ik in mijn buikband. Vrouwtje was er direct bij om mij weer op te tillen dus er was verder niks gebeurd.En na het borstelen krijgen we dan een massage op het massagematje. En op de tafel krijgen we lekkere snoepjes die we ergens anders niet krijgen. En dat snappen wij al meteen. Sommige dingetjes leren wij namelijk nooit maar sommige dingetjes leren wij heel snel. Dus telkens als de deur van de garage open staat dan zijn wij op de trimtafel te vinden om een snoepje te krijgen.
En dat massagematje daar ga ik ook al vaak op liggen zonder eerst te borstelen en dan kijk ik mijn vrouwtje smekend aan, bedelend om een massage. En over een paar maanden gaat vrouwtje nog echt een massage cursus volgen met mij. Ik kijk er nu al naar uit.
En dan ben ik nog mee geweest naar Parijs. In Parijs waren namelijk de wereldkampioenschappen. Gelukkig ging mij eerste vrouwtje Beate met mij rondjes lopen. Want vrouwtje is daarvoor veel te zenuwachtig.
Hier is een filmpje van mij en Beate in de ring in Parijs. (En als je nou denkt: "Wat zijn dat veel honden!", nou dit was alleen nog maar de Open Klasse en er zijn nog veel meer klassen.)
Ik had niks gewonnen maar dat hadden we ook niet verwacht. Maar we hebben heel erg veel hondjes gezien uit heel Europa en zelfs uit Canada. Met alle rasssen bij elkaar deden er zelfs meer dan 36.000 honden mee! Baasje en vrouwtje hebben wel voor mij een beker gekocht omdat ik me zo goed gedragen had. Raya was in België gaan logeren dus wij hebben heerlijk met zijn drietjes van elkaar genoten. En ik was zo lief geweest. Ik ben zelfs een beetje volwassener geworden sinds ik pleegmoeder ben geworden. Ik ben gewoon een voorbeeldige hond. De tweede dag in Parijs gingen we niet meer naar de
Franse Kampioenschappen die toen ook waren. Maar wij gingen naar Versailles. In de 17e eeuw maakte Lodewijk XIV, de Zonnekoning, ons namelijk tot het officiële ras van het Franse koninklijke hof. Dus mijn voorouders liepen daar al rond. Tegenwoordig mogen honden niet meer in de tuinen komen. Alleen maar kleine hondjes die in een handtasje passen.Dus toen we door de hoofdingang wilden lopen mochten we niet naar binnen. Ze verwezen ons naar het bos aan de achterkant. Maar daar stond een hek naar de tuinen open en daar was geen bewaking. Dus we zijn gewoon doorgelopen en hebben snel wat foto's gemaakt. Maar niemand hield ons tegen. En alle toeristen vonden mij geweldig. Ik moest met sommigen op de foto. Wat ben ik toch veel geaaid en gefotografeerd zeg!! En uiteindelijk kwamen we helemaal tot aan het kasteel.
Het was echt een geweldig weekend waarvan we alle drie heel erg genoten hebben. Hier kun je daar foto's van vinden.
Er zijn nog heel veel filmpjes gemaakt van Raya en van mij. Je kunt ze allemaal vinden via de link op mijn videopagina. Maar een filmpje wil ik jullie apart wijzen.
Want daar kun je heel goed zien hoe lief ik ben voor Raya. Ik ga altijd op mijn rug liggen om met haar te spelen (want anders gaat ze kapot zeggen ze.) En ik nodig haar ook zovaak uit om samen met haar met een speeltje te spelen.
Dit is het filmpje waarin ik zo lief met Raya speel.
En in dit filmpje kun je zien dat ik dan wel heel lief voor Raya ben maar dat het met mijn vrouwtje nog wel eens mis gaat.
wel: het is weer weekend, de camera, en vooral niet vergeten, de viskoekjes worden in de auto gelegd en dan snap ik het al. We gaan weer naar België.En ik weet al precies wie ik daar aantref, namelijk
heel veel pupjes. We gaan naar Raya zeggen ze dan steeds. En ik moest dan maar kiezen wie Raya is. Ik moest op mijn manier dan maar aanwijzen wie dat zou zijn. Want baasje en vrouwtje konden echt niet kiezen.Het ging heel lang om meisje geel en meisje roze. Want die waren allebei rustig en mooi en heel lief en vooral, die leken het beste bij mij te passen. Maar gaandeweg gingen baasje en vrouwtje meisje roze steeds leuker vinden. Maar meisje roze werd ook steeds pittiger. En daar houden baasje en vrouwtje heel erg van. Maar past dat wel bij mij?
Ik daarentegen leek meisje geel heel leuk te vinden. Maar kan ik wel kiezen en is de interpretatie van vrouwtje bij alle filmpjes wel goed?
En toen kwam ook nog mijn eerste vrouwtje Beate bij de pupjes kijken. En zij maakte het nog moeilijker. Want vrouwtje moest de pupjes maar eens in stand zetten. En toen bleek juist meisje roze weer makkelijker te zijn dan meisje geel. Nou is het natuurlijk de bedoeling dat Raya meer gaat doen dan alleen in stand staan, maar het leek er op dat meisje roze toch wat makkelijker was voor baasje en vrouwtje. En meisje roze had zich eerder ook al heel erg goed laten borstelen door vrouwtje. Die had toen al gedacht: "Wat heerlijk om een hond te hebben die zich gewoon laat borstelen." Meisje geel leek nu juist weer meer een eigenwijs dondersteentje te zijn dan meisje roze terwijl dat eerder andersom leek.
En toen gingen Marina en Beate erover praten hoe pupjes omgaan met grote dames als ik, die goed zijn in het opvoeden van kleine meisjes.
Dus toen hebben baasje en vrouwtje maar in hun eigen hart gekeken en voor meisje roze gekozen. En zo werd het roze Raya.