Bot- en Gewrichtsproblemen

Een eerlijk verhaal

Osteochondrose Dissecans (OCD)

Ons advies: koop een hond bij een fokker die zijn fokdieren op meer punten laat controleren dan slechts wat op dit moment verplicht is. Dan heb je grote kans dat je te maken hebt met een fokker die het als taak ziet om gezondheidsproblemen te voorkomen voor zover dat in zijn macht ligt.

Noor is geopereerd aan OCD aan de schouder toen ze 10 maanden oud was.
Op het moment dat we de diagnose kregen kwam er heel wat over ons heen. Want een hond van een een redelijk zeldzaam ras leeft geen anoniem bestaan in een klein landje. En al helemaal niet als je een website hebt. Al snel bleek dat er weinig betrouwbare informatie over te vinden was. Geen enkele hond leek het te hebben.

Daarom zocht ik naar informatie. En ik leerde dat gewrichtsklachten helemaal niet zo eenduidig en rechtlijnig zijn. De orthopeed heeft ons verteld dat uit onderzoeken is gebleken dat het een recessief erfelijke aandoening is. Men weet alleen de erfelijkheidsgraad nog niet. Dus in hoeverre die erfelijkheid een rolt speelt in samenhang met externe factoren. Diverse onderzoeken hebben namelijk uitgewezen dat het daarnaast multifactorieel en polygeen erfelijk is. Het is gewoon een heel complex verhaal. Omdat het ingewikkelde termen zijn waarvan je de informatie bij elkaar moet sprokkelen heb ik het geprobeerd op te schrijven. Klik hier voor het bestandje over een multifactoriele polygene recessief erfelijke aandoening.

Ook besloot ik om Noors verhaal op internet te zetten, zodat anderen kunnen lezen hoe het een hond met OCD vergaat. En om te laten zien dat een hond na een moeilijke periode ook weer gelukkig en vrolijk door het leven gaat.

De totale revalidatie heeft ongeveer zes maanden geduurd. Véél te lang volgens veel mensen die daar achter onze rug, maar soms ook in ons gezicht over spraken. Ik heb me wel eens afgevraagd waarom? Zou het zo zijn dat de ziekte minder ernstig klinkt als er slechts een zogenaamde kijk-operatie en paar weken herstel voor nodig zouden zijn? Feit is dat er op dit moment in Nederland en België nog niet op OCD gecontroleerd hoeft te worden bij fokdieren.
Het is inderdaad een feit dat ook dierenarts-specialisten niet op één lijn zitten wat de nazorg betreft. Waarom wij gekozen hebben voor een lange revalidatie zal hieronder blijken.

En er zijn fokkers die een pupkoper laten vallen op het moment dat een hond een erfelijke ziekte blijkt te hebben. Ze proberen uit alle macht en om het hardst de factoren "slechte voeding en beweging" als oorzaak te benadrukken om zo maar vooral stil te houden dat ook erfelijkheid een belangrijke factor is. Oost-indisch blind zou ik het willen noemen.
Een goede fokker heeft kennis over de risico's, preventie en behandeling en deelt dit met zijn pupkopers, zowel bij aanschaf van de pup als wanneer zich helaas een ziekte voordoet.
Gelukkig hebben wij tijdens de revalidatie veel steun gehad van de fokker van Noor en ook van anderen.

Dus zie ik het als mijn taak om mijn steentje te bij te dragen om te proberen openheid te krijgen over ziektes in het ras. En wat mij betreft zou OCD hetzelfde moeten worden behandeld als HD, ED en PL. Er moet op gecontroleerd worden, minmaal bij de fokdieren, waardoor een klimaat ontstaat waarin fokkers graag willen dat alle honden uit een nest onderzocht worden. Op deze manier kunnen fokkers die geinteresseerd zijn in het fokken van gezonde honden aan stamboomanalyse doen.

Ik citeer een website want ik zou niet beter kunnen verwoorden wat ik in de wereld van de Pyreneese berghond helaas nog steeds zie gebeuren:
Helaas is het bij veel rassen zo dat er bij de fokkers onderling veel haat, nijd en jaloezie is. Men gunt elkaar het licht in de ogen niet en je ziet bepaalde kliekjes die alleen met elkaar zaken doen. Ondertussen wachten ze met smacht af tot één van hun concurrenten ergens de mist in gaat en duiken er dan massaal bovenop. Helaas wordt er veel onder het tapijt geschoven, daar waar het om problemen in nesten en bij nakomelingen gaat. Dat is jammer, maar wel begrijpelijk. Want wie zit er nu te wachten op die ene branieschopper die een hekel aan je heeft en dat probleem aangrijpt om jou, je honden en je kennel compleet zwart te maken? Dat wil niemand. Dus wat doe je? Je houdt je mond. Als dergelijke kennis daadwerkelijk gebruikt zou worden ter behoud van een ras, ter kennisname zodat men in de toekomst weloverwogen beslissingen kan nemen, dan was het een ander verhaal. Maar nee, het zijn in veel gevallen de persoonlijke belangen die de boventoon voeren. Daardoor verdwijnt er dus ook veel onder het tapijt en wordt fokken alleen maar moeilijker.

C.A. Sharp in 1998: 'Er moet een fundamentele verandering komen in de houding ten aanzien van genetische afwijkingen. Het mag niet langer iets zijn dat men uit schaamte wegmoffelt. Het mag ook geen moker zijn waarmee we mensen neerslaan die er wel eerlijk mee voor de dag komen. Het moet een onderwerp van redelijke discussie worden, zodat eigenaars van zowel reuen als teven beargumenteerde fokbesluiten kunnen nemen. Als fokkers en eigenaars hun langetermijnplannen en hun reactie op erfelijke problemen niet herzien, zal de situatie alleen maar erger worden'.

We kunnen wel concluderen dat er sinds 1998 niet al teveel veranderd is, want nog steeds moffelt men problemen uit schaamte weg en nog steeds gebruikt men ze als moker om anderen mee neer te slaan.

Als alle toekomstige pupkopers (de klant namelijk!) aan fokkers gaan vragen of zowel de dekreu als dekteef vrij van ziektes zijn in alle gewrichten dan zal het op den duur de normaalste zaak van de wereld worden om hierop te gaan controleren. Want de goedwillende fokkers alleen komen er niet in deze wereld. Zij hebben daar de hulp van de kritische pupkopers bij nodig.

Documenten

Het is mijn ervaring dat er in het Nederlands weinig te vinden is over OCD. En in veel gevallen is de informatie weinig wetenschappelijk onderbouwd.

Voor degene die zich echt willen verdiepen staat er op Google Books een geweldige schat aan informatie in het boek: Hereditary bone and joint diseases in the dog
Maar het je moet hier echt voor gaan zitten. Degene die geinteresseerd is kan bij mij via email een PDF bestandje daarvan opvragen. (Dat is namelijk te groot om hier permanent te plaatsen.)

Ik heb in 2011 voor de rasvereniging NVLPH een lezing georganiseerd over OCD bij Specialistenkliniek voor Gezelschapsdieren Binnenhof in Almerk. Deze werd enthousiast gepresenteerd door drs. Ingrid Schaeffer en drs. Govert van der Peijl. Ik heb er een verslag van gemaakt voor het clubblad.
Hier is het verslag over deze lezing.

 

Het dagboek van Noors OCD:

8 juni 2009 Het begint allemaal op maandag 8 juni. Noor is bijna 8,5 maand oud. We zijn op vakantie in Zwitserland en staan op een heuvel in een hoogvlakte. Noor is de omgeving aan het verkennen en komt dan weer terug. Opeens zien we dat ze hinkelt. Nou ja, ze hupt. Het is niet zo dat ze niet meer op haar poot kan staan. Onmiddellijk grijpt de angst me om de keel. Sinds ik weet dat haar half-broertje Giusto op 6 maanden leeftijd geopereerd is aan beide schouders heb ik me verdiept in OCD. Maar naarmate ze de meest kritieke periode begint te ontgroeien ben ik er minder bang voor. En dan nu, opeens hinkt ze. Boven op een uitzichtpunt. Het is geen grote berg maar toch moeten we een stukje vrij steil omlaag. Heel voorzichtig laten we haar naar beneden lopen. Want ook al loopt ze dus kreupel, làst heeft ze daar niet van. Ze doet nog gewoon net zo gek als anders.
De volgende dag lijkt het al weer een stuk minder te zijn. Maar later op de dag wordt het toch weer erger. Maar heel erg lijkt het nou ook weer niet te zijn. We maken een filmpje om op de computer, in slowmotion, goed te kunnen kijken in welke poot het nou zit.
Klik hier voor het filmpje van Noors kreupelheid in Zwitserland
We concluderen dat het om de rechter voorpoot gaat, omdat ze a.h.w. op haar linker poot "valt". Ik probeer zelf uit hoe ik zou lopen als ik pijn zou hebben in een been, en hoe dat er dan uit zou zien. Omdat we in Zwitserland zijn hebben we weinig gelegenheid om uit te zoeken wat het kan zijn. En dus piekeren we de hele dag.

Op woensdag gaan we voor onze eigen gemoedsrust naar een dierenarts in Visp. We zoeken er een uit de Gouden Gids en maken een afspraak. Helaas kunnen we pas laat in de middag langs komen. Noor wordt onderzocht door een dierenarts van de Animal Kleintierpraxis. Zij constateert pijn en "tegendruk" in beide schouders en in de rechter-elleboog. Dit valt heel erg tegen. Noor krijgt een injectie met Rimadyl en Rimadyl-tabletten mee. en het advies om thuis naar de dierenarts te gaan als de kreupelheid aanhoudt. Ze mag alleen maar een paar keer per dag worden uitgelaten aan de riem. Ze heeft het over een keer of zes per dag een wandeling van 15 minuten. We hadden gehoopt dat het wel mee zou vallen, maar pijn in drie gewrichten! Volgens de dierenarts hoeft dat niet zo erg te zijn als het lijkt. Regelmatig zie je dat als een hond pijn krijgt aan een gewricht dat ze dan de anderen meer gaan belasten en daar dus ook pijn aan krijgen. We moeten nog boodschappen doen maar in de supermarkt kan ik alleen maar in een tuinstoel gaan zitten. Ik kan me gewoon niet concentreren op wat we nodig hebben voor het eten en eten is sowieso iets waar ik niet aan moet denken.

We kunnen inmiddels internetten via de GSM en zoeken zo goed en kwaad als het op zo'n ding gaat wat informatie op. Het belangrijkste dat we leren is dat OCD ernstige kreupelheid geeft, erger is na rust en minder wordt na beweging. En dat het bij tijdige onderkenning goed te verhelpen is. Bij Noor is het niet erger na rust, eerder beter. En het wordt ook niet beter na activiteit maar eerder slechter. En ernstig kunnen we de kreupelheid ook niet noemen. Je ziet het alleen in draf, niet in stap en ook niet in rennen. En verder lijkt ze er helemaal geen last van te hebben want ze heeft energie voor tien en wil het liefst rennen, klimmen en springen. Maar dat mag ze nu dus niet, wat het allemaal wel erg frustrerend maakt.
We emailen ook nog met haar fokster Beate en met Jukka het baasje van Giusto. Zij voegen daar beide nog aan toe dat OCD niet weg gaat met pijnstillers. En omdat Noor eigenlijk al heel snel opknapt en na 4 dagen helemaal niet meer mank loopt, bevestigen ze allebei dat de kans op OCD klein is. Beate voegt daar nog aan toe dat ze eerder denkt aan groeipijn omdat het in het hele been zit. Dat is wel een opluchting maar de twijfel blijft maar knagen en knagen.

15 juni 2009 Noor heeft de eerst dag een volle dosis Rimadyl gehad. De volgende dag een halve en zaterdag een kwart. Daarna niets meer. Het is nu maandag en we zijn weer in Nederland. Het gaat eigenlijk al meteen beter met Noor en sinds vrijdag is er niets meer aan haar te zien. Maar voor de zekerheid wil ik toch naar onze eigen dierenarts. Eerst moet ze over het parkeerterrein draven en daarna onderzoekt hij haar pootjes. Bij het lopen constateert ook hij dat er niets te zien is. Bij het onderzoeken van haar gewrichten piept ze wel een paar keer. Maar dit alles is geen aanleiding voor ongerustheid. Ze moet nu nog drie weken rustig aan doen. De eerste week alleen korte wandelingen aan de riem en dan langzaam opbouwen. Natuurlijk, zonder röntgenfoto's kan hij niets met zekerheid zeggen maar de kans dat het OCD zou zijn is erg klein. Dat gaat niet zo snel weg, zeker niet zonder pijnstillers. Groeipijn zou kunnen want dat komt en gaat maar normaal gesproken ook niet zo snel. Dus op dit moment is het niet nodig om röntgenfoto's te laten maken. Als wij daar op staan dan doet hij dat uiteraard wel, maar gezien het beeld zou het wat hem betreft niet hoeven. Ze moet er toch voor onder narcose, het kost een bom geld etc. dus voor dit moment zou dat wel een enorm "paardenmiddel" zijn.

6 juli 2009 Noor heeft haar drie weken rustig aan doen er op zitten. We zitten nu een maand na het hinken en op de eerste vier dagen na is er niets aan haar te merken. Toch wil ik voor de zekerheid nog een keer langs de dierenarts. Het feit dat ze destijds niet hinkelde maar wel piepte zit me toch niet lekker. Dus weer moet ze lopen en weer wordt ze onderzocht. Hij is helemaal tevreden over haar. Niets te merken, niets te voelen. Ze piept nu ook niet meer. Alleen bij de rechterschouder laat ze nog minimaal iets merken. Ze trekt wat terug en zucht meer dan dat ze piept. Ik ben nu helemaal gerustgesteld.

9 juli 2009 's Avonds meen ik haar weer te zien hinken. Het is echter al zo snel weer over dat ik eigenlijk niet weet of ik het nou wel goed gezien heb. Wel valt al een hele poos op dat ze aan haar pootjes likt. Meer aan haar rechter voorpoot dan aan haar linker. Dat doet ze al maanden maar nu is haar pootje bruinig van het likken geworden.

16 juli 2009 Noor begint 's avonds weer te hinken. En nu gaat het niet snel over dus weten we het zeker. De volgende dag maken we meteen een afspraak om röntgenfoto's te laten maken.

22 juli 2009 We hebben Noor geen pijnstillers gegeven en ze is blijven hinken. Om 13.00 uur moeten we weer naar de dierenarts. Hij ziet haar nu ook hinken. Ze wordt onder narcose gebracht. Om 15.45 uur moet ik weer bij de dierenarts zijn. Pieter neemt mij mee naar kantoor en laat de foto's op de computer zien. Ze blijkt inderdaad OCD te hebben in haar rechter schouder. Hij laat me een klein donker vlekje zien op de foto. Minimaal, maar toch... Ook blijkt ze groeipijn te hebben in haar beide voorpoten. Gelukkig zien haar heupen en achterpoten er prima uit. Maar toch, wat ik daar te horen krijg over haar voorpoten is een grote schok. Ik had wel verwacht dat er iets te zien zou zijn omdat het nu alles bij elkaar toch teveel kreupelheid was. Maar je hoopt stiekem toch op niets. En als het dan iets moet zijn dan maar alleen groeipijn. Maar groeipijn èn OCD. Hoe kan dat nou? Hebben wij iets verkeerd gedaan? Maar daar wil Pieter niets van weten. Hij kent ons al lang en ziet hoe goed Noor er uit ziet, keurig op gewicht, hoe we haar verzorgen en wat we voor haar doen (en eerder voor Lot). Wij hoeven ons niet schuldig te voelen. Het kan gebeuren bij een groot ras als de Pyreneese berghond. Hij stuurt ons door naar de beste orthopedische kliniek die hij kent, het Binnenhof in Almerk. Daar zullen ze ons meer uit kunnen leggen over haar aandoening en wat er aan te doen is. Het is goed te opereren. En ze hebben daar heel goede voorzieningen.
Daarna mag ik Noortje gaan halen. Ze is nog wat doezelig van de narcose. Ze begroet me dan ook niet zo uitbundig als normaal. Maar uiteraard is ze heel blij dat ze naar huis mag en gaat ze daar nog lekker uit liggen slapen, waarna ze toch al weer snel die energieke tante wordt.

29 juli 2009 Noor heeft nu een week Metacam en ze loopt al weer een aantal dagen als een paradepaardje, maar binnenkort zal dat helemaal voorbij zijn want dan wordt ze geopereerd. Het is bizar dat we nu zeker weten dat ze OCD heeft en dat ze tegelijkertijd zo mooi loopt. Er is niets aan haar te zien. Het past dus wederom niet in het standaardbeeld van OCD. We willen dan ook iedereen met een (jonge) hond van een groot ras aanraden om zo snel mogelijk foto's te laten maken bij kreupelheid. Het kan dus echt erger zijn dan het lijkt. Zelf hebben we het vermoeden dat het hinken meer van de groeipijn komt dan van de OCD.

31 juli 2009 Deze pagina is nog niet op internet gepubliceerd, wij weten zelf nog niet eens precies wat er aan de hand is, maar de geruchtenmachine blijkt al volop te draaien. Een hond van een enigszins zeldzaam ras, voorzien van een stamboom, leidt geen anoniem bestaan. Er schijnt over ons geroddeld te worden, door mensen die op de een of andere manier menen eventuele schade op te lopen door Noors aandoening, en ons dus snel als schuldige aan willen wijzen. Damage Control, ten kostte van een ander. Ik weet niet wat en hoe precies maar het zou me niets verbazen als het gebeurt.
Zo zou iemand gezegd hebben: "Wie gaat er dan ook urenlang in Zwitserland lopen met een Pyreneese berghond van een paar maanden oud?" Nou, zeg het maar dan. Wie doet dat? Wij niet.

Eigenlijk vinden we dat we ons daar niet eens tegen hoeven te verdedigen. Wij zijn de wereld geen verantwoording schuldig. Maar wel wil ik aantonen hoe makkelijk zulke kletskoek onderuit gehaald kan worden. Om te beginnen was Noor geen paar maanden oud maar 8,5 maand. Dat betekent dat ze volgens de richtlijnen ong. drie kwartier zou mogen lopen. En wat staat er nou eigenlijk in Noors dagboek? Ze gingen mank lopen op de tweede dag in Zwitserland. Dat was op het uitzichtpunt "Stand" bij Moosalp. Een foto van de wegwijzer op "Stand" laat zien dat het 30 minuten lopen is naar de parkeerplaats bij Moosalp. Heen en terug een uur. Dat is 15 minuten teveel. Foei! Maar heeft ook iemand de moeite genomen om te bekijken hoeveel uitrust-foto's er in haar fotoalbum staan?
Een dag eerder wandelden we langs de Bisse de Déjore, naar een Alpenweide en weer terug. Een blik op Google Earth leert dat dit heen en terug 1 kilometer is.
En als iemand wil zien hoe "zwaar" het terrein is op de wandelingen die wij in Zwitserland maken die moet nog maar eens kijken naar het filmpje waarin Noor kreupel loopt in Zwitserland

En al hadden we wèl twee dagen lang, uren met haar gelopen. Het getuigt van onnozelheid om te suggereren dat OCD zonder meer in één klap plotseling ontstaat door twee dagen lange wandelingen te maken.

Het ergste is echter dat ik mijzelf al zo schuldig voelde door de vraag of wij misschien toch iets fout hebben gedaan. Dit is een gedachte die gedeeld wordt door andere mensen die iets soortgelijks overkomen is en veel mensen zullen het dan ook herkennen. Noor is onze eerste pup, en de balans vinden tussen lichamelijk niet te veel vermoeien en psychisch niet te veel beperken vind ik het allermoeilijkst in de opvoeding van de Pyreneese berghond. En we zullen best een paar beginnersfoutjes gemaakt hebben. Wie niet? Dus op het moment dat Noor begint te hinken slaat een enorm schuldgevoel toe en vraag ik me af of de balans misschien toch verkeerd is geweest. Het is de enige vraag die ik niet aan de dierenarts kan stellen zonder in tranen uit te barsten: "Hebben wij iets fout gedaan?". (Zijn antwoord was overigens "Nee", maar dat neemt het schuldgevoel niet weg.) En dan komen er mensen, fokkers met een eigenbelang, die dit soort leugens verzinnen en ons daarmee aan de schandpaal nagelen. Het maakt ze niet uit hoeveel verdriet ze daar de pupkoper van een ander mee doen, als ze er zelf maar beter van worden. Waarom is de wereld rond honden met zo'n geweldig karakter, zo verrot?

Inmiddels is ons wel een incident te binnen geschoten dat we al vergeten waren omdat het op het moment zelf zo onbenullig leek. Ongeveer een week voordat we op vakantie gingen, een week dus voordat Noor begon te hinken is ze uitgegleden. Wij zaten buiten te eten en Noor was bij ons in de buurt (uiteraard). Toen hoorde ze plotseling de honden van de buren en rende ze als een dolle weg. Ze stoof om de hoek van het huis en toen hoorden we haar uitglijden, vallen en gillen van de pijn. De enige keer in haar leven tot dan toe dat we haar een geluid hoorden maken van pijn. Anderhalve seconde later waren we bij haar en was er niets meer aan de hand. Later lezen we op internet dat dit een typisch voorbeeld is van het begin van OCD-verschijnselen. We krijgen het vermoeden dat dit wel eens de oorzaak zou kunnen zijn. Sommige honden glijden uit en hebben niks, andere scheuren een kruisband af. En bij anderen breekt een stukje kraakbeen af en dan heet het ineens OCD en barst de hel los.
Maar wat er dan de reden van is dat bij Noor een stukje kraakbeen afbreekt en bij anderen niet, dat is op dit moment voor ons nog de vraag. Hopelijk kan de orthopeed ons daar iets meer over vertellen.

4 augustus 2009 De dag van de operatie breekt aan. We moeten om 09.00 uur in Almkerk zijn bij Specialistenkliniek Het Binnenhof. Dit is overigens lastig te vinden. Één gebouw in de Kruisstraat heeft een andere straatnaam en dus rijden we het steeds voorbij omdat we zo naar de straatnaamborden aan het turen zijn.
We worden ontvangen door Drs. van der Peijl. Hij neemt de tijd om uit te leggen wat Noor mankeert, hoe het ontstaat en wat er aan te doen is.
Hij onderzoekt haar nog eens helemaal want er wordt alleen chirurgisch ingegrepen als onderzoeken en röntgenfoto's elkaar ondersteunen. Maar Noor laat onmiskenbaar merken dat haar rechterschouder pijn doet. De andere gewrichten niet. Toch wil hij voor de zekerheid nog wat extra foto's gaan maken van de schouders vanuit andere invalshoeken. Vaak komt het voor dat beide schouders aangedaan zijn. Dan laten we Noor met pijn in het hart achter.

Om 17.45 uur mogen we Noor weer komen halen. Ze wordt dan net uit de operatiekamer gehaald. Eerst krijgen we nog een gesprek met Drs. van der Peijl. Op de tweede set röntgenfoto's blijkt dat Noors linker schouder "verdacht" is. Maar omdat ze daarbij geen klachten laat zien en geen pijnteken geeft is deze niet geopereerd. Haar rechterschouder had echter wel een groot stuk los kraakbeen ter grootte van een rijksdaalder. Dat is dus heel fors en het betekent dat ze nu een groot gat heeft wat altijd een gat zal blijven. Ze hebben geprobeerd om het gat schoon te schrapen, te voorzien van goede "hoeken" en de doorbloeding te stimuleren zodat het nieuwe kraakbeen beter aan zal groeien. Maar helaas is dat maar voor 90 tot 95% gelukt omdat het op een ongelukkige plek zat waar hij niet bij kon. Het lichaam zal het verder zelf op moeten lossen. Ze is geopeereerd d.m.v. arthroscopie (kijkoperatie) en de "buis" die daarbij gebruikt wordt kan niet een hoekje om. Maar ook met een volledige operatie zou hij er niet bij hebben gekund. Het zat namelijk ook achter een spier. Hij doet niet echt een uitspraak over de prognose. De komende zes weken moet blijken hoe Noor hier mee omgaat, zowel geestelijk als lichamelijk. Het feit dat het maar één schouder is is eigenlijk ongunstig. Als het beide schouders waren dan heft het hinken elkaar weer op. We worden hier echt heel erg bang van. Je wil toch gewoon horen dat ze geopereerd is en dat alles weer goed komt? Maar misschien is dat niet reëel.
Dan mogen we Noor gaan halen. Ze is nog half "dronken" van de narcose maar toch kwispelt ze, laat ze zo goed als ze kan haar Chineese lachje zien en likt ze over mijn neus. Ze heeft het echt heel zwaar gehad vandaag. Dat kunnen we aan haar merken. Het opvallendste aan haar uiterlijk vind ik nog dat het lijkt alsof ze bij de tandarts is geweest. Haar tong lijkt helemaal stijf te zijn en doet niet wat ze wil.
En zo zit ik weer met haar op de achterbank op weg naar huis. Net als op 6 december, waar ik aan terug denk. Maar nu is alles anders en dat doet pijn.


Onze vragen aan de orthopeed en zijn antwoorden:

Wat is OCD?
Een bot van een gewricht is voorzien van een dun laagje kraakbeen. Als zo'n bot groeit dan gebeurt dit doordat het kraakbeen bot wordt en komt/blijft er weer een nieuw laagje kraakbeen. Want dat dunne laagje kraakbeen is nodig. Als de orthopeed het tekent dan ziet het er een beetje uit als de ringen van een boom. (Maar in een bot blijven uiteraard geen ringen zichtbaar zoals bij een boom.) Bij een hond met OCD wordt dat laagje kraakbeen op een bepaalde plaats niet snel genoeg bot. Hierdoor komt er dus een soort deuk in het bot. Hoe vroeger in het leven dit gebeurt, hoe dieper die deuk is. Die deuk is dan gevuld met een te dikke laag kraakbeen. Op röntgenfoto's is dat te zien als een donkere vlek en is het bot niet mooi afgerond. Omdat dit kraakbeen dik is, komen er eerder scheuren in en breekt het af. Dit kan (maar hoeft niet altijd) te gebeuren door bijv. een val of een sprong. Het losse stukje kraakbeen gaat zweven in het gewricht. Ook gaat het lichaam hierop reageren met een ontstekingsreactie en om beide redenen veroorzaakt dit pijn.

Waardoor onstaat het en is het erfelijk?
Onderzoeken bij andere rassen hebben aangetoond dat het een recessief erfelijke ziekte is. Dus kunnen we aannemen dat dit ook geldt voor de Pyreneese berghond. Milieufactoren zijn van invloed op de ontwikkeling. Goede beweging en goede voeding kunnen de ontwikkeling beperken en slechte kan de ontwikkeling verergeren.
Het is echter niet om te draaien. Als een hond geen erfelijke aanleg heeft voor OCD dan onstaat het niet alsnog door slechte beweging, slechte voeding of trauma. (Mijn eigen conclusie, niet specifiek door de orthopeed gezegd: je hebt nu eenmaal dat dikke stuk kraakbeen nodig voordat het door een val o.i.d. af kan breken.)

Wat is dan goede voeding en goede beweging?
Goede beweging is niet teveel en niet te weinig. En vooral niet overal van afspringen en traplopen.
Goede voeding is een complete voeding van hoge kwaliteit van een goed merk waar minder dan 1% calcium in zit.

Wat gebeurt er tijdens de operatie?
Er worden twee gaatjes in haar schouder gemaakt. Een om er met de arthroscoop (letterlijk gewrichtskijker) in te kunnen en een om het vocht eruit te laten. Eerst wordt het loszittende stuk kraakbeen verwijderd en daarna wordt het "gat" a.h.w. uitgeschraapt om de doorbloeding te stimuleren. Hier moet dan weer nieuw kraakbeen groeien. Ook worden de randen van het "gat" bijgewerkt om er voor te zorgen dat het nieuwe kraakbeen zo goed mogelijk aan zal sluiten bij het al bestaande kraakbeen. Dit nieuwe kraakbeen zal echter van mindere kwaliteit zijn en de aansluiting is niet altijd even goed.

Noor heeft een hele tijd goed gelopen tussendoor en reageerde ook goed op de pijnstillers. Betekent dit dat ze daarom pijn heeft van de groeipijn en niet van de OCD? Het werd namelijk ook beter na rust en dat zou niet bij OCD horen.
OCD wordt niet altijd beter na rust. Verder spreken we van pijnstillers maar een belangrijke werking van de pijnstillers is de ontstekingsremmer die er in zit. Dit maakt dat de ontsteking minder wordt en dus minder pijnlijk. Ook kan het losse stukje kraakbeen verschuiven. Soms kan het op een plek zitten waar het niet zo pijnlijk is en dan verschuift het weer naar een pijnlijke plek.

Krijgt ze nu sneller artrose dan gemiddeld?
De artrose is nu al begonnen. Dat is een proces dat niet meer te stoppen is. Maar door de operatie zou de stijgende lijn van dat proces wel veel meer afgevlakt moeten worden. De eerste zes weken geven een indicatie over hoe Noor hiermee omgaat in de toekomst, zowel psychisch als lichamelijk.

Wat is groeipijn en waarom is dat over als ze volwassen zijn?
Groeipijn wordt veroorzaakt doordat de "buisjes" in het bot waardoor de bloedvaten lopen niet zo snel groeien als de bloedvaten zelf. Die komen dan a.h.w. klem te zitten waardoor vocht gaat lekken. Dit doet pijn. Naarmate de hond ouder wordt groeien als het goed is de botten en dus ook de "buisjes" verder door en komt het weer in evenwicht.

Hoe moet het nu verder?
Bij thuiskomst mag het verband van het infuus verwijderd worden.
Noor heeft voldoende vocht gehad. Morgenvroeg mag ze weer eten en drinken en dan moet ook met de medicijnen begonnen worden.
Noor moet de eerste weken in een box of kooi waarin ze zich ruim kan bewegen. (Later vraag ik nog uitleg aan de assistente wat "ruim bewegen" inhoudt. Een bench waar ze zich in kan omdraaien, gaan staan, zitten en liggen, en eventueel een paar passen kan maken is het beste. Beter dan een klein kamertje waar ze tegen de deuren op kan springen etc.)
Verder mag/moet ze 6-10 keer per dag 3-5 minuten lopen aan een korte lijn. Niet trekken, niet rennen, niet springen. Vaker uitlaten mag ook. Maar tussendoor moet ze rusten om de schouder te laten genezen. De gedoseerde beweging draagt ook bij aan het genezingsproces.
En verder vooral ook veel Love, Care & Attention.
De eerste dagen kan ze nog kreupel lopen. Dat is normaal. Maar daarna zou dat over moeten zijn.
Ze krijgt antibiotica mee en Rimadyl. En Cosequin wordt ook aangeraden.
Ze hoeft gelukkig geen kap om want ze kan toch niet bij de wond. Een T-shirt zorgt ervoor dat ze niet direct aan de hechtingen kan krabben.
Na tien dagen kunnen we de hechtingskrammetjes er door de eigen dierenarts uit laten halen.
Na twee weken moeten we weer bellen hoe het gaat en hoe de revalidatie verder ingevuld kan worden.
Na zes weken moeten we weer op controle komen.
Eventuele fysio- of hydrotherapie mag pas na zes weken starten als de schouder helemaal genezen is.

Je hoort wel vaker: "Laat de hond maar zelf doen wat hij wil. Hij geeft zelf wel aan wat hij wel en niet kan."
Een hond kent alleen het heden. Hij heeft geen benul van het feit dat wat hij vandaag doet slechte gevolgen heeft voor de toekomst. (Zelf had ik inmiddels al bedacht dat een hond geen natuurlijk instinct kan hebben voor zoiets onnatuurlijks als een chirurgische ingreep waar ook nog pijnstillende en klachtonderdrukkende medicijnen bij gegeven worden.)

5 augustus 2009 Noor heeft gisterenavond regelmatig erg veel, hard en vreemd liggen janken en was soms erg onrustig. Op het papier dat we meekregen staat dat dit normaal is vanwege de uitwerking van de opiaten tijdens de narcose. Aan het eind van de avond lag ze zo diep te slapen dat we haar hebben laten liggen. Vannacht nog regelmatig huilen en om 4.00 uur heel erg. Dus ik ben opgestaan om met haar te gaan plassen maar ik ben te laat. Zodra ik de lamp aan doe doet ze een hele grote plas in de bench. Als ik haar eruit haal begroet ze me met 1000 likjes. Onze Noortje is terug uit haar narcose.
Vanmorgen heeft ze voor het eerst weer gegeten en dan begint het revalidatie-regime. Ik zet de kookwekker elke keer op 75 minuten en dan mag/moet ze uit de bench voor een wandelingetje van ongeveer 4 minuten. In het begin doet ze dat nog wel maar na een paar keer denkt ze "Bekijk jij het maar, ik loop geen stap." En zodra ze buiten is zakt ze op haar kont. Ze heeft heel goed in de gaten dat ze meteen weer terug moet en dat wil ze echt niet. En dan gaat ze dus zitten. Aan haar riem trekken is niet goed dus ik moet geduld en geduld en geduld hebben. Ja, onze Noor is weer definitief terug uit haar narcose. Eigenlijk wil ik dat ze een paar minuten echt loopt. Want de regelmaat van deze korte rustige beweging bevordert het herstel. Dus maar met lekkers aan de gang. Dat doet ze drie keer en dan denkt ze "Bekijk het maar met je lekkers. Dat weegt niet op tegen het feit dat ik dan weer naar binnen moet." En dus hoeft ze het niet meer. Elke keer een ander snoepje wil nog ietsje helpen. Als ze eenmaal binnen is dan vindt ze het vervolgens niet erg om de bench in te gaan. Ze ligt vandaag eigenlijk nog de hele dag te slapen.
Maar als ze loopt dan is er bijna niets aan haar te zien. Ze loopt helemaal niet kreupel, hooguit een beetje stijfjes. Zover als ik het kan zien lijkt de zwelling in haar schouder ook al een stuk minder en het is ook niet echt warm.
We hopen en duimen dat dit doorzet en dat dit dus een goede prognose voorspelt.

8 augustus 2009 Het gaat steeds beter met Noor. En dat betekent dat ze het echt niet meer ziet zitten om steeds in die bench te zijn. In de bench is het regelmatig, blaffen en janken en proberen de deur open te duwen. En als we met haar oefenen dan weigert ze terug te lopen. Dus we bellen maar even met de orthopeed. Wat is nou beter: toch 4 minuten achter elkaar lopen en dan heel langzaam terug. Of korter lopen omdat ze, inclusief zitten en liggen, toch 15 minuten uit de bench is.
Hij is blij te horen dat het zo goed met haar gaat. Daarom mag ze wat langer lopen, 5-10 minuten per keer. Hij zegt dat het niet de bedoeling is dat zij de baas is. Nee, dat vinden wij ook niet, maar iedere rasliefhebber weet dat onafhankelijkheid en zelfstandig denken tot de rasstandaard van de Pyreneese berghond hoort, waardoor koppigheid en eigenzinnigheid in het karakter zitten. De uitdaging is om daar creatief mee om te gaan zodat je toch de baas blijft.
De orthopeed geeft wel een paar suggesties waar we wat mee kunnen. Zo is het niet goed dat we aan haar riem trekken maar mogen we wel haar kont optillen als ze gaat zitten. En hij adviseert om een verschil te maken tussen uitlaten en trainen.
Dus nu lopen we steeds op en neer naar de poort. Dat is dan trainen en dan moet ze meelopen. Elke keer dat ze gaat zitten is het meteen "nee" en haar kont omhoog. En dan een lekker snoepje laten zien. En dagelijks, een half uur na de maaltijden, gaan we op het gras "spelen" en achter de vijver poepen. Dat spelen houdt natuurlijk niet meer in dan dat ze even op haar rug kan rollen. Want daar heeft ze dan echt even behoefte aan.
Tot nu toe werkt deze aanpak goed. Toch is ze in een onbewaakte flits van een seconde uit haar halsband geglipt. Vrijheid! Ze maakte een paar huppelsprongetjes en rende 8 meter verder waar ze ging liggen. Normaal gesproken rent ze dan weer hard weg als we komen maar ze leek toch de paniek in onze stemmen te horen want deze keer bleef ze met gespitste oortjes liggen. Dus het was maar even en ook niet erg wild, maar toch, het mag niet. Als ze maar niet te gek heeft gedaan.
Zoals al voorspelt. Dit is het allermoeilijkste. Hou haar maar rustig de hele dag.

En hierbij willen we iedereen hartelijk danken voor alle meelevende emails, berichten in het gastenboek, etc. Dat geeft ons veel steun. Het zijn er alleen soms zoveel dat ik er niet aan toe kom om ze direct te beantwoorden. Want onze Noor en haar 75-minuten-ritme gaan uiteraard voor.

9 augustus 2009 Er valt niet zoveel te vertellen. Het gaat nog steeds goed met Noor. We vragen ons alleen af hoe lang de T-shirts het houden. Madam vindt meestal dat de mouwen te lang zijn en het decolleté niet diep genoeg uitgesneden. Dus dat werkt ze zelf wel bij. En dan hebben we ook ontdekt dat Noor beter mee wil lopen als we marsliedjes zingen, dus: "Ik heb een potje met vet......"
Haar leven op dit moment is eigenlijk wel zo'n beetje samen te vatten in drie filmpjes. De filmpjes zijn zo maar toevallig gemaakt. Maar ze laten toevallig heel goed zien hoe goed het gaat en hoe moeilijk het soms is. Zo zie je dat ze mooi onderscheidt kent tussen "uitlaten" en "trainen". Het "uitlaten" twee keer per dag heeft ze psychisch gewoon nodig maar door die vrijheid denkt ze zich soms meer te kunnen permitteren en toevallig haalde ze dan ook net tijdens dat filmpje wat bokkensprongen uit. (In het filmpje is geen rugrollen te zien maar dat hoort er ook bij, eventjes het lichaam vrij laten bewegen. Ze trappelt dan vooral met haar achterpootjes in de lucht dus dat lijkt ons geen probleem.)

10 augustus 2009 Noor zit nu een week in de bench. En vandaag zien we daar het effect van. Althans, zo interpreteer ik het gedrag. Ze heeft nu dus al regelmatig de honden van de buren horen blaffen. Dan blaft ze terug maar ze zit dus in de bench en kan er niet uit. Ze staat dan zo woest te doen dat die bench er van staat te wiebelen. Corrigieren helpt dan nauwelijks. Vandaag tijdens ons trainingswandelingetje waren de buurhonden buiten en sprintten al blaffend op het hek af. Normaal wil Noor daar wel naar toe maar is ze nog wel te houden, en is het voor haar meer een spelletje. Maar nu ging ze een flink gevecht met mij aan om los te komen. Het duurde denk ik nog minder dan een halve minuut maar bij mij duurde het een uur voordat ik op kon houden met trillen, Het idee wat er had kunnen gebeuren als ze echt losgebroken was! Gelukkig was er daarna ook niks aan haar poot te merken maar toch, het was verschrikkelijk! Ik had alleen nog maar een soort beschermingsinstinct: wat er ook gebeurt, niet loslaten maar proberen te fixeren!

Ze was niet aggressief naar mij toe maar wel boos op de situatie. Zo heb ik haar nog nooit gezien. Opgetrokken lippen en grommen en op een gegeven moment leek ze in mijn arm te willen bijten om los te komen. Maar dat deed ze instinctief toch maar niet, want zoals ik zei was ze niet agressief naar mij. (Dat was dan wel weer even mooi om te zien, dat ze zich realiseerde dat het vrouwtje was waar ze in wilde happen en haar hoofd toen meteen terug trok.) Maar tot drie keer toe glipte ze bijna uit haar halsband terwijl dat niet zou moeten kunnen, dit is al een sliphalsband en normaal gesproken kan die niet af als ze er aan trekt. (Maar ze mag nu dus alleen nog maar met de slipketting uitgelaten worden.)

Ik probeerde haar op de grond te krijgen om er desnoods op te gaan liggen maar dat lukte zo snel niet, want ik wilde haar voorpoot niet onderuit klappen. En toen probeerde ik haar maar in de lucht te houden. Dat leek me het minst schadelijk voor haar voorpoten. Ze stond toch al de hele tijd tegen mij op te springen om mij weg te duwen dus dat was niet zo moeilijk. Ik geloof dat ik haar uiteindelijk recht op haar achterpoten met haar rug tegen een boom aan geduwd hebt. De buurhonden werden heel snel teruggeroepen waarna ze rustig was.
Voor mijn gevoel leek ze nu helemaal op zo'n gefrustreerde boerderijhond die altijd aan de ketting ligt. En ik geloof niet dat er iets is waardoor wij die frustratie weg kunnen nemen zolang ze in die bench moet. Kauwbotten, speeltjes, knuffelen, 's avonds aan de riem op de bank liggen, nemen deze toenemende frustratie bij haar niet weg. Hierbij voel je je dus echt helemaal machteloos.

11 augustus 2009 De rust is wedergekeerd. Omdat we de tweede week in zijn gegaan en het zo goed gaat met Noor mag ze van ons wat meer los. Ze mag 's avonds vrij in de huiskamer. Maar zo heel lang wil ze niet vrij. Want ze vind het heerlijk om op de bank te gaan liggen slapen. Je kunt merken dat ze dat gemist heeft en ze ligt er helemaal van te genieten. Maar Noor is nou eenmaal een witte tornado. En ze kan van het ene op het andere moment de dolle vijf minuten krijgen en dan vliegt ze over de rugleuning op of van de bank als het moet. Dus voor ons is het toch wel heel spannend om haar los te laten.
Ook na het wandelen mag ze nu altijd nog even op de buitenbank. En natuurlijk na het eten spelen op het gras. Je ziet haar daar echt van genieten. Wij, maar vooral Noor, kunnen niet wachten tot ze weer gewoon lekker los mag. Al is het maar op een klein afgezet stukje.

13 augustus 2009 Vanavond zijn de hechtingskrammetjes eruit gehaald. Het zag er net uit als twee nietjes. Aan het ene plekje was helemaal niets meer te zien. En de andere had nog een beetje een korstje. En dat was nog een klein beetje opgezet ter grootte van een erwtje. Maar dat was waarschijnlijk meer van het uithalen van het krammetje want 's avonds was dat alweer weggetrokken. Nu moet Noor nog één dag een T-shirt aan omdat ze er nog één dag niet aan mag krabben. Ze zal wel blij zijn als dat T-shirt uit mag. Hoewel ze er niet al te veel aan zit te bijten vindt ze het toch maar niks. Maar als het nou heel zonnig gaat worden en ze komt meer in de zon dan doen we haar toch nog wel een T-shirt aan tegen het verbranden. Want hoewel er nu een klein beetje een donslaagje begint te komen is ze toch nog steeds wel heel erg bloot.
Verder is ze nog onderzocht door de dierenarts. Ze moest even een kort stukje draven. Dan loopt ze nog wel kreupel maar minder dan voor de operatie. Dat was toen zonder pijnstillers en nu met, maar het zag er heel goed uit voor een hond die anderhalve week geleden geopereerd is. Ook het onderzoek aan de schouder vond ze geen probleem. Ze herstelt nog steeds voorspoedig.
En de weegschaal gaf 38,5 kg aan. Dat is 600 gram meer dan 3 weken geleden en 1300 gram meer dan 6 weken geleden. Dus netjes omdat ze nog steeds in de groei is. En de hoeveelheid extra snoeperij die ze nu krijgt lijkt dus niet teveel te zijn.

16 augustus 2009 Verwend ja, zo kun je het best wel noemen. Dat wordt straks nog afkicken voor Noor. Want om haar psychisch tegemoet te komen mag ze meer uit de bench. Zeker in het weekend als we de tijd voor haar kunnen nemen. Want we durven haar echt geen seconde alleen te laten buiten de bench. Noor springt nu eenmaal op de tafel, om daar als een echte berghond op te gaan liggen. En op de aanrecht om te kijken of ze iets kan jatten, op de hoge vensterbanken om naar buiten te kijken. Of tegen de deuren op, om te kijken of die open kunnen. En als ze de buurhonden hoort dan rent ze als een gek over de veranda en probeert de barricades te nemen om uit te breken. Of ze springt bank op, bank af, in een dolle bui, over de leuningen heen, desnoods over de rugleuning. Ze is weliswaar 99% van de tijd gewoon rustig. Maar die dolle 5 minuten of het in haar hoofd halen dat iets nú móét, dat is een fractie van een seconde gebeurd.
En dus zijn we nu elke "losse" minuut dicht aan haar zijde. Wij komen tot niets meer. Ik ben al twee weken de deur niet uitgeweest, behalve naar het werk. Het huis is een grote puinhoop. Dat wordt straks echt nog afkicken voor Noor.

17 augustus 2009 De operatie is nu een kleine twee weken geleden. En dat betekent dat er een telefonisch consult op de planning staat. Ik heb gebeld met mevrouw I. Schaeffer. Gelukkig gaat het heel goed met Noor maar dat betekent zeker niet dat ze alles zomaar mag. Ik zei nog dat het ook in draf beter gaat dan voor de operatie maar dat ze nu natuurlijk pijnstillers krijgt. Ook mevr. Schaeffer zegt dat het waarschijnlijk meer ligt aan de onstekingsremmende werking van de medicijnen. De pijnstillende werking is maar klein.
Mevr. Schaeffer legt uit dat de eerste zes weken, minimaal, zeer belangrijk zijn voor het opbouwen van het kraakbeen. De kraakbeencellen moeten in deze periode hard hun best doen om weer te gaan groeien. De binnen- en de buitenranden moeten zoveel en zo goed mogelijk tegen elkaar aan gaan groeien. Als dit niet goed gebeurt dan zal daar op latere leeftijd eerder slijtage aan optreden. Dus in de eerste zes weken na de operatie mag ze absoluut niet springen en niet rennen en dus ook niet spelen. Elke keer dat ze dat doet is het toch aanzetten en afremmen. En zeker dat aanzetten en afremmen is heel slecht voor de kraakbeen opbouw. Maar ook door normale beweging is er sprake van afslijten in plaats van opbouwen.

Maar een gecontroleerde gereduceerde beweging is nodig om het gewricht soepel te houden. Dus vandaar dat regelmatig lopen. We zijn begonnen met een schema van 6 tot 10 keer per dag 3 à 5 minuten. We zitten nu op 10 keer per dag 8 à 9 minuten. Nu mogen we dit in de komende vier weken langzaam aan gaan opbouwen naar 20 minuten per keer. Maar 20 minuten is het absolute maximum en mag pas aan het eind van de 6 weken bereikt worden. Dat mag dan nog maar maximaal 6 keer per dag. Aan een korte riem dus nog steeds. Dus met het opbouwen van de duur moet het aantal keer omlaag.

Want rust, rust, rust blijft heel belangrijk. Rust maakt dat het nieuwe kraakbeen beter van kwaliteit wordt. In de eerste jaren zul je het effect niet merken van wel of niet goed revalideren. Maar wel als de hond ouder wordt.
Wat haar betreft hoeft Noor niet in een bench maar mag ze wel los in de huiskamer. Grote honden rennen toch niet zo door het huis als kleine en ze zijn veel rustiger. Een beetje door het huis rondlopen kan geen kwaad, mits ze dus niet springt of rent. En over de bank heen springen is helemaal taboe. Tja, en dat kunnen we bij Noor dus niet garanderen. Noor kan in een flits ineens de gekte in haar hoofd krijgen. Zeker, juist, als ze eindelijk uit die bench is of maar steeds een de riem zit. Dat betekent dus toch dat we er heel dicht bij moeten zijn en dat het voor Noor beter is om dit 's avonds te doen als ze moe is. Op de bank slapen mag wel maar ook dan is het zo dat ze niet op die bank mag springen of eraf. (Verder had ze daar ook wel wat bedenkingen over qua gedrag, dominantie etc., maar niet voor het lichamelijke herstel.) Ze voegt er nog aan toe dat je haar nu natuurlijk meer verwent met knuffelen enzo. Maar dat je dat eigenlijk niet moet doen omdat je daar later weer last van hebt. Voor de hond is er niets meer aan de hand dus die hoeft niet extra geknuffeld te worden. Je kunt dan beter met haar gehoorzaamheidstraining doen nu ze toch altijd aan de riem moet. Dat is ook aandacht en levert voor alle partijen meer op.

De eerste 6 weken is het dus vooral rusten om het kraakbeen te laten groeien. Maar ook daarna is het niet meteen klaar.
De opbouw van het kraakbeen neemt maar liefst 6 maanden in beslag voordat het hele proces afgerond is. Hoe het na die 6 weken verder moet krijgen we te horen op 14 september als we weer naar Almkerk moeten komen. Maar ik kan me niet voorstellen dat ze dan meteen al weer mag rennen, springen en spelen. Op dat moment zit ze dan op een schema van 6 keer per dag maximaal 20 minuten rustig lopen.
Hydrotherapie mag pas op een later tijdstip beginnen, zeker niet de eerste 6 weken. Hydrotherapie is weliswaar een beweging zonder dat er druk op staat maar het vergt toch nog teveel van het gewricht in de eerste herstelperiode.
Voor de toekomst voegt ze er nog aan toe dat we Noor echt moeten afleren om op de aanrecht te snuffelen of om op tafels te liggen. Dat heeft niet meer te maken met haar OCD maar vroeg of laat gaat dit mis omdat het nu eenmaal gladde oppervlakken zijn. En dan breekt ze een bot of scheurt ze een knieband af.

Verder in de zijlijn wat over de haargroei. Dat zal inderdaad nog wel een poos duren voordat het teruggegroeid is. Wel uitkijken met de zon, zeker nu het weer warm gaat worden de komende dagen, want de huid bevat geen pigment. En als de zon op de huid schijnt dan groeit het haar minder snel.

Het zullen dus nog zware weken gaan worden voor ons. Want hoe we ook ons best doen, Noor springt. Uit frustratie, om zich uit te kuren, om proberen via een spelletje los te komen. Zelfs aan een korte riem, zelfs als je haar aan de halsband vasthoudt, dan nog is ze zomaar opeens in een flits tegen ons op gesprongen. Dat is zo frustrerend voor ons. En aan de andere kant kun je zien dat ze psychisch achteruit gaat van die bench. Ze gedraagt zich soms zo gefrustreerd in dat ding. Zeker als ze andere honden hoort of er komt bezoek binnen. Dan reageert ze zo raar.
We proberen ons er nu maar bij neer te leggen dat we niet meer kunnen doen als ons best. En dat dit alles nu eenmaal in haar karakter zit. En ons best dat doen we zeker. Meer kunnen we er gewoon niet van maken.

22 augustus 2009 We zitten nu 2,5 week na de operatie en we hebben het gevoel dat het beter gaat met Noor. Het is niet meetbaar maar volgens ons is ze sinds een paar dagen levendiger, speelser en helderder. Zodra ze uit de bench is wil ze spelen. Dat kan natuurlijk zijn doordat ze zich inmiddels dood verveelt in die bench. En dat zal er ook wel mee te maken hebben. Maar wij hebben ook de de indruk dat ze geen pijn meer heeft. Want hoewel ze nog steeds niet mag draven doet ze dat nu toch meer, en dan zien we geen hinken meer. Maar lange stukken draven we niet met haar. Het zijn steeds maar een paar pasjes voordat haar riem strak staat. Ook lijkt ze gewoon wat sneller te lopen dan voorheen.
Maar ja, dat maakt het alleen maar moeilijker om haar rustig te houden. Als ze wil spelen dan doen we gehoorzaamheidsoefeningetjes. Dat vind ze leuk. En in de bench verveelt ze zich echt dood. Ze vindt alle kauwbotten lang zo lekker niet meer dan voorheen. Dus we hebben met de dierenarts overlegd en nu krijgt ze "Sanal Relax". Dat is een middeltje om haar wat te kalmeren. De dierenarts raadde zwaardere middelen af. Daarvan zou ze kunnen gaan wankelen met alle gevolgen van dien voor haar schouder. Dus nu proberen we het met "Relax". We beginnen met de laagst aanbevolen dosis maar voorlopig met nul resultaat. We zien wel of het nog een gewenst effect gaat hebben.

Grappig om de tellerstanden van dit jaar te zien. Die zijn heel constant. Dan komt er ineens een dipje omdat we een tijdje niets schrijven (zoals hierboven uitgelegd) en bij publicatie van haar ziekte schieten de pieken omhoog. Dus iedereen met een gezonde en meelevende belangstelling, hartelijk dank. En als ze straks weer normaliseren, dan betekent dit dat Noors situatie ook weer genormaliseerd is. Hoe symbolisch....

1 september 2009 Het gaat steeds beter met Noor. Op 22 augustus schreven we al dat ze speelser is. En dat wordt alleen maar meer. Ze heeft duidelijk geen pijn meer en wil het liefste rennen. Als ze nu binnen los is en ze ziet een speeltje dan danst ze er mee rond. Maar ja, dansen mag nog niet. En gewoon spelen daar heeft ze geen zin meer in. Bewegen wil ze! En je wil haar toch ook niet alleen máár snacks geven. Dus proberen we om haar iets te spelen te geven waarbij ze niet wil rondrennen. Gelukkig hadden (met de nadruk op hàdden) we nog wat kussentjes over van de Vrijmarkt.
Verder beginnen haar haren nu toch ietsje aan te groeien. Het eerst op haar bovenarm, dan de borst. Maar de flanken zijn nog steeds akelig kaal, terwijl de operatie toch al een maand geleden is. De pigmentvlekken zijn helemaal donker geworden waardoor ze wel een Dalmatiër lijkt. Het is eigenlijk geen gezicht.
En hoe beter ze wordt hoe baldadiger. Nu kunnen we haar weer niet alleen laten om andere redenen. Zo troffen we in haar mand een leeg papiertje van een pepermuntje aan. Een (1) leeg omhulsel van een paracetamol (alsof ze al niet genoeg pijnstillers heeft) en jawel, een kapot geknaagd doosje vulpenvullingen. De blauwe tong verraadde de boosdoener. Verder knalt er plotseling een fotolijstje op de grond. En Noor heeft het niet gedaan, probeert ze dan met veel guitig lachen te vertellen.
Maar verder valt er niet meer te vertellen. We zitten al vier weken lang in precies dezelfde dagroutine.

FILMPJE:

6 september 2009 Elke week denken we dat het onmogelijk is om haar nog rustig te houden, om een week later te constateren dat het nóg meer onmogelijk is om haar niet te laten spelen en springen.
Wat zullen wij toch blij zijn als we niet meer op haar hoeven te mopperen als ze gewoon vrolijk is, want daar komt het eigenlijk op neer. En als we haar eindelijk niet meer in dat kooitje hoeven op te sluiten alleen maar omdat ze te speels is. Want dat is echt verschrikkelijk.
Maar er zijn toch nog wat momenten (een paar slechts per week) dat ze moe is. Bijvoorbeeld nadat ze de hele dag mee geweest is met haar baasje naar kantoor. Het is dus een soort vicieuze cirkel waar je alleen maar uitkomt als de dierenarts zegt dat ze weer mag rennen en springen. Ze mag niet rennen en springen en dus moet ze regelmatig in haar bench. In haar bench raakt ze haar energie niet kwijt en raakt ze gefrustreerd. Dus als ze dan uit die bench mag dan moet ze extra dol doen om af te reageren en uit te kuren en dus moet ze dan weer in die bench omdat ze anders niet rustig te houden is. Dat is zo frustrerend en tegelijkertijd hartverscheurend. We hebben nu dus herontdekt dat nieuwe indrukken haar ook uit kunnen putten, maar ja, dat kun je gewoon niet elke dag doen.

En dan is ze nu ook nog voor het eerst in haar leven aan het verharen. We hadden al opgemerkt dat haar vacht er nogal dof uit zag. Maar we hebben haar nu al een ruim een maand niet geborsteld omdat dit ook uitnodigt tot spelletjes en uitdagend gedrag. Want Noor vindt niet elke borstelplekje even fijn. En aangezien ze geen wilde bewegingen mag maken hebben we haar niet geborsteld om dat te vermijden. Maar de vacht begint nu toch wel wat vettig te worden en te klitten op sommige plaatsen. (En douchen/in bad kan natuurlijk al helemáál niet vanwege het gevaar voor uitglijden.) Dus we zijn toch maar begonnen met kammen en borstelen. En ze is echt aan het verharen want er komt geen eind aan. Met elke kambeweging trek je er haren uit. Maar we doen het maar steeds met kleine beetjes en alleen als ze ligt want ze maakt er echt een uitdagend worstelpartijtje van. En mopperen moeten we al genoeg. We gaan nu maar even van het standpunt uit dat we later nog tijd genoeg hebben om ongewenst gedrag te corrigieren. Maar dat er later geen tijd meer is om haar schouder te laten herstellen, dus dat gaat voor.

En tijdens het uitlaten wil ze vooral spelen, rennen, rollebollen en snuffelen. Als we zien dat ze wil springen dan gaan we snel op onze hurken zitten en dan gaat zij meestal ook zitten. En daarna gaan we dan direct over op gehoorzaamheidstraining. Dat doet ze meestal goed zoals in het filmpje te zien is. Maar tijdens elke wandeling is er wel een moment of meer dat ze ineens een rare beweging maakt of tegen ons opspringt. Dat is echt niet tegen te houden en je ziet het zelfs niet aankomen.

FILMPJE:

14 september 2009 Vandaag zijn we met Noor weer naar Almkerk geweest voor controle. Noor werd deze keer onderzocht door mevr. Schaeffer. Zij is echt heel erg aardig en legt alles goed uit. Zoals ze eerder aan de telefoon ook vertelde is het defect in Noors schouder heel erg groot. Het gat in haar bot is dus heel diep en een dergelijk groot herstel duurt zes maanden.
Dus helaas mag Noor nog steeds niet los rennen. Ze mag nog steeds geen wilde bewegingen maken, niet springen en niet rennen. Wel mag ze nu uitgelaten worden aan een lange lijn in plaats van aan een korte.
Het gaat wel heel erg goed met Noor. Eigenlijk tè goed zei mevr. Schaeffer. Want daardoor is ze veel te wild en energiek. Dat is ook de frustratie van een dierenorthopeed zei ze. Je kunt een dier op een gegeven moment gewoon niet meer rustig houden. Dus daarom wilde ze ook graag meedenken over hoe de balans zou kunnen zijn tussen de energie kwijt raken en rusten.
Noor mag dus zes keer per dag wandelen aan een lange riem. Vaker mag ook maar ze mag absoluut niet langer dan 20 minuten lopen. Spelen met andere honden mag de komende zes weken echt nog niet.
Hydrotherapie zou ze niet aanraden. Dat was niet nodig in het geval van Noor. Maar zwemmen mag ze wel. Dat is juist goed voor haar. Maar ja, Noor heeft nog nooit gezwommen en hoe dat nou zou moeten aan een riem daar kunnen wij ons niks bij voorstellen. En het is echt te koud geworden om samen met haar een plas in te duiken.

Toch zag mevr. Schaeffer nog wel een onregelmatigheid in haar lopen. Ze hinkt niet meer maar bij elke stap maakt ze kennelijk een bepaalde beweging met haar hoofd. Dat hadden wij nog niet opgemerkt. En bij het onderzoek aan de schouder liet Noor nog wat pijn zien. Maar lang niet zoveel meer als voorheen. Noor stond van opwinding de hele tijd te hijgen. Maar bij een bepaalde beweging in de schouder hield het hijgen op wat een teken was van pijn.
We moeten nog doorgaan met de Rimadyl en Cosequin. Maar dit hoeft ze niet de rest van haar leven te hebben, want dat was een van onze vragen. Over vijf weken moeten we weer bellen hoe het gaat en indien nodig terugkomen voor controle. Maar wij hebben aangeven dat we sowieso voor de zekerheid terug willen komen voor controle. Dat is ook prima. Dan moeten we toch over vijf weken bellen om een afspraak te maken. En dan moet Noor drie dagen voor de controle stoppen met de Rimadyl zodat ze dan kunnen zien hoe het zonder dit medicijn gaat.
Er is nu ook een nieuw medicijn op de markt. Dit hoef je maar 1 keer per maand te geven in plaats van elke dag. Maar daardoor vergeet je het misschien juist is onze redenatie. En voor ons is het belangrijkste wat de bijwerkingen zijn. Het zou weer een nieuwere generatie medicatie zijn waardoor de bijwerkingen voor de maag en de nieren minder zijn. Het nieuwe medicijn zou de werkzame stof opnemen in de cellen en dan geleidelijk aan afgeven. Maar ze wilde graag eerst zelf ook nog studies zien over de spiegel daarvan in het lichaam. Is die gedurende die maand dan wel altijd gelijk en niet bijvoorbeeld na toediening te hoog en aan het eind van de maand te laag?
Wij hebben gehoord dat de bijwerkingen van Metacam minder zijn dan van Rimadyl. Maar volgens haar is dat niet het geval omdat Metacam nog een oudere generatie medicijn is.

14 september 2009 Tijdens onze vakantie heeft Noor gelogeerd bij Kennel MacThree. Hoe goed ze daar verzorgd is, is op hun website te lezen. Hieronder een kopie daarvan.

Machteloosheid, gefrustreerdheid, angst, verdriet, woede en immens respect wisselen elkaar snel af de laatste paar weken. Wij hebben namelijk een logee voor 3 weken, een jonge vrolijke hond die gisteren 1 jaar is geworden. Normaal als deze hond bij ons komt, is het altijd feest, dollen op het veld met onze andere honden, op een stoel of hocker er gezellig bij zitten, enz. Maar deze keer niets van dit alles want ze is namelijk geopereerd en heeft, op het moment dat ze komt logeren, al 6 weken "bencharrest" met nog eens 6 weken te gaan....

De machteloosheid begint al de eerste dag: ze komt vrolijk de auto uit met zo'n verwachtingsvolle blik in haar ogen; ze gaat natuurlijk spelen met, in ieder geval, Celice en Caitlin, bij Caldo en Caronne ligt het eraan of de mannen zich zullen gedragen t.o. deze mooie dame. De teleurgestelde blik als ze direct de veranda mee op moet, snijdt door je ziel maar het kan echt niet. Ze wil zo graag rennen maar dat mag niet, ze wil zo graag springen maar dat mag niet; kortom: ze wil zo graag de clown uithangen maar helaas, dat mag voorlopig nog niet.

De 1e paar dagen zijn heel moeilijk, ze huilt de eerste dag in haar bench, heeft natuurlijk ook te maken met haar eigenaren die ze mist. De angst als ze uit de bench is en in een onbewaakt ogenblik toch de bank op- en afstapt, de frustratie van uitlaten 6 x 20 minuten per dag waarbij ze toch altijd wel een paar keer uitprobeert of ze kan spelen. Gelukkig zie je dat moment aankomen want ze krijgt dan zo'n verschrikkelijke ondeugende blik in haar ogen. Onmiddelijk ga ik op mijn hurken: "rustig Lieverd, braaf", en zij gaat dan ook zitten; een snoepje is dan haar beloning. Maar op het moment dat we opstaan, probeert ze het toch weer. Oefeningetjes doen en ze kent ze allemaal perfect maar daarna toch weer proberen en zo slepen de 20 minuten zich voort. Elke keer ben ik blij als we (zij!) weer heelhuids thuiskomen. Ze laat zich gelukkig nog steeds verleiden met iets lekkers om de bench weer in te gaan en elke keer als ze weer veilig in de bench zit, slaak ik een zucht van verlichting.

We laten, in de eerste instantie, haar vriendinnen maar niet in de huiskamer want misschien raakt ze dan van streek. De pupjes vindt ze grapppig om naar te kijken dus dat gaat goed. Maar ja, onze oudere honden zijn ook altijd in de woonkamer 's avonds en we kunnen ze nu niet ineens verbannen voor 3 weken. Dus het moet er toch een keer van komen. Het is al laat en Caitlin komt binnen, gaat lief dag zeggen; niets aan de hand maar dan komt Celice binnen en loopt arrogant voorbij haar zonder haar een blik waardig te keuren. Ze gaat volledig uit haar dak; ze wil spelen met Lies, dat is duidelijk, ze huilt gefrustreerd, probeert zich uit haar bench te bijten, we proberen haar te kalmeren maar het lukt niet. "Kom Lies, kom Cait", even naar de gang, Noor heeft verdriet". En alsof ze het weten, stappen beide dames direct van de bank af en lopen mee naar de gang.

Ik haal Noor uit de bench maar er is geen houden aan; ze huilt, bijt om zich heen, niet om mij gericht te bijten want dat zou die lieverd nooit doen maar uit pure frustratie en om los te komen, wil vrij, wil spelen, springen en de gefrustreerde blik in haar ogen maakt dat ik mee ga huilen en me zo ontzettend machteloos voel. "Kom maar, Noor, kom, gaan we lekker naar buiten". Dat wil ze wel en om 02.00 's nachts lopen we samen buiten. Terug gekomen gaat het beter, we knuffelen wat en daarna loopt ze rustig door de kamer te snuffelen. Ik laat haar maar als ze rustig bij het raam gaat liggen en in slaap valt. Heb niet het hart om haar wakker te maken nu ze zo lekker slaapt en ga zelf maar op de bank liggen om in te grijpen als het nodig is. 's Morgens als ik wakker word, ligt ze nog op precies dezelfde plek; het heeft haar duidelijk goed gedaan een nachtje in vrijheid slapen want de volgende dag ligt ze heerlijk in de bench buiten zonder ook maar 1 keer te huilen. Onze andere honden (5 stuks) mogen nu ook gewoon in de woonkamer zonder dat ze zich daar druk om maakt.

Nu heeft ze gelukkig haar draai een beetje gevonden en wij hebben nu een beetje uitgevonden hoe we haar zo rustig mogelijk kunnen laten blijven. Caldo ligt nadat hij op het veld geweest is, in de kennel op de veranda want hij kan toch niet meer zo lang rennen en spelen. Noor staat er naast in haar bench, ziet dat Caldo heel rustig is en blijft daardoor zelf ook rustig ook al ziet ze haar vriendinnen op het veld spelen. Bezoek vindt ze heel erg leuk en zeker als daar kinderen bij zijn. Met grote interesse volgt ze ze vanuit de bench en soms is ze zo rustig dan laten we ze uit de bench en hobbelt ze achter de kinderen aan of schooiert bij de visite.

Buiten de 6x 20 minuten naar buiten, hebben we "Noor quality time" ingevoerd binnenshuis. 's Morgens eet ze alleen, gaat als eerste uit, de andere honden naar buiten en dan is het "Noortijd". We gaan een beetje opruimen waarbij ik altijd binnen enkele meters van haar vandaan ben om in te grijpen op het moment dat ze wild wil gaan doen; de tijd wordt daarbij angstvallig in de gaten gehouden want ze mag niet meer dan 20 minuten lopen/bewegen. 's Middags zet ik alle deuren binnenshuis open en laat haar een beetje rondsnuffelen zolang ze rustig blijft en ik sjok er achteraan. 's Avonds is het een beetje feest voor haar want dan mag ze "meehelpen" koken en de "vaat wassen" (ga er van uit dat dat mag van de eigenaren, haar voorganger Lot deed dat ook, dus...). Keukenkastjes worden regelmatig geïnspecteerd maar zolang ze er niets uithaalt en rustig blijft, vind ik dat prima; afleiding voor haar waardoor ze rustig blijft, is op dit moment het belangrijkst. Na elke "quality Noortime" moet ze helaas weer in de bench; morgen zit ze al 8 weken overwegend in de bench, de 9e week gaat in dus nog even volhouden lieve, "kleine meid", het einde is in zicht.........

Mijn respect voor haar eigenaren Maud en Hans die dit al 7 weken meegemaakt hebben, was al groot maar is immens geworden gedurende de laatste 2 weken. Het is haast een onmogelijk opgave om een goede balans te vinden tussen lichamelijk revalideren op deze manier waarbij ze eigenlijk niets mag van wat ze altijd het liefst deed/doet en proberen haar geestelijk de ondeugende, vrolijke, speelse hond te laten blijven die ze is.

28 oktober 2009 Vandaag staat weer een bezoek aan de orthopeed op het programma. Op een reistijd van een uur heb ik helaas 30 minuten vertraging, ná de spits nog wel.
Het wordt dus wat later maar dat is gelukkig niet erg. Dhr. van der Peijl doet deze keer weer het consult en hij neemt weer ruim de tijd. We zijn een uur binnen terwijl een consult maar 30 minuten duurt. Ze nemen hier echt heel veel tijd voor de patiënten.

Noor heeft nu drie dagen geen Rimadyl meer mogen hebben. Eerst moet Noor lopen. Dat gaat goed. Er is alleen iets te zien als je weet dat ze geopereerd is. Maar in principe zie je niets aan haar. Dan moet ik vertellen hoe het gaat. Goed dus, er is niets aan haar te merken. Alleen kunnen we haar echt niet meer rustig houden. En zeker als er andere honden in de buurt zijn is ze niet meer te houden. En we zijn omringd door honden. Elke buur heeft er minimaal één. Maar twee is heel normaal en de naaste buren hebben er zes. Omdat Noor altijd maar aan die riem zit is ze veel feller op andere honden geworden. Als ze tegen haar blaffen, haar uitdagen en ze kan er niet naartoe (wat dus altijd het geval is) dan wordt ze gek van frustratie.
En ik leg uit dat we haar tot nu toe heel veel in de bench hebben gehouden. Als ze daar uit is kunnen we haar namelijk niet rustig houden. Ze gaat nooit ergens liggen. Ze blijft maar rondlopen en het liefst springt ze overal op of tegenaan. Ze kan haar energie gewoon niet kwijt.

Dhr. van Peijl geeft het verlossende woord. Noor mag weer naar een normaal leven toe. De bench is niet meer nodig voor de revalidatie. En ook mag ze los lopen van de riem. In ons geval gaan we dat echter nog niet doen. Het blijft wel een Pyreneese berghond natuurlijk. Dus we gaan haar loslaten op een klein afgezet stukje terrein van zo'n 15x15 meter. Ik leg uit wat ze dan zal gaan doen: rennen, van en op een heuvel springen, graven. Maar dat mag ze nu wel. Na vijf minuten moeten we dan zeggen dat ze rustig moet doen. In Noors geval houdt dat dus in dat we haar dan weer aan de riem doen en er mee gaan wandelen. Want rustig doen als ze los is, kan ze op dit moment echt nog niet.
Verder zeg ik dat ze af en toe op en dus ook weer van het aanrecht afspringt. Maar daar hoeven we ons niet druk om te maken.
Voorlopig mag ze echter nog niet met andere honden spelen. En als ze met ons wil spelen dan moeten we daar gewoon niet op in gaan. Het enige wat op dit moment nog wel kwaad kan zijn namelijk de bewegingen alle kanten op zoals dat met de poten gaat als honden aan het spelen zijn.
Verder moeten we gewoon kijken hoe het gaat. Als ze mank gaat lopen dan moet ze weer een paar dagen Rimadyl en rustig aan doen. En zo moeten we dus zelf gaan onderzoeken wat de grenzen van Noor zijn. Ze hoeft niet meer terug te komen maar we moeten nog wel af en toe bellen hoe het gaat.
Dus we gaan er vanuit dat het moment van mank lopen best een keer zal komen en dat we daar niet van hoeven te schrikken. Dat is normaal aangezien het kraakbeen nog niet helemaal teruggegroeid is. Het gehele genezingsproces zal 6 tot 12 maanden in beslag nemen.

Hij onderzoekt ook nog haar schouder. Ze laat geen pijn merken bij het onderzoek. En dat zonder de Rimadyl. Dhr. van de Peijl legt uit dat hij Rimadyl niet zozeer gebruikt als pijnstiller. De pijnstillende werking ervan is alleen in het begin van belang als de wond moet genezen en nog pijn doet. De ontstekingsremmende werking is veel belangrijker. Het teruggroeien van het kraakbeen veroorzaakt in feite ontstekingen en die worden geremd door de Rimadyl. Daardoor verloopt de genezing beter. (Ik hoop dat ik het zo goed navertel.)
Ik vraag ook nog waarom het bij Noor zo lang geduurd heeft terwijl ik van anderen in binnen- en buitenland hoor dat ze maar een paar weken rustig aan hoeven te doen. (Overigens is haar fokster Beate daarop een uitzondering. Die raadde ook deze lange rustperiode aan.) Dhr. van der Peijl vermoedt dat in het buitenland, maar misschien ook in Nederland deze adviezen komen van gewone dierenartsen die geen specialist zijn en minder ervaring hebben in deze specifieke ziekte. En er zijn ook wel onderzoeken die aantonen dat het ook goed gaat met minder rust. In deze onderzoeken worden de honden echter geen jaren meer gevolgd. Dhr. van der Peijl zou graag onderzoeken zien waarbij de honden ook nog tot vijf jaar en verder gevolgd worden, want juist dan ontstaan de problemen als de revalidatie nu niet goed is. Daarom nemen zij liever het zekere voor het onzekere. En daarnaast was het losse stuk kraakbeen bij Noor groter dan normaal. Bij Noor had het de doorsnede en de dikte van een één-euro-muntstuk.

Wij zijn nu even de gelukkigste mensen van de wereld. En Noor natuurlijk de gelukkigste hond. Bij thuiskomst is het eerste wat ik doe Noor loslaten op het kleine veldje. Maar, niet voordat ik snel de videocamera heb gepakt om de eerste vijf minuten van haar vrijheid te filmen. En daarna heb ik meteen de bench weggezet. Ik weet niet of ik het me nou verbeeld maar het is net alsof ze dat snapt. De manier waarop ze daarnaar staat te kijken....

Door op het plaatje te klikken kom je uit bij het filmpje van de eerste vijf minuten los van de riem. Het is niet zo'n beste kwaliteit maar er is bewust niet in geknipt. Het is ontroerend om te zien hoe blij ze is. Ze weet niet wat ze nou als eerste zal gaan doen: rennen, graven, springen, spelen, rollen?

FILMPJE:

7 november 2009 Noor mag sinds anderhalve week los in huis. Daar mag ze doen en laten wat ze wil. En één of twee keer per dag laten we haar op haar veldje van 15x15 meter. Soms kan ze daar een half uur lang heerlijk spelen, zonder al te wild te doen. Er ligt daar een plastic ketting van een meter of zes. Ze vindt het geweldig om daar aan te trekken en mee rond te rennen. Ze heeft hem al om elke boom heen gewikkeld en naar elke hoek verplaatst. Het is zo schattig om haar daar te zien spelen. Ze heeft zoveel plezier nu ze weer los mag zijn.
Maar soms houden we ons hart vast. Dan vliegt ze met 60km per uur door dat stuk bus. En als ze echt vol van energie is dan blijft ze op die manier maar rondjes rennen. Langs bomen af, over de bult en soms schuift ze onderuit in een bocht. Gelukkig maakt ze dan en zachte landing in de blaadjes. En ook gelukkig laat ze zich dan snel roepen met een brokje en komt ze bij ons zitten. Want dit durven we nog niet echt aan.

Noor wel, die durft alles aan. Op die manier stootte ze zich onlangs ook best flink (met haar heup volgens mij) aan een ijzeren kast die daar staat. En die avond toen we haar wakker maakten voor de laatste wandeling liep ze volledig wankel. Eerst leek ze wel met alle vier de poten kreupel te lopen en al snel alleen nog met haar rechter voorpoot. Maar dat was na twee minuten ook weer over. Dus of dit nou een nasleep van de operatie is en dat ze nu toch echt teveel gedaan had? Of dat ze gewoon helemaal slaapdronken is. Dit zien we bij haar wel vaker. 's Avonds ligt Noor heerlijk diep in slaap. En als ze dan op moet staan is het net een klein kind dat wakker gemaakt wordt. Helemaal van de wereld, wankelend en nog half in slaap. Dus tja? En al was het wel van de operatie. Twee minuten: wat is dat nou?

Ze krijgt sinds een paar weken elke dag alleen maar Carnibest te eten. En dan de vrijheid en de beweging erbij. Of het daar nou aan ligt weet ik niet maar het lijkt wel alsof ze elke dag weer mooier wordt. Ze begint heel duidelijk op te knappen na de drie maanden bench-rust. Zowel lichamelijk wordt ze veel krachtiger en langzaam aan weer imposanter. En geestelijk is ze weer helemaal tot rust gekomen. Na één dag buiten de bench was het alweer helemaal de oude Noor. Helaas heeft ze nog een flink "gat" in het haar van haar keel. Dat komt omdat we haar alleen nog maar met een slipketting durfden uit te laten. Elke andere halsband glipte ze uit. En zeker de laatste anderhalve maand is ze enorm aan de riem gaan trekken. Maar gek genoeg is dat nu ook over. We kunnen gewoon met haar gaan wandelen met een slappe riem. Alleen de nabijheid van andere honden vindt ze nog moeilijk. Want die dagen haar natuurlijk uit en daar mag ze dan nog niet naartoe. Dan wordt ze nog altijd compleet gek aan de riem en is ze amper te houden. Dat gaan we binnenkort nog oefenen.

Afgelopen woensdag had Noor de intake voor de hydrotherapie. Hydrotherapie is op zich niet echt nodig voor haar maar zwemmen is altijd goed. Maar bij een post-operatie moet er sowieso altijd eerst een intake plaats vinden om het programma te bepalen. En die therapeute zag helemaal niets aan Noor. Alle tests die ze deed waren goed. De spieren waren ook goed. Alleen de trapeziumspier of zoiets zou ietsje beter mogen. Ze zei: "Ik moet op mijn checklist zelfs bij de rechtervoorpoot schrijven: goed, goed, goed."
Ze vond dat ze in Almkerk heel goed werk verricht hadden. En ik neem aan dat wij dan ook wel een complimentje verdiend hebben. Ze had niet vaak een hond gezien die er drie maanden na een operatie zo goed uit zag en voelde. Dus zei ze dat het wat haar betreft niet om een revalidatie gaat maar om pretzwemmen oftewel fitness-zwemmen. Noor gaat nu elke zaterdag en woensdag zwemmen. Ik ben benieuwd hoe ze dat vindt want ze heeft nog nooit gezwommen. Afgelopen woensdag mocht ze snuffelen. Dat heeft ze een uur gedaan. Ze vond het zwembad wel erg interessant maar ging er uit zichzelf niet in. De therapeute heeft ze inmiddels met knuffelen, kusjes en ondeugend zijn al lekker vertederd, zoals ze dat zo goed kan. Die was meteen dol op haar en vond haar erg mooi en ook goed gebouwd.

Bij de statistieken van een website kun je zien welke zoekwoorden worden ingetypt voordat iemand op je website komt. Onlangs trof ik deze aan: "ocd twijfel iets fout gedaan hebben". Dan ben ik meteen terug in die verwarrende en wanhopige eerste dagen na Noors diagnose. Ik zou niet weten wie hierop gezocht heeft maar: "Nee, je hebt niks fout gedaan. Je hebt alleen de pech dat deze ziekte er uit komt bij jouw hond. En met de juiste behandeling komt het ook weer goed."

April 2011 En hier eindigt het OCD-dagboek van Noor. Inmiddels kunnen we zeggen dat het heel goed gaat met Noor. Ze heeft geen dag meer kreupel gelopen aan de voorpoten. Wel heeft ze zich in December 2009 nog een keer verstapt waardoor ze kreupel werd aan de achterpoten. En dit duurde zeker nog wel een maand.
Het was voor ons een heel deprimerende ervaring en om gek van te worden. Want eindelijk mocht ze weer vrij bewegen en toen kwam die kreupelheid aan de achterpoten, waardoor ze het weer rustig aan moest doen.
We hebben nooit geweten wat het geweest is. Gelukkig hadden we al foto's van de heupen en knieën waardoor we ons daar geen zorgen over hoefden te maken.
Zelf denken we dat het te maken had met haar verlies aan spieren. Daardoor was ze gewoon bevattelijker voor een blessure?

Feit is dat we haar in Januari 2010 helemaal vrij hebben gelaten. Het was genoeg geweest met het inperken. En vreemd genoeg heeft ze vanaf die dag ook geen kreupelheid meer gehad aan de achterpoten. Psychisch? Wie zal het zeggen.

Noor heeft ook nog hydrotherpie gehad en leefde weer verder alsof er nooit iets gebeurd was. Geweldig hoe goed een hond zo'n ervaring weer achter zich laat.
Hoe het verder ging met Noor kun je lezen in: Noor's dagboek.

 

KOSTEN

Noor is verzekerd bij Petplan met het Pluspakket.
Dit houdt in dat we een basispakket hebben dat maximaal 2000 euro per jaar uitkeert. Daarnaast hebben we een extra pakket waarvan we 50% van de zorg terugkrijgen met een maximum van 1000 euro per jaar. Er bestaat ook nog een Totaalpakket waarbij je 100% van de zorg terugkrijgt van het extra pakket. Daarbij wordt een totaal van 3000 euro per jaar uitgekeerd. Het verschil tussen het Pluspakket en het Totaalpakket bestaat dus uit het percentage dat je kunt declareren voor de zorg uit het extra pakket en daarnaast is het zo dat je bij het Pluspakket maximaal 2000 euro per jaar ontvangt uit het basispakket en maximaal 1000 euro per jaar uit het extra pakket. En bij het Totaalpakket is het ook maximaal 3000 euro per jaar maar dan maakt het niet uit of dit uit het basispakket of het extra pakket komt. Behandelingen aan heupen en ellebogen worden door geen enkel pakket vergoed, röntgenfoto's van die gewrichten wel.

Datum	Instantie	Product / Dienst	prijs	Vergoed door Petplan
10-06-2009	Animal Kleintierpraxis	Consult en Rimadyl	CHF 82	Niet te declareren
15-06-2009	DAC de Peelhorst	Consult	€ 22,50	€ 22,50
06-07-2009	DAC de Peelhorst	Consult	€ 22,50	€ 22,50
22-07-2009	DAC de Peelhorst	Consult	€ 22,50	€ 22,50
22-07-2009	DAC de Peelhorst	Röntgenfoto's	€ 325,89	€ 325,89
22-07-2009	DAC de Peelhorst	Metacam 100ml	€ 59,57	€ 59,57
04-08-2009	Specialisten Kliniek Binnenhof	Consult	€ 103,95	€ 103,95
04-08-2009	Specialisten Kliniek Binnenhof	Röntgenfoto's	€ 98,80	€ 98,80
04-08-2009	Specialisten Kliniek Binnenhof	Operatie	€ 877,58	€ 877,58
04-08-2009	Specialisten Kliniek Binnenhof	Antibiotica Clavubactin	€ 47,91	€ 47,91
04-08-2009	Specialisten Kliniek Binnenhof	Rimadyl 50 mg 100 tab	€ 69,17	€ 69,17
05-08-2009	Specialisten Kliniek Binnenhof	Cosequin + verz. kosten	€ 70,06	Niet te declareren
14-09-2009	Specialisten Kliniek Binnenhof	Vervolgconsult	€ 51,98	€ 51,98
14-09-2009	Specialisten Kliniek Binnenhof	Cosequin + verz. kosten	€ 70,06	Niet te declareren
14-09-2009	Specialisten Kliniek Binnenhof	Rimadyl 100 mg 100 tab	€ 123,87	€ 123,87
20-10-2009	Specialisten Kliniek Binnenhof	Cosequin + verz. kosten	€ 70,06	Niet te declareren
28-10-2009	Specialisten Kliniek Binnenhof	Vervolgconsult	€ 51,98	€ 51,98
21-11-2009	Via fokker	Cosequin + verz. kosten	€ 56,02	Niet te declareren